Maandans

(Deze bijdrage verscheen maandag 18 februari in De Standaard in de reeks ‘De Bankzitter’).

Ruim verdiende zege van Club Brugge in de topper tegen
KRC Genk. De kloof bedraagt weliswaar nog altijd acht punten, maar zoals bekend
kan zo ongeveer alles met het Belgische play-offsysteem. Veel zal de komende
maanden afhangen van de aan- of afwezigheid van Alejandro Pozuelo in Genk.

‘Wie zondag wint, is de beste ploeg van het
land.’ Het was een boude uitspraak van Club-trainer Ivan Leko in de aanloop
naar de topper van gisteren. En vooral: ze sloeg nergens op. We wisten na vijfentwintig
speeldagen al wie de beste ploeg is: KRC Genk, zonder enige twijfel. Over de
beste keeper en verdediger kan nog geredetwist worden, maar de beste flankspeler
(Maehle), de beste middenvelder (Pozuelo), de beste aanvaller (Samatta) en de
beste trainer (Clement) zijn kort voor het einde van de reguliere competitie al
bekend.

Meer dan wat peptalk spuwen kan het niet
geweest zijn, wat Leko deed. Je moet al een diehard-Clubsupporter zijn om niet
in te zien dat Genk er tot nog toe ver bovenuit stak. Beste aanval, beste
verdediging, leukste voetbal, positiefste ingesteldheid, ga zo maar door.

De interessante vraag blijft wel: wie wordt er
over precies drie maanden landskampioen? Want ‘de beste’ zijn betekent in een
spelletje waarin geluk en toeval een grote rol spelen niet automatisch ‘de
eerste’ zijn. Ook het mentale aspect is belangrijk: na een goede tweede helft
tegen Salzburg en een zeer degelijke wedstrijd tegen Genk is het geloof bij
Club helemaal terug, terwijl de competitieleider Een Probleem heeft.

Gegokt
en verloren

Philippe Clement startte met elf apostelen,
Judas Pozuelo begon op de bank. Keuze van de trainer of gaf de spelmaker vooraf
aan dat hij niet helemaal fit is? Veel onbegrijpelijker was de tactische keuze
van de Genkse trainer. Hij opteerde voor een 3-5-2, het spiegelbeeld van de
tactiek van Ivan Leko, hoewel Genk met een soepele 4-3-3 furore had gemaakt.
Dat je je tegen Barcelona of Manchester City aanpast is normaal; tegen een hooguit
evenwaardige tegenstander was het vreemd.

Club had moed geput uit de metamorfose tegen
Salzburg. Het voetbalde gretig, gemotiveerd, alert, nam vanaf het eerste
fluitsignaal het initiatief. Genk zette daar helemaal niets tegenover. De
eerste vijftien minuten werden de bezoekers weggedrukt, al vielen de doelpunten
pas in het tweede en derde kwartier. Twee-nul bij de rust was een juiste
weergave van de verhoudingen.

Gegokt en verloren, moet Clement tijdens de
rust gedacht hebben, terwijl onderaan het tv-scherm geregeld de boodschap liep
dat één euro inzetten op een uitzege, negen euro kon opbrengen. Ondanks alle
kritiek op de verwevenheid van het profvoetbal met de gokindustrie, liggen
gokbedrijven en tv-zenders nog altijd niet wakker van ethische dilemma’s die
verbonden zijn aan gokken en de menselijke drama’s die er het gevolg van zijn.

Valse
kapitein

Alejandro Pozuelo mocht na de pauze alsnog
opdraven. De Genkse supporters klapten in de handen, maar pakten ook uit met
een waarschuwende tekst: ‘In Genk geen plaats voor valse kapiteinen, glorie
voor zij die strijden tot het einde’. Rijmen deed het niet echt en poëzieprijzen
win je er niet mee, maar het illustreerde perfect de gemoedsgesteldheid bij de
Limburgse fans. Tegen Slavia Praag had Pozuelo al bewezen dat hij het verschil
kan maken, dat wil dus nog niet zeggen dat hij zich alles kan permitteren.

Genk was meer aanwezig in die tweede helft, al
behield Club de controle en reageerde het prompt op een tegengoal die een
kwartier voor tijd letterlijk uit de lucht kwam vallen. 3-1, een correcte
weergave van het spelverloop in deze topper. Doelpuntenmaker Vormer omarmde
zijn trainer, het publiek omarmde het elftal. Het komt wel goed met die
contractverlenging voor Ivan Leko, zou je geneigd zijn te denken.

Een van de uitblinkers was scheidsrechter Eric
Lambrechts. Hij had de wedstrijd uitstekend in de hand, greep in waar nodig. De
videoref zat werkloos toe te kijken in zijn busje. Wat een contrast met
zaterdag, toen Hannes Van der Bruggen er na Kortrijk-Charleroi zelfs voor
pleitte om Vertenten en Delferière terug te laten fluiten. Ethisch besef en
respect voor de rechtsstaat zijn niet de sterkste punten van profvoetballers. Hoeft
ook niet, maar laat hen dan best zwijgen.

Toronto

Het bestuur van KRC Genk staat voor een onmogelijke
keuze. Pozuelo zijn zin geven en een transfer naar Toronto FC gunnen, komt neer
op toegeven aan chantage: het zou andere spelers op ideeën kunnen brengen, nu
en in de toekomst. Hem naar de B-kern verwijzen — waar hij, laten we wel wezen,
na zijn fratsen thuishoort — komt neer op kapitaalvernietiging. Dan is hij
straks geen acht miljoen euro waard, maar misschien nog een kwart van dat
bedrag. Noch Pozuelo, noch de Genkse fans zouden dat aanvaarden. Die zijn
opportunistisch genoeg om hun sterspeler tijdelijk vergiffenis te schenken, als
hij opnieuw een beslissende rol zou spelen.

Dit is een situatie waar — behalve mogelijk de
bankrekeningen van de heer Pozuelo, zijn makelaar en nog wat tussenpersonen —
geen winnaars zijn. Genk zit met een ontevreden werknemer. Dat weegt op de
sfeer, die maar beter sereen kan zijn de komende maanden. De trainer moet
keuzes maken: kiest hij voor de betere voetballer die een Judas is, of voor een
trouwe kernspeler die net iets minder goed is. Pozuelo zelf zit met zijn hoofd duidelijk
elders. In een competitie waar hij veel meer zal verdienen, maar nooit meer de
sportieve waardering zal genieten die hij hier krijgt. Zou hij weten dat
Toronto in Canada ligt? Technisch directeur De Condé hoopt nu Toronto FC ervan
te overtuigen om de speler pas op 20 mei aan te trekken, na het einde van
play-off 1. Dat zou een gewiekst compromis zijn.

Ergens stond te lezen dat Pozuelo naar een
competitie met weinig aanzien zal vertrekken, als hij een contract ondertekent
voor een club in de Amerikaanse MLS of — als eventueel alternatief — de Chinese
Super League. Euh, en de Jupiler Pro League geniet wel internationaal aanzien
dan? Kijk gerust even rond: hier loopt geen Renato Augusto, Hulk, Oscar, Dembélé
of Fellaini rond (China), of een Van der Wiel, Vela, Rooney of Ibrahimovic
(Amerika).

Neen, je mag de Major League Soccer niet
verwarren met een échte topliga. Het is veelzeggend dat de beste speler uit
onze competitie zich daar onder een pak dollars wil begraven.

Ik ben het al beu. En ik weet het niet meer. Over
negenennegentig dagen beleven we met z’n allen het Feest van de Democratie en
ik weet niet eens wat ik zal aantrekken voor de gelegenheid. Een nieuw kostuum,
of iets dat nog in de kast hangt (en waar ik me na zoveel jaar nog kan in wurmen,
ook dat is een uitdaging). Betoon ik respect voor de Moeder aller Verkiezingen,
of denk ik: daar heb je ze weer, die moeder? Ze is hier al eens een paar keer
geweest en toen is er ook niet zoveel veranderd. Ik schrijf haar naam niet eens
meer met een hoofdletter, kan je nagaan.

