Blogpost schrijven over het activeren van
26.000 bruggepensioneerden: check!

Vrijdaggast zijn in Terzake: check!

Opiniestuk publiceren op pagina 2 van De Morgen: check!

Drukke week achter de rug, ook al heb ik er
geen cent aan verdiend, in tegenstelling tot wat enkele lieden op Twitter insinueerden.
Iets met één-tweetjes van linkse journalisten en zo, u kent dat soort verdachtmakende commentaren onderhand wel. Er stonden weer wat
ranzige betweters en brallers aan de virtuele toog gisteravond. Ach, het is
meegenomen promotie voor mijn boek (had ik u al gezegd dat Als het werk stopt op 17 april in de winkel ligt?), maar ik heb
geen enkele intentie om de woordvoerder van die 26.000 mannen en vrouwen te
worden, noch van alle werkzoekende vijftigplussers. Al wat ik wilde doen – via
mijn bijdragen, mijn aanwezigheid in een tv-studio en mijn boek – is een stem geven aan de stemlozen. De vergeten
massa.

Achter die 26.000 bruggepensioneerden en die
233.349 uitkeringsgerechtigde werklozen die Vlaanderen eind vorig jaar telde,
zitten namelijk mensen van vlees en bloed. Mensen die een persoonlijk drama
hebben meegemaakt: zonder werk vallen. Mensen die nu van hardvochtige politici
en zelfverklaarde deskundigen te horen krijgen dat ze maar wat harder moeten
zoeken, want er zijn immers jobs genoeg. Mensen die vaak ook in de eigen
familie- en vriendenkring met de nek worden aangekeken als de sukkels die niet
hard genoeg hun best doen. Losers!

Een reactie van vannacht op Twitter: er zijn
92.000 openstaande vacatures op de site van de VDAB, er zijn dus wél jobs. Een
andere geweldig doordachte tweet: er zijn jobs voor iedereen, neen, we zetten die
natuurlijk niet op de site van de VDAB, want wat zullen die ambtenaren daarmee aanvangen.
(Hoe komt zo’n werkzoekende dan te weten dat er een vacature is?) Nog eentje, om het af te leren: er zijn nu heel wat jobs die zich in de zwarte
economie situeren, werk genoeg. Oké, zal wel zijn, en wiens schuld is dat dan: van de
werknemer die in het zwart bijklust of van de werkgever die zwart werk creëert
en zo de legale economie ontvlucht omdat hem dat beter uitkomt?

Men neme een rekenmachine. Men trekke 92.000
af van 233.349. Men bekome het getal 141.349. Men vergete daarbij vooral niet dat die 92.000
‘nieuwe’ vacatures ook wel worden ‘gecompenseerd’ door bedrijven die intussen failliet
zijn gegaan of zullen gaan en werknemers die werden ontslagen of met pensioen
gingen zonder dat ze werden vervangen. Die 92.000 nieuwe jobs is dus niet eens
een netto getal.

Ja, die achterpoortjes moeten dicht: begraaf
dat brugpensioen samen met zijn naam en steek er dat SWT (‘stelsel van
werkloosheid met bedrijfstoeslag’) meteen maar bij. Zeer zeker, er is een
loonkostenhandicap. Werk die zo snel mogelijk weg. Natuurlijk, het ondernemerschap
wordt in dit land onvoldoende gestimuleerd. Overheid, doe er iets aan.

Maar hou er alstublieft mee op om mensen die
het moeilijk hebben in deze samenleving te stigmatiseren. Ze lopen nu al met
dat stempel ‘Lui & Onproductief’ op hun voorhoofd rond. Ze moeten nu al
alle zeilen bijzetten – neen, slechte metafoor, ze hebben natuurlijk geen
zeilboot! -, ze proberen nu al vergeefs de eindjes aan elkaar te knopen, elke
dag opnieuw, bang uitkijkend naar de rode cijfers op hun eigen economisch
rapport op het einde van de maand. Het is hun begrotingscontrole, eentje waar
een deficit onmiddellijk voelbaar is.

Ik herken vandaag veel van wat ik in de kille
jaren tachtig aan den lijve heb mogen ondervinden. Reaganomics, Thatcherism,
‘Baby Thatcher’ bij ons: een niets en niemand ontziende neoliberale aanpak die
er, ondanks mooie beloften en de herhaalde aankondiging, toen al, dat er geen
alternatief was, niet voor heeft gezorgd dat de staatsschuld, de werkloosheid
en de ongelijkheid in de maatschappij werden gereduceerd tot een aanvaardbaar
niveau. De simpele waarheid is dat noch een linkse, noch een rechtse aanpak
heeft gewerkt. Of de dominante politieke kleur nu rood, oranje, blauw of geel
is: er bestaan geen oplossingen voor alles. Aan het eind van de dag moeten zowel
de bevlogen theoreticus, de naïeve wereldverbeteraar en de onverbeterlijke
cynicus toegeven dat ze alleen maar kunnen proberen, meer niet. Hun best doen,
zoals die werkloze die op zoek is naar een nieuwe baan.

Als we die 26.000 of die 233.349 niet meer als
mensen zien, als individuen die zich een weg proberen te banen door een
moeilijk leven met veel meer obstakels dan gehoopt of verwacht, dan worden we
zelf een stukje onmenselijker. Een ontmenselijkte samenleving is kil, koud en
wereldvreemd. Noem me naïef, maar dat vind ik oneindig veel erger dan een
begroting die eventjes niet sluit of een werkzoekende die de voorbije week geen
tien sollicitatiebrieven heeft verstuurd.