Woensdag 5 maart, 21u08: ‘Jààààà, hij zit. Wat zijn we goed
hé!’
Woensdag 5 maart, 21u09-21u55: ‘We zijn écht goed. Let op
mijn woorden: we worden wereldkampioen!’
Woensdag 5 maart, 21u56: ‘Benteke, gij stomme kloot, die
trap ik er zelf met mijn ogen dicht in!’
Woensdag 5 maart, 21u58: ‘Natuurlijk was dat de bedoeling,
goed gedaan Nainggodinges!’
Woensdag 5 maart, 21u59-22u24: ‘Ja, maar, zij nu efkes serieus: wie gaat ons kloppe
in Brazilië? Ha!’
Woensdag 5 maart, 22u25: ‘Godverdegodver. Och, ’t is niks, een tegengoal kan geen kwaad. We
winnen toch nog!’
Woensdag 5 maart, 22u39: ‘Miljààr, oekandana?’
Woensdag 5 maart, 22u42, na een plaspauze en hevig bonken op
de muren: ‘Het wordt niks, mannen, echt, ik voel het aan mijn water. Als we de
eerste ronde overleven mogen we al blij zijn!’
***
Zo moet op vele plekken de oefeninterland België-Ivoorkust intens
beleefd zijn. Van hoopvolle verwachtingen over euforie, naar nog meer euforie,
tot grote teleurstelling. ‘Supporters weten waarom’, schreeuwt de slogan van
een biermerk. Maar in werkelijkheid weten die supporters heus niet waarom, of
hoe, waar, wat en wanneer. Supporters zetten de blik op oneindig en het
verstand op nul, soms ook omgekeerd; dat zijn dan diegenen die gestudeerd hebben in
hun vrije tijd.
Daarom rekenen clubs en voetbalbond op hen:
onvoorwaardelijke trouw, zich ongegeneerd schilderen in de club- of landkleuren
en daar triljoenen selfies van maken, occasioneel wat zeuren over het spelpeil,
maar vooral zuurverdiende centen neerdokken om vaak tegenvallende wedstrijden
te zien en fluitjesbier van die ene sponsor te drinken, want die weet zelf echt
wel waarom.
Relax, mensen. Chill.
Het was een oefenwedstrijd. Akkoord, eentje die we hadden moeten winnen. Nog
meer akkoord, de derde oefenwedstrijd op rij die we niet winnen. Helemaal
akkoord, er zijn nog zwakke plekken in dit elftal. Voor elke superster loopt er
ook nog een mindere god rond. Het komt wel goed. Of toch niet. Want daar draait
zo’n WK om: de meest geschikte spelers, de best mogelijke tactiek, de vorm van
de dag, efficiëntie, hier en daar wat geluk, paal binnen of paal buiten.
Ja, we kunnen er
na de eerste ronde uit liggen en met het schaamrood op de wangen terugkeren naar
Zaventem. Ja, we kunnen net zo goed
de sensatie van het toernooi worden. Afwachten. En ons hoeden voor te grote euforie, te hooggespannen verwachtingen en een schrijnend gebrek aan pampers in huis wanneer straks de nood heel hoog blijkt te zijn en
de wedstrijd té spannend. En bedenk, beste supporters: als we straks winnen in
Brazilië, hebben wij gewonnen. Als we
dat niet doen, hebben zij ons land
belachelijk gemaakt. Simpel, toch? Supporters weten af en toe waarom.
***
Wie verzint het om in volle seizoensapotheose internationale
oefenwedstrijden te programmeren? Antwoord: de FIFA. Zoals op elke vraag over
wiens schuld het is dat er van alles misloopt in het hedendaagse voetbal het
antwoord onveranderlijk ‘De FIFA!’ is.
