Ik ben blij voor Romelu Lukaku, echt waar.
Sympathieke gast, perfect voorbeeld voor de jeugd, kan een hele grote
voetballer worden. Kán, want hij heeft nog een hele weg af te leggen. Vandaag
is hij op zijn 21ste al een vaste waarde bij de Rode Duivels en binnenkort van
zijn nieuwe club Everton FC. Liverpool is bovendien een aardige stad, waar de
boomlange zwarte spits minder lastig zal worden gevallen dan in het veel mondainere Londen.
Dertig miljoen euro heeft Everton veil gehad
voor dit grote talent, plus nog eens vijf miljoen aan bonussen, mocht Lukaku
het waarmaken in de stad van The Beatles. Een som die de Toffees met veel
plezier zullen ophoesten, omdat dat zou betekenen dat hun dure aanwinst voor
successen zal hebben gezorgd. En ook Chelsea zal financieel content zijn: ze
kochten Lukaku voor 18 miljoen en maken dus flink wat winst. Iedereen gelukkig?
Ach, dat is relatief.
Vorig seizoen al speelde Lukaku op huurbasis
voor Everton. Hij maakte er 15 goals in 31 wedstrijden en was daarmee de best
scorende spits van… Chelsea, maar dus niet voor Chelsea. Vijftien doelpunten, dat zijn er maar drie minder dan
Samuel Eto’o (9), Fernando Torres (5) en Demba Ba (4) er sámen scoorden in de
Premier League. Volgens Chelsea-manager José Mourinho was Lukaku niet klaar
voor topvoetbal. Hoe verklaart ie dan dat hij het bij Everton, waar hij met
minder goede spelers omringd wordt, wel uitstekend deed?
Maar goed, ondanks eerdere uitspraken dat
Mourinho hem opnieuw een kans zou geven bij Chelsea, haalde die club intussen
Diego Costa voor veel geld binnen, bleef Fernando Torres en werd met Didier
Drogba – nota bene het idool van Lukaku – een oude bekende én een vriend van
Mourinho binnengehaald. Het is geweten dat de Portugees graag zijn vriendjes
soigneert. Vorig seizoen mocht Eto’o, die Mourinho als valse rechtsback
diensten had bewezen bij Inter, nog een fijne fin-de-carrière beleven in
Londen, deze jaargang krijgt de 36-jarige Drogba een lucratief jaar cadeau.
Drogba, het weze gezegd, die tijdens het voorbije WK slechts bankzitter was bij het nochtans niet zo
geweldige Ivoorkust. In het slechtste geval had Mourinho valse beloften kunnen
doen aan Romelu Lukaku, waardoor die een seizoen van bankzitten en grote
frustraties zou meemaken, maar dan wel met een gespekte bankrekening. Nu is hij beter af, ook al staat Everton momenteel een trapje lager dan die andere Blues uit Londen.
Je zou het haast vergeten door al dat financiële geweld van
Roman Abramovitsj, één van de weinige Russische oligarchen die momenteel
ontzien wordt door de Britse regering met haar verregaande maatregelen tegen
Poetin, maar Everton heeft een veel rijkere traditie dan
Chelsea: negen keer kampioen, vijf keer bekerwinnaar, één Europabeker voor
Bekerwinnaars, een stadion, Goodison Park, waar 40.569 toeschouwers in kunnen.
De club werd opgericht in 1878 en speelde van alle Engelse clubs het vaakst in
de hoogste voetbalafdeling; vanaf half augustus zal dat al voor het
111de seizoen (op in totaal 115) zijn.
Ter vergelijking: Chelsea werd opgericht in
1905, begint straks aan zijn tachtigste jaargang bij de Engelse elite, werd amper
vier keer kampioen (waarvan dan nog drie keer nadat Abramovitsj de boel had
overgenomen), won zeven keer de beker (vier keer sinds de Russische intocht) en
behaalde twee Europacups toen het nog een normale club was en twee na de
overname. Ondanks al die voetbalmiljonairs die er rondlopen, speelt Chelsea in
een stadion, Stamford Bridge, waar nauwelijks meer volk op kan dan op de tribunes van Goodison
Park: 41.837.
***
Chelsea is geen normale voetbalclub. Ofwel
deugt het scoutingapparaat niet (en worden telkens de verkeerde spelers voor
veel te veel geld aangetrokken), ofwel – wat veel waarschijnlijker is – speelt
het geen rol of de juiste spelers worden aangekocht, zolang er maar voldoende
beweging in de kern zit. Chelsea is als een beursgenoteerd bedrijf, dat zelf
voortdurend haar eigen aandelen koopt en verkoopt. Meestal met serieus verlies. De lucratieve
transfers van Kevin De Bruyne en Romelu Lukaku zijn uitzonderingen.
Laten we de dingen bij naam noemen: Chelsea
heeft niet meer of niet minder dan een transfercarrousel opgezet, net als
Manchester City, PSG, AS Monaco en Real Madrid dat hebben gedaan.
