Blog Image

Maandans

It's a marvelous night for a moondance!

Meningen over actuele gebeurtenissen. Of oude teksten "revisited". Startend vanuit een persoonlijke nood om gehoord/gelezen te worden. Een beetje pretentieus, misschien, in de hoop zo een discussie aan te zwengelen. Of toch op zijn minst tot nadenken te stemmen. Leuk tijdverdrijf mag ook, natuurlijk. O ja, de naam "Maandans" is de letterlijke vertaling van "Moondance", een management-boekingkantoor voor jonge Belgische rockbands dat ik eind jaren tachtig had, maar vooral: een heerlijk swingend nummer van een toen nog piepjonge Van Morrison, één van mijn favoriete artiesten. Kom ook eens langs op Twitter: @FrankVanLaeken of op mijn website: www.frankvanlaeken.eu

Kreten en getwitter

Communicatie Posted on zo, november 25, 2012 14:38:23

De vrouwelijke anker van een gewaardeerd duidingsmagazine op
televisie had het donderdag wel even gehad met Twitter. Ze ergerde zich aan de
overvloed aan negatieve commentaren, zowel van voor- als tegenstanders van de
regering-Di Rupo, die net een veelbesproken begroting had afgescheiden. En ze maakte de vergelijking
met de tv-reeks ‘Rome’, waarin het volk luidkeels ‘Kill him, kill him!’ riep telkens
wanneer het een politiek andersdenkende wilde (laten) liquideren.

Natuurlijk heeft de anker voor een deel gelijk. Twitter is,
nog veel meer dan Facebook, een praatbarak, te vergelijken met een overvolle
kroeg waar tooghangers in verschillende gradaties van dronkenschap praten,
roepen, discussiëren, lallen, elkaar proberen te beledigen. De uitslag van de
gemeenteraadsverkiezingen heeft alles nog op scherp gezet. N-VA-aanhangers
kunnen hun lol niet op en amuseren zich met het schijnbaar uitstervende ras dat
zich “links-progressief” noemt. Dat uitstervende ras repliceert op haar beurt hooghartig
en sarcastisch.

And never the twain shall meet, wist Rudyard Kipling al over
oost en west. Hetzelfde geldt zo stilaan in het politiek-economisch hopeloos
verdeelde Vlaanderen. “Tweetiquette” is de meesten onbekend. Zeker als ze zich
van een schuilnaam bedienen en vanuit de veilige omgeving van de anonimiteit
het gevecht met woorden aangaan. Een beetje laf, ongetwijfeld, maar het
zwengelt het debat wel aan tot ongekende hoogten en… laagten.

Ik ben nu zo’n vijf weken actief op Twitter (mijn account
bestond al veel langer, maar er gebeurde tot de derde week van oktober niets
mee) en tot mijn verbazing zit ik al een eind over de 500 tweets. Dat wil zeggen
dat ik op een gemiddelde dag zo’n vijftien meninkjes op de wereld loslaat
(de wereld, die zich voorlopig beperkt tot de kleine tweehonderd volgers die
zich achter mij hebben geschaard). Mijn allereerste tweet stelde: ‘Twitter =
geestelijke masturbatie voor gevorderden. Ik doe mee…’. En zo is het maar
net. Twitter is het instrument bij uitstek van mensen die elders weinig te
zeggen hebben. Mààr: het is ook de plek waar je de opinies van politici,
mediafiguren en analisten van allerlei slag kan raadplegen. En: waar je het
nieuws vaak sneller verneemt dan via gespecialiseerde websites. Kortom, al bij al een
nuttige plaats om geregeld te passeren.

Voor mij is Twitter niet alleen een medium om mijn gedachten
te lozen. Ik amuseer me er vaak kostelijk met de geïnspireerde, ironische,
sarcastische, ludieke commentaren, ook al komen die vaak van mensen die zich
een pseudoniem hebben aangemeten: Peet_vader, MelkMuylle, MeneerDeMuil, Peter
Selie aka @Sarcist, Nektapijt, Elizabeth Windsor (no, not the real queen!), … They
make my day.
Net zoals de Twitteraars die zich wel outen, zoals (pdw) en
Eric Goens, of de specialisten die er hun meningen spuien, meningen die ze
elders omfloerster moeten geven. Soms krijg ik nieuwe inzichten, af en toe lach
ik me te pletter met de onnozelheden die neergepend worden. Even vaak sta ik
verbaasd van de zelfgenoegzaamheid van mensen die zichzelf belangrijker vinden
dan ze in werkelijkheid zijn. Niet zelden kom je zulke mensen tegen in de media.

Deze week is een tweet van mij zelfs vermeld in het
radioprogramma ‘Vandaag’ op Radio 1. De topic was #watligteropmars en één van
mijn bijdragen klonk als volgt: ‘Een gemeenschappelijk stadion voor Antwerp en
Beerschot’. Natuurlijk stelt zo’n vermelding niets voor, zeker niet omdat mijn
naam niet eens werd vernoemd, maar toch geeft je dat voor tenminste
zeventieneneenhalve seconde een goed gevoel.

Ik begrijp dus de ergernis van de vrouwelijke anker van het
gewaardeerde duidingsmagzine op televisie, maar anderzijds hoeft ze niet al die
commentaren te lezen en ze hoeft er al helemaal geen rekening mee te houden. En
als het té erg wordt – persoonlijke commentaren, vulgaire beledigingen, stalking,
dat soort minder fijne zaken – dan kun je nog altijd Meneer Twitter vragen om
streng op te treden en de stouterd een tijdje te blokkeren.

