In tal van bestuurskamers wordt opgelucht ademgehaald. Of
juist niet. In het eerste geval omdat de gewenste winterversterkingen zijn
gekomen of – wat meer voor de hand ligt – de beste spelers ondanks hardnekkige geruchten zijn gebleven. In
het tweede geval omdat de clubs er alweer niet in slaagden de transferdoelwitten
binnen te halen.

Zo’n wintertransferperiode is vooral interessant om te zien
welke clubs afgelopen zomer hun huiswerk niet gemaakt hebben. De kneusjes die
hun falend transferbeleid nu in één klap wilden goedmaken in januari. And the
winners are… AA Gent (dat alweer teleurstelt dit seizoen) en, verrassend
genoeg, Sporting Charleroi (dat het nochtans behoorlijk doet in de competitie),
beide met zes nieuwe gezichten. De grote activiteit bij Charleroi heeft er
alles mee te maken dat er de afgelopen weken maar liefst drie basisspelers
andere oorden opzochten.

Nog meer vertrekkers bij Cercle Brugge: zeven spelers vonden
de weg naar de uitgang, onder wie Gregory Mertens, een talent dat het nu bij
Lokeren mag proberen. Een opvallende tendens is ook het aantal contracten dat
werd ontbonden: negen stuks. Eén derde daarvan viel in de Ghelamco Arena te
noteren, ook in dat negatieve klassement is AA Gent koploper. Een dikke buis
voor het sportieve beleid.

Vreemd genoeg bleven de twee ploegen op de
degradatieplaatsen heel kalm. Waasland-Beveren doet het in de resterende zeven
bibbermatchen met de huidige kern, hekkensluiter Bergen haalde slechts twee nieuwe spelers. Wat een contrast met vorig jaar, toen het financieel noodlijdende
Beerschot AC in volle paniek acht nieuwe spelers en een nieuwe trainer haalde,
om vervolgens toch te degraderen. Ach, het kostte de club van toenmalig
voorzitter/zotskap Vanoppen ook niks, want niemand werd betaald in de tweede
seizoenshelft van 2012/2013. Makkelijk zat om zo wintertransferkoning te worden!

***

Anderlecht haalde op de laatste dag nog David Pollet van
Charleroi naar het Astridpark. Pollet, opgeleid in Frankrijk bij RC Lens,
scoorde tot nog toe elf keer in tweeëntwintig wedstrijden voor de Carolo’s, dat twee
miljoen euro voor hem incasseerde. Een vlot scorende spits, dan gaan in de chique
bureaus van de heren Vanden Stock en Van Holsbeeck de alarmbelletjes af. En dan
wil men die koste wat kost hebben.

Nochtans zou paarswit intussen al moeten door hebben dat dit
geen succesvolle tactiek is. Het kost (veel) geld en de met veel poeha
voorgestelde targetmannen renderen niet in het tiktakvoetbal dat de
toeschouwers in het Constant Vanden Stockstadion willen zien. U wil namen? Laten
we in omgekeerde chronologische volgorde beginnen: Samuel Armenteros, vorige
winter weggeplukt bij Heracles Almelo. Speelde amper vijf keer mee, scoorde
zowaar één doelpunt.

Een andere ’topper’: Dalibor Veselinovic, in januari 2011
weggehaald bij RWDM Brussels, waar hij de ballen er geregeld in trapte en
vooral kopte, weliswaar in tweede klasse. Hij speelde amper veertien
wedstrijden voor Anderlecht, goed voor één doelpunt. Daarna werd hij telkens
uitgeleend: dat viel goed mee voor KV Kortrijk en dik tegen voor Beerschot AC. Nu moet
hij Waasland Beveren helpen in de degradatiestrijd. De jongste weken frommelt hij geregeld een bal in doel.

Tom De Sutter dan. Gehaald in januari 2009, omdat ie er de
ballen met de ogen toe in sjotte voor Cercle. Was bij paarswit viereneenhalf jaar lang een
veredelde bankzitter, al scoorde ie toch nog bijna vijftig doelpunten. Maar een
geslaagde transfer, nee, dat absoluut niet.

