Mijn vader
was niet de eerste de beste.
Hij was in
vele dingen wel de eerste en de laatste.
Hij was de
eerste om ’s ochtends op het werk te verschijnen en de laatste om ’s avonds uit
te prikken. Hij deed als eerste de deur open en het licht aan en als laatste
het licht uit en de deur dicht. Hij bood als eerste zijn hulp aan en was de
laatste om zelf hulp te vragen. Hij was de eerste om te trakteren en de laatste
om nog één allerlaatste rondje te bestellen. Hij lachte als eerste om een
flauwe mop en was de laatste om zijn eigen grappen op te dringen. Hij was de
eerste om de dingen des levens te relativeren, de laatste om zich in zelfbeklag
te wentelen.
Hij was de
laatste om te zeuren en de eerste om problemen van anderen te aanhoren. Als
laatste wilde hij in het centrum van de belangstelling staan, als eerste gunde
hij anderen het licht van de zon. Hij was de laatste om te zeuren als iemand zijn verantwoordelijkheid niet opnam, bleef de eerste om het zelf wél te doen.
Met ‘laatste woorden’ en zo was hij niet bezig, hij opende wel als eerste een
gesprek. Hij applaudisseerde voor de laatste én voor de eerste.
Mijn vader
was de beste, de eerste.
(Jos Van
Laeken, 23 mei 1936-24 januari 2016)
Het moet heerlijk met die prachtige herinnering verder te leven. En ze als leidraad te hebben. Mooi geschreven, Frank.
’t Verwondert mij niet precies deze perfect gecomponeerde tekst van de uitvaartplechtigheid op deze pagina’s terug te vinden. Sterk, net als dat relaas, gisteren in Merksem, met de zeven vader/zoonmomenten. Als overburen hebben we je ouders amper enkele keren zien passeren, één keer uit de penarie geholpen met startkabels, maar wat blijken we aan je vader te hebben gemist… Jouw getuigenis, die van Nicole, die van achterneef Glen(n?), ze wierpen een helder licht op een persoon die we kenden van zien maar die daarachter zoveel meer bleek te zijn dan de minzame, bescheiden man die enkele keren op jullie huis kwam passen. Geen wonder dat zo iemand een fijn besnaarde maar krachtdadige figuur als zoon heeft…
Mooie tekst. Sterkte . Koester de vele mooie herinneringen.
Mooi, Frank. Ik vind dat je erg op je vader lijkt! Sterkte, en ik wens je ook warme en bevrijdende tranen.
Mooi en liefdevol verwoord! Heel veel sterkte Frank! x
Wat een mooi eerbetoon aan wie jou mee het leven gaf. Je opvoeding, de kijk en het venster op de maatschappij en de wereld. Kort van dichtbij maar waarschijnlijk ook met groot vizier. Je karakter mee gaf, waarden en normen. Loochen deze niet en met aan hel te denken, blijft hij een beetje verder leven in alles wat je doet, denkt wilt ondernemen. Dit is alvast een mooi gebaar! ????
Een fijn laatste applaus gaf je daar. sterkte.