There’s
a killer on the road / His brain is squirmin’ like a toad / Take a long holiday
/ Let your children play / If you give this man a ride / Sweet family will die
/ Killer on the road, yeah
Een jonge vrouw is gestorven. Dertig was ze,
een leeftijd waarop het leven pas echt zou mogen beginnen. Jeugdige overmoed
wordt afgeschud, volwassenheid omarmd, zo hoort dat te gaan. Niet zo voor
Evelien S. Zij is er niet meer. Ik kende haar niet, wist niet dat ze
ongeneeslijk ziek was (de verschrikkelijke killer
on the road K), werd me pas bewust van haar bestaan door haar ultieme
blogpost, die maandag verscheen, minder dan vierentwintig uur voor haar dood.
Een afscheid in stijl.
Ze schrijft over de verjaardagstress die ze
had toen ze op het punt stond dertig te worden. ‘Het gevaar loerde overal. Ik
werd oud. En dertig worden was de eerste stap in de afgrond’. Belachelijk
natuurlijk, maar wel typisch voor die leeftijd. Je denkt als lezer: Evelien,
meisje, get a life, dertig is niets,
net zomin als veertig of vijftig, ga toch gewoon door. Maar dan lees je verder
en vervloekt ze zichzelf dat ze dertig worden niet heeft omarmd. Dat ze niet
‘Laat maar komen’ heeft geroepen. ‘Want nu zit ik er mee. Voor altijd dertig
jaar oud. Een 31ste feestje zit er niet meer aan te komen. Neen, een cirkel is
niet eindeloos’.
En dan ga je verder op zoek in haar tijdslijn
naar aanwijzingen voor deze cryptische omschrijving en ontdek je dat deze jonge
vrouw, die zo worstelde met het overschrijden van die onschuldige
leeftijdsbarrière, van dag tot dag moest leven. Overleven, eigenlijk. There’s
a killer on the road. Hij is afgestapt bij haar huis. K is in the house. Onwezenlijk moet het zijn om zo jong nog zo’n
hard verdict te moeten aanhoren.
Gisteren stond er een kritische beschouwing over de
perverse effecten van de sociale media in De
Morgen. Gisteren ook werd Evelien S. herdacht door bekenden en onbekenden,
vrienden voor het leven en vrienden voor even. Mannen en vrouwen tekenden hartjes op hun
pols, zetten er de hashtag #teamevelien bij en verspreidden dit op Twitter,
Facebook en Instagram. Volkomen zinledig, want je brengt er haar niet mee terug
en je zorgt er al evenmin voor dat al die andere K-patiënten, jong en oud,
genezen worden. Maar niet alles hoeft zin te hebben in dit leven. Dit was zo
intens mooi, zo geweldig empathisch, zo sociaal, dat je even weer kon geloven
in de positieve kracht van de sociale media. Even, want die hartelijke, warme
mensen zijn diegenen die anders ook al hartelijk en warm zijn. Zij zijn het
waarom je op de sociale media zit en er besluit te blijven. Tussen alle
absolutistische meningen, gore ranzigheid en leeghoofdige opmerkingen door zijn zij
het die de moeite waard zijn.
Hartje voor Evelien S. Hartjes voor die
hartelijke, warme mensen die haar gepast herdachten en die tranen wegpinkten
bij het droevige lot van iemand die ze nauwelijks of niet kenden. Klein, bang
hartje voor de sociale media. Het is er niet al kommer en kwel, maar de volgende
storm staat ongetwijfeld weer op losbarsten.
Dat is nu even niet belangrijk. Laten we dit
moment even vasthouden, koesteren en vermenigvuldigen, als verzet tegen alle killers on the road. Voor Evelien S.
Riders
on the storm / Into this house we’re born / Into this world we’re thrown / Like
a dog without a bone / An actor out on loan / Riders on the storm.
(tekstfragment uit Riders On The Storm van The
Doors, 1971)
