Maandans

Geachte heer Netanyahu,

ik had nog gedacht om als aanhef ‘Gehate heer’ te gebruiken, maar dat vond ik al te plat – ook al zou het wat mij betreft welgemeend geweest zijn.

Terwijl uw troepen dezer dagen onder het mom van de jacht op gevaarlijke Hamasstrijders in de tunnels van Gaza talloze burgerslachtoffers maken – met een ratio van ongeveer 4 burgers op 1 militant van de Palestijnse zaak -, kijkt de wereld de andere kant op, waar op de grens tussen Rusland en Oekraïne ook een en ander aan de gang schijnt te zijn. Dat heeft u verduiveld goed gezien, meneer de eerste minister van Israël: een grondoffensief starten op een moment dat elders de wereld in brand stond. U bent voorwaar een handig tacticus. (En een opportunist, maar dat spreekt vanzelf en is niet eens zo vreemd in de wereld van de internationale politiek, neen, het is eerder een voor- dan een nadeel om zo te zijn.)

“Vrouwen en kinderen eerst!”, kent u dat concept nog uit de scheepvaart, beste Benjamin? (Mag ik u Benjamin noemen? Of ‘Benny’ misschien?) Oorspronkelijk betekende het dat vrouwen en kinderen in geval van problemen aan boord van een schip als eersten in een reddingssloep moesten geëvacueerd worden. Dat werd algemeen zo aanvaard, alleen de kapitein van de Costa Concordia had daar een ander idee over. En u. U draait het gewoon om en laat uw soldaten eerst vrouwen en kinderen liquideren, daarna – als u ze tenminste vindt in die labyrintachtige tunnels – de zotten van Hamas. “Collateral damage“, zult u het noemen als uw goede vriend in het Witte Huis u pro forma op het matje roept.

Uw land is een kunstmatige constructie, waarde leider van een gemeenschap die we om een bizarre reden tot de westerse invloedssfeer blijven rekenen (uw land mag begot zelfs teams afvaardigen in de Europese voetbalcompetities!). We moesten iets doen voor de joden, vond de Britse minister van Buitenlandse Zaken Balfour en op 2 november 1917 riep hij uit volle borst dat ze een eigen staat verdienden, alsof we niets anders te doen hadden op Allerzielen van dat oorlogsjaar. Pas na de Tweede Wereldoorlog – Arthur James Balfour was toen allang dood en begraven – werd zijn declaratie internationaal opgepikt.

U weet hoe dat gaat, Benny, of u weet dat misschien helemaal niet, maar de wereld voelde zich verdomd schuldig om die zes miljoen joden die werden geslachtofferd op het altaar van de ziekelijke uitbreidingsdrang van een racistische gek met een vreemd accent en een bizar snorretje. En of het er nu zes miljoen waren, of 5.999.999, of 6.000.001, het gaat niet om een paar enkelingen meer of minder. Wat het joodse volk overkwam tussen 1933 en 1945 was verschrikkelijk. Daar mag geen discussie over bestaan. Een schandvlek in de geschiedenis van de mensheid, zoals ook het systematisch uitmoorden van dissidenten in het China van Mao of de Sovjet-Unie van Stalin dat waren, maar dat vinden we nu eenmaal minder erg, omdat het om ‘eigen volk eerst’ ging. Dan zeggen we meestal: doe wel en zie niet om. Of: veeg voor uw eigen deur.

U was er niet bij in de vernietigingskampen, meneer de premier. U maakte zelfs de onafhankelijkheidsverklaring van Israël niet mee, want dat was anderhalf jaar voor uw geboorte. U zat wel op uw zeventiende in het leger tijdens de Zesdaagse Oorlog van 1967, toen zelfs progressieve westerlingen meer sympathie leken te hebben voor het door schurkenstaten bestookte, kleine, kwetsbare Israël dan voor de Arabische kwestie. In 1973 studeerde u aan de gerenommeerde universiteit van Harvard, lees ik op uw Wikipedia-pagina, op een ogenblik dat uw buurlanden Israël op een onbewaakt ogenblik aanvielen, op Jom Kippoer dan nog, de Grote Verzoendag, uw joodse feestdag. Ook dan nog zagen we Israël vooral als een slachtoffer van Arabische expansiedrang.

Vandaag is onze sympathie voor u opgebruikt, ambitieuze krijgsheer. Die oorlog ligt nu zeventig jaar achter ons. Die zes miljoen doden blijven weliswaar in onze hoofden spoken, ook al hebben de meesten onder ons net als u die oorlog niet meegemaakt, maar ze gelden niet meer als excuus om u eender wat te kunnen veroorloven. Misschien nog wel in hoge diplomatieke kringen, dat zult u beter weten dan ik, naarstig tikkend in mijn eenzame schrijverskamer, ver weg van besloten cenakels waar met een hoofdknik en een vingerknip over de toekomst van de wereld beslist wordt.

U en uw voorgangers hebben de Palestijnen samengedreven op een veel te klein stuk land. Officieel een half miljoen op 151 vierkante kilometer, officieus meer dan een miljoen. Dat zijn er meer dan zesduizend per vierkante kilometer. Ingesloten door hoge stenen muren en prikkeldraad, in het oog gehouden door ontelbare wachtposten waar schietgrage militairen elke beweging nauwgezet volgen, opgesloten op een lap grond ter grootte van een zakdoek, een zakdoek waar stof en bloed zich mengen. Dit is geen stad, noch een strook, en al zeker geen land, meneer, dat noemen we hier een concentratiekamp. En u maakt daar nu – en ik wik mijn woorden – een uitroeiingskamp van.

Hoe moet ik het anders omschrijven wanneer u gewone Palestijnen harteloos liquideert? Natuurlijk is er een verschil met de joden in de kampen onder de nazi’s. Die hadden geen wapens, tenzij dan hun moed en hun eigenwaarde. Die waren compleet weerloos. De Palestijnen kunnen nog vluchten, ja. Dat zou u wel willen hé? Waar naartoe? En ja, er zijn die losgeslagen gekken van Hamas, die denken dat je Goliath kunt blijven pesten door – bij wijze van spreken – met katapulten te mikken op een buurman die zware kanonnen in zijn achtertuin heeft staan.

Inderdaad, die mannen van Hamas zijn terroristen, maar het zijn terroristen die u gekweekt heeft, o Grote Leider van een moordzuchtig volk dat – afgaande op talloze Facebookaccounts – danst op de graven van zijn ingemetselde buren. Als een arm volk voortdurend geterroriseerd wordt door een militaristische natie die zich gesteund weet door de machtigste staat ter wereld en die weet dat de grote internationale organisaties af en toe wel wat tegenpruttelen, maar meestal gedwee de andere kant op kijken, dan hoeft het u niet te verbazen dat er ondergrondse activiteiten ontstaan. In tunnels, jazeker, waar complotten worden beraamd en dure eden gesmeed. Tegen u, de verdrukker, de kampbewaker, de agressor. Hoe kunnen de inwoners van Gaza u anders bekijken, man?

