Maandans

Donald Trump verbannen van Twitter en Facebook. Gejuich. Verstomming. Protest. Waarschuwingen. Gejuich, want de man maakte het de jongste tijd nog bonter dan tevoren met zijn staatsgevaarlijke uitspraken, opruiende taal en ontelbare leugens. Verstomming, dat sociale media in staat zijn om de president van de nog altijd min of meer machtigste natie ter wereld het zwijgen op te leggen. Protest, van zijn aanhangers, die hun dagelijkse portie fake news missen. Waarschuwingen, van grondwettelijke- en media-experts allerhande, die wijzen naar de vrijheid van meningsuiting en de risico’s die verbonden zijn aan sociale media-bonzen die censuur willen plegen.

Mis ik @realdonaldtrump op Twitter? Neen, begot. Ik volgde de man niet eens, maar onvermijdelijk passeerden zijn verzuchtingen weleens op mijn scherm. Trump hanteert al van lang vóór zijn presidentschap een oorlogszuchtig taaltje: hoe oorlogszuchtiger, hoe meer volgers hij kreeg en hoe meer tegenkantingen werden geuit. Zo gaat dat meestal: extreme meningen weken reactie los. Veel verdienste is daar doorgaans niet aan. Gewoon luid roepen, nuances vergeten en krachtige bewoordingen gebruiken, en je bent op weg om gehoord te worden. En gevolgd. Tafelspringers wordt het iets te vaak gemakkelijk gemaakt in deze samenleving. Het is niet slecht om af en toe de tafel weg te trekken nog voor ze geland zijn. Altijd lachen.

Dus, ja, Trump mocht van mij verdwijnen. (De officiële account van POTUS is er trouwens nog altijd.) Er viel ook veel te zeggen voor zo’n tijdelijke (Facebook) en definitieve (Twitter) ban: de man lag aan de basis van de bestorming van het Capitool, een pseudo-staatsgreep. En hij was van plan de inauguratie van zijn opvolger in de war te sturen. In de Verenigde Staten heerst een gevaarlijk klimaat. Een agressieve minderheid wil niets liever dan herrie schoppen, slachtoffers maken, gestimuleerd als ze zich voelen door de aanmoedigende woorden van de uittredende president. Trump is niet de inclusief denkende hoeder van de natie, maar de leider van een privémilitie. Zijn communicatie stilleggen op sommige sociale media is vanuit het oogpunt van de staatsveiligheid verantwoord. Elk woord van Trump is vandaag een brandende lucifer boven een gigantisch olievat. Levensgevaarlijk. Er valt veel voor te zeggen om hem het zwijgen op te leggen.

Toch begrijp ik de waarschuwingen. Vrijheid van meningsuiting is een grondrecht. Het zorgt ervoor dat in principe iedereen mag zeggen wat ie wilt. Zonder dat artikel in onze Grondwet zouden burgers ondergeschikt zijn aan willekeur en (al)macht van een regime. De vrijheid om je mening te uiten wordt wel beperkt, onder meer door een verbod om haat te zaaien, gewapende conflicten uit te lokken of staatsgeheimen in het rond te strooien. De antiracismewet is een perfect voorbeeld van zo’n verantwoorde legale begrenzing.

In het geval van Trump was het niet de staat die ingreep, maar waren het high-techbedrijven die hem het zwijgen oplegden. Transnationale ondernemingen die heel veel van ons weten en die kennis ook gebruiken, niet dadelijk tégen ons, maar wel om commerciële partners te voeden met nuttige informatie over wie we zijn, wat we doen en waar onze interesses liggen. Lid worden van hun club heet gratis te zijn, maar je betaalt met je privacy. (Zij betalen dan weer geen belastingen…) Het is jóuw keuze, al beseft niet iedereen dat je jezelf wel heel erg blootgeeft zo. In de kleine lettertjes staat ook wat je je wel en vooral niet kunt permitteren. Hún regels, hún toepassing daarvan. Niets fout mee. Tenzij… Het gaat hier niet om een kleine club met een select aantal leden, het gaat om vele honderden miljoenen mensen die zich zonder dat goed te weten onderwerpen aan de huisregels. Dat de baas van Facebook en zijn collega van Twitter Trump dumpen, is in principe hún zaak. Nogmaals: hún regels. Dat tientallen miljoenen volgers, fans en nieuwsgierige burgers nu geen rechtstreekse informatie meer ontvangen van de Amerikaanse president is nogal wrang en riekt verdacht veel naar censuur. Trump is een gevaarlijk personage, elk weldenkend mens zal dat beamen, maar wat is precies de definitie van ‘gevaarlijk’ voor de toekomst? Andere baas bij Twitter, andere wetten? Willekeur komt dan heel snel in de buurt.

Mogen Vlaams Belang-kopstukken het openlijk hebben over ‘omvolking’? Het is een ziekelijke, nazistische term, het is stigmatiserend, het geeft blijk van een diepgewortelde haat tegen al wie andere wortels heeft en het zal ongetwijfeld een invloed hebben op wie dat hoort of leest. Liever niet, dus. Verbieden? Ook dat liever niet. In een sterke, geëmancipeerde samenleving zijn er voldoende middelen om weerwerk te bieden. Wie extreemrechts is, zul je daar niet mee overtuigen, maar dat soort mensen is hoe dan ook niet met argumenten te bereiken. Het risico bestaat dat wie op de drempel van het Vlaams Belang-huis stond, nu aanbelt. Klopt. In een goed werkende democratie zijn het dan andere politici en de media die voor nuance zorgen en foute interpretaties corrigeren. Tja, dat is een werkpuntje. De afgelopen tien dagen kregen we meer extreemrechtse stemmen dan ooit tevoren te horen, terwijl dat er net nu minder, minder, minder zouden moeten zijn. Je zou haast kunnen concluderen dat de lafheid en het opportunisme van de traditionele media gecounterd werd door de overdreven stoerheid van de sociale media-bonzen.

Mijn mening is vaak uitgesproken, deze keer niet. Dat iemand die met mensenlevens speelt van sociale media wordt verwijderd, vind ik een goede zaak. Tot de volgende met een controversiële opinie — moi, bijvoorbeeld — wordt kaltgestellt, om veel onduidelijker redenen. Wie trekt de lijn en waar wordt ze getrokken? En wie waakt erover dat diegene die de lijnen trekt, dat op de juiste plek doet? Ik ben er niet uit en toch ook weer een beetje wel. Omdat het ons in theorie allemaal kan overkomen. Dan wordt het link.

Dit is een catch-22 situatie. Damned if you do and damned if you don’t. Mochten misdadige uitspraken op sociale media beoordeeld worden door onafhankelijke rechters, zou je alleen maar kunnen toejuichen dat Trump veroordeeld wordt tot stilte. Nu niet echt. Morgen kunnen anderen aan de beurt zijn, met wiens meningen je het wel eens bent en die niet tot geweld oproepen, maar die gewoon worden uitgesloten omdat iemand de regels op een eenzijdige wijze heeft geïnterpreteerd — en omdat het kán.

Héhé, het was me het Driekoningenfeest wel dit jaar. Geen kinderen die deur aan deur kwamen bellen om in ruil voor een minuutje uit de toon zingen een zakcentje te kunnen ontvangen, covid-19 weet u wel, en achter zo’n mondmasker klinkt ‘Driekoningen’ al snel als ‘Fwie koniche’. Of, covfefe.

In de kranten en op sociale media werd er die zesde januari schande gesproken over de trage vaccinatiecampagne in ons land. Nieuws van de dag! Kort daarna volgde het bericht dat negen vrouwen hun anonimiteit opgaven in de zaak-De Pauw, waarin de bekende tv-maker zoals geweten beschuldigd wordt van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Nieuws van de dag! Weer een paar uur later sijpelde het resultaat door dat twee democratische kandidaten verkozen waren in de staat Georgia, wat president elect Biden de gewenste meerderheid in de senaat bezorgde. Nieuws van de dag! Tegen de avond aan — in Amerika was het middag — spoorde Trump de door hem naar Washington, D.C. geconvoceerde aanhangers op naar het Capitol te trekken, waar de verkiezing van Biden officieel zou worden bekrachtigd, een plechtige gebeurtenis die de weggestemde president maar al te graag wilde verstoren. Nieuws van de dag! Waarna die demonstrerende meute daadwerkelijk het heiligdom van de democratie met vuile voeten betrad en er amok maakte. Nieuws van de… Hoeveel ‘nieuws van de dag’ kan een mens eigenlijk verdragen? Covfefe nog aan toe, zeg!