Ik weet al wie mijn stem níet verdient, maar
wie verdient ze wel?

Neen, ik kijk er echt niet naar uit.

Negenennegentig dagen van hoogdravende
verklaringen, kandidaten die zichzelf tegenspreken — de ene komt er vlotjes mee
weg, de andere wordt erom uitgelachen —, geruzie, geroep, gejeremieer, beloftes
dat the sky niet eens the limit is, terwijl ieder zinnig
denkend mens weet: hier klopt iets niet. Maar ja, hoeveel ‘zinnig denkende
mensen’ zijn er? Zelfs als je dat opsplitst in ‘zinnig’, ‘denkend’ en ‘mens’
valt het steeds meer tegen. Denken de mensen nog wel na? En als ze nádenken, is
dat dan niet te laat?

Negenennegentig dagen van lachende smoelen op
ongeïnspireerde affiches met een zelfbedachte of opgelegde slogan die altijd
weer neerkomt op ‘Stem op mij!’ Zelden zal er eentje tussen zitten die realisme
predikt. Kreten als ‘De tocht is moeilijk, de gids ervaren’ lees je
tegenwoordig niet meer. Veel te pessimistisch. Vandaag moet het allemaal blits en
positief en beloftevol zijn. Vooral niet moeilijk. Geen tocht die suggereert
dat je door een of andere woestijn moet. Geen gids, dat wijst erop dat je de
weg zelf niet zult vinden.

Negenennegentig dagen die voorbij zullen
vliegen en toch een eeuwigheid zullen lijken. Met als leitmotiv: ‘Met ons wordt
het beter’. Achterliggende boodschap: geloof ons nu maar, kiesvee! Politici die
de pijnlijke waarheid durven te zeggen (het wordt lastig, we zullen stevig
moeten bezuinigen willen we nog maar in de buurt landen van een begroting in
evenwicht, we moeten schulden uit het verleden wegwerken om onze toekomst te vrijwaren,
we moeten nu eindelijk klimaatmaatregelen opleggen en uitvoeren en dat zal ons
allemaal wat meer kosten in de winkel of op het vliegveld — en die aanpak moet
globaal zijn, anders staat het hier over tien jaar vol klimaatvluchtelingen —, als
we nu niets doen zullen we over twintig-dertig jaar nauwelijks nog volwaardige
pensioenen kunnen uitbetalen en het is nu al zo erg, enzovoort) zullen de
komende drie maanden en acht dagen met een vergrootglas gezocht moeten worden.

An
inconvenient truth blijft een ongemakkelijke waarheid.

Negenennegentig dagen. Kent er iemand een
aftelrijmpje?

(Deze bijdrage verscheen maandag 11 februari in De Standaard, in de wekelijkse reeks ‘De Bankzitter’).

Geen winnaar in de Brugse derby. Man van de match was
de Franse Monaco-huurling Irvin Cardona. Niet omdat hij de 2-2 maakte, maar
omdat hij na afloop een groenzwarte vlag plantte op de middenstip. Een
misplaatst gebaar dat tot relletjes leidde.

De ene stadsderby is de andere niet. Zaterdag
won Real Madrid verdiend met 1-3 bij lokale rivaal Atlético. Thibaut Courtois
kreeg al bij al weinig werk op te knappen: in de tweede helft bokste hij een
onverwacht schot vanonder de lat weg op een ogenblik dat Atlético de match in
handen had. Vooral in de eerste helft was Atlético-Real een beklijvende topper:
technisch en tactisch sterk, van een ongeziene intensiteit, een vol stadion, het
soort spektakel waar we hier slechts van kunnen dromen.

Al was er zondagnamiddag in de Brugse derby
toch een punt van overeenkomst met de Madrileense strijd: er werd stevig
gebikkeld. Tien gele kaarten (waarvan één dubbele) in Madrid, acht (één
dubbele) in Brugge. Club begon dominant op de abominabele grasmat van het Jan
Breydelstadion en kwam twee keer op voorsprong met uitermate knappe doelpunten:
Wesley opende de score met een subtiel hakje, Schrijvers rondde een wervelende
combinatie Vanaken-Vormer rustig af. Dankzij een owngoal van Amrabat en een
treffer van Cardona halfweg de tweede helft werd het toch nog 2-2. Het
slotoffensief van Club leverde niets meer op.

Ziekelijke
provocatie

Twee-twee geeft normaal voldoende stof tot
napraten over het sportieve verloop van een wedstrijd, maar de gesprekken achteraf
gingen ongetwijfeld vooral over de turbulente slotfase. Vier gele kaarten,
waarvan een tweede voor Cercle-middenvelder Johanna Omolo, antivoetbal van de
thuisploeg dat een puntje wilde overhouden aan de derby, een vervelende sfeer
op het veld en in de tribunes. Scheidsrechter Visser liet precies vierenveertig
seconden naspelen na de voorziene vier minuten extra tijd, ook al lag het spel
veel langere tijd stil.

Het dieptepunt moest dan nog volgen. Irvin
Cardona plantte een Cercle-vlag op de middenstip, tot grote ergernis van de
Clubspelers. Massaal duw- en trekwerk volgde. Cardona werd breed grijnzend
afgevoerd door zijn eigen trainer, als een kwajongen die nog een beetje glimt
van misplaatste trots, tot groot jolijt van het groenzwarte volk op de tribunes.
Als de Reviewcommissie vandaag de beelden bekijkt, past er maar één sanctie:
deze Cardona mag niet meer in actie komen in de reguliere competitie. Vijf
schorsingsdagen voor deze vorm van ziekelijke provocatie is een minimum.

Het planten van de vlag met de eigen
clubkleuren is overigens niet nieuw in de Brugse derby. Het is een vast ritueel
geworden na een zege. Bijna zes jaar geleden diende Cercle nog een klacht in
tegen Club, toen Clubspeler Ryan Donk na de 0-3 overwinning een blauw-zwarte
vlag op de middenstip wilde neerpoten. Dat werd als extra pijnlijk ervaren
omdat Cercle door die nederlaag barrages moest spelen om degradatie te
voorkomen. Eerder dit seizoen deed Ruud Vormer het nog, na de 4-0 thuiszege. En
Leandro Trossard waagde het namens KRC Genk na de derby-uitzege in
Sint-Truiden. Cardona plantte zijn vlag echter na een gelijkspel, niet na een
zege. Zijn gebaar wordt er alleen maar fouter door.

Filiaal
van Monaco

De ‘Vereniging’ — zoals Cercle zich graag laat
noemen bij wijze van contrast met de ‘club’ die in hetzelfde stadion speelt —
is niet meer het sympathieke, kleine en ietwat lelijke eendje van weleer. De
drie landstitels uit de geschiedenis van de vereniging zijn allang vergeten, de
laatste dateert van 1930. Ver weg is ook de periode van clubspeler par
excellence Jules Verriest. Of de drie seizoenen dat Cercle in de middenmoot
eindigde, maar wel de topschutter van de eerste klasse in de rangen had, Josip
Weber. Onder Glen De Boeck behaalde Cercle elf jaar geleden een vierde plek, de
hoogste positie na de Tweede Wereldoorlog.

Als Cercle in de hoogste afdeling speelde,
vonden supporters van andere clubs dat wel prettig. Speelde het in tweede, dan
werd het niet gemist. Club was alomtegenwoordig, met fans uit heel Vlaanderen,
Cercle bleef onzichtbaar, de stille buur, maar toch wel een beetje de ploeg van
de stad Brugge.

