Neen, Johan Boskamp heeft nooit gezegd dat homo’s naar de
dokter moeten.

Neen, Jelena Isinbajeva heeft nooit gezegd dat homo’s niet
welkom zijn in Rusland.

Wat ze dan wel gezegd hebben? Bossie, zoals we de Rotterdamse flapuit gemoedelijk zijn gaan
noemen omwille van zijn vrolijke uitstraling en zijn creatieve gebruik van de
Nederlandse taal, gaf in het Nederlandse magazine Nieuwe Revu aan dat hij nooit homo’s in de ploeg heeft gehad, of
hij moet ‘stekeblind’ geweest zijn in die tijd. ‘Al mijn medespelers waren
hartstikke gezond,’ voegde hij eraan toe, een uitspraak die hij achteraf niet
terugtrok. Versta: al zijn medespelers waren hetero’s. Dus: alle hetero’s zijn
gezond: Bijgevolg: …

Isinbajeva vindt dat je je in het buitenland moet aanpassen
aan de lokale wetten en gebruiken. Op zich klinkt dat bijzonder logisch, tenzij
die plaatselijke regeltjes indruisen tegen universele mensenrechten. Dat is in
het Rusland van Poetin het geval (Poetin, het soort democratisch verkozen
dictator die er prat op zou durven gaan dat hij 101 procent van de stemmen
heeft behaald bij gemanipuleerde verkiezingen). Het openlijke ‘belijden’ van
homofilie is er ten strengste verboden. Jezelf zijn mag in Rusland alleen als
je volbloed hetero bent. Isinbajeva is het daar volmondig mee eens. Versta:
alle normale Russen zijn hetero. Dus: alle hetero’s zijn welkom. Bijgevolg: …

***

Het is tegenwoordig weer bon
ton om homofobe uitspraken te doen. De verbale misstap van Boskamp kwam er
eigenlijk ter verdediging van zijn maatje René van der Gijp, die een week
voordien in het Nederlandse tv-programma Voetbal
International doodgemoedereerd en ongestoord had verklaard dat homo’s maar
kapper moesten worden en vooral geen voetballer.

Op sociale media, waar de nuance sowieso al ver zoek is,
worden ook geregeld pro- en anti-homokreten heen en weer geslingerd. De World
Outgames, die onlangs in Antwerpen werden georganiseerd, kregen bakken kritiek
omwille van hun apartheidskarakter (‘Waarom doen die homo’s niet mee aan de
gewone Olympische Spelen?’ – die teneur), maar de recente uitspraken en
gebeurtenissen illustreren net waarom die ‘apartheid’ helaas nodig is. Omdat
homo’s op de ‘hetero’-Spelen zouden worden weggelachen mochten ze zichzelf
durven zijn.

Anno 2013 kunnen we nog altijd niet volwassen omgaan met
homoseksualiteit. Of beter: schrap die ‘homo’. We kunnen niet omgaan met
seksualiteit. Punt. Alsof we met zijn allen een halve eeuw of langer terug in
de tijd werden geslingerd. Professor Barabas haalde domweg de verkeerde hendel
over!

Denk ook aan de BBC-commentator die na de Wimbledonzege van
Marion Bartoli opschreef dat de Française wel nooit een mooie vrouw zou worden
(‘She’s never going to be a looker’, klonk het letterlijk). Zwaar ongepast,
maar vooral: typisch voor dit tijdsgewricht. En o zo jammer en ongepast. En buitengewoon
achterlijk, laten we dat vooral niet vergeten!

***

De uitspraken van Van der Gijp, Boskamp en Isinbajeva
illustreren twee dingen. Eén, sporters zijn niet het best geplaatst om
intelligente dingen te zeggen over maatschappelijke thema’s. Hou het bij
tactische uitleg en hoera-geroep na een mooie prestatie, jongens (m/v)! Laat
filosofische tractaten over aan filosofen en would be-slimmeriken. Twéé, media
zouden meer terughoudendheid aan de dag moeten leggen wanneer er vreemde walmen
uit de mond van volkse figuren opstijgen. Denk twee keer na voor je die buiten proportie opblaast tot een compleet onzinnige rel. Zeker in komkommertijd en met het
megafoonmedium dat Twitter is geworden, begint elke controversiële oneliner spontaan een
eigen leven te leiden. Het leven van een ééndagsvlieg, dat klopt, maar zelfs die ene dag is er te veel aan.