Ik dacht eerst nog: alles is al gezegd en geschreven, en bovendien is wat er in de Amerikaanse hoofdstad gebeurde zo onwezenlijk dat het haast onbeschrijfelijk wordt. Niet in woorden te vatten. Héhé, dat was het dan. Narcistische idioot steelt het nieuws van de dag en geeft het niet meer af. Bye bye.

***

Tot ik reacties zag passeren. Er waren mensen — ik blijf ze vooralsnog mensen noemen — die het protest vergeleken met de Black Lives Matter-betogingen. Alsof protest tegen de dood van een zwarte man onder de niets en niemand ontziende knie van een brutale agent en, bij uitbreiding, eeuwenlang racisme en discriminatie ook maar iets te maken hebben met het inpalmen van het parlement op basis van leugens en complottheorieën. Het ene, de onderdrukking van de zwarten, is dagelijkse realiteit, het andere is de overtreffende trap van fake news. Echt versus nep. Niet te vergelijken.

Anderen veroordeelden wat Trump deed in chocoladen hoofdletters, het kon niet luid genoeg klinken hoezeer ze zich ervan distantieerden, ook al hadden sommigen nog niet zo lang geleden Trump, bijvoorbeeld, een slimme politicus genoemd. Waar zaten die roepers de voorbije vijf jaar, toen de oppernarcist al dingen deed en zei die nooit door de beugel zouden mogen kunnen? Ik zal het u zeggen: nergens. Verscholen achter hun masker van opportunisme.

Zelf had ik het al op 4 november over een poging tot staatsgreep, toen Trump live op tv de (voorlopige) uitslag van de verkiezingen weigerde te aanvaarden en opriep om het tellen van de stemmen onmiddellijk te stoppen. Ik deed dat woensdag opnieuw, toen Trump eerst uitnodigde om de kers op de taart van de democratie — de aanvaarding van de nieuwe president door de volksvertegenwoordigers en senatoren — te plukken (het zou wild worden, tweette hij aankondigend) en dan in een toespraak zijn aanhangers nog meer opruide. Ja, dit was een zittende president die de democratische gang van zaken belemmerde en dus een vorm van staatsgreep. Maar het was ook zo impulsief en ondoordacht — zoals ongeveer alles wat Trump deed en doet —, dat het zelfs een beetje lachwekkend werd. Een goed georganiseerde actie had de hele democratie in de Verenigde Staten kunnen lamleggen. Er had een massa doden kunnen vallen, gesneuvelden op het altaar in de tempel van de democratie. De chaos had zich razendsnel kunnen uitbreiden naar de straten van alle steden van de VS. Ach, dit was al bij al een geïmproviseerd fuifje van de wanorde, meer niet. Selfies in het kantoor van Nancy Pelosi of op de stoel van Mike Pence waren voor de indringers belangrijker dan het overnemen van de macht. In die zin was het natuurlijk geen coup d’état, eerder een uit de hand gelopen idiotenbal, waarbij — niet vergeten! — ook vijf doden te betreuren vielen. En de wereld die toekeek en zag dat de US of A nog altijd een door en door racistische natie is, waar zwarte betogers een half jaar geleden kordaat uiteen werden gedreven, 430 arrestaties erbovenop, terwijl er woensdag amper een vijftigtal herrieschoppers werden aangehouden. Onderscheid moet er blijven, vonden de ordehandhavers blijkbaar. In die zin was de staatsgreep dan weer wel gelukt, als signaal dat white supremacy nog altijd rulede. Gelukkig was er Joe Biden die in twee rustige maar adequate speeches orde op zaken stelde en die in zijn toekomstig kabinet vertegenwoordigers van alle lagen van de bevolking heeft geposteerd. Het is aftellen naar 20 januari. Héhé.

Ik zag ook een tweet passeren van iemand die we zouden kunnen omschrijven als een Vlaamse wijnboer in Sicilië, een man die ooit een forum kreeg als mondmaskerdeskundige in een voorheen progressief dagblad, die ik ter wille van mijn geestelijke gezondheid op ‘mute’ heb gezet, vergeefs, want op sociale media dwarrelen sommige meningen onherroepelijk voorbij. Niet dat wat de man zegt enig soortelijk gewicht heeft, maar hij poneerde dat het protest van woensdag nog altijd een gevolg is van de uitspraak van Hillary Clinton vier en een half jaar geleden. Zij noemde de Trumpaanhangers destijds deplorables, zielenpoten. Strategisch was dat niet slim — er gingen daardoor ongetwijfeld meer mensen die zich persoonlijk aangesproken voelden stemmen voor haar tegenkandidaat —, maar was het fout? Wie stemt er nu op een brulaap, een narcistische gek, een onverbeterlijke seksist, een manipulator, een beroepsleugenaar? Daar moet je toch zelf een beetje achterlijk voor zijn? Ik heb het niet over de Proud Boys en andere neonazi’s: die zijn gewoon ideologisch verderfelijk, extreemrechts schorremorrie, hooligans in berenpak. Voor hen was en is Trump de logische keuze. Miljoenen anderen wisten niet beter, geloofden liever in hardnekkige desinformatie dan in betrouwbare berichtgeving.

***

U mag mij gerust aanmatigend vinden, maar ik vind dat je dat dom mag noemen. Ja, u mag mij gerust elitair noemen. Als ik daar even over nadenk — ik doe dat soms, over de dingen nadenken —, is dat zelfs een correcte omschrijving. Elitair, niet in de betekenis van verheven zijn boven de rest, maar wel een geïnformeerde, intellectuele burger die naar het goede streeft. Daar is niets mis mee, toch? Sterker nog, hoe ruimer de elite, hoe beter dat is voor iedereen, als die elite tenminste niet voor zichzelf rijdt, want dan wordt het establishment. Populisten hoeden zich ervoor om zich elitair te noemen, ze willen op dezelfde hoogte gepercipieerd worden als de massa, daarom heet het ook populisme. Terwijl zo’n Trump, die zogezegd tégen het establishment is, het schoolvoorbeeld is van iemand die tot het establishment behoort. De betreurde Jan Blommaert zou dit zonder enige twijfel veel slimmer en eloquenter hebben kunnen verwoorden dan ik.

Wat is er mis mee om veel te lezen, de betere films te kunnen appreciëren, moeilijkere tv-series te bingewatchen, principieel niet naar reality tv te kijken, een sterrenrestaurant te kunnen onderscheiden van een fastfoodzaak en dat een rijkere ervaring te vinden dan de culinaire uitspattingen van een cheeseburger vretende bewoner van een groot wit huis, liever één duurdere fles te openen dan drie Château de Vinaigres, kritisch te zijn, een beetje onbescheiden zelfs? Zolang je niet wereldvreemd bent, neerkijkt op het zogeheten gepeupel, het cijnskiesstelsel terug wilt invoeren of vindt dat een hogere intelligentie je meer maatschappelijke rechten moet garanderen, moet dat toch kunnen?

De samenleving heeft altijd een voorhoede nodig gehad, ik heb het voorrecht gekend — niet alleen mijn verdienste, vaak ook geluk of toeval — interessante mensen te mogen ontmoeten, hen (hoop ik toch) intelligente vragen te stellen, die om te zetten in een zo lezenswaardig mogelijk artikel en op die manier een bescheiden dienst te leveren aan het grote publiek. Graag gedaan. Liever in die voorhoede dartelen dan defensief afwachten. Ik ben liever Guardiola dan Mourinho. (En als het u niet zint, noem mij dan gerust een dikke nek, een naïeve wereldverbeteraar, een gutmensch, een poco linkiewinkie of een arrogante zak, ik zal de scheldtermen als geuzennamen omarmen.)