Veel is veranderd door de nauwe samenwerking
met AS Monaco, twee zomers geleden. De Monegaskische club wordt geleid door een
rijke Rus, Dmitri Rybolovlev, een man met een kwalijke reputatie. Toen Club in
november een Champions League-duel speelde in Monaco, kon Rybolovlev dat niet
bijwonen: hij zat in voorhechtenis vanwege een zoveelste corruptiezaak. Cercle
is een filiaal van Monaco geworden. In de kern zitten maar liefst negen spelers
die van de moederclub worden gehuurd. Ook trainer Laurent Guyot is een
Fransman. In de kleedkamer is Frans de voertaal. Cercle vervreemdt. En
afgelopen week liet het als vijftiende van de zestien eersteklassers — alleen
Eupen doet niet mee — shirtsponsoring door een gokbedrijf toe, Napoleon Sports
& Casino. De vereniging is een bedrijfje geworden. De sympathie is weg.

Eén constante toch: de publieke belangstelling
blijft pover. Cercle komt net boven de zesduizend toeschouwers per
thuiswedstrijd uit, niet eens vijfhonderd meer dan vorig jaar, toen het
kampioen werd in de Proximus League. Tegen Club zat het stadion voor een keer
halfvol: weinig volk naar blauw-zwarte normen, in Monaco — gemiddeld 8.537
toeschouwers in dit kwakkelseizoen waarin het voor het behoud vecht — zouden ze
er heel tevreden mee zijn.

‘Vzw’

Sinds 16 december en de thuisoverwinning tegen
Anderlecht blijkt Cercle een vereniging zonder winstoogmerk geworden. Zes
wedstrijden, amper twee punten behaald. Goed dat er een stevige buffer was
opgebouwd in het najaar of er werd nu degradatievoetbal gespeeld. Maar ook Club
won na nieuwjaar slechts één keer. Het puntenverlies tegen de stadsgenoot komt
een week voor de topper tegen KRC Genk bijzonder ongelegen. Voor Club wordt dat
een alles-of-niets-wedstrijd. Winnen is een must. Beide teams moeten
donderdagavond eerst nog Europees aan de bak in de Europa League: Club tegen
Salzburg, Genk tegen Slavia Praag. Benieuwd of de akker van Jan Breydel tegen
dan iets meer op een voetbalveld lijkt.

Slotsom van een bewogen zondagnamiddag: Club
telt elf punten minder dan Genk, Cercle heeft tien punten meer dan Lokeren.

Klimaatbeleid links, migratiebeleid rechts,
zullen we het zo afspreken?

(Euh, neen, dankuwel.)

***

Emoties in de politiek, het doet wat met
mensen. Zo slaagde de voormalige straatsecretaris voor Asiel, Migratie en het
Pesten van Vluchtelingen er deze week in om het beleid van zijn opvolgster te
bekritiseren, omdat er in januari terug meer asielaanvragen waren dan eind
vorig jaar, toen hij nog op die stoel zat. Honderdvijfentwintig procent meer,
toeterde de man. Wat hij er niet bij vertelde — en wat sommige media (die zijn
woorden alweer gretig hielpen rondbazuinen) vergaten te vermelden — is dat het
hogere cijfer natuurlijk te maken heeft met de door hem opgelegde beperking tot
vijftig asielaanvragen per dag, wat door de Raad van State als onwettelijk werd
beoordeeld, want asiel vragen is een recht. De straatsecretaris pochte dus met
zijn eigen onwettelijk gedrag. En zijn achterban zong onveranderlijk ‘Theosanna
in de hoge’. Ik heb het even voor u opgezocht: ‘hosanna’ komt van het Hebreeuwse
‘Hosha Na’ en betekent zoveel als: verlos ons, alstublieft. Verlos ons van die
vreemdelingen, bijvoorbeeld. Zulke mensen lopen er rond en ze zijn niet met
weinig.

Bedenking: zijn wetten dan toch vodjes papier,
ook in digitale tijden?

***

De Vlaamse minister van Omgeving, Natuur en
Landbouw zag in de klimaatbetogingen en het spijbelen op donderdag van die
dekselse tieners eerst een stimulans voor
en kort daarna een complot tegen haar
beleid; de wraak van Vera Dua, omdat die jaren geleden onheus opzij was geduwd.
En dat werd haar ingefluisterd door de Staatsveiligheid, zo zei ze in een toespraak
tot haar natuurlijke aanhangers, de boeren. Niet waar, zei de Staatsveiligheid,
doorgaans een hyperdiscreet organisme. Niet waar, gaf de minister al snel toe,
al heb ik niet gelogen.

Enfin, lang verhaal kort: u heeft die beelden
ook gezien, eerst van die quote in het middagjournaal terwijl de partijvoorzitter
en de collega-minister op de achtergrond verveeld en een beetje boos stonden
toe te kijken, daarna van die bleiterige persconferentie. De leugen bleek een
uitschuiver, een gevolg van een dagenlang sms-bombardement op haar persoonlijke
smartphone, die zo slim bleek om de geest te geven.

Wat daarna bleef hangen was vooral de emotie.
Het ging nauwelijks nog over het lamentabel beleid van de minister, haar
positieve vooringenomenheid tegenover de Boerenbond en haar afremmaneuvers als
het over concrete klimaatmaatregelen ging. ‘Bomen zijn er om omgehakt te worden’,
het is in normale landen een dodelijke uitspraak voor een minister van Natuur,
maar ze kwam er een tijdje geleden mee weg. Dat lukte niet meer met een leugen
op drie en een halve maand voor de zoveelste Moeder aller Verkiezingen. Er
staat te veel op het spel. Geloofwaardigheid, bijvoorbeeld. Daarom moest ze
ontslag nemen en mag ze lijsttrekker blijven. De kip met de gouden eieren moet
natuurlijk blijven leggen.

***

Dat Joke Schauvliege ontslag nam/heeft moeten
nemen is niet meer dan normaal. Een partijgenoot weigerde dat ooit met de
mededeling dat hij dat wel zou gedaan hebben in eender welk ander land, maar
niet in dit ‘apenland’, maar dat trucje kon ze niet meer toepassen. Mensen
zouden misschien wel denken dat het om een complot ging. Wanbeleid en een
verbale uitschuiver van jewelste, da’s een dodelijke mix. Ik voel geen spetter
medelijden omdat dit haar de kop heeft gekost.

De manier waarop ze de voorbije weken werd
bekogeld met mails en sms’jes is echter volstrekt ontoelaatbaar. Je zag die
jongeman van Act for Climate Justice dan wel een beetje glunderen in De Afspraak en volgens juristen is het
strikt genomen geen ‘stalking’, maar het voelt bij de publieke opinie wel zo
aan. Zelfs de meest onbekwame public
servant heeft recht op een stukje privéleven. Betoog luidruchtig voor de
deur van haar ministerie, keten je desnoods vast aan de chauffage van haar
bureau, verstoor haar toespraken (het had haar een leugen kunnen besparen),
maar doe dat niet op deze manier.

Wat de jongens en meisjes van Act for Climate
Justice hebben gedaan, is een vrijgeleide bezorgen aan klimaatnegationisten om
alle actievoerders voor een beter klimaat verdacht te maken. Het was zelfs een extra
stimulans voor twee journalisten van De
Tijd om de klimaatbeweging af te schilderen als een soort watermeloen:
groen vanbuiten, dieprood vanbinnen. Een artikel dat niets bewees en veel insinueerde.
Complotjournalistiek die zich voordeed als onderzoeksjournalistiek. Beschamend.
(In mijn geval, als journalist: plaatsvervangende schaamte.)

Wat de jongens en meisjes van Act for Climate
Justice nog hebben bereikt, is dat de minister niets meer over haar beleid
hoefde te zeggen. Het ging over haar persoonlijk leven, dat grondig verstoord
werd en dat haar had verleid om een leugen te vertellen. De mensen zullen begrip
voor haar getoond hebben, ze zal sympathie hebben geoogst: goed nieuws voor
haar verkiezingscampagne. De practical joke van de jongens en meisjes
zal door Practical Joke worden
aangegrepen als argument om vooral op haar te stemmen. Ze bedoelt het zo goed.

