(Deze bijdrage verscheen eerder bij deredactie.be.)
Nog drie horden scheiden de Rode Duivels van deelname
aan het wereldkampioenschap voetbal in Brazilië: Schotland en Kroatië uit,
Wales thuis. De getalenteerde groep voetballers wordt nu al omhoog geschreven
als outsider op het WK van volgend jaar. Voorlopig moeten we het nog stellen
met een alleen in kritische kringen gebruikte slogan: ‘Gaan we naar Rio, dan is
het zonder al te veel brio.’
Flash forward:
dinsdag 15 juli 2014 is een uitzonderlijke kille en natte zomeravond. Terwijl
koning Filip net de derde verkenner heeft aangeduid om het politieke kluwen te
ontwarren na de verkiezingen, verdringen honderdduizend landgenoten zich om op
de Grote Markt in de hoofdstad van het nog altijd unitaire België een glimp op
te vangen van hun helden. Een storm van gejuich en drietalig gezang steekt op
wanneer aanvoerder Vincent Kompany samen met Eden Hazard, twee dagen voordien nog
maker van het winnende doelpunt in de finale tegen thuisland Brazilië, maar nu
nog snel de restanten van een vettige hamburger van zijn lippen vegend, de
wereldbeker de hoogte insteekt.
Simpele opdracht
Stop met experimenteren, professor Barabas, even terug naar hic et nunc. Na de twaalf magere jaren
waarin onze nationale voetbaltrots aan geen enkel groot toernooi mocht
deelnemen, lijkt het pad naar het belangrijkste voetbalevenement ter wereld,
het vierjaarlijkse walhalla van de voetbalkunst, het bal der bals op noppen,
met rozen bezaaid. In 2007 stond België op de 71ste plaats op de FIFA-ranking,
de maandelijks upgedate ranglijst van de 209 bij de wereldvoetbalbond
aangesloten lidstaten. Een historisch dieptepunt was dat. Vandaag zijn we al opgerukt naar de tiende plaats en volgens de virtuele ranking zouden we begin september zelfs stijgen naar de zesde plaats. Een
al even historisch hoogtepunt.
Toch proberen we best de adjectieven ‘historisch’ en
‘hysterisch’ nog even van elkaar te scheiden. In de ogen van de supporters en
heel wat journalisten, die in gedachten al bij het inpakken van hun reiskoffer
zijn, heeft er al iemand Erik Van Looygewijs ”t Is gebeurd!’ geroepen. Niets
is echter minder waar. België staat op kop in groep A, met een fraaie 19 op 21,
dat klopt. Alleen in de thuiswedstrijd tegen rechtstreekse concurrent Kroatië
werden twee kostbare punten verloren. Kroatië volgt op drie punten. Servië op
twaalf, waardoor ons land al minstens zeker is van een tweede plaats, die recht
geeft op barragewedstrijden. Al proberen we die best te vermijden, omdat je
daarin op een sterke tegenstander kunt botsen en er in zo’n dubbele
confrontatie altijd een loterij-effect meespeelt.
Op papier is de opdracht simpel: haal zeven op negen in de
resterende drie wedstrijden en de buit is binnen. Het kan zelfs nog
eenvoudiger: win op Kroatië en haal één punt in Schotland of tegen Wales en
bingo! Ook het doelsaldo is momenteel gunstig: +11 voor België, +6 voor
Kroatië. Bij een gelijke eindstand wordt eerst naar dat doelsaldo gekeken,
daarna naar het aantal gemaakte doelpunten, dan pas naar de resultaten in de
onderlinge wedstrijden tussen de gelijk geëindigde landen.
Het ziet er dus goed uit, ook al omdat Kroatië een
moeilijker programma lijkt te hebben: uit tegen aartsrivaal Servië, thuis tegen
België, uit bij Schotland. België moet naar Schotland en Kroatië, en eindigt
met een thuiswedstrijd tegen Wales.
Wereldtop
Tot daar de mathematica voor gevorderden. We zien wel wat
het wordt. Wat alleszins zeker is: ’t is
van moetens voor deze groep topvoetballers. In tegenstelling tot de
generatie-Ceulemans – goeie, hardwerkende no nonsense-spelers die meer op basis
van werkethiek en groepsgeest dan door hun uitzonderlijke individuele talent
een finale van een EK en een halve finale van een WK bereikten – bestaat de
generatie-Kompany uit wereldvedetten die meedraaien in de beste competities.
Hoeveel doelmannen zijn er internationaal beter dan Thibaut
Courtois? Je kan ze op de vingers van één in de zagerij verminkte hand tellen.
Welke landen kunnen er vergelijkbare
betonnen-muren-die-ook-nog-een-stukje-kunnen-uitvoetballen als Vincent Kompany
en Thomas Vermaelen centraal in de verdediging opstellen en houden dan nog Jan
Vertonghen en Nicolas Lombaerts achter de hand? Een middenveld met Axel Witsel,
Marouane Fellaini en Moussa Dembele, daarmee kom je ook een heel eind weg. Als
Eden Hazard en Kevin De Bruyne goed genoeg zijn voor het Chelsea van José
Mourinho, dan zijn ze zeker goed genoeg voor het België van Marc Wilmots. Die
centrale as, dat is wereldtop. De voorste buitenspelers ook. De
flankverdedigers en de spits, dat kan beter. Maar het zijn ook geen sukkelaars,
die daar staan.