Ignorance is niet bliss. Onwetendheid is een handicap, geen recht of zegen. Ooit was er een lp die 50,000,000 Elvis fans can’t be wrong heette. Ik heb de pretentie om te stellen dat er van de 74 miljoen Trumpkiezers zeker 73 miljoen wrong waren. Het miljoentje of zo dat overblijft, is fascistoïde ongedierte. Een legertje dat helaas aangroeit. Extreemrechts leeft op onwetendheid, domheid en naïviteit, en profiteert van het twijfelen en weifelen van het hele brede midden. De scheldterm ‘mestkevers’ was niet eens zo slecht gekozen. En toch mochten ze de afgelopen dagen weer over uw scherm dartelen. Alsof Roger Vangheluwe zou mogen komen praten over seksueel misbruik in de kerk. Alles voor de clickbait of de kijkcijfers. Dat gaat er bij mij niet in, in dat (elitaire) hoofd.

Héhé, dat moest er even uit.

2020 was het jaar van de hoop, zei filosofe en Open VLD-kandidate Alicja Gescinska in een eindejaarinterview met Het Laatste Nieuws. Hoop is niet hetzelfde als optimisme, benadrukte ze nog.

2021 wordt het jaar van de hoop, zei premier Alexander De Croo na de recentste bijeenkomst van het Overlegcomité. Hoop als in: weer normaal beginnen te leven, dankzij het vaccin en het nog een tijdje blijven naleven van de strenge maatregelen.

Los van de verschillende definitie van ‘hoop’ die beide liberale denkers hanteren, vind ik het goed dat we kunnen hopen en tegelijk geloof ik dat het voorlopig bij een theoretisch concept zal blijven. Hoop op beterschap, met name. Zoals je een zieke toewenst dat ie voorspoedig en zo snel mogelijk geneest, ook al weet je soms beter, zo wens je een door een vervelend virus gedomineerde samenleving dat die voorspoedig en zo snel mogelijk verlost geraakt van covid-19. We worden nu al bijna tien maanden gegijzeld, dat is ongezien voor de generaties die na de Tweede Wereldoorlog geboren zijn en zelfs voor de zogeheten ‘stille generatie’ is leven met een onzichtbare vijand iets wat ze nog niet hebben meegemaakt in hun lange leven.

Er is geen keuze, we moeten ermee leren leven en omgaan. En dat betekent: vrijheden opofferen, vrijetijdsbesteding opgeven, vakanties uitstellen, voorzichtig en daardoor per definitie onvrij leven. Het moet. De meerderheid heeft dit door, een opstandige en/of domme minderheid wil het maar niet begrijpen. Toen ik donderdagavond nieuwjaarswensen postte op Twitter, was er toch een onverlaat die me vroeg een of andere complottheorie rond het virus te helpen verspreiden, viraal te laten gaan als het ware. De ironie zal u niet ontgaan. En toen ik op nieuwjaarsdag halfweg deze tekst een stevige wandeling maakte, zag ik meerdere jongeren arriveren aan een huis hier niet zo ver vandaan. In fuifstemming. Alsof er niets aan de hand is.

(In De Standaard werd 2021 overigens ‘Het jaar van de waarheid’ voor Alexander De Croo genoemd. Het zegt iets over de verslaving van mediamensen om in ‘jaar van de…’-termen te denken. Het kind, in dit geval: het jaar, moet een naam hebben. Moet gedoopt worden. Een doop in hoop, in het particuliere geval van het jaar des heren tweeduizend eenentwintig.)

***

2020 het jaar van de hoop noemen, vind ik een vreemde kronkel, zelfs voor een filosofe die zich de vrijheid permitteerde om meer naar ons gedrag tijdens deze coronacrisis te kijken, dan naar het virus zelf. 2021 het jaar van de hoop noemen, vind ik al meer terecht en toch is het voorbarig. Je mag wel wijzen naar het licht aan het eind van de tunnel, maar je mag niet beweren dat een vaag schijnsel in de verte een verblindende richtspot is. Als vanaf maandag de zorgverstrekkers en de senioren gevaccineerd worden, is dat het begin van de oplossing, geen eindpunt. ’t Is een lichtpunt afkomstig van een nog niet al te straf peertje.

Zelf hoop (!) ik dat najaar 2021 het begin van de relance volgt. Dat is nog veraf, ik weet het, maar enig realisme is bij momenten gewenst. Nu, bijvoorbeeld. Om collectief optimisme te creëren mag je geen halve waarheden vertellen. Voorjaar 2021 blijft lastig, de derde golf en de semi-lockdown blijven ons boven het hoofd hangen, ons gedrag zal nog altijd gestuurd worden door het virus, en als we dat niet aanvaarden, zal het virus snel weer de leiding overnemen. Covid-19 is een blijvertje. Moeilijk om te aanvaarden, als individu en als samenleving, maar zo is het wel. In plaats van voorspellingen te doen wanneer een enigszins normaal leven weer zal kunnen hervatten, zoals al te vaak gebeurt, in de eerste plaats door politici, moeten we accepteren dat 2021 voor minstens een half jaar allesbehalve normaal zal zijn. Zelfs virologen en andere experts wagen zich bijna elke dag aan voorspellingen. Straks duiken er nog gokkantoren op deze lucratieve markt en kan je wedden wanneer het virus weg zal zijn. Twintig euro op april! Vijftig op half mei! Dat kan niet de bedoeling zijn. Natuurlijk willen we positieve vooruitzichten hebben en goed nieuws horen, maar het moet wel nog op de realiteit gebaseerd zijn. Ja, toch? Of leeft u liever in een illusie?

***

Opnieuw met tienduizend naar een voetbalstadion? Niet meer dit seizoen, soyons sérieux.

Concert in een volgepakte zaal deze lente? Onrealistisch.

Een volle bioscoop als er eindelijk nog eens een grote première is? Niet doen.

Tachtigduizend mensen begin juli op een wei in Vlaams-Brabant? Ondenkbaar. (Tegen dan zal het vaccineren van de bevolkingsgroepen die naar zomerfestivals gaan in het beste geval pas begonnen zijn.)

De Rode Duivels na hun EK-triomf ontvangen op een overvolle Brusselse Grote Markt? Onverantwoord.

Misschien is Pukkelpop, half augustus, een mogelijkheid, en dan nog. Afwachten.

***

We zullen moeten leren accepteren dat ons leven in het best case scenario in het najaar weer helemaal op gang zal komen. Niet vroeger. En dan nog zullen we een aantal dingen definitief moeten integreren in ons dagelijks bestaan: handgel gebruiken, regelmatig handen wassen, zo weinig mogelijk handen schudden, afstand houden waar dat kan, knuffelcontacten beperken, mondmaskers dragen in onveilige omstandigheden. Als het ergste voorbij is, is het virus nog lang niet weg. “We’re a virus with shoes”, zei stand-upcomedian Bill Hicks ooit. Wist hij veel dat die uitspraak bijna zevenentwintig jaar na zijn veel te vroege dood zo dicht bij de werkelijkheid zou aanleunen.

Ik wens jullie hoop, maar ook voeten op de grond. Optimisme, maar ook realisme. Bewegingsvrijheid, maar ook zin voor veiligheid. En laten we dan toch ook eens die andere dringende zaak bekijken, het klimaat, want klimaatopwarming is dan misschien wel geen kortetermijnvirus, op lange termijn gaat het veel drastischer ingrijpen op ons leven en onze bewegingsvrijheid. Hopelijk komt er ook op dat vlak enig voortschrijdend inzicht. Helaas zal 2021 op dat vlak niet het jaar van de hoop zijn, zelfs niet van de relance.

Anders gaan leven, zou dat geen mooi uitgangspunt zijn?

“Voorbeeldfunctie, wat is dat allemaal? Het zijn sjotters, jong,dat heeft niets te maken met een voorbeeldfunctie.”