Wat de jongens en meisjes van Act for Climate
Justice verder nog hebben ‘verwezenlijkt’, is dat het klimaatdebat helemaal in
een welles-nietes spelletje verzeilde. Gekaapt door links, dus verdacht, zoals
links in het migratiedebat roept dat dat gekaapt is door rechts. Polarisatie
die niets oplevert: noch een beter migratiebeleid, noch een beter millieubeleid.
Terug naar af.

Proficiat, jongens en meisjes: de
klimaatnegationisten en ecorealisten danken u!

***

Over misplaatste reacties en stalken
gesproken. Vrijdagochtend tweette Anuna De Wever voor het eerst. ‘Beste
politici, what about, we stoppen met ruzie maken en we starten met dat klimaatbeleid?
#YouthForClimate.’ Dat misplaatste Engels daartussen, Anuna, dat kan beter — is
de Nederlandse les op donderdag misschien? Of is dit een parodie-account, je
weet maar nooit. Wat mij interesseerde waren de reacties. Een bloemlezing.

‘Beste Anuna, kn je eens stoppen met de media
geile puber uit te hangen.’

‘Deze actie zal niets veranderen sukkel dit is toch opgezet spel kijk voor wie haar moeder werkt en je weet
genoeg’

‘U moet dringend met de voeten op de grond
gezet worden.’

‘Als je graag “echt” wil #meepraten
over #wetenschap, #bros dan niet de les #wiskunde.’

‘Ooit zal je beseffen dat je je voor de verkeerde
kar hebt laten spannen.’

‘Al wat je nu gaat voorstellen ga je mee toch
financieren binnen enkele jaren? Haal het mes al maar voor je spaarvarkentje.’

‘Ik wil dat mijn kinderen naar school gaan om
onafhankelijk en onpartijdig op basis van bewezen wetenschappelijk onderwerpen
les krijgen en niet om te gaan spijbelen voor de #KlimaatOnzin #KlimaatCommerce
#YouthForClimateCommerce’

‘Wijs ons de weg oooh wijs Anunaatje. We
volgen allemaal blindelings! Wel eerst met oplossingen komen hé?’

‘Een dochter van moeder die met haar bedrijf
opdrachten heeft uitgevoerd voor Groen.’

‘Beste Anuna wanneer stoppen we met de
indoctrinatie van onze jeugd incl. U zelf als dochter van een moeder die voor @groen
werkt bent U niet bepaald objectief.’

‘De grote zwijgende meerderheid ergert zich
aan uw acties.’

‘U bent allicht helderziende, zo treffend
kunnen meedelen wat die grote zwijgende meerderheid voelt.’

‘Beste kind, ga terug naar school donderdag.’

‘Kom binnen een paar jaartjes, beter geïnformeerd
en zonder dat je misbruikt wordt door partijen en organisaties en hopelijk een
pak wijzer, terug.’

‘Leer eerst eens Nederlands en ga naar school
ipv je te moeien met volwassenen…’

‘We gaan ons volgende week concentreren op de
echte problemen, migratie, veiligheid en de klimaatproblematiek gaan we volgen
in de fabeltjeskrant.’

‘Stop dan eerst met spijbelen en ga naar de
les.’

‘Welkom op Twitter Katrien. Schandalig hoe jij
je dochter blijft gebruiken/uitbuiten.’

‘van ypersele jullie vriend komt jullie uit de
shit halen, misschien?? zijn verhaal eindigde in 2013 met een wetenschappelijk
consencus over klimaat opwarming met het woord WAARSCHIJNLIJK anno 2019
helemaal voorbijgestreeft door de wetenschap!! dus ONTKRACHT !!!!’

‘Heb je je al laten steriliseren Anuna? Een
betere klimaatmaatregel bestaat er niet hoor.’

Zo te lezen hebben deze zure mensen vaak
gespijbeld, en niet alleen op donderdag.

***

Het pijnlijkste reality check-moment van de week werd haast nonchalant meegegeven
in een vraag in Humo.

Klimaatbetogers: 70.000.

Bezoekers aan het Autosalon: 450.000. (Laat uw
rekenmachine maar liggen, het is ruim zes keer meer.)

Er zullen nog veel klimaatacties én
wetenschappelijke studies nodig zijn om die cijfers te kunnen omdraaien.

***

Het Moedige Midden weet het niet meer.

Hilde Crevits in Het Laatste Nieuws: ‘Bij CD&V twijfelt niemand aan de
oprechtheid van de klimaatjongeren, ook Joke Schauvliege niet.’

Wouter Beke in De Morgen: ‘Extreemlinks heeft de klimaatbeweging gekaapt.’

Ja, jongens en meisjes van de
christendemocratie: wat is het nu? Een beetje zwanger zijn, dat kan niet en dat
mag ook niet van de paus. En wat met de 3455 wetenschappers bij ons en de 350
in Nederland die pleiten voor een beleid op basis van onweerlegbare feiten?
Allemaal extreemlinks? Allemaal watermeloenen? Allemaal quantité négligeable?

***

Terwijl de waarheid dubbel is: wit én zwart.
Ja, de minister was onbekwaam, maar laten we niet vergeten dat die stalkerige
sms-actie totaal misplaatst was. Ja, dit was klimaathooliganisme, maar laten we
niet vergeten dat haar beleid ergens tussen ‘onbestaand’ en ‘ondermaats’ in
lag. De waarheid durft weleens twee kanten te hebben, vaker wel dan niet
trouwens.

(Deze bijdrage verscheen maandag 4 februari in de
reeks ‘De bankzitter’ in De Standaard.)

Terwijl twee Rode Duivels de voorbije weken richting
China trokken, staat hun opvolging al klaar. Leander Dendoncker en Thorgan
Hazard blonken dit weekend uit in de Premier League en de Bundesliga, en lijken
helemaal klaar om een belangrijkere rol bij de nationale ploeg op te eisen.

Eden Hazard wervelde zaterdag als vanouds.
Chelsea won met 5-0 van rode lantaarn Huddersfield, de Belgische
vleugelaanvaller mocht opnieuw van zijn geliefde linkerflank voor dreiging
zorgen en dankte zijn trainer met twee doelpunten. Met de gehuurde Argentijn
Gonzalo Higuaín — twee keer aan het kanon — lijkt Chelsea weer een volwaardige
spits in huis te hebben, waardoor Hazard niet meer als valse nummer negen hoeft
op te draven. Dat is goed voor hem én voor zijn club, dat de voorbije weken
zeer wisselvallig presteerde: enkele pijnlijke uitnederlagen in de competitie,
maar wel gekwalificeerd voor de finale van de League Cup. Coach Maurizio Sarri
hekelde al verschillende keren de mentaliteit van zijn spelers.

Hazard zit aan twaalf goals en tien assists in
de Premier League. In het vorige (rot)seizoen van Chelsea kwam hij aan
respectievelijk twaalf en zes, hij doet dus nu al beter. In de seizoenen 2012/2013
en 2016/2017 was hij betrokken bij vijfentwintig doelpunten, ook dat aantal is begin
februari reeds in zicht.

Jonge
Hazard

Met zes wedstrijden minder op de teller
benadert Thorgan Hazard zijn oudere broer Eden: hij scoorde tot nog toe negen
keer en gaf acht beslissende passes. Zaterdag was hij nog verantwoordelijk voor
twee assists in de moeilijke uitwedstrijd van Borussia Mönchengladbach bij
Schalke 04, waardoor zijn team de tweede plaats heroverde ten koste van Bayern.
In zijn vijfde seizoen Bundesliga blijft de 25-jarige Thorgan groeien. Zijn
statistieken zijn na iets meer dan een halve jaargang beter dan ooit tevoren. Eén
werkpuntje: tegen de andere ploegen uit de Top 4 — Borussia Dortmund, Bayern
München en RB Leipzig — speelde hij geen rol van betekenis. Een topspeler staat
er ook tegen sterke tegenstanders.

