(Deze bijdrage verscheen eerder bij deredactie.be)
Adnan Januzaj heeft dan toch gekozen voor de Rode
Duivels. Dat is goed nieuws, ook al zal vaderlandsliefde wel niet de eerste
drijfveer geweest zijn. Ach, als hij straks een paar doelpunten maakt of
beslissende voorzetten trapt, wordt dat opportunisme hem en zijn entourage wel
vergeven. De huidige kern van onze nationale ploeg begint intussen op een
lappendeken van dubbele nationaliteiten te gelijken. Een bewijs dat een
multiculturele samenleving wel degelijk kan werken. 1-0 voor FC Multicul
United.

“Officiële bevestiging gekregen dat Adnan Januzaj zich
ter beschikking stelt om de Belgische kleuren te dragen voor de rest van z’n
carrière!”. Met die tweet stuurde @WilmotsMarc woensdag 23 april om 18u38
het heuglijke nieuws de wijde wereld in dat de getalenteerde 19-jarige speler
van Manchester United definitief had gekozen voor de Belgische
voetbalnationaliteit. Nauwelijks een minuut later voegde de bondscoach daar al aan
toe: “Goed nieuws dat een talentvolle speler zich selecteerbaar stelt voor
onze @belreddevils!”

Daarmee kwam een einde aan maanden van soapachtige
speculaties over de richting die Januzaj zou ingaan. De jongeman had de keuze
tussen België, Albanië, Bosnië en Herzegovina en Turkije. Kosovo had ook een
mogelijkheid kunnen zijn, mocht dat land ooit erkend worden door de
wereldvoetbalbond FIFA. Tot zelfs Engeland aan zijn mouw begon te trekken.
Wekenlang werd er heel wat inkt verspild om die avonturen langs de lijn te
belichten.

U heeft het dadelijk begrepen: die Januzaj kan een aardig
stukje voetballen. Als je hem bezig ziet, op zijn prille leeftijd, dan herken
je echo’s van de snelheid en de grillige bewegingen van Johan Cruijff, de
dribbelvaardigheid van Ryan Giggs en de inventiviteit van Eden Hazard. Voorwaar
geen slechte referenties, al moet onze nieuwe landgenoot het wel nog waarmaken.

Opportunisme

‘De keuze van het hart’, zo werd Januzaj geciteerd na zijn
beslissing. Kijk, dan gaan mijn voelhorens spontaan de lucht in. Waarom kiest
zo’n jongen écht voor de Rode Duivels? Vaderlandsliefde? Ik durf het
betwijfelen. Zijn toekomst situeert zich bij buitenlandse topclubs, zijn jeugd
bij FC Brussels en Anderlecht ligt al een tijdje achter ons, België was voor
hem slechts een tussenstop op weg naar wereldfaam.

Het geld? Ook al niet. Het klopt dat het bij de nationale
ploeg niet alleen meer om de eer gaat en dat er best wel iets verdienen valt,
maar dat is een habbekrats vergeleken met de riante lonen in het clubvoetbal.

Opportunisme? Dat zou best kunnen. België is stilaan een
topland aan het worden, wat niet van de meeste andere keuzemogelijkheden kan
gezegd worden, zelfs niet van Engeland. Bij de Rode Duivels maakt hij op
redelijk korte termijn ook kans om in het basiselftal te geraken, als hij
tenminste zijn echte doorbraak realiseert en een vaste stek kan afdwingen bij
zijn club, waar hij het aflopende seizoen al flitsen kon tonen van unieke
kwaliteiten.

Of hij de wereldbekerselectie voor Brazilië haalt, is nog
maar de vraag. Wilmots zegt dat Januzaj en zijn entourage geen garanties hebben
gekregen. Bovendien lopen er op de flanken, waar hij momenteel bij Man. United
wordt uitgespeeld, andere kleppers rond zoals Hazard, Mertens, Mirallas, Chadli
en eventueel zelfs De Bruyne, hoewel die tegenwoordig beter tot zijn recht komt
in een centrale positie.

Voordeel van Januzaj is dat hij linksvoetig is, zijn
concurrenten op de flank zijn allemaal rechtsvoetig. Dat zou de bondscoach meer
opties geven. Of dat voldoende is om hem mee te nemen? We zullen zien. Hij
haalt ongetwijfeld de preselectie die Wilmots binnenkort zal vrijgeven.