Deze interlands waren compleet onzinnig. Dat geldt ook voor
die oefenpartijtjes die half augustus worden ingelast, wanneer clubs ofwel net
aan de nieuwe competitie begonnen zijn, ofwel in volle voorbereiding. Heeft dit
met de visibiliteit van de sponsors van de wereldvoetbalbond te maken? Vinden
die vier maanden buiten beeld te lang? Voor een bondscoach en zijn entourage is
het onmogelijk om zinvol te werken met zijn kern internationals, wanneer die op
maandagochtend arriveren op het oefenkamp – meestal dan nog met kleine kwaaltjes,
zodat ze niet eens kunnen/mogen mee trainen – en ze op donderdagochtend alweer
weg zijn, op naar een volgende, op dit moment zoveel belangrijkere, opdracht van hun werkgever.
Bovendien krijg je in deze periode van het jaar te maken met
trainers en managers die hun spelers niet vrijgeven, tenzij onder de strikte voorwaarde
dat ze niet of nauwelijks meespelen. Leuk om Dries Mertens bezig te zien, maar
straks speelt gewoon Eden Hazard. Fijn dat Marouane Fellaini een aardige eerste
helft speelde, maar over drie maanden moet die een hele wedstrijd op niveau
aankunnen. Hoeveel wijzer is Marc Wilmots woensdagavond écht geworden?
Schaf dus die midweekinterlands tussen twee
competitieweekends gewoon af. Las desnoods een extra interlandbreak in van
anderhalve week, bijvoorbeeld eind januari/begin februari, wanneer de Europese
bekertoernooien nog in wintermodus zijn en de competities nog net niet in hun finale
fase beland zijn.
***
Mijn vrienden van de FIFA zijn ook
weer bijzonder creatief geweest de voorbije week. Zo kwamen ze – ongetwijfeld
na uren vergaderen en sloten koffie – met de boodschap dat vanaf 1 juni,
versta: vanaf de start van het WK, een gele kaart zal worden gegeven aan
spelers die hun voetbaltruitje omhoog trekken om een boodschap op hun t-shirt
te laten zien. Godsdienstige en politieke boodschappen waren al een tijdje zeer
terecht verboden, nu mag er niets meer getoond worden. Ook geen ‘Happy Birthday mama’, ‘Het ga je goed, lieve vriend in de hemel’ of ‘Why always me?’.
Ik vond dat wel iets hebben, die
handgeschreven lapjes tekst, soms met een aandoenlijke taalfout erbovenop. Dat
die mannetjesputterij van het als een gek weglopen na het maken van een
doelpunt, het uittrekken van je shirt en er wat mee rondzwieren als was het een
WK Vendelzwaaien voor Beginnelingen, en ondertussen pochen met je blote bast, wordt bestraft met een gele kaart vind ik best oké. Juichen mag gerust wat
ingetogener gebeuren. Dat je geen honderd meter naar de andere kant van het
veld mag spurten, om daar de supporters van de tegenstander te jennen, getuigt
van gezond verstand. Maar zo’n boodschap op een t-shirt? Humor en voetbal, het
wordt nooit wat met dat huwelijk. Wat zeg ik: ze gaan zelfs nooit samenwonen!
Ach ja, iemand in het
FIFA-hoofdkwartier in Zürich zal dit wel een prioriteit genoemd hebben. ‘Most
important, Mister Blatter!’ Voor de luitjes die belastingvrij hun werkdagen
mogen slijten is zo’n tekst op een t-shirt véél storender dan een WK laten
doorgaan in een land dat geleid wordt door een onverlichte dictator of enkele
honderden goedkope werkkrachten die onder een loden zon bij bosjes sneuvelen
tijdens het bouwen van prestigieuze stadions in de voetbalwoestijn.
Honderd euro voor een goed doel als
er straks op het wereldkampioenschap eentje zijn t-shirt met het opschrift
‘Fuck FIFA!’ toont.
***
En nu schiet het mij plots te binnen
waarom Christian Benteke die huizenhoge kans miste. Een fractie voor de bal tot
voor zijn rechtervoet hobbelde, realiseerde hij zich: ‘Hé, ik mag mijn torso
niet tonen als ik scoor, kan ik die bal er net zo goed een heel eind over
knallen!’
Vergeef het hem, lieve supporters,
jullie weten nu ook waarom.