Thorgan Hazard solliciteert nadrukkelijk naar
een basisplek bij de nationale ploeg, zeker nu Dries Mertens (Napoli) en Romelu
Lukaku (Manchester United) vaker op de bank zitten dan hen lief is. Thorgan kan
rechts, centraal en links uit de voeten, desnoods ook diep in de spits. Roberto
Martínez probeerde hem zelfs al uit als linkervleugelback: dat deed hij gedwee
en gedisciplineerd, maar je verliest als elftal dan wel zijn aanvallende
impulsen. Maar het is voor de bondscoach alleszins een alternatief voor de bij
Monaco helemaal weggedeemsterde Nacer Chadli en de voorlopig nog minstens een
half jaar in China geparkeerde Yannick Carrasco. Jordan Lukaku is veel te
onregelmatig op die positie. En Jan Vertonghen uit het centrum halen is dan
weer verdedigend geen goed idee. Thorgan dan maar?

Klein
Portugal

Terug naar de Premier League. Daar is
promovendus Wolverhampton Wanderers een van de positieve verrassingen: het
staat zevende, op respectabele afstand wel van de grote zes. In de grauwe
industriestad in de West Midlands, 240.000 inwoners, leeft een groot verlangen
naar het verleden: in de jaren 50 werden de Wolves, zoals ze genoemd worden,
drie keer Engels landskampioen, met als boegbeeld Billy Wright, de eerste
voetballer ooit die meer dan honderd interlands speelde. In 1972 bereikte
Wolverhampton de allereerste finale van de UEFA Cup, die verloren werd van
Tottenham. Daarna waren er een paar kleinere bekerzeges. Deze eeuw is het echter
nog maar het vijfde seizoen in de Premier League voor Wolves.

In de zomer van 2016 werd Wolverhampton
overgenomen door de Chinese investeringsmaatschappij Fosun International. Nóg
belangrijker: de Portugees Jorge Mendes werd de grote man achter de schermen.
Mendes is de machtigste man in het hedendaagse voetbal; zijn makelaarskantoor
Gestifute behartigt de belangen van o.a. Cristiano Ronaldo, Radamel Falcao,
Diego Costa, Ángel Di María, José Mourinho en nagenoeg de integrale Portugese
nationale ploeg. Niet verwonderlijk dat er zeven Portugezen rondlopen bij de
Wolves en dat de manager ook al een Portugees is. Meer nog, gewezen doelman
Nuno Espirito Santo was ooit de eerste cliënt van Mendes.

In die Portugese kolonie streek vorige zomer
Leander Dendoncker neer. Op zijn drieëntwintigste wilde hij hogerop, weg bij
Anderlecht. Dat ging een half jaar moeizaam, alleen in de minder belangrijke
League Cup zette de Portugese coach zijn naam op het wedstrijdblad. Dendoncker
kreeg pas op speeldag 15 zijn eerste speelminuten (9) in de Premier League,
stond op speeldag 20 voor het eerst aan de aftrap. Maar sinds half januari
miste hij geen seconde, nu al vier wedstrijden op rij. Zaterdag scoorde hij op
Everton zijn eerste goal in Engeland. Als controlerende middenvelder misstaat
hij niet tussen de Portugezen Ruben Neves en Joao Moutinho. Ook hij is een
valabele optie voor Roberto Martínez.

Les
voor jonge talenten

De keuze van Leander Dendoncker blijkt een
intelligente te zijn: een club met een ambitieus project, waar op korte termijn
weinig druk heerst. Net zoals Eden Hazard tot zijn eenentwintigste bij Lille
bleef spelen en dan pas naar het veeleisende en ongeduldige Chelsea trok.
Anderen wilden sneller naar de top: hen verging het minder goed.

Iemand recent nog iets van Charly Musonda jr.
gehoord? Het grootste Belgische talent van dit decennium verkommert momenteel
als huurling met een zware knieblessure bij Vitesse in Arnhem. Musonda koos al
op zijn vijftiende voor Chelsea, maar speelde amper acht wedstrijden voor de
Blues. Spelen deed hij tijdelijk wel bij Real Betis en Celtic, en wellicht
binnenkort ook voor Vitesse. Op zijn tweeëntwintigste is die voorspelde grote
carrière heel ver weg.

Ook Romelu Lukaku en Kevin De Bruyne kozen aanvankelijk
voor de centen van Chelsea, ook zij hadden een ambitieuze middenmoter nodig om
een doorstart te kunnen maken: Lukaku bij Everton, De Bruyne bij Wolfsburg.
Youri Tielemans werd uitgespuwd bij AS Monaco en mag zichzelf nu proberen heruit
te vinden bij Leicester.

Het is een les voor jonge talenten. Blijf nog
wat langer in eigen land, groei hier door tot je de twintig voorbij bent en
vertrek dan eventueel naar een topclub, maar liefst nog een subtopper. Jonge
voetballers moeten vooral voetballen. Dat grote geld komt later eventueel wel.

(Deze bijdrage verscheen zaterdag 2 februari in De Standaard.)

Het was een opvallend rustige wintertransferperiode in
het voetbal, zowel internationaal als nationaal. In België werden amper veertig
nieuwe spelers gehaald. In de Premier League werd 285 miljoen euro minder
uitgegeven dan vorig jaar in januari. Financial Fairplay en Schone Handen
spelen hun rol.

Wintermercato. Het blijft een verschrikkelijk
woord, dat nog eens extra benadrukt dat er in de maand januari mensen worden
verhandeld op een soort groothandelsmarkt. Al waren het er een pak minder dan
de voorbije jaren. In de Jupiler Pro League werden er amper veertig inkomende
transfers gerealiseerd, het laagste aantal in de afgelopen negen seizoenen.
Vorig jaar werden er nog 67 nieuwkomers gehaald, in 2017 zelfs 72. Eenenveertig
spelers verlieten hun club. Opgeteld zullen de Belgische eersteklassers ruim 10
miljoen euro meer hebben ontvangen dan uitgegeven.

Ook een kwartet Rode Duivels verhuisde naar
een andere club en een ander land. Mousa Dembélé speelt voortaan in China, bij
Guangzhou R&F, een middenmoter die niet mag verward worden met stadsgenoot en
topclub Guangzhou Evergrande. Marouane Fellaini trekt eveneens naar het Verre
Oosten: de 31-jarige Belg zal bij Shandong Lundeng om en bij de 14 miljoen euro
netto per jaar gaan verdienen. Michy Batshuayi, eigendom van Chelsea, zat de
voorbije maanden op de bank bij Valencia en wordt de rest van het seizoen
verhuurd aan Crystal Palace. Youri Tielemans gaat tijdelijk voor Leicester spelen,
hij wordt gehuurd van Monaco.

Voor Yannick Carrasco was er belangstelling
van Arsenal en Milan, maar hij zal nog minstens een half jaar bij Dalian Yifang
in China moeten blijven.

Sky is
niet meer de limit

De relatieve stilte viel nog het meest op in
de Premier League. Daar werd voor 205 miljoen euro spelers verhandeld, waarvan
57 miljoen op ‘Deadline Day’, de slotdag van de transferperiode. Vorig jaar
ging het nog om respectievelijk 490 en 171 miljoen. Er werd dus 285 miljoen
euro minder uitgegeven in januari, meer dan een halvering. Chelsea betaalde 66
miljoen voor de 20-jarige Amerikaanse vleugelaanvaller Christian Pulisic, maar
de speler wordt onmiddellijk terug verhuurd aan Borussia Dortmund. De
Argentijnse spits Gonzalo Higuaín wordt dan weer gehuurd bij Juventus, mét
aankoopoptie. De andere topclubs hielden zich gedeisd.

Volgens Deloitte & Touche heeft dat te
maken met de sterke financiële positie van de meeste clubs, waardoor het
verkopen van spelers niet noodzakelijk is om de clubkas in evenwicht te brengen.
Anderzijds brengt het toekomstige tv-rechtencontract maar net iets meer op dan
het vorige, waardoor Sky (Sports) niet meer de limit belooft. De dalende tendens viel overigens ook al in de
zomertransferperiode op.