Dat zei Gert Verheyen maandag in Extra time, het voetbalpraatmagazine op Canvas. Hij had het over de rode kaart van Hans Vanaken, zaterdag tegen Eupen, en het voorstel van minnelijke schikking (what’s in a word!) dat het bondsparket formuleerde: twee wedstrijden schorsing voor de overtreding, gebaseerd op de indicatieve tabel, en twee wedstrijden extra omdat hij de eerste en de vierde scheidsrechter had beledigd. ‘Kutrefs’, stond in het verslag te lezen. En ‘onnozelaars’. ‘Schijtregels’, zou de uittredende Gouden Schoen ook nog gepreveld hebben. (Ik schrijf ‘gepreveld’, niet ‘geroepen’, want op de beelden zie je Vanaken wel praten, met verontwaardigde blik, maar gesticuleren of toebijten was er zeker niet bij. Laten we ’t een beheerste afgang noemen, met een half binnensmondse vloek erbovenop.)

Eerst dit: ik vind Gert Verheyen een van onze betere voetbalanalisten, man met een klare kijk op het spelletje en een sterke en goed geformuleerde mening. En ook dit: ik was eerst ook verbaasd over de strenge sanctie voor Vanaken. Je ziet hem in de vertraagde herhaling een grimas maken, alsof hij onmiddellijk besefte dat zijn voet ergens was beland waar die niet hoorde te zijn. Te traag op de bal, te hard op het scheenbeen van de Eupense verdediger. Pech onderweg. Kan gebeuren en wordt steeds vaker met een directe uitsluiting bestraft. Met een gestrekt been naar de bal gaan, het houdt vaak een onverantwoord risico in. Dat Andreas Beck niet zwaar geblesseerd raakte, is niet van tel. Je moet een overtreding niet beoordelen op de gevolgen (variërend van niets aan de hand tot dubbele beenbreuk), maar op de intentie (wilde de dader bewust de tegenstander raken?) of de té riskante manier van naar de bal toe gaan (gestrekt been, in dit geval).

Die rode kaart valt dus te verdedigen. Bij Club Brugge vonden ze die uitsluiting al voldoende. In het verleden is dat nog gebeurd, kwijtschelding van straf, maar dat is dan weer oneerlijk tegen iemand die twee gele kaarten ontvangt en bovenop zijn uitsluiting ook nog eens één wedstrijd langs de kant moet blijven. Als je een rode kaart krijgt, de uitsluiting als terecht wordt bestempeld door het referee department en je achteraf niet eens een match moet brommen, dan werk je met twee maten en twee gewichten. Zoals ik het zag, had een speeldag schorsing voor Vanaken voor de overtreding volstaan. Maar daar kwam het verzwarende element van de beledigingen bij. Aan de juiste instanties om dit streng maar rechtvaardig te beoordelen, niet aan mij.

Wat mij stoorde was dat een eminente voetbalkenner als Gert Verheyen van oordeel is dat een topvoetballer geen voorbeeldfunctie zou hebben. Dat heeft ie namelijk wel. Hans Vanaken is — of hij dat nu wil of niet — een rolmodel voor vele jonge voetballertjes. Mocht er op dit ogenblik op amateurniveau gevoetbald worden, dan zou je er donder op kunnen zeggen dat er volgend weekend iemand ‘Kutref’ zou roepen na een betwistbare beslissing. En ‘onnozelaar’, of ‘schijtregels’. Als een voetballer zijn middelvinger opsteekt, dan doet een elfjarig jongetje dat een paar dagen later na. Als voetballers een speciaal dansje opvoeren na een doelpunt, dan zie je dat weken nadien van bij de U6 tot in vierde provinciale ook gebeuren. Apen apen apen na, amateurvoetballers apen profs na.

Een voetballer die herhaaldelijk betrapt wordt op te snel rijden, zou niet in de media moeten komen. Hij heeft evenveel recht op privacy als iedere andere burger, ook al is hij recidivist. Maar eens op het veld, voor al die camera’s, is het te makkelijk om te zeggen dat hij geen verantwoording hoeft af te leggen. Die voetballers die tot vorig weekend elk doelpunt vierden als was het de winning goal op het WK Voetbal gaven als signaal: voor ons is er niets aan de hand. Hoe kan je dan van de modale burger blijven verwachten dat ie zich gedeisd houdt in coronatijden? Ja, maar, voetbal is emotie en passie, werd vanuit het voetbalwereldje geroepen. O ja, en je oude oma knuffelen is dat niet dan? Een gezellige avond met vrienden op café moet dan ook maar kunnen op dit moment, want ja, emotie en passie? Zelfs al worden ze twee keer per week getest, dan nog zouden voetballers moeten beseffen dat uitbundigheid een verkeerd signaal op een verkeerd moment is. Ingetogenheid past bij de toestand waarin we leven. Hoe graag bondsbonzen en clubbestuurders dat ook zouden willen: voetbal maakt onlosmakelijk deel uit van de samenleving. Het is een economische sector als een andere, dus moeten de algemene maatschappelijke regels ook in het voetbal gelden, van het allerlaagste tot het allerhoogste niveau. Even niet knuffelen of op elkaar springen na een doelpunt, alstublieft.

Een zanger, acteur of politicus (m/v/x) heeft ook een maatschappelijke rol. Privé moeten we hen gerust laten, eens ze op het publieke toneel verschijnen is er die onvermijdelijke voorbeeldfunctie. Wil je dat niet, blijf dan weg onder de spotlights. Idem dito voor een topvoetballer. Hans Vanaken heeft een voorbeeldfunctie. Punt. Als international en tweevoudig Gouden Schoen geldt dat zelfs nog iets meer. Als hij ‘kutrefs’, ‘onnozelaars’ of ‘schijtregels’ roept, beïnvloedt hij anderen die op dat ogenblik naar hem — hun persoonlijke held vaak — zitten te kijken. In dat geval geeft hij het slechte voorbeeld. Mag dat nog gezegd worden?

Lege-stoelsyndroom.

Er staat niet voor niets een koppelteken tussen ‘lege’ en ‘stoel’.

De woorden zoeken elkaar op, zoals mensen elkaar de voorbije dagen zouden hebben opgezocht mocht dat gekund hebben, of gemogen.

***

“Karstmis is dien dag da ze nie schiete“, wist Wannes Van de Velde vele jaren geleden al. Een dag van tijdelijke, vaak hypocriete of opportunistische wapenstilstand. Vrede op Aarde voor alle mensen van goede wil. Een dag later is het weer gewoon Oorlog op Aarde voor vele mensen.

Kerstmis is ook een moment om te beseffen dat je dat jaar afscheid hebt moeten nemen van een dierbare. Het overkwam mij tussen 2016 en 2019 vier jaar na elkaar: mijn vader, mijn oma, mijn oom, mijn tante. Elk jaar een lege stoel erbij, wat je dan probeert te camoufleren door dichter bij elkaar te schuiven. De tafel zal vol zijn, of ze zal niet zijn. Optisch lijkt het allemaal in orde, gevoelsmatig niet. In dit bizarre jaar heb ik vreemd genoeg geen familielid verloren, al wil ik mijn geluk niet te veel op de proef stellen door dit zo te poneren. Het jaar is nog niet voorbij. En ik wil 2021 onder een goed gesternte kunnen beginnen.

***

Als kleine jongen vierde ik kerstavond bij de ouders van mijn moeder. De eettafel werd voor die gelegenheid uitgetrokken en nog eens extra verlengd met een lichtjes kwakkelend bijzettafeltje dat ook nog eens een beetje hoger was dan de eigenlijke tafel, waardoor er laat op de avond weleens een bierglas op de plek werd gezet waar de twee tafels samenkwamen. Verticaal werd horizontaal. En dat voor die ene keer dat de toile cirée bedekt was met een feestelijk wit kleed. Een vloek van bomma werd gevolgd door hilariteit alom. Het was maar een tafelkleed. Het was maar bier.

