Ah, het Stade Joseph Marien in het Dudenpark,
dat stond nog op mijn bucketlist. Het
stadion van het legendarische Union Saint-Gilloise, met elf landstitels derde
in de rangschikking aller tijden van het Belgische voetbal, na Anderlecht (33)
en Club Brugge (13), maar voor Standard (10) en Beerschot (7). De laatste
kampioenenviering dateert wel al van 1935, straks tachtig jaar geleden. Ik had
me goed voorbereid, om indruk te maken op de supporters van de thuisclub: opgericht
in 1897, stamnummer 10, bijnaam ‘la Vieille Dame’, u kent dat soort quizweetjes
wel.

Op de Chaussée de Bruxelles/Brusselse Steenweg
trof ik een indrukwekkende, geklasseerde voorgevel aan, die vergane glorie moet
camoufleren. Achter het ene doel overwoekerde staanplaatsen, achter het andere
barakken die tijdelijk dienst doen als secretariaat. Tussen de twee
wereldoorlogen verloor Union zestig keer op rij niet, dat is twee volle seizoenen op
rij. Volgens mijn grootvader zaliger leed Union zijn eerste nederlaag op het
veld van Beerschot, 1-0. Volgens Wikipedia was het op Daring. In geval van
twijfel heeft mijn grootvader gelijk, dat begrijpt u wel.

De grandeur van weleer is verdwenen, maar de
sfeer was er daarom niet minder om. Ik had op de staantribune, pardon: Tribune Debout, afgesproken met twee
fijne Twitterkennissen. wat de ervaring leuker maakte. Dat, en die eerste
lentezon, natuurlijk. En de zingende spionkop vlak achter ons. Aan het voetbal
kon ik me niet echt optrekken. Holderdebolder is nog een eufemisme voor deze schertsvertoning.
Het tempo waarin me pinten werden aangereikt lag bij momenten hoger – had ik toch
het gevoel, vooral vanaf de tweede helft – dan dat van de wedstrijd. Unionisten
kunnen drinken, zoveel is zeker. En ze weten nu dat ik ongeluk breng, want
Union, voor de speeldag gedeeld tweede in derde klasse B, verloor van Grimbergen, nummer
zestien, met 1-3, rode kaart erbovenop. Union
fait la force werd Union faisait la
farce.

Edoch, fijne namiddag gehad (ik toch!). Alleen
stom dat ik achteraf twintig minuten naar mijn wagen heb lopen zoeken. Door
elkaar heen kronkelende straten in woonwijken brengen me blijkbaar in de war. Of
was het de alcohol? Hoe dan ook, het vertrek was geen wandeling in het park.
Maar ik ben toch maar mooi op Union geweest.