Hoe meer u optreedt tegen de Palestijnen, hoe meer burgerslachtoffers u maakt (mochten ze aan uw kant vallen, dan zouden de media daar onmiddellijk het adjectief ‘onschuldige’ voor zetten, maar dit terzijde!), hoe meer ik begin te twijfelen aan het bestaansrecht van Israël. Als u ook gematigde opiniemakers, waartoe ik mezelf reken, tegen u in het harnas jaagt, kunt u misschien wel de Palestijnen een paar weken of maanden de duvel aandoen en massaal toegejuicht worden door uw bloeddorstige aanhangers, maar het respect van de rest van de wereld bent u voorgoed kwijt. Wellicht vindt u dat nu niet eens zo erg, in uw – verontschuldig me voor de goedkope beeldspraak – tunnelvisie over het winnen van deze strijd. In mijn wereld is respect nochtans zowat het hoogste goed.

Overmand door gevoelens van walging, groet ik u allesbehalve hartelijk en hoogachtend,

F

Oorlogen, aanslagen en rampen: dat zijn de
momenten bij uitstek waarop de aasgieren de reguliere berichtgeving proberen
over te nemen van de échte journalisten. Ze kruipen op wrakstukken en tweeten
ongegeneerd gruwelijke foto’s van lichaamsdelen. Ze duiken onder in de
allerdiepste anonimiteit van slachtoffers en aarzelen niet om de smart van de
nabestaanden te besmeuren met confronterende kiekjes. Iedereen met een
smartphone waant zich tegenwoordig journalist. Het enige wat ontbreekt op de
site waar vlucht MH17 van Malaysian Airlines neerstortte, zijn selfies.
“Me and the wreckage”, maar dan in het Oekraïens of Russisch. Zijn er
dan toch nog fatsoensgrenzen die gerespecteerd worden? Of heb ik die plaatjes gewoon gemist?

Heel veel paniekreacties werden gisteren
wereldwijd verspreid via de sociale media. Mensen die, amper vijfentwintig jaar
oud of zo, de link leggen met de herdenking van het begin van de Eerste
Wereldoorlog, precies honderd jaar geleden. Franz Ferdinand is in die
‘redenering’ dan een lijnvlucht met 295 niets vermoedende passagiers geworden.
De onvermijdelijke opbouw naar een oorlog, zoals de wereld die in 1914
meemaakte, los nog van de moord op de Oostenrijkse aartshertog, wordt dan even
vergeten. Paniek is een hele slechte raadgever, dat wisten we al.

Ik dacht gisteren eerder dat het neerschieten
van het vliegtuig een oplossing in het Oekraïens-Russische conflict dichterbij
zou brengen. Nu word ik even cynisch (vergeef me), maar mijn spontane veronderstelling
was dat Poetin nu door het zand zou moeten kruipen, zich diep verontschuldigen
omdat pro-Russische rebellen met door hem geleverd hypermodern
luchtafweergeschut deze verschrikkelijke terreurdaad hadden gepleegd. Een half
etmaal later moet ik mijn visie weer bijstellen: Poetin blijft gewoon de
hardleerse macho die alle schuld van zich af probeert te wentelen. Poetin is de
Stalin van vandaag: hij heeft geen oog voor het grotere plaatje, alleen het
Grote Russische Rijk interesseert hem.
***

Terwijl de wereld met open mond keek naar de
waanzin op de grens van Oekraïne en Rusland, achtte opportunist Benjamin
Netanyahu zijn moment gekomen. Hij beval de start van een grondoffensief in
Gaza. De Israëlische premier weet dat hij sowieso al kan rekenen op de
stilzwijgende medeplichtigheid van de Amerikanen met hun vetorecht in de
Verenigde Naties en dat geldt des te meer als de wereldleiders letterlijk met
een andere brandhaard opgescheept zitten. Dus voelt Netanyahu zich niet alleen
zegezeker – wat kunnen die tegenpruttelende Hamasstrijders hem schelen? – maar
weet hij dat dit het uitgelezen moment is om de Palestijnse droom van een eigen
staat definitief aan flarden te schieten. Machtspolitici zijn de gevaarlijkste:
Poetin en Netanyahu lijken meer op elkaar dan ze zullen durven toegeven.

De wereld kijkt toe. Heeft u nog gehoord van
de Verenigde Naties sinds de start van het conflict om Gaza? Of van de Europese
Unie? De laatste keer dat ik het heb gecheckt bestonden beide organisaties
nochtans nog. De EU heeft zelfs deze week een nieuwe voorzitter van de Europese
Commissie verkozen. Hoera, dat gebeurde zelfs democratisch, stelt u zich dat even voor!

Hebben de Verenigde Staten al hun afschuw
uitgedrukt voor de joodse drang naar vernietiging van het Palestijnse volk?
Waar blijft de man die al na één jaar van zijn eerste ambtstermijn de
Nobelprijs voor de Vrede mocht ontvangen? Yes,
we can? Of: No, we won’t? Natuurlijk heeft Barack Obama geen almacht, maar helemaal niets doen, zelfs geen verbaal signaal dat het zo niet verder kan?

Meer nog dan de eventuele dreiging met een
Derde Wereldoorlog en de systematische uitroeiing van een volk is de
ruggengraatloosheid van de wereldleiders en de grote organisaties een
verschrikking. De mannen en vrouwen die anders de grote woorden niet schuwen,
geven niet thuis. Ze laten betijen. Ze smeren zich extra in met
zonnebrandcrème, want zo’n hittegolf is gevaarlijk voor de huid. Het zijn
eunuchen geworden, geslachtsloze piepeltjes die geen vuist kunnen of durven
maken tegen gewetenloze schurken die alleen op eigengewin uit zijn. Schurken
als Poetin en Netanyahu.

Neen, die kerels van Hamas zijn geen doetjes.
Sterker nog, ze dagen uit, als een moderne David die tegen beter weten in Goliath tart. Ze gijzelen
hun eigen volk en gebruiken het als doelwitten voor de machtige buren. Een
regelrechte schande, onmenselijk! Maar dat wettigt deze beslissing van Israël
nog niet. Dit is alsof je een atoombom afvuurt op het jongetje dat je net voordien
met een katapult heeft beschoten (oké, nu overdrijf ik even). Wat Israël doelbewust doet is een
haveloos en onmachtig volk, met onbetrouwbare leiders, dat al jaren
samengedreven en op elkaar gestapeld in mensonwaardige omstandigheden overleeft op een veel te kleine plek, elke hoop op een toekomst proberen te ontnemen.

Mocht het niet zo’n beladen term zijn, je zou
Gaza nog best kunnen omschrijven als een concentratiekamp. Als er één volk zou
moeten beseffen wat voor een verschrikking dat is, dan zouden het de joden
moeten zijn. Ze zien die historische analogie echter niet. De jongeren dansen
op het strand van Tel Aviv en postten ranzige boodschapjes op hun
Facebook-accounts, waarin ze vrolijk doen om dode Palestijnen niet zo ver
daarvandaan. Leeftijdgenoten. Mensen die mits een kleine twist van de
geschiedenis op hun plek hadden kunnen staan dansen, terwijl zij dood lagen op het strand van Gaza na een partijtje voetbal.