Ik herinner mij Kerstmissen met tot wel twaalf gasten. Mijn grootmoeder moet zowat het meest sociale mens zijn geweest dat ik ooit heb gekend, dus werden een eenzame zus of neven en nichten die zelf weinig of geen familie hadden, mee uitgenodigd. Een koude schotel — nooit kalkoen! — meer of minder kon er nog wel af. Twee keer verhuisden mijn grootouders. Er kwam al eens een nieuwe eettafel in huis, maar de gasten bleven dezelfde. Tot er iemand wegviel. En nog een. En nog een. Maar er kwamen er ook bij: lieven, kinderen. En nog een. En nog een. Had covid-19 niet de plaats ingenomen van de Kerstman, dan zouden we gisteren met zeven aan tafel hebben gezeten.

(U moet weten dat Kerstmis in onze familie niet langer gevierd wordt op kerstavond, maar op kerstdag zelf. Om komaf te maken met het halfdronken naar huis strompelen om twee uur ’s nachts, of, zoals in mijn geval, nog meer dan een uur naar huis moeten rijden in de duistere vrieskou. Dus werd het 25 december. Festiviteiten nemen een aanvang kort na de middag en eindigen voor 22 uur, zodat iedereen die dat wil op een deftig uur onder de wol ligt, wol die ondertussen allang vervangen is door iets synthetisch, maar dit geheel terzijde, zoals heel deze paragraaf trouwens. Het aperitief wordt nu om een uur of drie genuttigd, tegen halfzeven zitten we aan de hoofdschotel en het tweede dessert is rond halfnegen achter de kiezen. Gedronken wordt er nog amper, behalve door de organisatoren, want we doen dat nu niet meer op een vaste plek maar via een beurtrol. Tradities zijn er om in ere, euh, veranderd te worden.)

Zeven genodigden, dat zijn er vijf minder dan in de hoogdagen, ergens diep in de jaren 70. Van die zeven zijn er vier die er toen nog niet bij waren. Van die oorspronkelijke twaalf zijn er dus negen verdwenen, vijfenzeventig procent van de kerstpopulatie die af en toe met de glimlach een glas bier zag omkieperen. Met mijn excuses voor deze wiskundige uitstap.

Kerstgemis.

Hoewel Kerstmis al bij al sober werd gevierd, de occasionele borrel niet te na gesproken, leek er toch overvloed. De avond — en later, de dag — werd volgens vaste rituelen ingedeeld, nooit op papier vastgelegde gedragsregels waarover mijn grootmoeder zaliger streng waakte. In den beginne gaf nagenoeg iedereen aan de anderen een cadeau. Daarna werd dat koppel per koppel, de kinderen werden nog wel bedolven onder de cadeautjes (indien mogelijk werd een geschenk ontkoppeld, zodat er twee, drie of meer pakjes van konden worden gemaakt. Geloof me, Lego kun je desnoods blokje per blokje apart inpakken…). Nog wat jaren later werd het principe één cadeau per persoon geïntroduceerd, de naam van de ontvanger werd via loting bepaald, waarbij het altijd vloeken was als je de naam lootte van iemand van wie je begot niet wist waarmee je hem of haar een plezier kon doen. Daar werd meestal op discrete wijze een mouw aan gepast: de persoon voor wie het cadeau bestemd was, ging het zelf kopen en legde het eigen pakje onder de kerstboom. Dat zorgde dan weer voor een ander probleem: als iemand recht had op een cadeau, moest de gulle schenker dat onder de boom nemen en overhandigen, maar hoe doe je dat als je niet eens weet hoe dat verdomde pakje eruitziet dat je zelf nog nooit had vastgehad, laat staan keurig ingepakt?

De volgorde van het uitdelen van de cadeautjes werd bepaald door de teerling. Om beurten mocht je ermee smijten. Wie een zes had, kreeg een pakje. Simpel en efficiënt. Al was het soms lang wachten als je de pech had tientallen ronden lang geen zes te kunnen smijten. Geduld is een schone deugd, ook met Kerstmis.

***

Verre familieleden brachten nieuwe gebruiken mee. Zo leerden we een tafelspelletje waarvan de naam mij nu ontgaat — had het wel een naam? — en dat ik nu gemakshalve even samenvat als plat-bol-pingelen. Eén iemand was de moderator. Zei die ‘plat’, dan moest je je handen met de handpalmen naar beneden op tafel leggen. Zei die ‘bol’, dan moest je een vuist maken en die op tafel planten. Zei die ‘pingelen’, dan moest je met je wijsvingers trommelen. De moderator begeleidde zijn opdrachten ook, maar soms zei hij ‘Bol’ en trommelde hij met de wijsvingers, en dan moest je natuurlijk het eerste doen, niet het laatste. Wie fout zat, viel af. Op het eind was er een winnaar. En een onbeduidende prijs. Ergens in de voorbije decennia is dit spelletje opgegaan in de mist van de geschiedenis. Plat-bol-bingelen, úren gratis spelplezier van 7 tot 77.

Toen ik de jaren bereikte van wat in andere huishoudens als volwassenheid zou worden omschreven, organiseerde ik al eens een quiz. Daar kroop best wel wat voorbereiding in. Je deelde de familie op in ploegen van twee en, hupsakee, ‘De Slimste Mens van de Familie’ was gestart. Ware het niet dat niet iedereen mee was met het idee om op kerstavond/kerstdag aan hersengymnastiek te doen, en dus gewoon verder bleef babbelen met zijn of haar buur. Tot grote ergernis en een quasi zenuwinzinking van de quizmaster. Quizzen met Kerstmis was bijgevolg een bijzonder tijdelijk fenomeen. (Die gesprekken gingen in onze familie verdacht veel over dood en verderf: mensen die zijn weggevallen, of mensen die op het punt stonden weg te vallen, of mensen van wie verondersteld werd dat ze het niet meer zouden uitzingen tot pakweg het volgende kerstfeest. Het zal vast wel een afwijking zijn.)

Zo bleef er, naast het traditionele uitdelen van de cadeautjes mits het smijten van een zes, nog maar een spelletje over. ‘Mes en vork’, al klinkt het geloofwaardiger in het Antwerpse jargon, ‘Mes en verket’. Ik heb er geen idee meer van wie dat uitgevonden of binnengesmokkeld heeft, maar het gaat zo: ieder gezin brengt een aantal kleine pakjes mee, met een weinig kostbaar kleinood gewikkeld in overschot van cadeaupapier en daarrond een stevig vastgesnoerd koordje. Opnieuw werd de teerling bovengehaald. Wie een zes smeet, kreeg een pakje en een mes en een vork. Daarmee moest je het pakje, zonder het met je handen aan te raken, openmaken. Werd er elders aan tafel een zes gegooid, dan moest je het hele zootje doorgeven, en zo verder tot iemand het papiertje helemaal had verwijderd. Die gelukkige mocht de inhoud claimen. Zo zat je aan het eind van het gedoe met drie Marsen, twee Snickers, een Raider en nog wat druivensuiker voor je neus. Met aan de ene kant het wegvallen van betreurde familieleden en aan de andere kant de intrede van nieuwkomers werden de oorspronkelijke, alweer ongeschreven, spelregels steeds vaker met voeten getreden. Snoodaards gebruikten bijvoorbeeld plakband om het ondingetje af te sluiten. Probeer dat maar eens te verwijderen met mes en vork! Iemand anders bedacht dat snoep niet goed voor je is, en vulde de pakjes met zogezegd nuttige voorwerpen, zoals een rol plakband (waarvan al een beetje was opgebruikt om het pakje te verzegelen), een gom of een markeerstift, waar je dus achteraf niet van kon snoepen, verdomme.

Mes en verket is geen ongevaarlijk spel, beste lezer, dat kan ik u wel verzekeren. Want als je hopeloos zit te prutsen aan zo’n pakje en twee stoelen verder wordt een zes gegooid, word je geacht het pakje zonder morren door te geven, mét mes en vork. Een mes is gekarteld, moet u weten, en een vork is in wezen een kleine riek. Tel daarbij op: vermoeidheid, alcohol en frustratie, want je wil dat rotding natuurlijk wel zelf open wrikken. Zeggen dat we geregeld een familielid naar de spoed hebben moeten overbrengen, zou de waarheid geweld aandoen, maar het was hoe dan ook het meest riskante wat we collectief uitrichtten. Bij momenten was vrede op Aarde een relatief begrip. Maar daarna was er weer bûche, of kerststronk, of beide.