Wat ook nieuw is, is dat de Rode Duivels geluk afdwingen. En
dan kom ik meteen ook met een woordje kritiek op de kwalificatiewedstrijden:
het had allemaal wat meer mogen zijn. En beter. Alleen in de thuiswedstrijd
tegen Schotland en in de tweede helft uit tegen Servië was er overschot, al
mogen we die cruciale redding van Courtois tegen de Schotten niet vergeten en
werden we in Belgrado compleet weggespeeld in de openingsfase. Ook Wales uit
was behoorlijk, al werden we daar gediend door een snelle rode kaart voor een
Welshman. Tegen het matige Macedonië was het twee keer magertjes, net als thuis
tegen Servië. Maar het verschil met een paar jaar geleden is dat we die
wedstrijden nu gewoon winnen. Desnoods onverdiend, maar het gebeurt wel.
De hoge dosis frivoliteit en technisch vernuft die de
huidige generatie meer heeft dan haar voorgangers gaat nog vaak ten koste van
diepgang en efficiëntie. Met de werklust en de groepsgeest is er gelukkig niks
mis. Daar slaagt Kampfschwein Wilmots
veel meer in dan zijn voorganger Leekens, een praatjesmaker die graag claimt
dat hij voor negentig procent verantwoordelijk is voor het leggen van de
fundamenten van het Rode Duivelshuis, maar die er in werkelijkheid nooit in
slaagde om een team te kneden en die alleen maar populair is bij één
hamburgerverkoper net buiten het Koning Boudewijnstadion.
We leunen dicht aan bij de wereldtop, laten we daar niet
flauw over doen. Een kwestie van details, meer is het niet. Kompany die niet
kan meedoen tegen Schotland en de bondscoach die de voorkeur geeft aan Daniel
Van Buyten, een statige verdediger wiens houdbaarheidsdatum al een paar jaar is
overschreden, bijvoorbeeld. Als we het WK halen, dan mogen we gezonde ambitie
tonen. Spanje, Duitsland en gastland Brazilië, dat uitblonk in de
Confederations Cup, zijn wellicht te hoog gegrepen. De rest kunnen we aan. We
hebben geen Messi, maar Argentinië is als tegenstander een haalbare kaart. We
hebben geen Cristiano Ronaldo, maar we zijn beter dan Portugal. We hebben geen
Gareth Bale, maar steken Wales in onze binnenzak. Nederland? Laat maar komen!
Er is een keerzijde aan die glinsterende medaille. De
sterkte van deze lichting Rode Duivels en het feit dat zowat al deze spelers in
de betere Europese competities uitblinken, is tegelijkertijd de achilleshiel
van ons vaderlandse competitievoetbal geworden. Sinds de toppers op heel jonge leeftijd
uitzwermen, is de Jupiler Pro League meer dan ooit een tweederangsgebeuren,
volgestouwd met net-nieters. Aardige
voetballers: sant in eigen land, maar niet goed genoeg voor de echte top, want
dan zouden ze in Londen, Manchester, Liverpool of Madrid rondlopen.
On compte sur vous!
Zo professioneel de omkadering van Het Team is, zo
amateuristisch gaat het er vaak nog aan toe in de Koninklijke Belgische
Voetbalbond. In de ontelbare commissies van de bond vind je nog altijd meer
fossielen dan in alle natuurhistorische musea van ons land samen, maar de top
is intussen verjongd en verfrist. Toch wordt er soms geflaterd dat het een
lieve lust is.
De marketingcampagne in de aanloop naar de belangrijke
uitwedstrijd in Glasgow gebeurt in twee talen: Frans en… Engels. De slogans
zijn ‘On compte sur vous!’ en ‘Make us proud!’. Maar dus niet ‘Maak ons trots!’,
tot grote ergernis van een aantal Vlaams-nationalistische stemmen, die het wegens
de successen en de populariteit van de Rode Duivels vooralsnog bij voorzichtig
tegenpruttelen houden. Hoe de Duitstalige gemeenschap hierop reageert is ons
niet bekend.
Hoe dan ook: het toont aan dat er nog werk aan de winkel is
in het glazen huis aan de Houba de Strooperlaan. België is op zich al
ingewikkeld genoeg en met de ‘betovergrootmoeder aller verkiezingen’ in het
vooruitzicht zou je toch mogen verwachten dat de bond intelligenter zou inspelen
op de actualiteit. Deze campagne is een dubbele belediging: voor de Vlamingen
(die niet in hun taal bediend worden) én voor de Walen (die in de ogen van de
marketeers blijkbaar te dom zijn om een Engelstalige slogan van drie eenvoudige
woorden te hanteren).
Ach, het is wellicht een klein incident en als ‘we’ ons
straks kwalificeren zal het snel vergeten zijn, maar het typeert wel dat de Eeuwige amateurs, zoals voetbaljournalist François Colin de bondslieden
achttien jaar geleden in een boek noemde, nog een hele weg af te leggen hebben richting
Professionalisme. Dan hebben de Rode Duivels zelf een veel kortere afstand voor
de boeg.
Komaan, jongens, draai die Schotten in de haggis! Make us
sprout!!!