Gezondere
situatie

‘Het was geen drukke maand voor ons’, bevestigt
voetbalmakelaar Stijn Francis van Stirr Associates, het kantoor dat de zaken
behartigt van o.a. Toby Alderweireld en Dries Mertens. ‘Een paar jonge spelers
die niet tevreden waren bij hun huidige club en voor wie we een oplossing
hebben gezocht, dat was het zowat.’

Volgens Francis heeft dit vooral te maken met
de Financial Fairplay, het door de Uefa uitgedachte systeem dat vastlegt dat
clubs over drie seizoenen maximum vijf euro verlies mogen maken. ‘Tegenwoordig
proberen ze in de wintermercato een speler te huren met aankoopoptie, eerder
dan hem dadelijk te kopen’, zegt hij. ‘Daardoor komt het geld niet in de markt.
Neem het voorbeeld van Arsenal, waar rechtsback Héctor Bellerín de rest van het
seizoen out is. In het verleden zouden ze nog snel een vervanger hebben gekocht
voor vijftien miljoen, nu niet.’

‘Ik denk dat dit een gezondere situatie is.
Wintertransfers zijn bijna nooit goeie transfers. De spelers die je haalt in
januari, zijn dat de spelers die je écht wilt? Want hoe gaat dat? Clubs zijn in
paniek en geven veel te veel geld uit: de prijs-kwaliteitverhouding zit meestal
niet goed. Probeer in de situatie van Lokeren maar eens een speler te
overtuigen om daar te gaan voetballen. Dan moet je al meer geld bieden dan
normaal. En de verkopende club weet ook dat er meer geld te rapen valt.’

Keerzijde van de medaille is dan dat makelaars
minder verdienden de afgelopen weken? Niet noodzakelijk, zegt Francis. ‘Als
spelersmakelaar ontvangen wij in principe een percentage op wat de speler
verdient: als hij van club verandert, zal zijn salaris niet zo veel verschillen
en maakt dat dus voor ons niet zoveel uit. Voor de clubmakelaars van deze
wereld is het natuurlijk pijnlijker. Zij verdienen vooral op transfersommen en
die waren er nu nauwelijks.’

Weg met
de wintertransfers?

Zou de stilte op de Belgische transfermarkt ook
te maken kunnen hebben met dé affaire? Drie en een halve maand na het
losbarsten van Operatie Schone Handen viel het op: Mogi Bayat tweette geen
enkele deal. Stijn Francis: ‘Deels zal dat wellicht een oorzaak zijn. De
makelaars die alleen bezig zijn met kortetermijntransfers zijn wat rustiger,
clubs zijn voorzichtiger.’

‘Als je dat vergelijkt met wat er vorig jaar
rond deze tijd allemaal bij KV Mechelen gebeurde: zulke zotte dingen hebben we
nu niet gezien. Het gezond verstand regeerde. Misschien laten clubbestuurders
hun hoofd niet meer gek maken door makelaars, maar het zou net zo goed kunnen
dat onze clubs beter geleid worden dan een paar jaar geleden. Weet je wanneer
je zo’n transactionele makelaar kunt gebruiken? Als je twee keepers de 31ste
januari geblesseerd zijn en je dringend een oplossing nodig hebt. Dan heb je
iemand nodig die zegt: “Ik regel het!”‘

Het afschaffen van de wintertransfermarkt,
waar sommigen voor pleiten, vindt Stijn Francis niet aangewezen. ‘Vanuit
spelersperspectief is dat geen goed idee. Neem Cyriel Dessers, een cliënt van
ons. Die werd de voorbije maanden niet meer opgesteld bij FC Utrecht: moet je
die dan nog een half jaar op de bank laten zitten, terwijl hij bij een kleinere
club wél zou kunnen spelen? Vergeet niet: een jaar niet spelen, is lang. Die
flexibiliteit moet je behouden, om als werknemer te kunnen opstappen.’

Wet van
’78

De Europese Unie heeft voor professionele
sportclubs een uitzondering toegestaan op het principe van het vrije verkeer
van personen. Vandaar dat er twee transferperiodes zijn in het voetbal en dat
er alleen in die maanden spelers van club kunnen veranderen. ‘Beeld je in dat
Anderlecht vlak voor play-off 1 nog even een topspeler zou halen: dat zou
competitievervalsing zijn’, stelt Stijn Francis. ‘Er moet dus nog zoiets
blijven bestaan als een transfermarkt. Waar ik wel een probleem mee heb, zijn
de overdreven transfersommen en het feit dat clubs onredelijk een overgang van
een speler beletten. Dat blijft een vorm van moderne slavernij. Oorspronkelijk waren
die sommen bedoeld als schadevergoeding voor de club die een speler zag vertrekken,
maar het is volledig uit de hand gelopen.’

Francis verwijst naar de wet van 24 februari
1978 betreffende de arbeidsovereenkomsten voor betaalde sportbeoefenaars als ‘een
gerechtvaardigd model’. Die biedt profs de mogelijkheid hun contract van
bepaalde duur voortijdig en eenzijdig te verbreken, mits betaling aan de
opgezegde club van een vergoeding die gelijk is aan het loon dat ze nog zouden
verdienen tot het einde van hun contract. ‘Maar ook dan is het niet de
bedoeling dat een speler bij wijze van spreken elke week van club verandert. Om
clubs én spelers te beschermen, kan je dan nog altijd gaan naar twee periodes
per jaar om dit te regelen.’

‘Het arbeidsrecht bepaalt dat je binnen een
bepaalde termijn en voor een bepaalde opzegvergoeding je contract kunt
beëindigen’, stelt Jesse De Preter, voorzitter van de Belgian Federation of
Football Agents, de vereniging van voetbalmakelaars. ‘Dat werkt in twee
richtingen. Voetbaltransfers wijken daarvan af. De internationale rechtsorde
heeft gezegd dat het oké en verantwoord is. Als burger schaar ik mij erachter,
al vind ik het niet logisch. Er zijn sporten waar transfers niet bestaan. Men
aanvaardt dus dat er een markt is en een economische activiteit. Hoe wil je dan
vermijden dat er in een vrijemarkteconomie, met transacties die soms tientallen
of honderden miljoenen beslaan, tussenpersonen zijn die voor hun diensten
vergoed willen worden?’

‘Probleem is dat je een systeem moet vinden
dat wereldwijd kan worden toegepast, in alle landen’, werpt Stijn Francis op. ‘Bovendien:
schaf je de makelaars af, dan creëer je wellicht een ander probleem. En dan is
de voorlopige conclusie dat we het nog wel even met de bestaande transfermarkt
zullen moeten stellen. Als je dan toch een imperfect systeem moet kiezen, is
dit misschien nog het minst slechte. De kunst is om de gevolgen van die
imperfectie te kaderen. Dat gebeurde tot nog toe te weinig.’

Het lijkt sterk op de boutade van de Britse
staatsman Winston Churchill, die democratie ooit omschreef als ‘het slechtste
systeem, op alle andere na’. Francis: ‘Dat is een beetje mijn conclusie, ja.’

Wat is Stirr Associates?

• Team van specialisten (advocaten,
boekhouders, fiscalisten, ex-voetballers) dat ten dienste staat van
profvoetballers, met kantoor in Brussel.

• Cliënten: 35tal voetballers, o.a. Toby
Alderweireld (Tottenham), Dries Mertens (Napoli), Zinho Vanheusden (Inter,
uitgeleend aan Standard), Sven Kums (Anderlecht) en Denis Odoi (Fulham).

• www.stirrassociates.com

(Deze bijdrage verscheen maandag 28 januari in De Standaard, in de wekelijkse reeks ‘De bankzitter’).

