Maandans

Ik probeer het me in te beelden. De deadline om een
campagneslogan voor Open VLD te bedenken naderde zienderogen. De kopstukken van
de partij werden met de minuut zenuwachtiger, ze zien 25 mei naderen en in de
peilingen boert het Blauwe Fabriekje voortdurend achteruit. In de liberale
familie, waar vrouwen aan de macht zijn en ouder wordende mannen het voor het
zeggen hebben, doemt een apocalyptisch scenario op. The horror, the horror.

In zo’n sfeer is het best mogelijk dat de jongens en meisjes
van het communicatiebureau tijdens een lange nachtelijke brainstorm en na het
drinken van ontelbare Red Bulls tot die, in hún slaperige ogen, briljante slogan
kwamen: ‘Mensen hebben vleugels’. En zet daar wat felle kleuren bij, dan valt
het extra op, voegde iemand die thuis is in de psychedelica er nog snel aan toe. En zo geschiedde.

Mensen hebben geen vleugels, beste Open VLD. Zelfs niet na
het overvloedig nuttigen van Red Bull of andere al dan niet legale
genotsmiddelen. Als je de peilingen bekijkt, dan staat de mens anno 2014 zelfs
behoorlijk met beide voeten in de Vlaamse klei. Natuurlijk kan je hem nog van alles
wijsmaken, maar geen zweverige dingen. Daar haakt ie bij af.

Dus is ‘Mensen hebben vleugels’ een op zijn minst vreemde en
wellicht zelfs domme slogan. Dit slaat helemaal nergens op. Er had net zo goed
‘Sinterklaas bestaat!’, ‘Nieuwjaar valt dit jaar op 26 mei!’ of ‘Wij beloven u écht
de hemel op aarde’ kunnen staan. Ook stuk voor stuk nietszeggende oneliners.

‘Verandering voor Vooruitgang’, gekoppeld aan dat V-teken,
daar kan je voor of tegen zijn, maar je kan er je wel iets bij voorstellen. ‘Uw
stok achter de deur’, je weet dat dat op dezelfde laagte zit als die
bokshandschoenen van weleer, maar het is tenminste een duidelijke boodschap. ‘Voor
uw gezin, ‘Voor uw gezondheid’, ‘Voor uw welvaart’ enzovoort van sp.a is
eveneens klaar als een klontje. ‘In welk Vlaanderen wil u leven?’, da’s een
goeie vraag, CD&V (gesteld dat die partij ook nog een zinnig antwoord weet
te formuleren). Ook andere partijen zullen ongetwijfeld hun voeten op de grond
houden bij het bedenken van hun ‘kreet’.

Over een partij die zich probeert te profileren met ‘Mensen
hebben vleugels’ kan je maar één conclusie trekken: Open VLD ziet ze vliegen.

Eén minuut, aka 60 seconden, da’s echt niet lang, hoor. Ik
mocht het vanochtend vaststellen toen ik in Hautekiet
op Radio 1 mijn mening ventileerde over de, in mijn ogen, overdreven hype rond
de Belgische film The Broken Circle
Breakdown. Voor wie de voorbije weken op Mars vertoefde: die is genomineerd
voor een Oscar als Beste Buitenlandse Film.

Soms is een mens impulsief, dus reageerde ik maandag op een
tweet van de immer gevatte @peet_vader die vond dat dat hele Broken Circle-gedoe hem de strot
uitkwam. Ik antwoordde: ‘Het wordt inderdaad tijd dat de cirkel rond is.’ En
kijk, zo beland je dan in een fijn radioprogramma. Gelukkig contacteerde de
redactrice mij een dag vooraf, zodat ik – o schaamte – toch nog snel de film
kon bekijken. Iets wat me niet gelukt was bij de eerste en tweede release in de zalen.

Natuurlijk is dat anders thuis op de bank dan in de
bioscoop, al was het maar omdat er te veel afleiding is in de huiskamer en
zelfs een behoorlijk groot tv-scherm niet opgewassen is tegen de impact van zo’n
bioscoopscherm, of omdat je in een cinemazaal in perfect duistere
omstandigheden zit, maar ik was hoegenaamd niet zwaar onder de indruk. Aardige film, met
hele mooie, diep ontroerende momenten, dat wel, maar als Johan Heldenbergh voor
de duusdste keer met een zwaar Gents
accent ‘Mah, meiske’ tegen Elise/Alabama/Veerle Baetens zegt, werkte dat bij mij
eerder op de lachspieren, dan dat het emotie veroorzaakte.

Naar het schijnt heb je tegenwoordig zo’n hype nodig om een
kans te maken in de Oscarrace. Amerikanen houden van hypes. Ginds is dat
normaal. Wij zijn veel nuchterder. Als iemand te hoog en te lang boven het
maaiveld uitkomt, gaan we hakken. Dan gebruiken we lieve woordjes als
‘aandachtshoer’. Dan worden we misschien wel een beetje jaloers. Dan verwijzen
we gretig naar de gevleugelde woorden van een Brusselse politicus/saucissenmaker van weleer: ‘Trop is te
veel!’.

Een paar jaar geleden was er al veel aandacht voor de
Oscarnominatie van Rundskop, maar
toch niet in dezelfde mate als nu. Toen eenentwintig jaar geleden Daens een nominatie in de wacht sleepte,
liepen er hooguit een drietal verloren gelopen reporters in het zog van de
filmploeg, maar Stijn Coninx en Jan Decleir werden niet tot in het oneindige
opgevoerd. Kon ook niet, er waren nog geen nieuwssites of sociale media,
columns waren een zeldzaamheid, net als talkshows op televisie. De aandacht
bleef beperkt tot een verslagje in het tv-journaal, een interview op de radio
en een portret in die ene krant die voldoende budget had om een verslaggever
mee naar Hollywood te sturen.

Vandaag heeft elk blokje van de tandbeugel van Veerle
Baetens een eigen column in een krant of weekblad. Elk haar van de imposante
baard van Johan Heldenbergh is al uitgenodigd in één of andere talkshow. En we
zijn nog altijd ruim tweeëneenhalve week vóór de Oscarnacht. Het ‘hoogtepunt’
moet dus nog komen, de hype zal alleen maar versterkt worden.

Dat neemt niet weg dat ik vierkant achter de cirkel sta om
straks dat gouden beeldje mee naar België te nemen. Zo chauvinistisch ben ik
dan ook weer wel. Maar alleen op 2 maart, nu nog even niet. Anders riskeer ik
een breakdown.