Vergelijk het met tv kijken. Hoe zielig is het om je te
ergeren aan slechte tv-programma’s. Je hoeft er toch niet naar te kijken! Als
je je in een café ergert aan de laag-bij-de-grondse of agressieve conversaties,
ga je toch ook gewoon naar het volgende etablissement? Idem dito voor Twitter:
niemand verplicht je om alles te lezen en al zeker niet om alles ernstig te
nemen.



The Great vs. the Small Communicator

Communicatie Posted on wo, november 07, 2012 15:37:31

De ene overwinningsspeech is de andere niet. Zowat alle
waarnemers zijn het erover eens dat Barack Obama zijn ‘four more years’ heeft
ingeleid met een toespraak die even krachtig, misschien wel krachtiger, was dan
zijn ‘Yes, we can’ van vier jaar geleden. Zet de klank af en je ziet een warme
persoonlijkheid, die veel en breed lacht, en die zijn publiek recht in de ogen
kijkt. Zet de klank op en je wordt meegezogen in het enthousiasme, ook al besef
je tegelijkertijd dat een groot deel van zijn speech dode letter zal blijven.
Zo gaat dat nu eenmaal in de politiek. Maar dat warme deken dat Obama over ons
heen legde op deze koude novemberochtend zal ons altijd bijblijven. Deze man is
en blijft een geboren communicator.

Ga dan drieëntwintigeneenhalve dag terug in de tijd en
herbekijk/herbeluister de overwinningstoespraak die Bart De Wever gaf in de
Antwerpse Zuiderkroon. Zonder klank: in plaats van een warme persoonlijkheid
zie je een verkrampte, verzuurde en pissige man, die – als je niet beter zou
weten – net een politieke draai om de oren heeft gekregen en die nauwelijks
opkijkt van het papiertje waarop hij inderhaast zijn tekst heeft gekrabbeld.
Daar viel weinig ‘Happiness’ te bespeuren. ‘Zet die klank af!’ is echter geen
optie. Mét geluid wordt de verkramping en verzuring alleen maar versterkt.

De boodschap van Obama is “including”: alle Amerikanen
moeten weer worden verenigd, na een smerige verkiezingscampagne en na de
verbale oorlog tussen hem en zijn concurrent Mitt Romney. De boodschap van De
Wever is “excluding”: ze is bestemd voor zijn partij- en geestesgenoten, en er
wordt van de live tv-uitzending geprofiteerd om het eclatante succes onder de neus van de tegenstanders te wrijven. Daarom dat BDW zo boos was dat ‘die ploat’ bleef draaien: zo
getormenteerd en gefocust was hij, de eeuwige underdog, de
verkiezingsoverwinnaar van 2010 die niet au sérieux werd genomen door de traditionele
partijen, dat hij zo snel mogelijk zijn zielenroerselen wilde uitspuwen.

Je kunt de verschillen tussen beide toespraken perfect
illustreren aan de hand van een WordCloud. Kopieer de tekst van Obama’s
Engelstalige speech (http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/archief/2.1222/buitenland/1.454802),
open www.wordle.net, klik op “Create” en
plak de tekst vervolgens in het centrale tekstvak. Druk dan op “Go”. (Ik neem de originele,
onvertaalde tekst, omdat je anders verkeerde inhoudelijke accenten gaat
leggen.) Doe hetzelfde met de tekst van de zegevierende De Wever (http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20121014_430).

Wat valt op: de opvallendste woorden in Obama’s toespraak
zijn “America”, “country”, “together”, “forward”, “best”, “future”, “work” en
“together”. Stuk voor stuk woorden die voor alle Amerikanen gelden. Bij De
Wever wordt dat “vrienden”, “Vlamingen”, “stad”, “onze”, “vandaag”, “grootste”,
“partij” en “samen”. Zoek de zeven verschillen!

Het centrale, meest gebruikte woord bij Obama is “America”,
het land waar het om draait, terwijl “Antwerpen” bij De Wever veel minder aan
bod komt. Bij de kernwoorden zijn alleen “together” en “samen”
gemeenschappelijk.

Obama nodigt uit om samen te zitten en vooruit te kijken,
naar de gemeenschappelijke toekomst van de VERENIGDE Staten (‘The best is yet
to come!’). De Wever viert een privé-feestje met zijn politieke vrienden en
sympathisanten (‘Antwerpen is van iedereen, maar vanavond toch vooral van ons!’).
Nochtans kan Obama meteen een regeringsploeg samenstellen, zonder lange
formatieronde, terwijl De Wever nog altijd máár kandidaat-burgemeester is.

Hoeft het dan te verwonderen dat de andere Antwerpse partijen niet veel zin
hebben om mee te stappen in dit triomfalistische verhaal van de N-VA? Het
woordje “samenwerking” duikt bij De Wever pas in de allerlaatste paragraaf op, waardoor
het bijna verloren is gegaan in het feestgedruis. Barack Obama heeft zijn
afspraak met de geschiedenis (alweer) niet gemist. Bij Bart De Wever kan je wel
volop van een gemiste kans spreken.

Met goeie, positieve communicatie kun je veel bereiken. Met
middelmatige communicatie blijf je in een grijze zone hangen. Met slechte of
agressieve communicatie maak je veel kapot. Vraag het maar aan de ex-trainer
die als een dief in de nacht opstapte bij zijn vorige werkgever, waarmee hij –
ondanks het aanwezige toptalent – niets had gepresteerd, maar die toch zei dat hij
de doelstellingen voor 90 procent bereikt had. Dat maak je nooit meer goed. Dan
kun je beter zwijgen.



« Vorige