KSC Lokeren verloor zaterdagavond met 0-3 van Zulte
Waregem, een zespuntenmatch die het móest winnen. Met nog zeven wedstrijden
voor de boeg lijkt de degradatie onafwendbaar voor de Wase club. Daar zal zelfs
een zoveelste nieuwe coach niets meer aan kunnen veranderen.

Tenzij de voetbalbond als gevolg van Operatie
Schone Handen alsnog een cordon sanitaire zou leggen rond Waasland-Beveren en
KV Mechelen, zullen de kleine vierduizend resterende Lokerensupporters over een
paar jaar op 26 januari 2019 terugblikken als ‘Zwarte Zaterdag’. Zelf thuis
verloren van degradatieconcurrent Zulte Waregem, terwijl ook Moeskroen en
Waasland-Beveren onverwachte puntenwinst behaalden: een doemscenario.

Dat het ook nog eens 0-3 werd, de
tegendoelpunten werden gescoord door ex-Lokerenspelers (2x Harbaoui, 1x De
Pauw) en de fans zich op het eind tegen de ploeg keerden, maakte de nederlaag extra
pijnlijk. Nochtans waren de spelers — in tegenstelling tot vorige week in Eupen
— mentaal wel aanwezig. Aan inzet geen gebrek; aan kwaliteit, voetbalintelligentie
en weerbaarheid des te meer.

Deze situatie krijgt ook de nieuwe trainer,
Glen De Boeck, niet meer rechtgezet. De Boeck was elf jaar geleden in zijn
eerste trainersopdracht bij Cercle Brugge nog de wonderboy van het
trainersgild, sindsdien heeft hij die goede start nooit kunnen bevestigen. Zijn
wittebroodsweken bij Lokeren duurden amper een goed halfuur. Toen greep de videoref
prima in en werd een intikker van Harbaoui toch nog gevalideerd.

Na de derde tegentreffer hield voorzitter
Lambrecht het voor bekeken. Het incasseringsvermogen van een 87-jarige is niet
eindeloos. Lokeren moet nu in zeven wedstrijden acht punten goedmaken op
streekgenoot Waasland-Beveren. Zelfs in Mission:
Impossible zijn de opdrachten haalbaarder. Dat besefte ook Kilian Overmeire
— zestiende seizoen bij de club (!) — na de wedstrijd: ‘Zolang dat ’t niet
gedaan is, is ’t niet gedaan. Maar nu…’ De aanvoerder hield het amper droog.

Koterij

Symbolisch beeld vlak voor de aftrap: de
thuisfans hadden enthousiast gele slierten papier op het terrein gegooid en de
scheidsrechter wachtte om te beginnen tot die verwijderd waren. Het duurde een
eeuwigheid voor de stewards achter het doel dat begrepen hadden en dan nog
maakten ze weinig haast, alsof ze heel even dat carnavalgevoel wilden
vasthouden op Daknam.

Daknam: jarenlang klonk het als een omgeving
die tegenstanders angst aanjoeg. Vandaag is het een typisch Vlaamse koterij:
een hoofdgebouw naast een kleiner gebouw naast een aanbouw… Elke vierkante
meter waar geen zitje is, werd benut om er een reclamebord neer te poten. Daknam
ziet er steeds meer uit als een uitgewoond pand. Leegstaand en al.

We schreven na de Wase derby reeds dat er geen
voetbaltoekomst zit in deze regio (DS
24/12). Lokeren haalt niet eens een gemiddelde van vierduizend toeschouwers,
vorig seizoen waren het er nog tweeduizend meer. Eens de degradatie vastligt
zal dat aantal nog verminderen en in 1B wordt het wellicht gehalveerd. Dat is ongeveer
het aantal fans (1.741) dat voorzitter Lambrecht aantrof toen hij Lokeren bijna
vijfentwintig jaar geleden overnam als armlastige tweedeklasser. De cirkel is
rond.

Bingewatchen
in de auto

Hoe is het zover kunnen komen met de club die
vijf en zeven jaar geleden de beker won en vijf jaar geleden nog play-off 1
speelde? Antwoord: een 20ste-eeuws zakelijk model in een 21ste-eeuwse omgeving.
De alleenheerschappij van Roger Lambrecht weegt in negatieve zin op de club. In
het verleden haalde hij weliswaar toekomstige toppers als Jan Koller, Alfred
Finnbogason en Hans Vanaken naar Daknam, naast een karrevracht jonge Afrikanen
en Balkanboys van wie de naam op -ic eindigt. Een beetje mensenhandel moest
kunnen. Altijd weer met die dubbele bedoeling: onmiddellijk rendement op het
veld en financieel rendement een paar jaar later. De lange termijn telde nooit
mee. Dat wreekt zich ooit.

Lambrecht runt zijn voetbalbedrijf, in omvang
een kmo, als een eenmanszaak. Of als de buurtslager om de hoek die nooit
tevreden is over zijn personeel, hen brutaal bejegent en geregeld in het
bijzijn van de klanten uitkaffert, en die voortdurend op zoek is naar ander goedkoop
werkvolk. Zo ziet deze selfmade man een bedrijf.

Bekend is het beeld van Lambrecht die de
training allesbehalve discreet vanuit zijn wagen volgt, bij voorkeur met een
flesje pils in de hand: het is zijn manier van bingewatchen. Vorige maandag
keek Lambrecht nog met enig dedain naar zijn nieuwe coach, toen die tijdens
zijn persvoorstelling met dure woorden slingerde. Je zag de voorzitter denken: ‘Winnen,
jongen, dat is het enige wat telt. En als dat niet lukt, zoek ik weer iemand
anders.’

Voetballers mogen niet voor meer dan twee
clubs spelen in één seizoen, voorzitters mogen wel zo vaak hun trainer ontslaan
als dat het hen uitkomt. Een beperking tot twee trainers per seizoen zou ook
hier aangewezen zijn. Lambrecht versleet er vijfentwintig op evenveel jaar
tijd: gemiddeld één per jaar dus.

Het
licht is uit

Roger Lambrecht houdt er na dit seizoen mee
op. Hij zoekt al jaren een Vlaamse opvolger en vindt die maar niet. KPMG
waardeerde KSC Lokeren optimistisch op twaalf miljoen euro; dat bedrag zou de
bandenfabrikant graag vangen. In werkelijkheid zal de club minder dan de helft
waard zijn, en na degradatie nóg wat minder. Vorige week liet een groep
ondernemers rond Ronny Deschacht, zaakvoerder van DS Plastics en vader van
Lokerenspeler Olivier, weten niet meer geïnteresseerd te zijn in een overname.

Misschien is het cruciale moment van de desastreuze
jaargang 2018/2019 wel 31 augustus geweest: de dag dat sportief directeur Willy
Reynders na twaalf jaar goed werk te hebben geleverd, brutaal de laan werd
uitgestuurd. Hem werd de mislukte competitiestart aangewreven. Best mogelijk
dat Reynders als laatste met enig voetbalinzicht het licht heeft uitgedaan op
Daknam.

En nu? Een kijk op de kalender maakt duidelijk
dat er bij wijze van spreken nog meerdere keukens besteld zullen moeten worden,
wil Sporting Lokeren de redding bewerkstelligen. Uit bij Kortrijk, Standard,
Moeskroen en KRC Genk, thuis tegen Antwerp, Anderlecht en Cercle: ga er maar
aan staan.

Mensen die jarenlang de klimaatproblematiek
links (of rechts) hebben laten liggen, komen opeens vanonder hun steen
gekropen. Met een mening, uiteraard. Die haaks staat op wat de anderen daarover
zeggen: dat moet nu eenmaal zo, anders wordt er niet geluisterd. Het is de
verdienste van de klimaatmarcheerders
en de klimaatspijbelaars dat
klimaatopwarming een hot issue is
geworden. Eindelijk! De tsunami aan opinies moeten we er maar bij nemen. Nu is
er tenminste een debat, ook al wordt dat doorgaans gevoerd door de verkeerde
mensen (politici) en op de verkeerde manier (dovemansgesprekken).