***

Kerstmis 2020. Mijn moeder, mijn vrouw en ik in één bubbel. De vier anderen in een andere. Om te bewijzen dat we aangepast zijn aan de moderne tijd, werden er via WhatsApp boodschapjes doorgegeven, om toch even nabijheid te creëren. Het is wat het is. Kerstdag in coronatijden. Zelfs Mes en verket werd geofferd op het altaar van covid-19: stel je maar eens voor dat iemand toch besmet zou zijn geraakt en het virus via mes of vork zou doorgeven. We zijn nog net niet zover gegaan om de teerling na elke worp te ontsmetten, maar er werd eerst wel aan gedacht.

In deze donkere dagen was kerstgemis nadrukkelijker aanwezig dan anders. De tafel voelde leger dan ooit aan. We konden dat niet camoufleren door dichter bij elkaar te gaan zitten, ten eerste omdat drie nooit als een groep zou aanvoelen, ten tweede omdat het letterlijk ongezond zou kunnen zijn. Anderhalvemeterkerstvieren, wie bedenkt het? Volgend jaar rond deze tijd wil ik terug een volle tafel, een quiz, een teerling en Mes en verket.

***

Hopelijk beleeft u, ondanks alles, prettige feestdagen.

Hou het veilig en gezond.

En bedenk dat 2021 alleen maar beter kan worden.

“Welkom op de Sheldon Cooper-conventie!”

Beeld u even in dat er op de wereld vele duizenden ‘Sheldon Coopers’ rondlopen en dat die allemaal verzamelen blazen op een langdurige conventie, laten we het voor het gemak Twitter noemen.

U kent Twitter niet? Houden zo.

U kent Sheldon Cooper niet? Ik tot voor enkele maanden ook niet. Tot ik de tv-serie The Big Bang Theory ontdekte op vtm3. Sindsdien wordt elke avond ten huize Van Laeken afgesloten met een of twee afleveringen ‘Big Bang’ (toegegeven, soms zelfs drie, om het af te leren). De dag glijdt zo van je af, de coronamiserie eveneens. Het perfecte antidotum tegen dit horrorjaar. Geef iedereen een vaccin met ‘Big Bang’-fragmenten en we lopen weer met z’n allen vrolijk rond. (Of iedereen dan ook immuun zal zijn tegen Het Virus is weer een andere vraag.)

The Big Bang Theory is bijwijlen seksistisch (domme blondjes!) en racistisch (er worden vlotjes vooroordelen gespuid over Indiërs en Joden), maar het is niet lachen met de slachtoffers, maar met de kortzichtigheid van de daders. Wie seksistische of racistische dingen zegt, staat figuurlijk in zijn blootje. Dat mag van mij.

Hoofdpersonages zijn vier nerds die werken aan het California Institute of Technology (Caltech) in Pasadena, een voorstad van L.A. Dr. Leonard Hofstadter worstelt met een oudercomplex: gevolg van de druk die zijn vader, antropoloog, en moeder, neurowetenschapper en psychiater, op hem gelegd hebben in zijn jeugd. Howard Wolowitz, van Joodse komaf, en Dr. Rajesh Koothrappali, van Indische komaf, zijn vrouwenzotten, helaas is dat zeer zelden wederzijds. Hun vriendschap is zo close dat ze ooit weleens uit de kast zouden mogen komen — wij zitten aan het begin van seizoen 7 op een totaal van 12, misschien komt het nog —, al is moederskindje Howard intussen wel getrouwd met de luidruchtige Bernadette. ‘Raj’ is het type van de noodgedwongen vrijgezel, iemand die niet durft praten met een vrouw in de buurt, tenzij hij voldoende alcohol heeft genuttigd. En dan is er nog Dr. Sheldon Cooper, theoretisch fysicus, zelfbenoemd genie die zijn diepchristelijke Texaanse familie is ontvlucht en een flat deelt met Hofstadter. Hofstadter is verliefd op het overbuurmeisje, de wulpse blondine Penny. En Cooper zelf heeft nu al drie volle seizoenen een niet-geconsumeerde relatie met de net iets minder wereldvreemde neurobiologe Amy Farrah Fowler. Enfin, u moet het zelf maar ontdekken als dat nog niet gebeurd is. Waarschuwing: Leonard Hofstadter is het enige min of meer normale personage, met de nadruk op ‘min of meer’.

Waarom ik hier over Dr. Sheldon Cooper begin? Wel, dat personage uit The Big Bang Theory, schitterend gespeeld door de mij voordien onbekende acteur Jim Parsons, is wereldvreemd, arrogant, betweterig, asociaal en totaal onaangepast aan de maatschappelijke realiteit, wat dan weer een synoniem is van ‘wereldvreemd’, maar soit. Waarom zijn vrienden zijn vrienden zijn is een raadsel, want hij kleineert hen voortdurend, al beseft hij dat zelf niet eens. De scenarioschrijvers hebben in interviews benadrukt dat hij níet het syndroom van Asperger heeft, ook al lijken veel kenmerken van zijn gedrag daarop. Laten we Sheldon — wij mogen na 7 seizoenen tutoyeren — een mens met een hoek af noemen. Hij wijkt niet af van zijn dagelijkse routines, wil altijd dezelfde saus op dezelfde manier over zijn uithaalmaaltijd, panikeert als de routine doorbroken wordt, kijkt tig keer naar zijn favoriete films (Star Wars, Star Trek, Raiders of the lost ark), eist dat Leonard of Amy hem van en naar het werk voert, kan niet wachten tot het Nobelprijscomité hem eindelijk beloont voor zijn geniale werk, heeft geen zin voor humor, sarcastische opmerkingen herkent hij niet, als hij zelf een grapje vertelt is dat flauw-flauwer-flauwst, en als hij een practical joke op iemand uitprobeert, voegt hij daar na een korte pauze ‘Bazinga!’ aan toe, als om duidelijk te maken dat het maar om te lachen was.

Sheldon Cooper — en nu kom ik tot de essentie, beste lezer — is overal. Sinds ik hem leerde kennen in The Big Bang Theory, herken ik hem ook in het dagelijkse leven, op het geniale aspect na dan. Op Facebook, op Twitter, in het nieuws. We hebben allemaal wel een Sheldon Cooper in de familie rondlopen. Het ‘stable genius’ dat al vier jaar de Verenigde Staten leidt? Sheldon Cooper! De senior writer die de voorbije maanden volbloed viroloog is geworden? Sheldon Cooper! De would-befilosoof-die-een-leerstoel-van-een-échte-filosoof-mag-beheren die alles beter weet? Sheldon Cooper! (De heren schrijven samen een boek over de denkfouten die tijdens de pandemie gemaakt werden, ze scoren daarmee een 10 op de Schaal van Sheldon.) Die partijvoorzitter-burgemeester-parlementslid die de voorbije maanden de coronacrisis wel-niet-wel-niet-wel-niet ernstig nam en pleitte voor ja-neen-ja-neen-ja-neen strengere maatregelen? Sheldon Cooper! (Mocht u denken, die Sheldon Cooper is toch strikt rechtlijnig, vergeet het: iemand is zijn beste vriend — Stephen Hawking, Wil Wheaton, Professor Proton — tot die hem irritant begint te vinden, en dan is hij opeens niet meer zijn vriend.) De antivaxxers? Sheldon Coopers! (Met die nuance dat Dr. Sheldon Cooper pro wetenschap is.)

Als je een hele dag lang op Twitter vertoeft, kun je de Sheldon Coopers er zo uithalen. Ik herhaal nog even: wereldvreemd, arrogant, betweterig, asociaal en totaal onaangepast aan de maatschappelijke realiteit (ik blijf het synoniem bezigen). Ziet u het plaatje? (Ja, dit was een arrogante opmerking die van Sheldon Cooper had kunnen komen.)

