(Deze bijdrage verscheen eerder op deredactie.be)
Behalve voor supporters van Lierse SK heeft de soap
die de jongste maanden bij de Belgische eersteklasser uit de provinciestad werd
opgevoerd iets vermakelijks. Nooit een saai moment, dank zij de eigengereide en
impulsieve voorzitter Maged Samy. De teloorgang is ingezet, weer dreigt een
traditieclub ten onder te gaan aan hoogmoed, kortzichtigheid en – in dit geval
– een te hoog gehalte aan ‘Egyptian Reggae’.
Alle zitjes op de eretribune van het Herman
Vanderpoortenstadion waren vorige zondag voorzien van een zelfklever: een
tekening van een kameel met een schuine dikke rode streep erover en een al even
vette rode cirkel rond het geheel getrokken. Een verbodsteken, dus. Geen
kamelen toegelaten. Op het Lisp bedoelen ze dat niet letterlijk. U hoeft er ook
geen racistische neigingen achter te zoeken. Sommige bestuurders en vooral de
supporters van Koninklijke Lierse Sportkring wilden hiermee protesteren tegen
het onnavolgbare beleid van de Egyptische eigenaar van de club, Maged Samy.
Samy nam de noodlijdende club in november 2007
over namens de Wadi Degla Holding, een Egyptische investeerdersgroep die sinds
1994 actief is in de telecommunicatie, vastgoed en industriële projecten. Zo
werd een faillissement en een degradatie naar de derde klasse ternauwernood
vermeden. Meer nog, minder dan drie jaar daarna promoveerde Lierse opnieuw naar
de hoogste afdeling van het Belgische voetbal. Mooie tijden leken aangebroken.
Vijf jaar later blijft er van die positieve
sfeer van toen niets meer over. ‘Hoog Samy, kijk omhoog Samy, want dan word je
lekker nat’, had Ramses Shaffy kunnen zingen over wat er nu aan de hand is. Op
het Lisp is het tegenwoordig ’s nachts kouder dan buiten, om er even de titel
van de eerste elpee van De Kreuners bij te sleuren, de groep van zanger en
tv-presentator Walter Grootaers, huidig ondervoorzitter van Lierse SK.
Van
Egyptenaren en Ivorianen
In vierenhalf seizoen Jupiler Pro League heeft
Lierse maar liefst elf trainers versleten: Anthuenis, Van Meir, Sollied, Janssens,
opnieuw Van Meir, het duo Vermeulen & Simmes, Ramzy, Menzo, Stojanovic,
Guillou. Normaal had die laatste een duobaan met clubgetrouweling Herman
Helleputte moeten hebben, maar Helleputte haakte af wegens hartproblemen. Je
zou voor minder, als je een hart voor de geelzwarte club hebt.
De huidige (tijdelijke?) hoofdtrainer Olivier
Guillou is de neef van Jean-Marc Guillou, de Fransman die met zijn Académie
vers voetbalbloed moet leveren aan Lierse en die eerder al van SK Beveren, die
andere bescheiden traditieclub met een mooie erelijst, een Ivoriaanse
dependance maakte. Begin deze eeuw bestond het nagenoeg volledige eerste elftal
van Beveren uit Ivorianen, van wie er een aantal later internationaal furore
zouden maken: Yaya Touré, Gervinho, Emmanuel Eboué, Arthur Boka, Romaric.
De inbreng van de Académie Guillou zorgde er
bij Beveren voor dat eigen jeugdtalenten werden afgeremd in hun ontwikkeling
ten voordele van jonge buitenlandse voetballers, iets wat nu bij Lierse opnieuw
gebeurt. Voor de naïevelingen onder u: dit heeft niets met
ontwikkelingssamenwerking te maken. Bedoeling is deze voetballertjes zo snel
mogelijk voor zo veel mogelijk euro’s naar betere competities te loodsen. Het
is een vorm van mensenhandel, zij het dan zonder ontvoeringen en slavernijpraktijken,
en – als het allemaal lukt – flink gevulde bankrekeningen voor de spelers.
Manchester City-vedette Yaya Touré zal je met zijn maandwedde van om en nabij
de één miljoen euro, zonder premies, niet horen klagen.
SK De
Kampioenen
Aanvankelijk bracht Maged Samy vooral tweede-
en derderangs Egyptische voetballers naar het Lisp én naar KV Turnhout, want de
man is ook eigenaar van de slabakkende derdeklasser, die momenteel troosteloos
laatste staat in derde klasse A, met 6 punten op 69. Vorige zomer probeerde
trainer Wamberto die club zelf nog te redden met de inbreng van Russische
investeerders, maar dat ging uiteindelijk niet door. Wadi Degla weigert
inmiddels nog geld te steken in Turnhout. Het verval kan niet meer gestopt
worden.
Hetzelfde lot lijkt nu ook Lierse beschoren,
daar verandert die ene uitzege van zaterdag amper iets aan. Amper achttien
punten, ver weg van een veilige veertiende plaats in de stand, revolterende
supporters, tweede trainerswissel in één seizoen, zoveelste stoelendans binnen
de technische staf en het bestuur, terwijl de contracten van ervaren spelers in
onderling overleg werden ontbonden, zoals dat dan omfloerst heet. In december
riep Samy nog van de daken dat er geld in de club zou worden gepompt om
versterkingen aan te werven. In realiteit lijkt de flamboyante voorzitter de
degradatiestrijd al te hebben opgegeven. De kaart van de jeugd wordt getrokken,
versta: buitenlandse jeugd.