***

‘Shalom’ en’ Salaam aleichem’ lijken
grammaticaal sterk op elkaar en toch zijn ze oneindig ver van elkaar
verwijderd. Ik moet nu plots denken aan Het
wijnglas, het uitermate cynische nummer dat Freek de Jonge in 1994 samen
met The Nits in de gelegenheidsformatie Frits zong op de live-cd Dankzij de dijken. Dat ging over
Karadzic en de burgeroorlog in Joegoslavië (op basis van een oorspronkelijke
tekst van Dirk Witte uit 1918 over de gruwelen van de Eerste Wereldoorlog),
maar je kan de coupletten net zo goed lezen in de actuele context.

“Ernstig gaan de diplomaten / Naar hun
feestmaal en banket / Satan heeft aan ’t hoofd der tafel / Zich als schenker
neergezet / En hij vult daar met een grijnslach / Telkenmale tot de rand / Met
het rode bloed der volk’ren / ’t Willig wijnglas in den hand”.

Cheers, eunuchen. Laat die vervelende gebeurtenissen her en der jullie
gezellig onderonsje niet verstoren.

“Politiek is een slecht toneelstuk dat heel goed wordt
gespeeld”. Het is één van de bekendere boutades van N-VA-voorzitter Bart
De Wever, die hij gisteren herhaalde in een vier paragrafen korte verklaring na
zijn mislukte opdracht om een centrumrechtse federale regering te vormen. Maar
hij voegde er dadelijk aan toe: “Op sommige dagen is ons echter zelfs dat
laatste niet gegund.” Wat zich de afgelopen dagen afspeelde leek inderdaad
op de opvoering van een vreselijke deurenkomedie door een onvoorbereid
amateurgezelschap. Toch bleef BDW nog voorzichtig optimistisch: “Dit
verhaal is nog niet ten einde”.

Dinsdag had de informateur nog een nota per drager laten
afleveren op de verschillende partijbureaus, een symbolische kost die hij zich
had kunnen besparen, want de tekst was intussen toch al gelekt op alle
nieuwssites. De tekst bleef vaag, kon alle richtingen uit, maar vermeed ook de
voor andere partijen onaanvaardbare programmapunten van de N-VA op te sommen.
Er stond dus niets in over een indexsprong of het beperken van de
werkloosheidsuitkering in de tijd. Wel over saneren in functie van
sociaal-economisch herstel, iets waar CD&V, CDH en MR het eigenlijk in
grote lijnen eens zijn. De verwachting was dan ook dat ze voorzichtig ‘Ja’
zouden antwoorden op de uitnodiging van de informateur om op basis van deze
nota te gaan onderhandelen. Het ‘Non’ van Benoît Lutgen was een
verrassing. En toch weer niet.

Lutgen sprak over gebrek aan vertrouwen in De Wever en zijn
partij, wat vreemd is. Dat vertrouwensprobleem was er namelijk een maand
geleden ook al, toen BDW aan zijn consultatieronde begon. Lutgen had iedereen
tijd kunnen besparen, door op dat moment al te benadrukken dat het wat hem
betreft niet hoefde. Dat hij dat vertrouwen op tafel gooide net wanneer De
Wever met een nota afkwam die zodanig ver stond van het harde N-VA-programma,
dat de grootste tegenstand ertegen binnen de Vlaams-nationalistische partij zélf
werd verwacht, maakt het dubbel vreemd. Een Waalse socialist zei dat zelfs de
PS had kunnen onderhandelen met deze nota in de hand. Om maar te zeggen!

***

Madame Non van vier jaar geleden is Monsieur Non geworden,
maar de dwarsliggende partij blijft CdH, het Centre Démocrate Humaniste.
Partijtje, mag ik stilaan schrijven, want de Waalse christen-democraten gaan er
bij elke stembusgang op achteruit. Procentsgewijs is CdH pas de achtste partij van het land, in zetels uitgedrukt de zevende.Negen zetels tellen ze nog in de Kamer van
Volksvertegenwoordigers, je zit hen dus nauwelijks zitten in dat halfrond.

Jarenlang was de PSC, de voorloper van het CdH, het aanhangsel
van de machtige CVP. Dank zij die rol van kleine broer mocht de partij telkens
mee aanschuiven bij de regeringsvormingen. Na de zoveelste staatshervorming
werd de band tussen de christen-democratische zusterpartijen plots veel losser.
CdH ging zich dan maar vasthaken aan de PS, maakte een ruk naar links en
verschilt tegenwoordig op heel wat domeinen met de behoudsgezindere CD&V.
Ook nu wordt verondersteld dat Lutgen & co eerder het project-klassieke tripartite
met de PS genegen zijn, dan een centrumrechtse regering onder aanvoering van
N-VA. Op zich geen probleem, maar dat men dat dan ook in zoveel bewoordingen onmiddellijk
zegt.

Medelijden met De Wever moeten we overigens niet hebben. Dat
Franstaligen hem niet al te zeer vertrouwen is absoluut logisch verklaarbaar.
Er is dat artikel 1 van de N-VA-statuten dat een onafhankelijk Vlaanderen als
ultieme streefdoel vooropstelt, er is de hardvochtige manier waarop de
Vlaams-nationalisten al jaren inhakken op de Walen in het algemeen en de PS in
het bijzonder, er is dat rechtse neo-liberale programma waarmee de N-VA de
verkiezingen won. Je kan niet eerst zowat alle anderen systematisch de grond in
boren en dan op hun goodwill rekenen.
BDW is als de kleine vechtersbaas die met iedereen ruzie zoekt en dan verbaasd
is dat niemand nog met hem wil spelen. Bartje gaf Elio een draai om de oren en
Kris een trap onder de kont, nam de boekentas van Bruno af, piste op de
schoenen van Benoît en trok aan de vlechten van Gwendolynneke. Tja, dan sta je op
de duur alleen natuurlijk. Zeker wanneer je ook nog eens je eigen Europese verkozenen terugfluit en een alliantie met de liberale fractie dropt om in een Eurosceptische groep te stappen, waar ook enkele rabiate reactionairen zitten.

***

Twee vragen dringen zich op: ‘Wie komt hier goed uit?’ en
‘Wat nu?’ Lutgen zal nu in sommige Waalse kringen de held zijn, maar net als
bij de verrassende aankondiging drie weken geleden dat PS en CdH een Waalse en
Brusselse regering willen vormen zonder MR, komt dit in Vlaanderen aan als een
motie van wantrouwen tegenover het andere landsgedeelte en niet alleen tegen de
N-VA.

“Après nous le déluge!”, lijkt het motto geworden,
waarbij de eerste confederalistische voorzet werd gegeven door die Waalse
partijen die openlijk de eenheid van België bepleiten. Dat De Wever er de dag
nadien, gesteund door de opportunistische CD&V van Kris Peeters, zelf een
“Na ons de zondvloed!” aan toevoegde was niet abnormaal. De Wever is
die Belgische staat namelijk veel minder genegen. Hij ziet die het liefst zo
snel mogelijk verdampen.