Maar weet u wat het is? De Dr. Sheldon Cooper uit The Big Bang Theory is aan het eind van de dag onweerstaanbaar grappig omdat je weet dat het ‘maar’ fictie is en dat het personage zó over the top is, dat het ongeloofwaardig wordt. Tot je dus ’s ochtends weer naar de onderbuik van de sociale media staart en merkt dat de Sheldon Coopers van deze wereld 24/7 paraat staan. Helaas zijn zij niet fictief en is hun zelfrelativeringsvermogen even onbestaande. Dat hadden de schrijvers van deze sitcom toch beter moeten afspreken, want wat ben je nu met situaties die op papier fel overdreven lijken wanneer die in werkelijkheid gewoon plaatsvinden?

“Ik ben niet gek, mijn moeder heeft me laten testen.”

Je hoort het Trump zo zeggen.

Bazinga!

We zijn gewaarschuwd: drones zullen in de feestperiode-zonder-feest boven onze hoofden circuleren en proberen te detecteren waar er te veel volk op dezelfde plek vertoeft. In de openbare ruimte, moet ik daar in principe aan toevoegen, maar weet zo’n drone veel of hij zich boven een tuin of de aanpalende straat bevindt. Zeer luid klonk de voorbije dagen en uren het gezoem van meningen op de sociale media. Van ‘Wie denkt de overheid wel dat ze is?’ tot ‘Als je niets te verbergen hebt, moet je daar toch geen schrik van hebben?’ De vraagtekens stonden er doorgaans niet bij. Uitroeptekens des te meer. Iemand die Orwell gelezen heeft, schreef: “1984 was een waarschuwing, geen handleiding”. Goed gezegd!

Avondklok. Verbod op samenscholingen. Controlerende drones. Niet binnen naar toilet mogen gaan als je niet het knuffelcontact bent. Een perimeter rond ons huis waarbinnen we ons nog mogen bewegen. Bestaande verboden en luidop geformuleerde denkpistes. Op zich is het niet onlogisch dat onze overheden en allerlei -ologen stevig nadenken over het indammen van dat verdomde virus, dat niet alleen ons voorjaar, onze zomer en ons najaar gedomineerd heeft, maar ons gezelschap zal blijven houden tijdens de feestdagen-zonder-feest en een flink deel van voorjaar 2021. Het virus als gedwongen metgezel, als een ongenode gast die zelfs na het einde van het feestje blijft hangen, we kennen allemaal wel zo iemand. Dat virus moet weg, zoveel is duidelijk. Maar heiligt het doel dan de middelen?

Eerlijk, ik denk niet eens dat ik een boven mijn hoofd vliegende drone zou opmerken. En ik heb inderdaad niets te verbergen. Kerstmis wordt dit jaar in mineur gevierd, zoals het in deze omstandigheden hoort. Ik pas mij aan, al wie mij lief is doet dat ook. We behoren tot die 80 procent, als ik een peiling naar het coronagedrag mag geloven. Op zich zou het makkelijk zijn om dan te zeggen: laat de drones maar zoeven. Té makkelijk. Want eigenlijk geven onze overheden — of ze nu federaal, regionaal of provinciaal zijn — toe dat ze het zelf ook niet meer weten, hoe ze die verdomde tweede golf van die verdomde pandemie verdomd snel kunnen laten verdwijnen. Wie zich voordien al niet of amper aan de strenge maatregelen hield, zal zich wellicht niet laten afschrikken door drones. Die zoekt wel een desnoods letterlijk ondergrondse uitweg. Kelderfeestjes met Kerstmis, zomaar een idee. Wie zich tot nog toe zo strikt mogelijk aan de regeltjes hield, wordt nu even hard bespied als de klojo’s die gewoon hun gangetje gingen. Zo gaat dat meestal: wie braaf is, wordt mee gestraft voor het aberrante gedrag van de stouteriken.

En dan is er nog ons recht op privacy, dat ongetwijfeld wordt geschonden. Er valt wat voor te zeggen dat de overheid in geval van grote calamiteiten in staat moet zijn om tijdelijk strenge maatschappelijke leefregels op te leggen en buitensporige controle uit te oefenen. Fair enough. Het landsbelang primeert dan op het individuele belang. Geldt dat ook nu? Moeilijk uit te maken. Volgens de Raad van State alleszins niet, want ons hoogste rechtsorgaan maakte deze week komaf met het verbod op erediensten. Het grondwettelijke recht moest gevrijwaard worden, coronacrisis of niet, besmettingsrisico of niet, zo oordeelde het eminente college. Ik respecteer de rechtsstaat, ga dus niet ‘Wereldvreemde rechters’ roepen zoals sommigen systematisch doen, maar dat verbod op erediensten leek me nu net wel een beslissing die logisch uit te leggen valt. Wat, trouwens, met het grondwettelijke recht van vereniging? Dat wordt ongetwijfeld ook geschonden dit jaar. Stel dat iemand daarmee naar de Raad van State stapt, wat kunnen die juristen dan anders beslissen dan te ordonneren dat mensen ook nu het recht behouden om samen te komen? En wat dan? Ik vind: een overheid moet in staat blijven om draconische maatregelen te nemen wanneer dat nodig is, maar ze moeten altijd proportioneel blijven. Een avondklok is op het randje, of er net over, drones zijn dat nog veel meer. Moeten politieagenten binnenkort tellen hoeveel pizza’s er ten huize van meneer X of mevrouw Y worden geleverd? En mag je echt-echt-echt niet dringend-dringend-dringend naar toilet tijdens dat feestje bij de vuurkorf, omdat je niet het knuffelcontact bent in dat huis? Absurde, n’est il pas?

Wat een overheid met die drones vooral aantoont, is haar eigen onmacht. Hadden ze ons al niet heel snel tijdens de lockdown van maart beloofd dat die testing-and-tracing snel op punt zou worden gesteld? Euh, we wachten nog steeds. In november kwamen er meer dan honderdduizend landgenoten terug uit een rode zone, meldde Het Laatste Nieuws, slechts 154 werden daadwerkelijk getest.Als je als overheid je beloften niet waarmaakt, moet je niet verwachten dat onderdanen dat wel doen, of blijven doen, of blindelings vertrouwen blijven etaleren. Zo werkt dat namelijk niet. Eigenlijk zijn die drones een ultieme bekentenis: we kunnen het niet aan en we weten het zelf ook niet meer. Een overheid moet aan preventie, controle en repressie doen. Preventie? Er zijn de bekende gulden regeltjes (handen wassen, handgel gebruiken, anderhalve meter afstand houden), maar voor de rest: niet of nauwelijks. Controle? Veel te weinig. Repressie? Ach, een beetje, die GAS-boetes, die worden weggelachen door wie ze moet betalen. Noem ze gerust lachgasboetes. Voor 250 euro heb je toch maar lekker de regels overtreden. Dat schept een band, kleine criminelen onder elkaar. Er bestaan efficiëntere straffen: een nacht in de cel, bijvoorbeeld, of nog beter — en maatschappelijk veel nuttiger — een verplicht aantal uren helpen in de zorgsector. Zal hen leren.

Het is met de coronaregels zoals met de verkeersregels. Er zijn er steeds meer, die zelden strikt worden toegepast of opgevolgd. Dus komen er nieuwe, nóg strengere regels, die opnieuw zelden strikt worden toegepast of opgevolgd. En bijgevolg komen er daarna alweer nieuwe, veel strengere regels, enzovoort. Spelregels opleggen is één, niet onbelangrijk ding: ze doen opvolgen is even fundamenteel. Ging men niet optreden tegen die irritante middenvakrijders? Wat met hardleerse chauffeurs die nog altijd bellen en sms’en achter het stuur, worden ze ooit betrapt en gestraft? Waarom rijden er bij hevig regenweer nog altijd vrachtwagens op het tweede rijvak, zoals ik gisteren kon vaststellen tussen Brussel en Antwerpen en vice versa? Ook op de weg geldt: wie zich aan de regels houdt, wordt met een verstrenging gestraft, want hij of zij zal zich ook aan die nieuwe afspraken houden, hoe absurd je ze ook vindt, terwijl de overtreders zullen blijven overtreden, bij gebrek aan redelijke pakkans.

