Vanavond spelen de Rode Duivels in Zagreb een belangrijke
kwalificatiewedstrijd tegen Kroatië. Wanneer er straks om 18 uur afgetrapt
wordt, is de opdracht doodeenvoudig: win of speel gelijk. In dat geval is België
op één speeldag van het einde in Groep A al zeker dat het volgend jaar in juni
mag meedoen aan het WK in Brazilië.

In geval van een beperkte nederlaag (laten we zeggen: met twee
doelpunten verschil) volstaat volgende dinsdag allicht een gelijkspel op eigen
veld tegen Wales om die rechtstreekse kwalificatie veilig te stellen; de
Kroaten moeten dan al met drie of vier goals verschil gaan winnen in Schotland.

Eigenlijk houdt zowat niemand nog rekening met het
doemscenario dat de Rode Duivels over een maand barragewedstrijden moeten
spelen. Zelfs de voetbalbond niet, want die legde al twee interessante
oefenwedstrijden vast op de voorziene data. En het volk al helemaal niet. Goed mogelijk
dat de tricolore supporters in de late namiddag nog vóór de wedstrijd al luid toeterend rond rijden.

Hieronder elf goede redenen waarom ‘onze nationale helden’
straks de klus al klaren, met daarnaast elf even goede redenen waarom dat (nog)
niet zal gebeuren.

1. We zijn in the winning
mood. België won zeven van zijn acht wedstrijden tot nog toe. Enkel thuis
tegen Kroatië werd er gelijk gespeeld. Het doelsaldo van +13 is ook van
aard om het optimisme te staven.

Hoogmoed komt voor de
val, zegt een spreekwoord. Een bekend voetbalspreekwoord zegt dan weer dat hoe
langer een ongeslagen reeks duurt, hoe dichter je bij een nederlaag komt (wat
dat verder ook moge betekenen…).

2. We winnen nu ook wedstrijden waarin we matig tot slecht
spelen. Dat was in het verleden meestal anders. Toen verloren we matchen waarin
we de betere waren. We dwingen, kortom, geluk af. Typisch voor de groten in de
sport.

Ja, maar dat kan niet
blijven duren. Wie de prestaties in deze kwalificatiepoule kritisch analyseert,
zag de nationale ploeg – met al die getalenteerde vedetten – zelden uitblinken.
We gaan niet altijd even veel geluk hebben als in dat eerste half uur in Servië,
om maar iets te zeggen.

3. Het hele land leeft mee. Op elf minuten tijd werden er
zesduizend tickets gereserveerd om Kroatië-België op groot scherm te kunnen gaan
zien op de Brusselse Grote Markt. Twee jaar geleden zou het zesduizend minuten
hebben geduurd voor men aan elf enthousiastelingen zou geraakt zijn. België is
voetbalgek geworden. We mogen niet meer lachen met die gekke noorderburen en
hun Oranjegekte.

De druk is enorm. Hoe
goed deze verzameling voetballers ook is, ze weten dat het ‘van moetens’ is. En
liefst al vanavond, zodat het dinsdagavond een waar volksfeest kan worden in
het Koning Boudewijnstadion. Druk kan verlammend werken. Ook dat is een bekend
fenomeen.

4. Marc Wilmots ontpopte zich tijdens deze kwalificatiereeks
tot een tactisch genie. Hij maakte van Axel Witsel een controlerende
middenvelder, liet Jan Vertonghen op links renderen, verraste geregeld met zijn
basisopstelling en zorgde ervoor dat de 4-3-3 vruchten afwerpt.

Tactisch genie of
beginnersgeluk? Wat de bondscoach nog niet heeft verwezenlijkt is het verhogen
van de efficiëntie. Al die kunstige voetballers breien nog iets te lang. We
willen geen trui aan het eind van een wedstrijd, maar een goed resultaat.
Daarvoor moet er nog scherper worden gespeeld, nog vaker op doel geschoten, nog
meer doelkansen afgedwongen.

5. Kroatië is een beetje over
the top. Luka Modric mag dan wel vinden dat Kroatië beter is dan België,
maar dat klopt zelfs in theorie niet meer. In hun jongste twee wedstrijden
haalde Kroatië amper één op zes: een thuisnederlaag tegen Schotland, een draw
uit bij aartsrivaal Servië. Dat is magertjes.

Er lopen natuurlijk
wel wat aardige voetballers rond in dat wit-blauw-rood geblokte shirt, Modric zelf
op kop. En iemand als Darijo Srna weet ook wel dat dat WK volgend jaar zijn
allerlaatste trucje op topniveau kan worden, want dan is hij 32.

6. Op papier zullen onze opgetelde talenten de doorslag
geven. Kroatië moet het te veel hebben van enkele uitzonderingen. En van
ex-Joegoslaven is geweten dat de teamgeest vaak te wensen over laat als het een
beetje moeilijk gaat.

We hebben de
geschiedenis tegen. In vijf officiële interlands en één oefenduel konden we
amper één keer winnen van de Kroaten: in 2003 maakte Wesley Sonck het winnende
doelpunt in de 2-1 thuisoverwinning. De vorige wedstrijd in Zagreb werd het 4-0
voor de Kroaten (maart 2003). De keer daarvoor 1-0 (oktober 2001).

7. De Kroaten zullen alles uit de kast halen om ons te
ontregelen. Dat begon eergisteren al met die dronken chauffeur in de
spelersbus. Maar de Belgen zijn volwassen geworden: we laten ons niet meer
intimideren door dit soort kinderachtige plagerijen. We lachen er eens mee.

Je kan er donder op
zeggen dat ze iets in het eten zullen proberen doen, waardoor de Rode Duivels elkaar
zullen verdringen om als eerste de toiletpot te bereiken.

8. De uitwedstrijden van deze campagne werden allemaal op
Vier uitgezonden. Dat leverde vier overwinningen op. Straks beginnen
Uytterhoeven & co eraan om 17u15. Dat zit wel goed.

Maar wat als het even
misloopt op het veld? Zal Bart Raes bij een 3-1 achterstand op drie minuten van
het einde met even veel aplomb als zijn naamgenoot ‘Denk aan Vitosja Sofia!’ roepen?

9. Hou Kevin De Bruyne in het oog. Momenteel zelfs geen
bankzitter meer bij Chelsea. José Mourinho is streng voor the kid. De rosse vleugelspeler is op revanche belust. Dat kan
vuurwerk geven.

Dat kan ook voor een
verlammend effect zorgen. Wie weet is De Bruyne het vertrouwen en het noorden
kwijt. Dat laatste kan zeker in het vroegere oostblok voor oriëntatieproblemen
zorgen.

10. Romelu Lukaku: nog zo één die niet goed genoeg is voor
Mourinho. Scoort bij Everton aan de lopende band. He’s on fire, schrijven de Britse kranten. Nu hij vriend-concurrent
Benteke niet hoeft te vrezen, is hij basisspeler, een plek die hij maar wat
graag zal willen verzilveren.

Lukaku scoorde nog
nooit in een officiële wedstrijd voor de Rode Duivels. En het eerste deel van
zijn familienaam doet ons toch terugdenken aan een andere spits die uitblonk
voor club, maar niet voor vaderland: Luc Nilis. Tja.

11. Mario Mandzukic staat bekend als een bokkige, moeilijk
te bespelen spits. Eentje die vlot scoort, ook. Bij afwezigheid van Vincent
Kompany mag Daniel Van Buyten hem in het oog houden. Groot voordeel: Van Buyten
kent Mandzukic door en door van op het trainingsveld bij Bayern München.

Daniel Van Buyten
speelt.