En dat in een club die in het nog niet zo
verre verleden kleppers als Jan Ceulemans, Erwin Vandenbergh, Gert Verheyen en
Nico Van Kerckhoven heeft voortgebracht. In mei 1997 werd Lierse SK voor de
vierde en laatste keer in de clubgeschiedenis landskampioen. Twee jaar later
won het zijn tweede beker van België. Neutrale voetbalfans hadden alle sympathie
voor SK De Kampioenen. De spelerskern bestond toen, kort na het Bosmanarrest,
nog altijd uit een mix van in de eigen jeugd opgeleide spelers en degelijke
buitenlanders. Het contrast met vandaag kan niet groter zijn, nu het Egyptische
motto ‘Eigen jeugd laatst’ luidt.
Daar
komen de charlatans
U heeft een déjà vu? Dat ligt niet aan u. Ook
een andere provincieclub, SK Beveren, viel ten prooi aan
korte-termijn(wan)beleid en buitenlandse bemoeiallen met dollartekens in de
ogen. In het voorjaar van 2010, op het ogenblik dat Lierse op het punt stond terug
bij de elite te mogen gaan voetballen, moest het zo goed als failliete Beveren
de handdoek werpen en een door het gemeentebestuur opgedrongen fusie met Red
Star Waasland aanvaarden. De kans is reëel dat Waasland-Beveren straks een
rechtstreeks duel om het behoud mag uitvechten tegen… Lierse. Leedvermaak
mag, in dit geval.
Het is een kleine wereld, die van de
charlatans die zich met veel poeha als aasgieren op voetbalclubs in nood storten.
Het overkwam ook Beerschot AC, dat de doortocht van de Leuvense fantast Patrick
Vanoppen niet overleefde. In zekere zin bracht een andere Patrick, Decuyper,
Zulte Waregem flink aan het wankelen toen hij met het stamnummer van de club
ging leuren in… Antwerpen. Ja, het is een kleine én kleinzielige wereld.
In de tweede klasse van ons voetbal, waar
parasieten zich nog meer thuis voelen, streken de jongste jaren Italiaanse
zakenlieden neer bij Eupen en Zuid-Koreanen bij Tubeke. Met als gevolg dat ook
daar derderangs buitenlanders de dienst uitmaken, in de hoop dat de nieuwe
eigenaren hen weldra kunnen verpatsen. Eerder kreeg Racing Mechelen te maken
met Mexicanen en Berchem Sport met Georgiërs en er zijn nog wat voorbeelden her
en der te rapen. Het scenario is voorspelbaar: het eindigt altijd in een
fiasco.
Damned
if you do, damned if you don’t
De voetbalbond heeft geen
veiligheidsmechanismen ingebouwd om buitenlandse investeerders af te remmen.
Clubbestuurders vragen dat ook niet. Als het water hen aan de lippen staat – en
dat is bij zowat de helft van de vierentwintig profclubs het geval – zijn ze
gaarne bereid de club van de hand te doen aan de eerste de beste passant met flink
wat euro’s, dollars, peso’s of roebels op zak.
Veel clubs hebben geen ziel meer. Supporters
worden aan hun lot overgelaten. Hooguit juichen ze heel eventjes wanneer er
weer zo’n praatjesmaker gouden tijden belooft en wenen ze bittere tranen
wanneer de gladjanus een paar jaar later via de nooduitgang verdwijnt en de
club op apegapen ligt.
Lierse SK is vandaag helemaal afhankelijk van
Wadi Degla. Als de Egyptenaren de stekker eruit trekken, zal de club onvermijdelijk
opgedoekt worden. Als de Egyptenaren blijven, zal de identiteit van de club verder
in rook opgaan en zal er volgend seizoen voor halflege tribunes worden gespeeld
in de tweede klasse, ook wel bekend als het kerkhof van ons voetbal. Damned if you do, damned if you don’t,
noemen de Amerikanen zulke situatie. Een scenario zoals dat zich twaalf jaar
geleden afspeelde bij KV Mechelen, waar de supporters onder impuls van Mark
Uytterhoeven de club konden redden, komt helaas niet alle dagen voor.
Kameel
in de voetbalwoestijn
Een geelzwart gestreepte kameel trekt door de
voetbalwoestijn. Geen oase in zicht. Zo jammer voor K. Lierse SK. Zo jammer ook
voor het Belgische voetbal in zijn geheel. Wie wordt het nieuwe Lierse, het
volgende slachtoffer van grootheidswaanzin? Of wordt er eindelijk opgetreden
tegen de verwoestende doortocht van tafelspringers?
Welke vooruitzichten biedt de voetbalbond aan
onze jeugdspelers? Die van een mooie voetbaltoekomst die begint in eigen land,
zoals Anderlecht en Club Brugge al enkele jaren demonstreren? Of die van een
prille carrière die nog voor ze goed en wel kan starten in de kiem wordt
gesmoord omdat de eigenaar kiest voor een gelegaliseerde vorm van mensenhandel?
Het is ‘Nu of nooit’. Ook dat wist Walter Grootaers lang geleden al.