Dubbele nationaliteit

Adnan Januzaj staat niet alleen. Er zijn nog andere grote
talenten die op de rand van de doorbraak staan en die de luxe hebben om zomaar een
nationaliteit te mogen kiezen. Zakkaria Bakkali speelde op 15 oktober vorig
jaar een kwartiertje mee tegen Wales en is daardoor definitief voetbalbelg.
Zijn andere optie was Marokko. Bakkali is nog maar 18 en deemsterde na een
sterke start bij PSV wat weg, samen met de rest van het team trouwens. Het
maakt een eventuele selectie voor Brazilië weinig waarschijnlijk.

Een ander supertalent is Divock Origi, pas 19, die dit
seizoen niet weg te denken viel uit het eerste elftal van het Franse Lille.
Origi doorliep de jeugdrangen van de Rode Duivels en kan momenteel nog altijd
kiezen tussen België en Kenya. Misschien moet hij straks wel de vrijgekomen
plaats van de geblesseerde Christian Benteke innemen.

En er zullen er nog wel opduiken, sterren van de toekomst.
Dat is uiteraard goed nieuws. Anderzijds mogen we ons dan wel verwachten aan nog
meer, breed in de pers uitgesmeerde, bijzonder vermoeiende discussies tussen de
entourage van zo’n jonge speler (ouders, makelaars), de club waarvoor hij
actief is (voorzitters, trainers) en de geïnteresseerde voetbalbonden.

Het is een voordeel van dubbele of, zoals in het geval van
Januzaj, meervoudige nationaliteiten dat de spelers kunnen kiezen achter welke
vlag ze lopen en welk volkslied ze uit het hoofd leren, het is een nadeel dat
er altijd zoveel getouwtrek mee gepaard gaat. “Elk voordeel hèb z’n
nadeel” wist een begenadigde noorderbuur-op-noppen jaren geleden al.

FC Multicul United

Geen beter voorbeeld van de positieve gevolgen van een
multiculturele samenleving dan onze nationale voetbaltrots. In de kern van 22
die in 1986 meegingen naar de zo succesvolle Mundial in Mexico zat welgeteld
één tot Belg genaturaliseerde speler: Enzo Scifo, van origine Italiaan. De
volledige kern was blank. Vandaag is de selectie een veel betere afspiegeling
van onze samenleving en rekenen we op voetballers die hun roots hebben in
België, Congo, Marokko, enzovoort. Terloops opgemerkt: Frankrijk zou nooit wereld- en Europees kampioen zijn geworden zonder die mix van culturen, Duitsland zou niet op het huidige topniveau staan zonder inbreng van spelers met ‘roots’ in Turkije, Iran, Ghana en Polen.

In 1986 kwamen 20 van de 22 spelers nog uit in de
vaderlandse competitie, alleen Jean-Marie Pfaff (Bayern München) en Eric Gerets
(PSV) waren ‘buitenlanders’. Anderlecht was destijds hofleverancier met zeven
internationals. Vandaag zie je geen enkele speler uit de basiself wekelijks aan
het werk in de Jupiler Pro League. In de kern die binnenkort afreist naar
Brazilië zullen er hooguit een handvol spelers uit de eigen competitie zitten
en dan nog maar om de bank op te warmen. Dat is nefast voor de kwaliteit van
het Belgisch clubvoetbal, maar fantastisch voor de nationale ploeg, want de
Rode Duivels meten zich elke week opnieuw met de betere spelers van de wereld.

In tegenstelling tot extremistische nationalisten die tegen
beter weten in bloed en bodem blijven eren, ligt de gewone voetbalfan niet
wakker van die mengelmoes op het veld. Zo lang ‘ze’ maar winnen. Zo lang ‘ze’
maar hun shirt nat maken voor hun professionele vaderland, ook al zijn ze hier
niet geboren of hebben ze een andere huidskleur. Zo lang ‘ze’ ons maar trots
maken. In die zin toont de voetballiefhebber zich veel volwassener dan sommige
politici en racisten.

FC Multicul United scoort aan de lopende band.