(Deze tekst verscheen
eerder als derde in een reeks WK-columns op deredactie.be)
Jaren hadden ze
erom gezeurd, de voetbalcommentatoren, maar de allereerste keer dat de
doellijntechnologie werd toegepast, hadden ze niet eens door dat het een
doelpunt was. Tja. Gelukkig liegt de camera nooit en véértien speciale camera’s
al zeker niet.
Wat
voorafging. In 1966 heeft Engeland de wereldbeker gewonnen dank zij een goal
die geen goal was. Geoff Hurst maakte er in de verlengingen van de finale tegen
Duitsland 3-2 van omdat lijnrechter Tofik Bachramov uit de Sovjet-Unie een
kopbal tegen de onderkant van de lat als enige in het stadion en wijde omgeving
achter de lijn zag botsen. Jaren later werd het nationale stadion van
Azerbeidzjan naar Bachramov genoemd. Het standbeeld voor die voetbaltempel in
Bakoe werd onthuld door… Sir Geoff Hurst. Voor wat hoort wat.
Dat was de
prehistorie. Computers namen toen nog volledige gebouwen in beslag, van
technologie had Jan Modaal nooit gehoord. In 2010 was dat anders. Toen zag de
heer Mauricio Espinosa uit Uruguay niet dat de Engelsman Frank Lampard een
schot via de lat in doel trapte. Ik schat: dertig centimeter achter de lijn. Kan
ook veertig geweest zijn. Maar Espinosa en zijn fluitende landgenoot Jorge
Larrionda hadden het niet gezien. De tegenstander, o ironie: Duitsland!,
profiteerde ervan. Geen idee of de Uruguayaanse voetbalbond ooit heeft
overwogen om het nationale stadion te herdopen in Estadio Mauricio Espinosa,
maar de brave man kreeg terecht bakken kritiek over zich heen.
Drogredenen
De grootste schuld
lag echter bij de wereldvoetbalbond, FIFA. Een stelletje corrupte autocraten
aangevoerd door de bijna achtenzeventigjarige Zwitser Sepp Blatter (lees er
gerust de bijdrage van Arnout Geeraert twee weken geleden op deredactie.be op na
of koop u het boek ‘Omertà. Sepp Blatter’s FIFA Organised Crime Family’ van de
Britse onderzoekssportjournalist Andrew Jennings).
Jarenlang heette het
dat doellijntechnologie nog niet op punt stond, dat menselijke fouten nu
eenmaal bij het voetbal horen of dat Afrikaanse landen niet in staat zouden
zijn om de dure apparatuur aan te schaffen. Drogreden na drogreden passeerde de
revue. Ondertussen liepen Blatter en consoorten Liberacegewijs huilend naar de
bank om de stand van hun steekpenningenrekening te checken. Ja, er stond nog behoorlijk
wat op. Champagne!
De heren – geen
dames in dit exclusieve kransje, neen, dankuwel, dit is immers het Vaticaan van
het voetbal! – hebben zichzelf vorige week nog een cadeautje gedaan. Hun
vergoeding werd verdubbeld naar 200.000 dollar (146.000 euro) per jaar en hun
onkostenvergoeding kan tot datzelfde bedrag oplopen. Dat Jan Becaus nooit een
brief naar Blatter heeft gestuurd!
Jarenlang werden er
onder voetbaljournalisten weddenschappen afgesloten over wat er eerst zou
komen: vrouwelijke priesters in de katholieke kerk, de emancipatie van de vrouw
in Saudi-Arabië of doellijntechnologie. Verrassend genoeg werd het toch het
laatste.
Wiedergutmachung
Nu is de
doellijntechnologie onder ons en zal niets nog aan het alziende oog van de
camera’s ontsnappen. En dat zullen we geweten hebben. (De veertien camera’s die
per wedstrijd moeten registreren of de bal al dan niet binnen is worden
overigens, o dubbele ironie!, geleverd door een Duits bedrijf. Die
Wiedergutmachung blijft maar duren.)
