Een avondje alleen thuis, dat was maandag een goede
gelegenheid om de digicorder aan te spreken en die ‘60% vrij’ wat uit te
breiden. De film die er al het langst opstond was Tot Altijd van Nic Balthazar, het pakkende relaas van Mario
Verstraete, de allereerste Vlaming die in 2002 gebruikmaakte van de kersverse
euthanasiewet om zijn ondraaglijke lijden een halt toe te roepen. Het is een
onderwerp dat me na aan het hart ligt en Balthazar slaagde erin om die met een
minimum aan valse sentimentaliteit te draaien. Mooie film.
Twee dagen later dook de naam ‘Nic Balthazar’
opnieuw in mijn gezichtsveld op. Nu heb ik op zich weinig met de kale knikker
uit Gent. Zijn ideeën over de wereld deel ik nog grotendeels, maar ik vind hem
wat te glad en te zoetgevooisd. Smoothie.
Bleek dat ie voor een nieuw project, een documentaire over het gevangenisleven,
aan Hans Van Themsche had gevraagd om de muziek te componeren.
De sociale media onmiddellijk op hun achterste poten – een
lichaamstaal die je wel vaker tegenkomt in dat virtueel cultureel centrum -,
want wat was dat nou weer: een naïeve vegetarische wereldverbeteraar die een
racistische moordenaar een forum bood. Schande! Eerlijk: dat was ook mijn
eerste reactie, die ik gelukkig voor één keer voor mezelf hield. Ik beschouw Van
Themsche als het laagste van het laagste in onze samenleving: een fascistoïde
racistische narcist die het vuur opende op enkele toevallige voorbijgangers in
een Antwerps straatje, dat hou je niet voor mogelijk, zo ziekelijk is het.
Vandaag lees ik de ontroerende brief van de
oma van het vermoorde meisje Luna en de reactie daarop van Nic Balthazar zelf.
Die oma is bereid om de dader van het onpeilbaar diepe leed dat haar en haar
familie werd aangedaan te vergeven. Zelfs Van Themsche verdient een tweede
kans, vindt ze. Balthazar dankte haar voor de mooie woorden.
Ik weet nu: als zelfs mensen die recht in hun
hart getroffen werden door de moordzuchtige raid van een hatelijk stukje
vreten, dan moeten wij, toeschouwers op een respectabele afstand, dat ook
kunnen. Ik weet ook: als ik er al heel lang rotsvast van overtuigd ben dat een
gevangenisstraf zowel een sanctie voor een misdaad of misdrijf inhoudt, als een
heropvoedingsperiode om daarna volwaardig terug in de maatschappij te proberen stappen, dan geldt
dat niet alleen voor dieven, verkrachters en passionele moordenaars, maar ook
voor pakweg pedofielen en racistische moordenaars. Als je écht gelooft dat een
gevangene een tweede of een derde kans verdient, dan moet je consequent
blijven, Van Laeken!
Dus ja, ik blijf die Hans Van Themsche een
walgelijke kerel vinden die twee mensenlevens definitief en een aantal andere
grotendeels verwoest heeft, maar wie ben ik om hem voor eeuwig en één dag een
verblijf in de diepste kerker van de gevangenis toe te wensen, als de
nabestaanden veel meer vergevingsgezind zijn dan afstandelijke moi. Laat hem dus maar muziek
componeren voor de filmmaker. Al weet ik niet of ik de documentaire enkele procenten ruimte op mijn digicorder zal gunnen.