Lutgen mag zich dan wel struis voelen, een verzetsstrijder
in het diepst van zijn gedachten, maar in werkelijkheid heeft hij het einde van
België alweer een stapje dichter gebracht. Het zelfvertrouwen van de
bereidwillige informateur De Wever mag dan wel een knauw hebben gekregen, de
politieke tacticus in hem zal een vreugdesprongetje gemaakt hebben, vooral
omdat hem nu ook een bijzonder moeilijke vergadering van zijn eigen partijraad
bespaard wordt, die niet zo vriendelijk zouden zijn geweest over al die
toegevingen, die voor N-VA een wel zeer compromitterend compromis hadden ingehouden.

Wie heeft een Franstalige perswoordvoerder nodig als die
Walen zelf het land langzaam maar zeker in de totale chaos storten?

***

Wat nu? De koning is aan zijn consultaties begonnen. In zijn
beknopte verklaring schrijft De Wever nog dat de “N-VA ter beschikking
(is) om te doen wat nodig is”. Een beleefdheidsformulering, want nu zal de
koning allicht één van de andere partijen de hete aardappel doorschuiven. Ofwel
CD&V, ofwel direct PS, maar dan gaan we meteen richting tripartite en dat
zou wel eens heel lang kunnen duren. Wil CD&V, dat zich in Vlaanderen heeft
vastgeklonken aan N-VA, zonder die partij regeren met de Open VLD en de sp.a?
Wil de Open VLD onderhandelen wanneer het in de Vlaamse Regering wordt
buitengesloten, daar waar voorzitter Rutten altijd heeft gezegd ‘Overal of
nergens’? Wil de MR rond de tafel gaan zitten met de twee partijen die hen aan
de kant hebben geschoven in Brussel en Wallonië? Of zullen zowel Open VLD als
MR eisen dat ze ook regionaal mee in het bestuur komen? En dan duikt een aloud
papiertje van wijlen Jean-Luc Dehaene opnieuw op: “Quid N-VA?” En vooral: quid
CD&V? Moet de partij van Beke en Peeters dan kiezen voor de macht (het
leveren van de minister-president en de premier) of respecteert ze het gegeven
woord? Misschien komt de vorming van een Vlaamse Regering nu wel in een stroomversnelling.

Vóór de verkiezingen dwong N-VA de Vlaming om te kiezen
tussen het N-VA-model en het PS-model? Nu ben ik zeker geen aanhanger van deze
PS, maar als dát de enige echte keuze was geweest, zou ik toch voor de PS
gekozen hebben. Door de démarches van Di Rupo en Lutgen, die laatste tot
tweemaal toe, voel ik zowaar heel even mee met BDW. Dat het ooit zover is
kunnen komen!

De zomer komt eraan, de kans dat dat twee verloren maanden
worden is zeer reëel. Elio Di Rupo mag dan al de borst vooruit als premier van lopende
zaken het nationaal défilé van 21 juli bijwonen, meer dan een momentopname zal
dat niet zijn. Inmiddels blijkt het gat in de begroting bijna twee miljard euro
groter dan gebudgetteerd, een nieuwsfeit dat dank zij de wereldbeker voetbal
een beetje naar de achtergrond verdween, maar dat de federale onderhandelingen
extra zal bemoeilijken.

***

Politiek begint in dit land stilaan te verworden tot het
cynische spelletje uit de gelijknamige song van Bram Vermeulen, waarin het
hoofdpersonage niets meer met politiek te maken wil hebben. “Als ik niet
praat / Heb ik het niet gezegd / Wist ik er niets van / Kunnen ze mij niets
maken / Dus ik praat niet”.

“Meer bescheidenheid zou het westen deugd doen”,
schreef ik op 12 juli van vorig jaar op deze plek. Ik had het toen over de
westerse visie en bemoeienissen met Syrië, Irak en Egypte. Bijna een jaar later
kan ik die woorden klakkeloos herhalen: de toestand in Syrië blijft hoogst
onzeker, in Irak zaait ISIS terreur en in Egypte worden journalisten nu
veroordeeld omdat ze onvoldoende vriendelijk schrijven en praten over het
regime.

Nog een citaat van eigen kweek: “Inconsequentie is (…)
één van de euvels waarmee westerse politici en opiniemakers kampen. Daar waar
ze in Syrië bereid zijn om religieuze fanatici te helpen in hun strijd tegen
een wrede dictator, waren ze in Egypte heel gretig om een democratisch verkozen
religieuze fanaticus uit het zadel te tillen. Erg logisch klinkt het allemaal
niet.”

Dat gebrek aan logica werd de vorige elf maanden gewoon doorgetrokken. U kent dat
spreekwoord van “Wat baten kaars en bril…”. Wel, dat wordt door het
westen nu volop in de praktijk omgezet. De toestand evolueert er van kwaad naar
erger. Het gejuich om de Arabische Lente is helemaal verstomd. Zelfs Koert
Debeuf, de mediageile vertegenwoordiger van de liberale EU-fractie in het
gebied, is onder één of andere steen gekropen. Of viert de gewezen woordvoerder
van premier Verhofstadt nog altijd uitgebreid zijn veertigste verjaardag?

Moebarak: een dictator. Achterlijk regime! Weg ermee!

Morsi: een religieuze fanaticus. Achterlijk regime! Weg ermee! (Ook al was ie
democratisch verkozen en werd hij via een militaire coup uit het presidentieel
paleis verstoten)

Generaal Al Sisi: een machtswellusteling. Weg er… Ho, wacht
even.

Heeft het westen al ‘Weg ermee!’ geroepen naar Sisi, de man
die onlangs met 96,91 procent van de stemmen (het kan ook 104,33 geweest zijn,
op een procentpuntje kijken ze niet in door militairen geleide landen, waar
verkiezingsuitslagen worden gemanipuleerd dat het een aard heeft)? Ik dacht het
niet. Nochtans is het onder deze Abdel Fatah-al-Sisi dat nu een rechter zware
straffen uitsprak tegen een aantal journalisten, o.a. VRT-correspondente Rena
Netjes, die zich tot haar grote geluk momenteel in Nederland bevindt.

“We moeten rechterlijke uitspraken respecteren en ze
niet bekritiseren, zelfs als anderen dit niet begrijpen”, heeft Sisi
vandaag verklaard, in een zeldzame opflakkering van steun aan de scheiding der
machten in een land waar die dingen al jaren gewoon door elkaar heen lopen.
Laten we wel wezen: ook nu nog, onder Sisi. Die volop bezig is een in onze ogen achterlijke regime te installeren.

Sisi is de zoveelste Saddam Hoessein die door het westen, de
Amerikanen op kop, wordt gecreëerd, onder het motto “Hij is wel gek, maar
’t is tenminste ónze gek”. Frankenstein
revisited. Tot ook deze regeringsleider een ordinaire dictator blijkt te
zijn, die als het hem uitkomt, zijn rug keert naar het westen en zijn eigen
dictatoriale zin doet.

Meer bescheidenheid zou het westen deugd doen, jawel. De
wereld is niet maakbaar volgens onze principes, hooguit krijgen we af en toe die
illusie. Kent u die tien plagen van Egypte nog uit de geschiedenisles (water
verandert in bloed, kikkers, luizen, steekvliegen, veepest, zweren, hagel,
sprinkhanen, duisternis, dood van eerstgeborenen)? Wel, dit is de elfde. Wat ge
zaait, zult ge oogsten, zegt de bijbel. Een fraaie oogst is het niet.

