Enerzijds is de CD&V niet dom, anderzijds
wel.
***
“Beste vrienden,
dat was lachen hé, dit weekend met die mail.
Ze zijn nogal verschoten op ’t Lelijk Verdiep. Laat u vooral niet ontmoedigen
door de negatieve reacties in de pers, we kennen die mannen hé. Volgende
zaterdag, 7 februari, gaan we in elk geval onverwijld door op de ingeslagen
weg, die vijf minuten shopping moed nemen ze ons niet te gauw af.
Die van ons heeft veel goesting om dit keer
naar de Huidevettersstraat te gaan, dus als jullie kunnen, zijn jullie welkom.
We zullen er wel voor zorgen dat er weer een leger – hebt ge ‘m? – journalisten
in de buurt is.
Met veel genegenheid en para-normale (haha)
groeten,
uw minister-president,
Kris P.”
***
Enerzijds hebben de federale en Vlaamse
regeringen de kans om vijf jaar lang eendrachtig een (centrum)rechtse politiek
uit te stippelen, anderzijds wordt het al een geweldig succes om de kaap van de
zes maanden te ronden.
***
‘Achterbaks’, zo noemde de Antwerpse
burgemeester de démarche van zijn coalitiepartner. Als in: deloyaal,
onbetrouwbaar, vals. (‘Het is niet eerlijk’, wist Calimero lang geleden al.) Binnensmonds
vloekte De Wever nog wat minder lieve woordjes, maar die haalden de pers niet.
Uiteraard heeft hij gelijk: het gedrag van CD&V, met boegbeeld Kris Peeters
op kop, getuigt van een totaal gebrek aan loyauteit ten opzichte van de
regering-Michel en vooral dan van het boegbeeld van de grootste partij in die coalitie. Neen, het is geen toeval dat Peeters net op het terrein van
zijn politieke bondgenoot én grootste concurrent wil scoren, zij het op een
bijzonder knullige manier. Alleen moet De Wever nu ook niet zo hoog van de
toren blazen: de komst van para’s naar Antwerpen aankondigen nog voor de
ministerraad hiervoor het licht op groen had gezet, getuigt evenmin van veel
loyauteit en respect voor Brusselse beslissingen.
***
Enerzijds gaat de N-VA vooruit in de peilingen, anderzijds verliest ze nog
altijd ruim twee procent vergeleken met de enige echte waardevolle poll: de
verkiezingen van 25 mei vorig jaar. Soms worden tijdelijke nederlagen als een definitieve overwinning gepercipieerd. Rare wereld, toch.
***
Voor politieke waarnemers is het smullen geblazen. Niet van het doortastende
beleid, want dat wordt helemaal ondergesneeuwd door het onderlinge gekrakeel.
Nochtans hebben de federale en Vlaamse regeringsploegen een mandaat om vijf
jaar lang te regeren. Ach ja, er is wat gepruttel van de vakbonden, maar dat
zal wel uitsterven met dat sociaal akkoord dat nu werd afgesloten.
Vijf jaar lang ongestoord mogen regeren is
niet alleen een luxe, maar het is in deze tijden van ontiegelijk zwakke oppositie gewoon
een cadeau. Sp.a stelt in het federale parlement nauwelijks nog wat voor.
Alleen de decibelproducenten van de PS zijn er van sociaal-democratische zijde te horen. Vlaams Belang doet wat
het al een kwarteeuw doet: een beetje roepen en voor de rest weinig actief
zijn. Alleen Groen probeert aan Vlaamse zijde inhoudelijke oppositie te voeren,
maar zij hebben de macht van het getal dan weer tegen.
In zo’n context zou regeren een fluitje van
een cent moeten zijn, zeker nu het sociale verzet weer op de achtergrond zal
verdwijnen. Ware er dus niet de onhandige maneuvers van Peeters & co,
enerzijds, en de arrogante en bemoeizuchtige schaduwpremier, anderzijds. Tja,
het moet een beetje spannend blijven voor politieke journalisten, anders vallen
die samen met driekwart van het parlement in een winterslaap die vierenhalf
jaar zal duren.
***
Enerzijds is dit een Zweedse coalitie,
anderzijds toch vooral ook een kamikazecoalitie. Of een ‘kameirkazecoalitie’,
hebt ge ‘m?