Zelfs de
voorzitter-burgemeester-kandidaat-minister-president van de grootste partij van
Vlaanderen heeft er nu een uitgeschreven mening over. We moeten meer geloven in
innovatie en de kracht van de mens om dingen te veranderen. Geloof de
doemdenkers niet, luidde zijn boodschap. Oftewel: wir schaffen das!

Veel hypocrieter wordt het niet. Ecomodernisme
en ecorealisme zijn de nieuwe buzzwords.
Ze klinken zo’n beetje als het eufemistische alt-right als je ’t in feite over fascistoïde neonazi’s hebt. Er
zitten meer chicanes in het ecorealistisch discours dan in alle Formule
1-circuits bij elkaar opgeteld. Maar het kán, want leidende figuren nemen het
discours gretig over en krijgen een voorbehouden plekje op de opiniepagina’s
van onze kranten.

Klimaatopwarming? De gemiddelde Vlaming is een
Trump in het klein. “Het heeft gesneeuwd, schat, zet de klimaatopwarming
eens wat hoger!” U gelooft me niet? Dit schreef president Tweet dinsdag:
“In the beautiful Midwest, windchill temperatures are reaching minus 60
degrees, the coldest ever recorded. In coming days, expected to get even colder. People can’t last outside
even for minutes. What the hell is going on with Global Warming? Please come
back fast, we need you!” De machtigste politicus ter wereld, dames en
heren.

Máár, zult u misschien
opwerpen: zeventigduizend betogers op een kille, druilerige zondag, dat is toch
fantastisch? Zeer zeker, hartverwarmend en al, maar het blijft amper 0,6
procent van de Belgische populatie. Het doet me denken aan de titel van de compilatie-lp
van Elvis Presley uit 1959: 50,000,000
Elvis fans can’t be wrong. Dat wou ook toen, met de toenmalige wereldbevolking
van 2.977.824.686 mensen, zeggen dat hij populair was bij ‘slechts’ 1,6 procent
van de mensen op aarde. Plus: Elvis had dertien miljoen fans minder dan dat
Trump in 2016 kiezers telde. Perspectief en zo…

Heb dus respect voor
de actievoerders, maar besef ook dat ze niet dé Belg of dé Vlaming
vertegenwoordigen.

***

Het riedeltje dat het
allemaal wel goed komt zónder dat we ons gedrag veranderen, klinkt — zeker uit
de mond van een onverbeterlijke vooruitgangspessimist — als boerenbedrog. Of
kiezersbedrog, zo u wil. Die uitspraak is even stompzinnig als oudere luitjes
die voortdurend ‘Vroeger was het beter!’ mompelen. Geloof hen niet, deze
farizeeërs van de samenleving. Vroeger was het niet beter, zoals het nu ook
niet beter is. Het is altijd een beetje goed en een beetje slecht, en in
oorlogstijden iets slechter dan anders. We zijn mensen: we strompelen door het
leven. Niets menselijks is ons vreemd, zelfs niet: onmenselijkheid.
Kortzichtigheid en regelrechte domheid evenmin.

***

Die foto van Iljo
Keisse gezien? In de Ronde van San Juan, Argentinië, werd hij op verzoek van
een lokale vrouw samen met enkele ploegmaats op de foto gevraagd. De ene maakte
het V-teken boven haar hoofd, niet omdat hij iedereen vrede op aarde wilde
gunnen, maar om haar ezelsoren aan te meten. Iemand belachelijk maken zonder
dat die persoon het beseft: altijd lachen… als je veertien bent. Keisse, die
achter de voruw stond, had zijn bekken in voorwaartse richting gekanteld. In
het œuvre van Brusselmans zou dat de aankondiging zijn van een fragment waarbij
er zo dadelijk een begeerlijke deerne achterwaarts in de poes zal worden
genaaid. Mánnen!

Er kwam heisa van. Keisse
verontschuldigde zich nog wel, maar werd prompt uitgesloten, waarop zijn ploeg ermee
dreigde uit de koers te stappen, waarna de sponsor de ploegleider terugfloot en
hem opdroeg zijn renners op gedragscursus te sturen. Kunt u zich dat
voorstellen? Volwassen kerels moeten nu naar de schoolbanken om hen duidelijk
te maken dat dit soort gebaren seksistisch en onbetamelijk zijn. (Versta: dit
straalt af op ons bedrijf, doe dit niet.) Alsof die renners dit nog niet
wisten!

Moet Iljo Keisse nu een
maand met pek en veren beladen op alle grote markten van Vlaanderen te kijk
worden gezet? Neen. Maar dit gedrag blauwblauw laten is even verkeerd. Al
moeten we ons ook hier weinig illusies maken: de doorsnee Vlaming vindt dit een
onschuldig grapje. Uit de steunbetuigingen van bekende en minder bekende
Vlamingen aan het adres van Iljo Keisse kan je één constante afleiden, verpakt
in een oeroud Vlaams gezegde: Zo’ne goeie
hebbe wij nog nie gehad!

***

“Mariam Oulare
heeft op een indoormeeting in de Franse stad Reims het Belgisch record bij de
scholieren op de 60 meter indoor verbeterd. De nieuwe besttijd, 7″43, is
drie honderdsten sneller dan de tijd die Kim Gevaert vierentwintig jaar geleden
liep. De zestienjarige Oulare, die in Frankrijk traint en leeft, komt uit een
sportieve familie. Haar vader, Souleymane, voetbalde o.m. bij KRC Genk en haar
broer, Obbi, is momenteel bij Standard actief.”

Zo had het er kunnen
staan, onder de kop (bijvoorbeeld): ‘Mariam Oulare loopt record op de 60 meter indoor’.
Of: ‘Mariam Oulare verbetert 24 jaar oude record van Kim Gevaert’. Desnoods: ‘Mariam
Oulare loopt record Gevaert van de tabellen: 7″43’. (Zijdelingse noot
vanwege een halftijdse taalpurist: zeg of schrijf nooit ‘nieuw’ record, want
een record is per definitie nieuw, aangezien het nooit voordien werd
gepresteerd.)

Wat stond er op zowat álle
nieuwssites: ’16-jarige zus van Obbi Oulare breekt oud record van Kim Gevaert’.

Proef dit, beste
lezer, en bedenk wat er onbewust in het hoofd van de verantwoordelijke redacteuren
speelde:

• voetbal > atletiek

• man > vrouw

• volwassene >
tiener

• blank > zwart

Deze kop zat op
verschillende niveaus fout en het ergste is, wellicht, dat de journalist die
dit bericht heeft opgesteld — en anderen die het daarna klakkeloos overnamen — er
niet eens meer bij stilgestaan heeft. Er wordt een populairdere sport bijgehaald
om een minder populaire sport toch een beetje aandacht te geven. Een
vrouwelijke atleet, tiener bovendien, is blijkbaar ondergeschikt aan een
volwassen man. Kim Gevaert wordt wel bij naam genoemd, Mariam Oulare niet: kan dat
zijn omdat Gevaert een meisje van bij ons is, met een wit gelaat?

En dan zijn sommigen
verontwaardigd omdat de feministen boos zijn?

***

Of het nu over
ecorealisme, klimaatnegationisme, seksistisch gedrag of masculiene
verslaggeving gaat, er is één constante: witte mensen hebben het voor het
zeggen. En als de witte mensen zeggen dat het goed is, is het ook goed. Einde
discussie. De blanke man van middelbare leeftijd weet het best. Luister nu
maar, jongeren of mensen met een andere huidskleur! Een beetje meer
bescheidenheid zou blanke dertigers, veertigers en vijftigers sieren. Niemand
heeft dé waarheid in pacht, ook zij niet. Maar ze zeggen wat ze zeggen met zóveel
aplomb, dat het wel teksten op stenen tafelen lijken.

***

Benieuwd hoe welkom de
eerste klimaatvluchtelingen over een jaar of tien zullen zijn.