Zaterdagnamiddag, 15u30, aanhef van een sms-berichtje van de
VRT-nieuwsdienst: “Oud VRT-nieuwsanker Jan Becaus…”

***

In een eerste reflex dacht ik: oei, zo jong nog, niet eens
een jaar nadat ie met veel aplomb werd uitgewuifd op de openbare omroep. Want
je denkt dat zo’n bericht onvermijdelijk verder gaat als volgt:

“… is op 65-jarige leeftijd plots overleden in
Gent.”

Of anders:

“… gaat in op een aanbod om opnieuw Het Journaal te presenteren.”

“… zal vanaf september Het Nieuws presenteren op VTM.”

“… wordt de nieuwe directeur van het SMAK in
Gent.”

“… wordt de nieuwe woordvoerder van paus
Franciscus.”

“… komt aan het hoofd te staan van het Huis van koning Albert
II.”

Desnoods:

“… wordt Engels taaladviseur van Vlaams
minister-president Kris Peeters.”

“… gaat lesgeven aan de kinderen van Filip en
Mathilde.”

“… wordt stadionomroeper in de Ghelamco Arena.”

“… treedt in in de abdij van Averbode waar hij zich
zal toeleggen op duiveluitdrijvingen.”

“… biecht op dat het verdwenen paneel van De
Rechtvaardige Rechters al die jaren in zijn garage heeft gestaan.”

Alles, maar niet:

***

“… wordt door de N-VA gecoöpteerd als senator. Ook
Pol Van Den Driessche zal voortaan als senator zetelen namens de N-VA.”

Verrassend, jazeker. Twee royalty watchers worden senator voor een republikeinse partij. Of
moet ik schrijven: ex-republikeinse partij, zoals het officiële discours
tegenwoordig ook ex-separatistische partij luidt? Het is bekend dat de grootste
partijen van dit land nogal soepel omspringen met hun basisprincipes. Allemáál.

We kwamen te weten dat de gepensioneerde nieuwsanker al een
tijdje een “e-mailrelatie” had met N-VA-voorzitter De Wever. Een
relatietje, laten we zeggen. “Als Jan Becaus, niet als journalist”,
voegde De Wever er nog aan toe in Het
Journaal. Want die Becaus, die was natuurlijk de hele tijd “geur-,
kleur- en smaakloos” gebleven, zoals ie dat tijdens zijn actieve carrière
zelf gaarne omschreef. Tja. Heel recent stuurde de Immer Objectieve een brief
naar de informateur om zijn kandidatuur te stellen om iets te betekenen voor
diens partij. Habemus Senatorem!, moet
de voorzitter-burgemeester-informateur-alomtegenwoordige onmiddellijk gedacht hebben.

De Diepvrome Koningsgezinde zette zijn beweegredenen ook uiteen
in een open brief aan het volk, dat hem vorig jaar nog op handen droeg als
Doorluchtige Nieuwsbrenger (ik niet!) en waarvan de helft hem nu afviel als
Verderfelijke Verrader (ik niet, want ik was nooit een fan geweest van deze,
toegegeven, degelijke maar in mijn ogen verder doodgewone nieuwslezer, die wat
mij betreft alleen maar de veters mag strikken van Martine Tanghe, gesteld dat die al schoenen met veters zou dragen).

“Ik ben op politiek vlak vermoedelijk de minst
geprofileerde persoon in het koninkrijk”, vat de Godvrezende
Gepensioneerde dit merkwaardig stukje proza aan. In paragraaf twee wordt dat: “Maar vergis u niet. Ik
heb wel degelijk een politieke overtuiging. Negenentwintig jaar lang heb ik die
beroepshalve voor mezelf gehouden, en ik heb daar nooit een probleem van
gemaakt.” En dan komt de kat op de koord: “Ik ben nu ongebonden. Dat
betekent dat ik mij ook actief kan engageren voor de partij die al langer mijn
voorkeur wegdraagt.” Voorwaar, gene
kattenpis (wat nogal lastig zou zijn op die koord uit de vorige zin, maar
dit geheel terzijde).

Zijne Geur-, Kleur- en Smaakloosheid vond het desgevraagd
ook onkies om op een kieslijst te gaan staan op 25 mei, omdat een BV daar zijn
bekendheid zou kunnen uitspelen ten koste van een minder bekende maar meer
gemotiveerde partijgetrouwe. Hij vond het blijkbaar minder onkies om die partijgetrouwe vervolgens rechts voorbij te steken als het erop aan kwam zonder mandaat van de kiezer een
lucratief postje te bemachtigen. Begrijpe wie begrijpe k.., o ja, ’t is politiek zoals die dagelijks bedreven wordt in een Apenland (© Mark Eyskens).

Een senator verdient 5.500 euro netto per maand, las ik
vandaag in de krant. Voor dat fijne bedrag moet hij/zij maximaal acht keer per jaar
naar Brussel komen voor een vergadering en dient hij/zij intussen diep na te denken
over federale zaken als daar zijn het koningshuis en de zevende
staatshervorming. Jacobse en Van Es wisten het al: geen (katten)gezeik,
iedereen rijk!

***

De Deuw Jeuns
zakte spontaan een paar punten. In Voeren werden bittere tranen geweend omdat
hun burgemeester, Huub Broers, de arm werd omgewrongen om zijn kandidatuur in
te trekken ten voordele van de Verrassende Tweevingerman. In de sociale media
werd gelachen, uitgelachen, weggelachen en ook wel gejuicht.

Die stoute VRT bleek dan toch niet zo’n rode burcht te zijn
als de tegenstanders al een jaar of vijftig uitbraken. Ha, de regimepers, een mythe.
Alhoewel, als er nog meer VRT-journalisten diezelfde weg inslaan, blijven er binnenkort
wellicht alleen nog maar linkse progressievelingen over aan de Reyerslaan. Si tous les flamingants s’en vont, il n’y a
que les gauchistes qui restent, of iets van die strekking.

***

Niets mis mee een journalist die in de politiek gaat.
Niets mis mee een journalist die een persoonlijke mening heeft, het zou
maar al te gek worden als dat niet meer zou mogen. Niets mis mee een
Onaantastbaar Monument dat op rijpere leeftijd kleur bekent en nog een zakcent
gaat bij verdienen in een cenakel waarvan hij zelf schrijft dat het beter ware
geweest “indien de eerste kamer bij de zesde staatshervorming was
afgeschaft”. Opportunisme is van alle tijden, ammehoela.

Of ik een mening heb over die andere schavuit, die met de
losse handjes, Pol VDD? Even denken: ja, toch wel. We leven in een rechtsstaat.
Tot nader order is Van Den Driessche nooit veroordeeld wegens seksuele
intimidatie of erger. Hij heeft spitsroeden gelopen, zag daardoor mogelijk de burgemeesterssjerp
van Brugge aan zijn brede neus voorbijgaan, verontschuldigde zich publiekelijk
voor “gedrag dat ongewild als ongepast overkwam”. Je zou kunnen
zeggen: dat moet volstaan.

