Peldroed. Zo noemen de Welshmen voetbal. Pêl-droed yn gêm brydferth. Voetbal is
een mooie sport. Gwmawn bethau yn well
yma nag yn Lloegr. We doen de dingen hier beter dan in Engeland. (Voeg ik
er na de uitschakeling van de Engelsen even aan toe.)
Het Welsh
is een van die talen waar geen touw aan vast te knopen valt voor een modale
wereldburger. Het lijkt wel alsof een zak met klinkers en een andere met
medeklinkers gelijktijdig op tafel werden leeggeschud en er met de kriskras
door elkaar liggende letters toevallige woorden werden gevormd, zonder verdere
pogingen om Scrabblepunten te scoren. “Het ligt goed zoals het is, doe
maar!” (Yw ddigon da, cer ymlaen.)
***
Als de
Welshmen straks in hun eigen geheimtaal met elkaar communiceren in ons
strafschopgebied wordt het moeilijk om volgen voor onze jongens, maar dat komt
goed uit: we hebben toch niet getraind op verdedigende automatismen. Geen tijd
verloren, goed gezien van onze bondscoach. Alleen een kniesoor als ik stoort zich
daaraan, dus “Pwy sy’n becso?”
(Who cares?). Dat we vanavond én
Kompany én Vertonghen én Vermaelen (én Lombaerts) moeten missen, en dat de
gelegenheidsverdediging nog geen seconde zal hebben samengespeeld, wie maalt
daarom? We zullen wel zien. Hoe heet die dure voetballer weer van Wales?
Bailey?
Voetbal
moet de sport zijn waarin het meest aan het toeval wordt overgelaten en
tegelijk word je overladen met een mengeling van zeer waardevolle tot volstrekt
nutteloze statistieken, waar de entourage van een nationale ploeg — toch algauw
een man of tien die tussen de trainingen door niet zo gek veel te doen hebben
en die ook in de loop van het jaar worden betaald om iets te betekenen voor de
nationale trots — best wel nuttige conclusies uit kan trekken. Maar voetbal is
ook de sport waarin intuïtie het vaak haalt op analyse. Cer ymlaen! (Doe maar!)
Daarom zul
je bij de Rode Duivels geen aanvallende automatismen ontdekken. Dat viel
bijzonder op in onze openingswedstrijd tegen Italië. Als een landgenoot de bal
had op de helft van de tegenstander, stond de rest nagenoeg stil. Ze wisten
niet wat te doen, omdat niemand hen dat gezegd had. In hun eigen team trainen
ze daar uren en uren op, maar niet in de nationale ploeg. Cer ymlaen, Eden! Cer ymlaen, Kevin!
Je vraagt
je af waarom de spelers al op 19 mei werden geconvoceerd en waarom de meeste
trainingen achter gesloten deuren verlopen. Want niet alleen tegen Italië liep
het mis, omdat de bondscoach van de Azzurri toevallig wél tactisch beslagen is. Ook de
eerste helft tegen Ierland was het stapelvoetbal, wachten op een geniale inval
van een van onze sterren. Die kwam er pas kort na de rust en toen werd het
allemaal veel makkelijker. Tegen de Zweden bibberden we een heel eind weg, inclusief
een onterecht afgekeurde goal, tot de wreef van Nainggolan en een Zweedse kont
ons bevrijdden. Alleen tegen Hongarije leek er een plan te zijn: hoog verdedigen, snel
storen, vlotte balcirculatie (ook al betekende dit dat we daarvoor de fetisj
van het hogere balbezit moesten opgeven, het Barça-syndroom zeg maar). Het rendeerde,
alleen de efficiëntie kon nog een pak beter, maar wie maalt daarom als je de
Rode Duivels hun beste toernooiwedstrijd in zesentwintig jaar zag spelen (op de
Mondiale in 1990 was er de 3-1 tegen Uruguay, daarna ging het allemaal wat
krampachtiger)? België-Hongarije zou een maatstaf moeten zijn, een ijkpunt,
geen toevalstreffer. Kan het?
***
Zelfs als
we over negen dagen Euro 2016 winnen, zal ik blijven zeggen dat het ondanks
Marc Wilmots is, niet dankzij. De spelers hebben blijkbaar alles te zeggen nu.
Ze leggen zo te lezen zelf de tactische lijnen vast, ze mogen
transferonderhandelingen gaan voeren op andere locaties, ze hoeven zich niet te
verbergen als ze een sigaretje willen roken. Binnenskamers blijft er van die
kadaverdiscipline (nauwelijks vrouwen of vriendinnen op bezoek, gesloten
trainingen, geheimdoenerij) weinig over. Cer
ymlaen!
Toch wil ik
de bondscoach niet verwijten dat de ervaren Nicolas Lombaerts straks niet het
veld zal oplopen. Tenminste, als hij zijn beslissing om Lombaerts niet op de
ultieme lijst van 23 te zetten baseerde op de informatie van de medische staf
en niet op zijn eigen aanvoelen. Een coach moet zijn medewerkers kunnen
vertrouwen en daar blindelings op voortgaan. Zegt de dokter dat Lombaerts niet voluit
had kunnen voetballen op dit EK, dan is dat zo. Waar dient anders die dokter
nog voor?
***
Ik hoop op
Jason Denayer als vervanger voor Vermaelen (en uiteindelijk dus ook Vertonghen).
Ik denk dat het Ciman wordt. Wilmots heeft al laten uitschijnen dat hij voor
ervaring zal kiezen. Ervaring die hij dus blijkbaar niet op training heeft
uitgeprobeerd in een ongeziene formatie, maar soit. Zolang we maar aanvallend spelen, zoals tegen Hongarije:
hoog, snel, Gareth Bale zo ver mogelijk van ons doel weghouden, want zijn vrije
trappen zijn nog dodelijker dan zijn rushes.
Of het nu
Ciman of Denayer wordt (of alsnog Kabasele), het zou allemaal niets mogen
uitmaken. Natuurlijk is het een nadeel dat we drie vaste verdedigers moeten
missen. En toch… Fodd bynnag, ni ddylem
ddefnyddio hynny fel esgus. (Maar dat zouden we niet als excuus mogen
aanwenden.)
***
Cer ymlaen!