Herinnert zich iemand Clayton Zane nog? De Australiër maakte
in het seizoen 2001/2002 furore in de Noorse competitie en moest en zou de
nieuwe superspits van Anderlecht worden. In vier seizoenen speelde hij tien
keer mee, goed voor twee doelpunten. Blessurelast is een gedeeltelijke verklaring
voor die slechte cijfers. Gebrek aan kwaliteit de andere.

Helemaal terug in de tijd moeten we voor John van Loen. De
boomlange spits was zeer doeltreffend voor FC Utrecht en Roda JC, tot hij in
het seizoen 1990/1991 naar Brussel kwam. Nauwelijks drie doelpunten later werd
hem een retourtje Nederland aangeboden. Grote, technisch stuntelige spitsen
renderen niet in het Astridpark, dat had men daar al langer moeten weten.

Om nog maar te zwijgen van het kortzichtige transferbeleid.
Getalenteerde jonge spelers worden snel voor een habbekrats verpatst om een
paar jaar later voor veel meer centen teruggehaald te worden als vedette.
Typisch voor het kortetermijndenken dat het Belgische voetbal in zijn
algemeenheid verziekt. Zo liet Anderlecht Gilles De Bilde op zijn veertiende
gratis vertrekken om hem tien jaar later, een topschutterstitel en een Gouden
Schoen rijker, voor een recordsom terug te halen. Ook Dieumerci Mbokani mocht
al na één seizoen beschikken. Lastige jongen, zo klonk het. Mbokani
ontbolsterde bij Standard, vertrok naar het buitenland, waar ie niet kon
aarden, en kostte Anderlecht daarna 3,3 miljoen euro. Met wat meer inzicht en geduld
had ie de club nul komma nul gekost en had ie achteraf een flinke stuiver
opgebracht.

***

De trofee voor Etter van de Week gaat alweer naar… José
Mourinho. Na de troosteloze nul-nul tegen West Ham verklaarde ie dat de
bezoekers ‘voetbal uit de negentiende eeuw’ speelden. Versta: een defensieve
variant op het traditionele kick ‘n’ rush. Moet hij net zeggen, de man die in
2010 met Inter de Champions League won na enkele geslaagde demonstraties
afbraakvoetbal. Het doel heeft altijd de middelen geheiligd voor de Portugese
trainer. Zeer kleintjes om dan andere managers te verwijten dat ze ook uitgaan van
een negatieve instelling.

Op de persconferentie voor de topper van komende maandag tegen Manchester City, zei Mourinho dan weer dat City ‘lucky’ is, terwijl analisten en
voetballiefhebbers het voetbal van de ‘Citizens’ alom prijzen. Mourinho
verwees daarbij naar enkele dubieuze scheidsrechterlijke beslissingen in het voordeel
van City en dat terwijl grapjurken op het internet onlangs nog schreven dat
scheidsrechter Howard Webb getransfereerd werd van Man. United naar Chelsea.
Chelsea heeft dus allesbehalve klagen van de wedstrijdleiding.

Het is buitengewoon zielig dat een topcoach zich moet
bedienen van dit soort psychologische spelletjes. Typisch is het wel, dat
Mourinho net uithaalt naar het frivool en avontuurlijk voetballende Manchester
City van Manuel Pellegrini, één van zijn voorgangers bij Real Madrid. Mourinho
deed het eerder al met Claudio Ranieri, die hem voorafging bij Chelsea. Ranieri
en Pellegrini, hoffelijker trainers zijn er niet in het moderne voetbal. Het
maakt dat schofferen van Mourinho alleen maar belachelijker.

Ik ben maandag voor City. Of beter: ik ben tegen Chelsea.
Want die ‘€a$hi€o’ blijft natuurlijk een wedstrijd tussen twee kunstmatige
topteams.