Ware het niet dat zijn toenmalige werkgever, de Vlaamse
Uitgeversmaatschappij (vandaag: Het Mediahuis), nooit heeft ingegrepen toen verscheidene medewerksters
kwamen klagen over de wapperende handjes van hun hoofdredacteur. En dat een
juridische klacht niet meer aan de orde is omdat de feiten intussen verjaard
zijn. Misschien was de Humo-titel van
twee jaar geleden, ‘DSK in Vlaanderen’, overdreven, maar allicht niet helemaal
onterecht.

En dan kan je je afvragen of een partij die zich altijd volkomen terecht heeft afgezet tegen schandalen en schandaaltjes bij de anderen, zich nu niet
heiliger dan de paus zou moeten gedragen. Wat zeg ik: heiliger dan Becaus! Door
Becaus te coöpteren, negeert N-VA de stem van de kiezer, die wél op Broers en
anderen kon stemmen (en dat ook en masse heeft
gedaan) en niet op de Politieke Maagd uit de wijk Muide in Gent. Door Van Den
Driessche te coöpteren, steekt N-VA geen twee vingers op, maar een dikke
middelvinger naar heel Vlaanderen. We doen waar we zin in hebben, klinkt de
onderliggende gedachte.

Moraal van het verhaal: de N-VA, die zich zo graag afzet
tegen de ’trado’s’, hun door de achterban gretig overgenomen scheldnaam voor de
traditionele partijen CD&V, Open VLD en sp.a, doet nu net hetzelfde als die
anderen. Postjes uitdelen aan de vriendjes, geen rekening houden met
democratische geplogenheden, BV’s benoemen in plaats van hardwerkende, trouwe backbenchers.

Dames en heren – aanzwellend tromgeroffel – de N-VA is een
traditionele partij geworden!

***

Sire, de N-VA wil niet liever dan salonfähig zijn. Hou dat
in uw Koninklijke Achterhoofd als de informateur dinsdag verslag komt
uitbrengen.

Slechte verliezers, u kent hen wel. Types die na een
nederlaag boos weglopen, die met alles wat los ligt beginnen te smijten, die de
schuld op de scheidsrechter of andere externe factoren steken, die foeterend
en vloekend een duister steegje in vluchten. In de politiek herkent u hen aan
de blijkbaar onweerstaanbare drang om zelfs bij een duidelijke nederlaag een
overwinning te claimen. Zielig zijn ze, de dames en heren die het licht van de
zon proberen te ontkennen.

Zo zou het de PS niet misstaan om in deze postelectorale
dagen een nederig boetekleed aan te trekken. De Parti Socialiste blijft
weliswaar op alle terreinen de grootste partij in Franstalig België, maar op de
federale lijst verloor ze 5 procent (min drie zetels) en voor het Waals
Parlement ging er 1,9% af in vergelijking met vijf jaar geleden. Alleen in het
hoofdstedelijk gewest boekte de PS een lichte vooruitgang: 0,3%, waardoor ze in
Brussel opnieuw over de MR wipt. Bravo. Et
alors?

Is het daarom dat Brussels burgemeester Yvan Mayeur eergisteren
zei dat “PS en sp.a aan zet” zijn omdat de socialistische familie de
grootste blijft in de Kamer van Volksvertegenwoordigers? De twee
sociaal-democratische partijen staan nu op 36 zetels (komende van 39), de
liberale familie nadert tot op 2 zetels (34). Zo groot is dat verschil niet
meer. Komt daar nog bij dat de grootste Vlaamse partij, N-VA, inmiddels
drieëndertig zitjes inneemt in de Kamer, nauwelijks drie minder dan de
sociaal-democratische partijen sámen.

Mayeur voegde er nog iets aan toe: “De PS en sp.a zijn
aan zet, na een toerke van meneer De
Wever.” Arroganter kan nauwelijks. Cynischer wordt onze politiek niet,
onmogelijk. Wat Mayeur namelijk werkelijk bedoelt, is dat N-VA, als winnaar van
de verkiezingen, eventjes een obligate informatieronde mag doen, om dan best zo
snel mogelijk op te krassen voor een voortzetting van de huidige coalitie Di
Rupo I. Business as usual. Een schandalige uitspraak.

Op één punt heeft Mayeur nochtans gelijk: de kiezer heeft de federale
coalitie niet afgestraft. CD&V en Open VLD winnen aan Vlaamse kant elk een
zetel, sp.a blijft status-quo, wat resulteert in een Vlaamse meerderheid (45 op
87), in tegenstelling tot vier jaar geleden. Ik had het al over de schizofrenie
van de kiezer: de grote uitdager wint, de tripartite ook. Democratisch is een
voortzetting van de dubbele tripartiteregering perfect verantwoord, ook al
verliest ze aan Waalse kant drie zetels. Maar je moet de informateur wel
een eerlijke kans geven om aan zijn gesprekspartners duidelijk te maken welke
programmapunten de N-VA wil opofferen om een centrumrechtse federale regering
te vormen. De kans dat hij de anderen overtuigt is klein, maar ze bestaat wel.
Dat is geen toerke, dat heet
informeren en, in een eventuele volgende fase, onderhandelen. Wie dat niet respecteert,
is geen democraat, maire Mayeur.

***

N-VA zou dus wel eens een ‘overwinningsnederlaag’ kunnen
behaald hebben, een woord dat best in Van Dale mag, want het overkwam eerder al
Yves Leterme (2007) en Leo Tindemans (1978). “Als je wint, heb je
vrienden”, zongen Herman Brood en Henny Vrienten. Als je te veel wint, sta je alleen. En
uiteindelijk met lege handen, ondanks de talloze schouderklopjes, de flessen
champagne, de ruikers bloemen en de denkbeeldige trofeeën in de kast.

***

Zoals er slechte verliezers zijn, bestaan er ook slechte
winnaars. Een aantal N-VA-kiezers startte een petitie op onder de noemer ‘Mars
op Brussel als NVA (sic) niet kan
regeren’. De tekst eronder klinkt bijzonder pathetisch. “Wij / de gewone nuchtere Vlaming die
het beu is! / constateren / Iedereen
kan zien dat een Vlaamse stem minder waard is dan een Waalse! Wij zorgen voor
welvaart en krijgen stank voor dank! / en
verzoeken / Geef NVA een eerlijke kans!”.

Los van de taalfouten (“Wij, de Vlaming”, de
meervoudige persoonlijkheidsstoornis lijkt niet veraf!) en het consequent fout
spellen van de afkorting van de eigen voorkeurpartij, gaat deze petitie uit van
een fundamenteel ondemocratische gedachtengang, met name dat de grootste partij
per definitie een meerderheid heeft. Quod non. 32,6% procent in Vlaanderen,
20,3% vertaald naar ‘het rijk’, is een fantastisch resultaat voor een
Vlaams-nationalistische partij, maar het is nog altijd geen meerderheid. Dus
blijven er andere coalities mogelijk. Dat is eigen aan een representatieve
democratie. Wie deelneemt aan het democratisch proces moet dat leren
aanvaarden, hoe vervelend dat soms ook is, zeker wanneer je net op alle niveaus
een spectaculaire vooruitgang hebt geboekt en begint te dagdromen van de realisatie van je programma.

