Een droomscenario is het: zondagnamiddag maken Anderlecht en
Zulte Waregem vanaf half drie onderling uit wie kampioen wordt in de Jupiler
Pro League. Je hoeft geen mathematicus te zijn om de verschillende
mogelijkheden te kunnen berekenen, want het is poepsimpel: als Anderlecht NIET
verliest, pakt het zijn tweeëndertigste landstitel. Als het een beetje meezit,
schrijft Hitchcock mee aan het scenario en blijft het bloedstollend tot ongeveer twintig
over vier, maar het zal me er niet toe verleiden om het play-offsysteem plots
geweldig interessant te vinden. Want zulke ontknoping had net zo goed gekund in
een reguliere competitie over 30 of 34 speeldagen.
‘Super Sunday’, zo zal deze voetbalzondag alweer worden
aangekondigd, ook al is er naast Anderlecht en Zulte Waregem nog slechts één
ploeg, Club Brugge, die iets te winnen of te verliezen heeft in de drie
wedstrijden die gelijktijdig staan geprogrammeerd. Als Club zelf wint en Zulte
Waregem verliest, dan wipt blauw-zwart dank zij het naar boven afronden van de
gehalveerde punten na de reguliere competitie van Zulte Waregem alsnog over rood-groen. Klinkt
ingewikkeld? Is het ook!
De term ‘Super Sunday’ wordt in een Belgisch voetbalseizoen
zó vaak gebruikt, dat het een compleet holle slogan is geworden. Stelt absoluut
niets meer voor. De apotheose van morgen is inderdaad ‘super’, maar als je dit
predikaat een stuk of vijftien keer vanuit de ongeïnspireerde marketingafdelingen
van onze media op de voetballiefhebber loslaat, dan zegt die op de duur: Huh? Who cares?
Het is anti-marketing geworden. ‘You can fool some of the
people all the time, and all of the people some of the time, but you cannot
fool all the people all the time,’ wist Abraham Lincoln anderhalve eeuw geleden
al. Het is niet omdat heel wat fans niet gestudeerd hebben of van eenvoudige
komaf zijn, dat je ze als dommeriken moet beschouwen en hen voortdurend met
lege begrippen om de oren moet slaan.
Hetzelfde bezwaar heb ik tegen het door de media gelanceerde
begrip ‘Classico’ om Anderlecht-Standard aan te kondigen. Een heetgebakerde
confrontatie tussen twee teams met een rijke erelijst en een bloedhekel aan
elkaar, dat is allemaal waar, maar het is geen ‘Classico’, zelfs niet als ie op
een ‘Super Sunday’ wordt gespeeld. Het wordt hoog tijd dat we in onze Mickey
Mouse-competitie wat meer relativeringsvermogen inbouwen.
Er is maar één Clásico en dat is Barcelona-Real Madrid. In
Spanje zal men het niet wagen om andere duels hetzelfde soortelijk gewicht te
geven en er zijn daar op een seizoen maar twee speeldagen die ‘Super Day’
kunnen worden genoemd, dat is wanneer de twee giganten elkaar bekampen in Camp
Nou of Bernabeu. In Italië spreken ze van de ‘Derby della Madonnina’
(Inter-Milan), de ‘Derby d’Italia’ (Juventus-Inter) en de ‘Derby della
Capitale’ (Roma-Lazio). Ook in andere beschaafde voetballanden bedenkt men
originele bijnamen voor historisch zwaarbeladen duels. Denk aan ‘The Hate Game’
tussen Manchester United en Liverpool. Andere wedstrijden krijgen een
eenvoudiger titel: ‘Manchester derby’ (City vs. United), ‘North London derby’
(Arsenal vs. Tottenham) of ‘Black Country Derby’ (Wolverhampton Wanderers vs.
West Bromwich Albion). In Duitsland is er onder meer de ‘Kohlenpottderby’ (Schalke
04 vs. Borussia Dortmund).
Bij al die toppers heeft men gekozen voor een passende bijnaam. Er is over nagedacht, het is simpel gehouden en het slaat
enkel op die ene lokale wedstrijd. Vergeet dus die domme en van ontzettend veel
pretentie getuigende ‘Classico’! Dat getuigt van een chauvinisme op z’n Frans,
waar ze PSG-Olympique Marseille niet alleen ‘Derby de France’ noemen, maar ook
‘Le Classico’. Naäapgedrag is het. En het origineel is altijd beter dan de kopie, het is een waarheid als een koe.
Er zijn tijdens het internationale voetbalseizoen ook maar
een paar ‘Super Sunday’s en die worden zonder enige uitzondering allemaal in
het buitenland gespeeld. Wanneer je bijvoorbeeld op één namiddag Man.
United-Arsenal en Chelsea-Man. City zou hebben, dan is dat voor de ware
voetbalconnaisseur een buitengewoon aanbod. Super. Idem dito als je
Juventus-Inter en Milan-Roma op het programma zou hebben staan. Of
Bayern-Schalke 04 en Dortmund-Leverkusen, met telkens ruim 60.000 toeschouwers
op de tribunes.
Beste media, wees eens origineel. Geef de toppers in eigen
land een specifieke bijnaam, maar hou op met dat overroepen van voetbalmatchen
waar buiten onze landsgrenzen niemand wakker van ligt. Stijg, met andere
woorden, boven het niveau van het veldrijden uit, die wereldberoemde sport in
Vlaanderen. Stop met toertjes maken rond de kerktoren en blaas onze sporten en
sporters ook niet op tot iets wat ze niet zijn. Het zal jullie én hun
geloofwaardigheid ten goede komen.
De echte fans zullen heus niet thuis blijven, als de
interessante wedstrijden niet buiten proportie worden opgepompt. En de neutrale
kijkers/lezers/luisteraars weten best wel wat ze willen zien/lezen/horen, daar
is al die pump and circumstance niet
voor nodig. Hoe opdringeriger de reclameslogans en hoe meer wind er wordt
verkocht, hoe groter het risico dat mensen uiteindelijk zullen afhaken, omdat
ze snel door hebben wat het allemaal mààr is.
Super Sunday? Ach, neen. Een spannende ontknoping van een
middelmatige voetbalcompetitie ergens in de brede middenmoot van het Europese voetbal.