En na het aantrekken van bijter Luis Suárez heeft ook FC Barcelona definitief
afstand genomen van ethisch bestuur, een tendens die vorig jaar al werd ingezet
met de dubieuze transfer van Neymar, die in werkelijkheid veel meer geld kostte
dan in de boekhouding was terug te vinden. “Més que un club”?
Mestvaalt, ja!
Transfercarrousels zouden illegaal moeten
zijn. Eigenlijk is het mensenhandel, zij het dat deze ‘mensen’ geen echte slaven
zijn, flink veel geld verdienen en we het daarom geen mensenhandel noemen, maar
die voetballers zijn niet meer dan speelballen in de uit de hand gelopen hobby
van rijke mecenassen en excentrieke voorzitters, die gewoon hun zin doen, doorgaans
gespeend van enige kennis van zaken, autoritair, egocentrisch, zelfgenoegzaam, alsof
niemand hen wat kan maken. Eerzuchtige mannen die denken dat alles te koop is
in de wereld.
Eén voorbeeld om dit concreet te maken: vorige
zomer kocht Real Madrid Gareth Bale voor 91 miljoen euro, haalde het Dani Carvajal terug van bij Leverkusen (voor meer geld dan de som waarvoor het de
rechtsback eerst aan de Duitsers had gesleten, slimme handelaars!), en kwamen
verdedigende middenvelder Asier Illarramendi (32,2 miljoen) en aanvallende
middenvelder Isco (27 miljoen). In deze transferperiode haalde het al aanvallende
middenvelders James Rodriguez (70 miljoen) en Toni Kroos (26,4 miljoen) en
voorzitter Pérez verkondigt met luide trom dat het werk nog lang niet af is.
Isco mag intussen alweer vertrekken, want in dat
compartiment lopen naast James Rodriguez en Kroos ook al Cristiano Ronaldo en
Bale rond (voorlopig ook nog Di Maria zelfs). Dat is geen transferpolitiek
meer: dat is sportief dom en kortzichtig, economisch onverantwoord, financieel uitermate
riskant (met geld dat dan nog wordt geleend van banken die zelf met miljarden
steun van de Europese Unie overeind zijn gehouden!) en getuigt van een
schrijnend gebrek aan ethiek. Kortom, dit is immoreel. In hoeveel bochten moet een
supporter van Real zich wringen om dat goed te praten en in een shirtje van
zijn favoriete speler rond te blijven lopen? (Een nieuw shirtje uiteraard, want zijn
vorige favoriete speler is inmiddels weer weg.) Hoe blij mogen
supporters van Chelsea, Man. City, PSG, Monaco en Barça zijn, los van de
prestaties op het veld, met het beleid van de club van hun hart? Hoeveel hart
voor het voetbal hebben die clubs zelf nog eigenlijk?
In een correct functionerende voetbalwereld,
met respect voor traditie, fanbasis en de economische realiteit, zou Chelsea
een lage middenmoter zijn in de Premier League. Manchester City zou nog altijd
pendelen tussen de Engelse eerste en tweede klasse. PSG zou meedoen voor een
Europees ticket in Frankrijk, maar de titel zou normaal ver buiten bereik
liggen. AS Monaco zou ups en downs kennen en zeker geen topclub zijn. (Kan ook
niet als je je thuiswedstrijden, zoals vorig seizoen, voor gemiddeld 8.438
toeschouwers speelt.) De huidige en vorige voorzitters van Real Madrid en Barcelona
zouden in de gevangenis zitten en hun clubs uitgesloten van de transfermarkt
tot ze hun financiële zaakjes op orde hebben.
Helaas, de voetbalwereld is niet rechtvaardig
(tot daaraan toe), functioneert niet economisch correct (wat veel erger is) en
de veelbesproken principes van de Financial Fair Play worden nauwelijks
toegepast. Het blijft bij blaffen zonder bijten bij de UEFA, een bende laffe
meelopers die vooral niet op de lange tenen van machtige multimiljardairs willen trappen en het dan maar
houden op enkele verbale waarschuwingen. Het internationale voetbal zou dringend een voorbeeld moeten nemen aan de gezonde Bundesliga, waar aandeelhouders
nooit meer dan 49,9% van de aandelen van een club mogen bezitten.
***
Goed dat Lukaku straks lekker kan gaan
‘ballen’, in een club waar voorlopig niets moet en veel kan, in een competitie
die hem op het grote lijf geschreven is, in een omgeving die voetbal ademt en waar
het bestuur, de manager en zijn medespelers in hem geloven, in een stadion waar
Sfeer met een hoofdletter S geschreven wordt.
Zaterdag 30 augustus, 18u30, staat nu al in
blauw omcirkeld in zijn agenda. Dan komt Chelsea naar Goodison Park. Kick some ass, Big Rom!