Misschien moeten de ondertekenaars van die petitie in plaats
van een mars maar eens een toerke
doen. Met wind op kop, dat spreekt voor zich.

De kiezer is een vreemd wezen. Laten we hem ‘hem’ noemen,
want aan de resultaten te zien kiest ‘hij’ nogal stoer, kordaat, recht(s) voor
de raap, kortzichtig, kortom: mannelijk. Hij heeft bepaald dat er aan het eind
van een lange, bitsige, soms ronduit Amerikaanse campagne twee grote tendensen
zijn. Eén, N-VA wint. Om het met een Frans adjectief te zeggen: eclatant. Twéé,
en een beetje onderbelicht, de Vlaamse tripartite in de federale regering wordt
niet afgestraft, integendeel, ze groeit met twee eenheden en heeft – in tegenstelling
tot de voorbije tweeëneenhalf jaar – een meerderheid langs Vlaamse kant. De
kiezer zegt dus tegelijkertijd ‘Ik wil grote verandering!’ en ‘Goed gedaan,
jongens!’. Schizofrener kan haast niet. Geraak daar maar aan uit.

N-VA is aan zet. Op Vlaams niveau zal er al wel gebeld zijn
tussen de grote tenoren (zoals die ‘toevallige’ ontmoeting op een Antwerps
caféterras van Bart De Wever en Kris Peeters, gisteren kort na de middag, in
volle stembusgang, ook ‘getelefoneerd’ en eigenlijk zwaar misplaatst was). Op
federaal vlak is het de koning die het initiatief moet nemen, maar ook die kan
niet buiten de N-VA om: in 2010 was het verschil tussen de Vlaams-nationalisten
en de Waalse sociaal-democraten welgeteld één zetel, nu is dat opgelopen tot
negen. De Wever wou de grootste hebben, wel, hij heeft ‘m.

Welke mogelijkheden heeft de N-VA? Op Vlaams niveau is er
een ruime meerderheid samen met de CD&V, op federaal niveau ook trouwens.
Maar omdat er geen Waalse tegenhanger van N-VA is, moet er naar Waalse
bondgenoten worden gezocht. Niet simpel, na al dat schofferen van de Walen door
De Wever en met dat onmiskenbare basisprincipe in artikel 1 van de
N-VA-statuten, wat op termijn tot Vlaamse onafhankelijkheid moet leiden. Wat
eventueel zou kunnen: een federale regering met N-VA, CD&V, MR en CDH. Die
heeft een meerderheid (79 zetels op 150), maar wel een minderheid in Wallonië
(28 op 61). Zelfs met de FDF erbij, goed voor twee zetels, kom je nog niet aan
een meerderheid. (En ziet u FDF écht aan één tafel zitten met de N-VA-delegatie?) Het zootje ongeregeld dat Parti Populaire heet (1 verkozene) is
geen optie, net zomin als de extreem-linkse PTB (de Waalse afdeling van PVDA+).
Blijft… de PS (en het ‘model’ dat die partij aankleeft). Ook dat zal niet
direct gebeuren. Tja, probleempje…

Bovendien: MR zal eisen dat Open VLD bij de onderhandelingen
betrokken wordt en Open VLD zal vervolgens ook graag op Vlaams niveau worden
uitgenodigd voor formatiegesprekken. Als dat allemaal lukt en goed afloopt,
blijft er de kwestie van die Waalse minderheid, met de bijkomende vraag hoe dat
dan zit met de samenstelling van een Waalse regering, waar Charles Michel al
heeft aangegeven dat hij voorstander is van een symmetrische oplossing:
dezelfde partijen vertegenwoordigd federaal en Waals. De PS blijft over de
taalgrens ‘incontournable’, ondanks een significant verlies.

Een ander obstakel voor N-VA is de, nogal misplaatste,
triomfalistische houding van CD&V. Die haalt net wel (Vlaams Parlement) en
net niet (Kamer) de vooropgestelde 20 %, maar zit in een machtige positie. Ik
schreef het eerder al dat de christen-democraten wellicht de sleutel in handen
zouden krijgen en dat werd gisteren bevestigd. CD&V hoeft geen initiatief
te nemen en kan veel meer eisen dan waar het procentueel recht op heeft. Wie
weet: het behoud van het minister-presidentschap voor Kris Peeters. Zo gaat dat
nu eenmaal in een representatieve democratie: ‘the winner doesn’t take it all’.
De winnaar moet meer van zijn programmapunten inleveren dan de partijen die hij
nodig heeft om samen een regering te vormen. Zoals oude rot in het vak Freddy Willockx het gisteren tegen mij zei in de studio van TV Oost: “Dit verzwakt de onderhandelingspositie van N-VA”. Een dag later ging Herman De Croo nog een stapje verder: hij noemde De Wever een hype, zoals Verhofstadt, Stevaert, Leterme en Dedecker dat in het recente verleden waren. En hypes, dat is bekend, gaan drie tot zes jaar mee, daarna is het over en uit. De Wever is nu aan zijn vierde succesjaar bezig.

Daar waar Bart De Wever zo snel mogelijk een Vlaamse
coalitie wil vormen (een beetje doorzichtig, want dan kan ie federaal desnoods
voor de verrottingsstrategie kiezen en zo aantonen dat ‘het land België’ niet
meer functioneert), liet CD&V-voorzitter Beke gisteravond al verstaan dat
wat hem betreft beide niveaus gelijktijdig moeten behandeld worden, misschien zelfs het federale eerst. In
schaaktermen: De Wever schaak gezet nog voor het spel goed en wel begonnen is. Want de terugvalpositie van CD&V (een tripartite op beide niveaus, met Kris Peeters als Vlaams minister-president) klinkt wel bijzonder aanlokkelijk voor die partij.

De verkiezingsuitslag laat dus meer toe dan vier jaar
geleden en een impasse van 541 dagen lijkt op het eerste gezicht niet nodig,
gezien die Vlaamse meerderheid van de drie traditionele partijen op federaal niveau. De reële en democratisch
zelfs toelaatbare mogelijkheid van een voortzetting van de tripartite moet een verschrikkelijk puntige doorn in het oog zijn van de doorgewinterde strateeg die De Wever is. Benieuwd met welke
Latijnse spreuk hij deze situatie zal omschrijven.

Ik vond het een boeiende zondag. Niet dat ik blij ben met
dit resultaat, maar de kiezer – u weet wel: dat schizofrene kereltje uit de
eerste paragraaf – heeft nu eenmaal deze kaarten gelegd. Aan N-VA om er
voorzichtig een huisje mee proberen te bouwen. Hamvraag is of De Wever van zijn
kritische en hongerige achterban voldoende onderhandelingsmarge krijgt om
sommige principes op te offeren. Interessant toch, die democratie!

Aftellen. De klok loopt.
Morgen is het aan u. Welke ook uw voorkeur is, welk maatschappijbeeld u het
meeste aanspreekt of welke regeringen u na 25 mei wil doen ontstaan: stem vooral
met uw hersenen, ook een beetje met uw hart, en laat die buik (en zeker die
onderbuik) voor wat ze zijn. Ondergeschikt in het stemhokje.