Als de ordebewakers nu eens zouden beginnen met de orde te bewaken op basis van de bestaande regeltjes, dan zouden we niet moeten discussiëren over orwelliaanse toestanden. Plus est en vous, regeringen, parlementen, provincieraden en lokale besturen. En laat die drones maar op stal. Zoals de Nederlandse wijsgeer Marco Borsato al wist: “Drones zijn bedrog”.

Naar verluidt was het een dikke week geleden een gênant momentje in De slimste mens ter wereld: kandidaten en ingehuurde grapjurken hadden het over ‘zij’, toen in een van de vragen Sam Bettens centraal stond. Ik heb niet gekeken, heb er alleen over gelezen. Het was niet kwaad bedoeld, zo werd snel gezegd. Tot 18 mei 2019 kende de buitenwereld hem als haar en was hij nog een zij, Sarah. Als iemand bijna zevenenveertig jaar vrouw is geweest en dan aankondigt dat zij een man wordt, blijft dat verleden onbewust hangen. Het is onhandig en niet prettig voor Sam en al wie in een vergelijkbare situatie zit, maar behalve bij rancuneuze en verschrikkelijk ouderwetse semi-fatsoensrakkers is het ook gewoon een vergissing. De producer van De slimste mens… verontschuldigde zich bij Sam, Sam kon er wel mee leven, zei hij. Incident gesloten.

Ik leerde er wel een nieuw begrip door kennen: deadname. De naam die je bij geboorte hebt gekregen — in het geval van Sam was dat dus Sarah — en die je nu niet meer wilt horen. Omdat je van geslacht bent veranderd, bijvoorbeeld. Of omdat die naam geassocieerd is met een pijnlijke voorgeschiedenis. De voetballer die we kennen als Dele Alli, actief bij Tottenham Hotspur, wilde op een bepaald moment alleen nog als Dele aangesproken worden, omdat hij niets meer te maken wilde hebben met zijn biologische vader. Dus zeggen commentatoren voortaan…, euh, neen, ze zeggen nog altijd Dele Alli. We zijn soms hardnekkig in die dingen.

Er bestaat ook een werkwoord voor. Deadnamen: iemand kwetsen door zijn of haar vroegere naam te blijven gebruiken. Dat kan onbewust gebeuren, zoals in De slimste mens…, en dan is een korte sorry voldoende. Maar je kan er ook iemand bewust mee kwetsen, intimideren, in de hoek duwen waar die persoon net uit geraakt is. Ze zijn er ongetwijfeld, en ik wil ze de kost niet geven, de types die weigeren Sarah Sam te noemen. Of Boudewijn Bo. Conservatisme is heel af en toe een deugd, meestal getuigt het van reactionaire kortzichtigheid die grenst aan therapeutische hardnekkigheid: niet willen toegeven dat de samenleving evolueert. Toen ik, boomer qua leeftijd, opgroeide werd er niet gesproken over transgenders. Ze waren er niet, of ze werden buiten de maatschappij geplaatst. Wat niet weet, wat niet deert, zo ging dat toen. Ja, we gniffelden over Amanda Lear, die sexy nimf die vroeger naar ’t schijnt een man was geweest, wat ook waar was, al wisten we dat nog niet honderd procent zeker: het gerucht was interessanter dan de werkelijkheid. Homoseksualiteit werd in de kast beleefd, alleen artiesten kwamen er soms uit, denk aan Will Ferdy. We wisten niet beter, omdat we niet beter móchten weten. De minister, de pastoor, de advocaat, de notaris en de journalist hadden nog veel meer aanzien, het waren mannen van stand — mannen, altijd weer mannen —, we noemden hen eerbiedig meneer, tutoyeren mocht niet, gebeurde niet, dachten we niet eens aan. Dat waren niet noodzakelijk betere tijden.

Ik ben Dries Van Langenhove niet. Ik ben noch een fascist in maatpak, noch een reactionaire pezewever die vindt dat mannen die vrouw willen worden zich maar moeten vermannen en vice versa, noch een conservatieve kwezel die van oordeel is dat de maatschappij moet blijven wat ze was, een illusie die niet doorprikt mag worden. Toch heb ik het moeilijk met dat hele deadname-gedoe. Ik begrijp het zeer zeker vanuit het standpunt van de persoon die van geslacht verandert of die niet meer wil genoemd worden zoals ie op de identiteitskaart vermeld wordt, dat is het probleem niet. Maar je kan het verleden niet zomaar wissen.

Neem Elliot Page, de acteur die deze week aankondigde dat hij niet langer Ellen heet. Ik las een artikel in een krant waarin het de hele tijd over hij en hem ging. Hij werd genomineerd voor een Oscar voor zijn rol in Juno. Hij speelde mee in de X-Men-reeks. Terwijl hij toen nog niet Elliot heette, maar Ellen. Moet je die geschiedenis dan herschrijven? In dat artikel gebeurde het en ook de Wikipedia-pagina is intussen in de hij-vorm geherformuleerd. Mag ik daar toch een beetje moeite mee hebben? Bovendien: als Ellen toen al Elliot had geheten, zou hij nooit genomineerd geweest zijn voor een Oscar in de categorie ‘Beste Vrouwelijke Hoofdrol’ voor Juno.

Mag je bij K’s Choice, een van onze betere muzikale exportproducten, niet meer refereren aan de oprichting destijds door broer en zus? Wat doe je dan met de beelden van optredens, met de clips, met de interviews van Sarah uit die tijd? Recent gebeurde dat nog zeer respectvol in Belpop. Zonder krampachtig te doen werd gemeld dat Sam bij het eerste interview nog Sarah was, en dat er daarna een extra vraaggesprek werd georganiseerd na de aankondiging van de geslachtsverandering. Mag je de muziek van Sarah Beth nog wel draaien en als dusdanig aankondigen?

Het wordt pas echt geschiedvervalsing als je ’t over Caitlyn Jenner hebt. Zij won als Bruce olympisch goud op de Spelen van 1976 in Montreal en nog wel op het atletieknummer dat als het meest complete wordt gezien, de tienkamp. Bruce Jenner verbeterde ook een paar keer het wereldrecord op die discipline. Ik citeer Wikipedia: “Als sterke speerwerper en 1500 meterloper kon Jenner haar voorsprong op de laatste twee onderdelen uitbouwen.” Haar voorsprong. Dat kan dus niet. Een vrouw mag niet deelnemen aan de tienkamp, net zoals een man niet mag meedoen in de zevenkamp. De sportwetten zijn hard en onverbiddelijk, en bieden tenminste het voordeel van de duidelijkheid: mannen en vrouwen leven in gescheiden werelden, het maakt dat transgenders — of vrouwen met een iets te mannelijke hormonenspiegel, zoals de Zuid-Afrikaanse 800 meter-loopster Caster Semenya — niet welkom zijn in officiële wedstrijden, omdat zij aan wedstrijdvervalsing zouden doen. Niet per se mijn idee, wel de regeltjes zoals die strikt gevolgd worden. Caitlyn Jenner zou nooit hebben mogen deelnemen aan de tienkamp in Montreal, Bruce wel.

Ik heb evenveel respect voor de fantastische atleet die Bruce Jenner was, als voor de persoon die sinds 2015 als Caitlyn door het leven gaat. Sarah of Sam, allebei evenveel waard, als Sam maar gelukkig door het leven stapt. Ik wens Elliot Page veel mooie rollen toe, hij is een ongetwijfeld een geweldige acteur, zoals Ellen ook een geweldige actrice was. Boudewijn Van Spilbeeck was een gewaardeerde journalist, Bo doet daar niet voor onder. Petra De Sutter is een respectabele politica, haar intrinsieke kwaliteiten zijn belangrijker dan wie of wat ze vroeger was: moge zij een van de gidsen in het halfduister van de vaderlandse politiek worden.

Maar vroeger is er wel geweest. Hoezeer iemand dat ook wil ontkennen — en daar zijn vaak gegronde redenen voor —, toch wis je dat verleden niet weg met een naamsverandering en een aangepaste bio op Wikipedia. Ik ben not an addict van wat was, maar het was er wel. Best mogelijk dat ik te veel verhangen ben aan feiten, de journalist in mij is altijd klaarwakker: ik heb dus zowel moeite met die deadname, als met iemand deadnamen.