(Deze bijdrage in de reeks ‘De Bankzitter’ verscheen
maandag 3 september in De Standaard.)

Eindelijk weten we hoe onze clubs er de volgende vier
maanden zullen bijlopen: na het sluiten van de transfermarkt weten trainers met
welk materiaal ze het moeten stellen. Opvallende ultieme transfer: Bubacarr
Sanneh. Anderlecht betaalde 8 miljoen euro voor de Gambiaan, die een half jaar
geleden nog veertig keer minder had gekost.

Zo rustig de zomer begonnen was voor Mogi
Bayat – naar Belgische normen een supermakelaar à la Jorge Mendes of Mino
Raiola, betrokken bij ontelbare deals – zo onstuimig eindigde die. Dankzij
Twitter kun je dat perfect reconstrueren: @BayatMogi, 6307 volgers, kent weinig
geheimen. Hij is naar het WK geweest, liet zich in Rusland portretteren in het
gezelschap van Didier Reynders (wie deed dat niet?), maar werd pas echt actief
in de maand augustus. Hij hielp Kaveh Rezaei eerst aan een nieuw vierjarig
contract bij Charleroi, club van zijn broer Mehdi, om hem vervolgens te
transfereren naar Club Brugge. Anderlecht, waar hij na het gedwongen vertrek
van Herman Van Holsbeeck op een zijspoor was gezet door de nieuwe sterke mannen
Marc Coucke en Luc Devroe, riep zijn hulp in om dure vogel Lukasz Teodorczyk te
verkassen: het werd Udinese, een club waar Bayat kind aan huis is.
Vriendendienst in beide richtingen.

Anthony Limbombe ondertekende in het
gezelschap van Bayat een contract bij Nantes, de contractloze Mbaye Leye vond
onderdak bij Moeskroen, Adrien Trébel versierde een verbeterd contract en werd zo
de duurste speler ooit bij Anderlecht, en Massimo Bruno ging op de valreep nog
naar Charleroi. Telkens weer post Bayat een trotse selfie. Tussendoor
schoffeerde hij een journalist van La Dernière Heure omdat die had geschreven
dat Kara Mbodji naar Nantes zou vertrekken (‘Romain VDP doit absolument arrêter
l’alcool ou la drogue ou les deux!!!! AMATEURISME!!!’), waarna Kara zes dagen
later verhuurd werd aan… Nantes.

Op 31 augustus tweette Bayat ’s ochtends: ‘Bon
aujourd’hui c’est le tour de mon frère’. Waarop Charleroi op de valreep nog
vier nieuwe spelers mocht verwelkomen. Om maar te zeggen: Mogi Bayat bleek na
een aarzelende start van de zomer toch weer alomtegenwoordig in het Belgische
voetbal.

Mbappé

Internationaal viel vooral de transfer van
Cristiano Ronaldo van Real Madrid naar Juventus op. Voor 117 miljoen euro en
een jaarsalaris van 30 miljoen, waarmee de Portugees de op vier na duurste
speler aller tijden wordt en alleszins de prijzigste 33-jarige. Een speler die
zich extreem goed verzorgt, maar wiens beste jaren ongetwijfeld in het verleden
liggen. Dan zijn dat exuberante sommen, die meer met prestige dan met sportieve
verbetering te maken hebben.

Opvallend: in de Top 10 van duurste transfers
staan drie doelmannen. Chelsea betaalde maar liefst 80 miljoen euro voor de
23-jarige Spanjaard Kepa Arrizabalaga, vier keer meer dan zijn marktwaarde. De
Braziliaan Alisson Becker vertrok voor 62,5 miljoen van AS Roma naar Liverpool.
En onze Thibaut Courtois mocht voor een prikje vertrekken naar Real, om dichter
bij zijn kinderen te kunnen vertoeven: 35 miljoen, dat is net iets meer dan de
helft van zijn transferwaarde. Wie echt weg wil, hou je niet tegen als club,
contract of niet.

We zouden haast vergeten dat de duurste
transfer werd gerealiseerd door PSG, alweer. Na Neymar in de zomer van 2017,
222 miljoen, werd nu Kylian Mbappé definitief binnengehaald. Vorig seizoen werd
die nog gehuurd, om de Financial Fair Playregels te kunnen omzeilen. De beste
jonge speler van het WK, amper negentien, kostte 135 miljoen, 45 miljoen minder
dan vorig jaar was afgesproken.

Geen nieuw individueel transferrecord de
voorbije drie maanden, wel weer collectief waanzinnige getallen. In de Premier
League gaven 19 van de 20 clubs (Tottenham Hotspur deed opmerkelijk genoeg geen
transfers) samen 1,4 miljard euro uit, minder dan de 2,1 miljard van vorig
jaar. De netto-transferuitgaven (uitgaven min inkomsten) tikken de voorbije
twee zomers af op 1,838 miljard. Crazy! De Serie A kwam voor het eerst boven
het miljard euro transferuitgaven uit.

Geld moet rollen, ook in de Jupiler Pro League,
die op de achtste plaats staat in de ‘Big Spender’-ranking: er werd voor 96,5
miljoen ingekocht en voor 118,4 miljoen verkocht. Die ‘winst’ werd vooral
opgestreken door AA Gent en Standard. Club Brugge gaf bijna 4 miljoen euro meer
uit dan het ontving, Anderlecht zelfs 10 miljoen.

Xenofobie

Op 31 augustus waren er om middernacht 301
buitenlanders geregistreerd bij de eersteklasseclubs. Dat zijn er verrassend
genoeg twee minder dan we op 24 juli op deze plek telden, maar op een totaal
van 472 contractspelers nog altijd goed voor 63,8 procent, bijna twee op drie
dus. Gemiddeld telt een club 29,5 spelers. Daar zit heel wat ballast tussen,
spelers die gedoemd zijn om maandenlang hun conditie te onderhouden bij de
B-kern in afwachting van een vertrek.

Xenofobie bestaat ook in het voetbal, in de
zin van: angst voor onbekende gezichten. Luciano D’Onofrio haalt bij Antwerp
opmerkelijk veel voormalig personeel van Standard binnen. En het duo
Coucke-Devroe zocht het bij enkele oude bekenden van bij KV Oostende
(Dimata-Milic-Musona). Voorspelbaarheid is veilig.

Duurste vogel was de Gambiaanse centrale
verdediger Bubacarr Sanneh, bijna 24. Volgens Deense media betaalde Anderlecht
acht miljoen euro aan FC Midtjylland, waarmee hij meteen de op een na duurste
aankoop ooit is in de Jupiler Pro League. Amper zes maanden geleden betaalde
Midtjylland zelf nog 200.000 euro aan een andere Deense club, AC Horsens. Daar
kun je drie conclusies aan verbinden. Eén, loyauteit bestaat nauwelijks nog in
het voetbal, als je al na een half jaar weer vertrekt. Twee, op een half
seizoen tijd veertig keer meer waard worden, dat is een mirakel. Drie, waarom vallen
dat soort spelers nooit op aan de clubscouts?

De transfer van Sanneh bewijst het definitieve
failliet van het scoutingbeleid van onze clubs. Komt ervan als topclubs liever
aan het handje van een bevriende makelaar lopen dan zelf op zoek te gaan naar talenten.