We werden deze campagne
alweer overdonderd met een ontelbaar aantal programmapunten, die werden verpakt
in dikke brochures, goede voornemens en toekomstdromen. Van ‘Verandering voor
vooruitgang’ over ‘Samen beter doen’ tot ‘Goesting in de toekomst’, waarbij ik
nog een paar slogans vergeet. Voor het eerst in de geschiedenis werden de
grootse plannen grondig becijferd, een zeer goede zaak. Als u nog twijfelt en
niet wegwijs geraakt uit de wirwar aan speer- en breekpunten, kijk dan naar
artikel 1 van de statuten of de beginselverklaring van de verschillende
partijen. Dat is de basis, van dat principe vertrekt de partij. Ik help u even
een eind op weg, van klein naar groot (op basis van de federale uitslag van
2010). Nog één opmerking vooraf: bij zowat alle partijen is het quasi
onmogelijk om op de eigen website heel snel de beginselverklaring terug te
vinden. Dat kan beter!

***

PVDA+

(Heb lang gezocht, maar zelfs
op de officiële site van de PVDA vind je die niet terug (je kan de
beginselverklaring wel kopen, wat ik uiteraard niet gedaan heb). Op een
verzoek om ze op te sturen ontving ik geen enkele reactie. Vreemd. Ik baseer me dan maar op artikel van de statuten van de PTB, de Waalse versie van deze unitaire partij. Die zouden identiek moeten zijn.)
“De Partij van de Arbeid België wil de vertegenwoordiger zijn van alle arbeiders van ons land, zonder onderscheid van geslacht, nationaliteit of afkomst. De PVDA organiseert vrouwen en mannen die samen een socialistische samenleving willen oprichten. De PVDA is een communistische partij van onze tijd. Haar einddoel is een samenleving die de uitbuiting van de ene mens door de andere verwerpt en waarvan het geheel van de gemeenschap de samenleving bestuurt.”

***

Groen

“Inspiratie / Groen is gegroeid uit de Anders Gaan Leven
Beweging en is in Vlaanderen en Brussel de politieke uitdrukking van de
internationale beweging van politieke ecologie.

Samenleving voor
de toekomst / Groen komt
op voor een samenleving waarin ecologie, solidariteit met de kwetsbaren en
sociale gelijkheid centraal staan en strijdt hiervoor op democratische en
vreedzame wijze.

Structuren voor
ecologisch samenleven / Groen werkt aan politieke oplossingen die een ecologische, solidaire en
sociaal rechtvaardige samenleving mogelijk maken.”

***

Vlaams Belang

“De partij strijdt
voor een onafhankelijk Vlaanderen. Dit betekent dat het einddoel de ontbinding
is van de Belgische staatsstructuur en de stichting van een onafhankelijke
Vlaamse staat. Deze zal zijn soevereiniteit uitoefenen ten minste binnen de
perken van de huidige Belgische taalgrens en zal, met een bijzonder
taalstatuut, Brussel als hoofdstad hebben. “

***

sp.a

“De actie van sp.a is onvoorwaardelijk democratisch
en sociaal. sp.a wil een samenleving zonder klassenonderscheid, waarin iedereen
zich vrij en volledig kan ontplooien, zonder enige vorm van discriminatie van
geslacht, ras, handicap, taal, nationaliteit, godsdienst of
levensbeschouwelijke overtuiging. Ze stelt solidariteit tegenover egoïsme. Ze
beschouwt de samenleving als een samenwerkingsverband waarin democratische en
gelijke rechten, zowel als gelijke plichten, op alle vlakken moeten gelden:
politiek, economisch, sociaal, ecologisch en cultureel.

Ze verwerpt alle systemen of regimes waarin de
beslissingsmacht in handen van weinigen berust en de rechten en vrijheden van
de mens evenals het recht op zelfbeschikking worden miskend.

Ze verbindt er zich toe om de rechten en
vrijheden, zoals gewaarborgd door het bij de wet van 13 mei 1955 bekrachtigde
verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden
van 4 november 1950, en door de in België van kracht zijnde aanvullende
protocollen bij dat Verdrag, na te leven en door haar diverse geledingen en
mandatarissen in acht te doen nemen.

Het socialisme is voor sp.a dus een
bevrijdingsbeweging. Zij kiest voor een maximale ontplooiing van het individu,
maar in een maatschappelijke samenhang.

Haar actie gebeurt in het verlengde van de grote
humanistische traditie voor menselijke ontvoogding.”

***

Open
VLD

“De Open VLD stelt de vrijheid centraal, zowel politieke als economische
vrijheid. Alle burgers bezitten een aantal vrijheden en rechten die niemand hen
kan ontnemen, zoals vrijheid van meningsuiting, de vrijheid te beschikken over
rechtmatig verworven eigendom, de vrijheid om overeenkomsten aan te gaan…;
deze individuele vrijheden en rechten houden geen ontkenning in van de
gemeenschap waarin de burger leeft, alle spontane samenlevingsvormen waarvan
burgers de spil vormen, zoals familie, vereniging, buurt, volk en samenleving
moeten geëerbiedigd worden.

Alle burgers hebben de
plicht elkaars rechten en vrijheden te eerbiedigen. Politiek kan en mag slechts
betrekking hebben op een beperkt gedeelte van het maatschappelijk domein. De
politiek dient zich vooral terug te trekken uit eenieders individueel
leven.”

***

CD&V

“Voor ons telt elke mens. Elke mens is uniek en levert een eigen,
onvervangbare bijdrage aan de samenleving. Iedere persoon heeft eigen talenten
en eigen beperktheden. Elke mens verdient fundamenteel respect. Het is onze
opdracht de menselijke waardigheid te beschermen waar nodig en te versterken
waar mogelijk. Elke mens is verbonden. Mensen worden pas zichzelf in relatie
met anderen. Alleen als mensen zich met elkaar verbinden, kan een samenleving
vooruitgaan. Het is onze opdracht om die verbondenheid, die gestalte krijgt in
engagement en dialoog, te stimuleren en te ondersteunen.

Vanuit die
overtuiging willen we een geëngageerde waardenpartij zijn die de politieke stem
is van een brede, open beweging, die meer menselijke zekerheid tot stand brengt
en die radicaal kiest voor de democratie van verbondenheid. Wij willen bouwen
aan een menselijker Vlaanderen in een betere wereld.”

***

N-VA

“De Nieuw-Vlaamse Alliantie
(N-VA) is een politieke partij die in Vlaanderen vorm wil geven aan een
humanitair nationalisme voor de 21ste eeuw. Als enige ongebonden partij, los
van drukkingsgroepen, zuilen of financiële machten, verdedigt de Nieuw-Vlaamse
Alliantie het algemeen Vlaams belang. In haar streven naar een beter bestuur en
meer democratie kiest de Nieuw-Vlaamse Alliantie logischerwijs voor de
onafhankelijke republiek Vlaanderen, lidstaat van een democratische Europese Unie.
Het Vlaanderen van de N-VA stelt zich open voor internationale samenwerking en
kijkt hiervoor in de eerste plaats naar Nederland.”

***

Stem gemotiveerd, stem
intelligent, stem toekomstgericht, maar vooral: stém!