De eerste dagen was
er bij geen enkel doelpunt ook maar de minste twijfel. Telkens plofte de bal
helemaal achteraan tegen het net, waar ie ook netjes bleef liggen. Toch kregen
we in de herhaling nog even een stilstaand beeld te zien van de bal die de lijn
overschreed, met daarbij een groene balk waarop het woord “Goal”.
Iets wat we dus al wisten.
In de eretribune
moeten de FIFA-bonzen hun ongenoegen hebben verbeten van bij de start van het
toernooi, op 12 juni, tot die 15de juni om drie over vijf plaatselijke tijd.
“Moeten we daarom zulke dure apparatuur installeren en een stukje extra
onkostenvergoeding voor onszelf inleveren?” zag je hen denken. Tot hét
gebeurde, vlak na de rust in de wedstrijd Frankrijk-Honduras.
Goal? Ja-nee-ja-nee!
Die match was
nochtans begonnen met een valse noot, of beter: geen noot, want de geluidskabel
weigerde de volksliederen door te laten en Yves Leterme was niet aanwezig om
tenminste de Marseillaise al te zingen.
De Franse spits
Benzema trapte na achtenveertig minuten de bal tegen de paal, de Hondurese
doelman Valladares liet die vervolgens als een hete aardappel uit zijn handen
glippen en grabbelde er dan naar. Doelpunt, vlagde de assistent-scheidsrechter.
Dan was het spannend
wachten op de herhaling. Bal tegen de paal, niet over de lijn, “No
goal” braakte de machine. Commentatoren bij Sporza, NOS en BBC riepen
quasi unisono: géén doelpunt. Tot de tweede fase werd getoond en de bal volgens
het stilgezette beeld wél de lijn had overgeschreden. “Goal”, al
hadden de commentatoren dat eventjes niet door, net zoals de supporters in het
stadion die naar het grote scherm tuurden. Het historische moment werd zo
grotendeels verbrod.
Vijf dagen later was
het opnieuw prijs. De Costa Ricaan Bryan Ruiz, die we hier nog kennen van zijn
periode bij KAA Gent, kopte de bal via de onderkant van de lat – even wachten/checken/dubbelchecken
– binneeuuuh tegen Italië.
Hoera, de
doellijntechnologie werkt, die verwarring zijn we binnenkort vergeten en
hopelijk worden er weldra nog andere snufjes aangekondigd om het voetbal
correcter te laten verlopen. De voetballiefhebber is in deze moderne tijden
niet zo nostalgisch dat hij al die scheidsrechterlijke flaters en dwalingen nog
pikt. Al geef ik grif toe dat de scheidsrechters in beide gevallen zelf hadden
aangegeven dat het een doelpunt was.
Die dekselse Duivels
Een slotwoord over
de Rode Duivels. “De tactiek heeft perfect gewerkt”, zei onze
bondscoach na de wedstrijden tegen Algerije en Rusland. Wie zijn wij om een
tactisch genie tegen te spreken? Neen, natuurlijk is Daniel Van Buyten niet
echt zo statisch als ie lijkt. Als je de beelden heel traag afspeelt, zie je
hem naar de bank kijken: “Coach, mag ik mij nu eindelijk omdraaien en beginnen
sprinten?”, waarna hij de snelste spurt van de hele ploeg neerzette. Zo
strooi je dus zand in de ogen van de tegenstander.
Romelu Lukaku die elke
keer bleef staan bij een dieptepas van Kevin De Bruyne en in de diepte spurtte
wanneer de rosse van Gent hem in de voeten wilde aanspelen? Dat hadden die
Algerijnen en Russen écht niet door, hoor. Tactisch hoogstandje. Eden Hazard
die over zijn vleugel strompelde? Instructies van Marc Wilmots: “Spaar u
voor de laatste tien minuten, Eden, ge zult wat zien!” En hebben we wat
gezien? Ha!
A la guerre comme à la guerre. Dat heeft onze opperstrateeg goed gezien.
Op het ogenblik dat de finale in Rio wordt afgetrapt zijn onze Rode Duivels nog
zo fris als een hoentje. Geen inspanning te veel gedaan. Klaar voor de strijd.
Hopelijk zitten ze dan niet thuis voor hun tv, zoals ik.