Hoe dan ook, het kwaad is geschied. De VRT zal Johan
Boskamp, geregeld gastanalist in het maandagavondprogramma Extra Time, ter verantwoording roepen en vragen wat hij nu
werkelijk gezegd én bedoeld heeft. Dat is een goed signaal. De kans dat de
Russische overheid zo’n signaal uitstuurt naar mevrouw Isinbajeva is
onbestaande, omdat het initiatief om homo’s en lesbiennes te verketteren net
uit de koker van Poetin en de zijnen komt.

***

Volgend jaar worden de Olympische Winterspelen georganiseerd
in het Russische Sotsji. Er gaan stemmen op, onder anderen van de Britse komiek
en tv-presentator Stephen Fry, om die te boycotten. Eerlijk gezegd vond ik dat
meteen een goed idee. Niet zo’n marginaal Bloed
aan de paal-achtig gedoe, zoals in 1978, maar wegblijven van die plek waar
de duurste Winterspelen ooit zullen plaatsvinden. Dat zou die Poetin leren!

Tot ik vorige week een editoriaal van Guy Tegenbos in De Standaard las. Daarin werd gepleit om
wél naar Sotsji te gaan en ter plekke duidelijk te maken dat de deelnemende
landen en atleten het niet eens zijn met de Russische anti-homo-wetgeving. En
Tegenbos gebruikte het voorbeeld van Jesse Owens op de Nazi-Spelen in Berlijn.
Mochten zwarte en joodse atleten daar afwezig zijn gebleven, de impact zou veel
kleiner geweest zijn. De Führer zou bijvoorbeeld niet kwaad zijn weggelopen na
de zege van Owens. Hij zou triomfantelijk een gouden medaille om de nek van een
perfect Arische atleet hebben gehangen. Het beeld van de onverdraagzame leider
die niet tegen zijn verlies kon, zou niet op ons netvlees gebrand staan. (Al dient gezegd, zoals Flor in de reactie onder dit stuk terecht opmerkt, dat dat verhaal van de boos wegstappende Führer op een hardnekkige mythe berust: Hitler was niet eens in het stadion aanwezig was toen hij op de tweede dag van de Spelen Owens moest feliciteren.)

Dus, beste IOC: blijf openlijk kritiek geven op Poetin,
blijf de druk verhogen, dreig met het verplaatsen van de Spelen naar een andere
plek in een tolerantere omgeving, doe dat desnoods ook. Maar als die
Winterspelen dan toch zoals gepland doorgaan in Sotsji zou het goed zijn dat
alle deelnemende sporters een duidelijk signaal geven aan de Kremlin Bastard. Toon waar mogelijk de
regenboogkleuren, laat tijdens de openingsceremonie twee vlaggendragers
opdraven (eentje met de vlag van het land, eentje met de regenboogvlag), spreek
af dat je de nationale hymnes collectief vervangt door Glad to be Gay van de Tom Robinson Band (luidkeels mee te zingen op
het podium, uiteraard!) en laat die Poetin zestien dagen lang een poepje
ruiken. Als hij dan boos wegloopt, kunnen we ook nog eens een lekkere historische
vergelijking met 1936 maken of opmerken dat de namen van dictators meestal zes
letters tellen (Hitler – Poetin – Stalin – Maoooo). Dóen!

En om het geheel helemaal af te maken laat in een studio in
Brussel gelegenheidsanalist Johan B. zijn licht schijnen over de zaak. ‘Nou,
die gozer kan beter opflikkeren, zeg. Wat een eikel, die Putain. Ga pitten, man!’