We were
on a break!

Ik had dat zinnetje al wel vaker horen
passeren in grappige conversaties en lachte dan even flink mee met het dijenkletsende
gezelschap, al wist ik niet in welke context ik die uitspraak moest plaatsen. Ach,
het Stockholmsyndroom is mij niet vreemd, zeker in omstandigheden waarbij het
adjectief ‘hilarisch’ wel eens misbruikt wordt.

Thans ben ik zelf eindelijk in staat om ‘We were on a break!‘ te joelen. Bij de
zesde of zevende integrale herhaling van de tien Friends-seizoenen op Vier – eat
your heart out, FC De Kampioenen! – heb ik ergens halfweg het eerste
seizoen ingepikt en sindsdien – dat wil zeggen: sinds een maand of vier – heb
ik mijn dagelijkse portie Rachel, Monica, Phoebe, Joey, Chandler en Ross nodig
(ik som ze gemakshalve even op in de volgorde op de begingeneriek). Waarom heb
ik dit tussen 1994 en 2004 gemist? (Antwoord: omdat ik druk bezig was met
onbelangrijkere dingen, zoals carrière maken en geld verdienen).

***

Grijp even die zakdoek en bedenk, samen met
mij: Friends zijn in het echte leven
onmisbaar. Ik kom hooguit aan een handvol, als ik het over vrienden heb, maar
dat zijn dan ook échte vrienden. Ik zie hen te weinig, ik hoor hen te weinig,
ik vraag te weinig hoe het is gesteld met hun man/vrouw, kinderen, werk,
hobby’s, politieke overtuiging, favoriete voetbalclub en huisdier, ik voel me
te weinig betrokken. Maar het blijven mijn boezemvrienden, dus zal ik wel iets
goed doen. En als ze me echt nodig hebben, zing ik I’ll Be There For You.

Een van mijn beste vrienden trakteert mij elk
jaar in de buurt van mijn verjaardag op een verrassingsconcert. Dat wil zeggen:
hij vraagt me een datum in mijn agenda te blokkeren, ik doe dat en probeer
vervolgens te vermijden op het Grote Boze Internet op zoek te gaan naar de
cultuuragenda van die dag. Ik schrijf: ik probéér. Zo belandde ik de voorbije
jaren al op mooie optredens van Martha Wainwright, Slagerij Van Kampen en een
Frank Zappa Tribute. Goede smaak, die vriend (ook in vrienden, trouwens, maar
dit min of meer geheel terzijde).

Donderdag 22 januari 2015 stond er dan ook al
vele maanden ‘Iets met X’ (waarbij ‘X’ staat voor de naam van die ene vriend,
maar dat had u al begrepen) in mijn digitale agenda genoteerd. Hij ontvoerde me
dit keer naar De Roma, de door culturo’s geroemde cultuurtempel aan de
Turnhoutsebaan, een voorlopig nog gedemilitariseerd gedeelte van de stad A.

Schande dat ik op die fijne plek – waar ik
ooit, héééééél lang geleden, Sinterklaasfeesten op uitnodiging van de werkgever
van mijn vader had mogen meemaken – nog niet was geweest sinds de feestelijke
heropening in mei 2003. De monumentale entrée werd opgevat als een soort
schrijn van lang vervlogen tijden, toen dit een cinemazaal met tweeduizend
plaatsen was. De affiches herinneren aan Antwerpen Kinemastad, in die tijd met een stuk of
dertig aparte zalen, zonder complexen, en nog een boel bioscopen in de
randgemeenten. Er werden niet alleen films vertoond in de gloriejaren van De Roma. Lou Reed heeft
hier nog opgetreden in de jaren zeventig. En Iggy Pop. En Emmylou Harris. En Ry
Cooder. En Cliff Richard & the Shadows. En Paul McCartney and Wings. Een
ticket voor dat laatste concert kostte in 1972 150 frank, snel omgerekend 3,75
euro. Dat is zo goed als verniet. Wat
jammer toch dat mijn dertienjarige zelf dat in die tijd nog niet besefte.

***

Booker T. Jones, zo heette de verrassing van
dit jaar. Ik moet eerlijk bekennen: ik had het de dag voordien al ontdekt en danste
die hele avond anticiperend de Soul Limbo. Ik ben namelijk een fan van Stax en
op dat zalige soullabel waren Booker T. and the MG’s een van mijn favoriete
bands. Bovendien begeleidingsband van de andere groten der aarde in het genre
van de zielsmuziek.

Zeventig is de man intussen en hij heeft zijn
MG’s ingeruild voor een jonger gezelschap, dat wil zeggen: gezapige veertigers.
Geen Steve Cropper, dus, geen Donald ‘Duck’ Dunn of Al Jackson Jr., die laatste
twee kon ook moeilijk wegens al een tijdje niet meer onder ons. Ook Booker T.’s zoon Ted
maakte deel uit van het gezelschap. Vooraf kwam acteur Ivan Pecnik iets zeggen
over afbladderende verf en dringende herstellingen aan het dak; als er op dat
moment een koster was rondgekomen met een mandje voor het stoeltjesgeld, was ik
minstens een tientje kwijt geweest. (Quod non, dat is Latijn voor: het is niet
zo geschied, maar ik vind wel dat we De Roma moeten helpen redden van een
tweede ondergang). In het voorprogramma mocht de Belgisch-Namibische zangeres
Shishani enkele milieuvriendelijke liederen kwelen. Aardig gezongen, maar ik
zat er niet om de wereld te verbeteren.

Booker T. kwam niet naar Antwerpen om, zoals ik
een beetje vreesde, nog wat bij te verdienen op zijn oude dag en zich na een
uurtje verveeld terug te trekken in de coulissen. Neen, hij gaf volle twee uur
van jetje. Grote hits passeerden (Hang
‘Em High, al heel vroeg in de set, het onvergetelijke Green Onions, geschreven toen hij zelf nog maar zeventien was, Hip Hug Her, aanstekelijk als altijd, Soul Limbo, nog veel aanstekelijker met
dat zenuwachtige ritme waardoor je benen plots een eigen leven beginnen te
leiden, en Time Is Tight, nog zo’n
klassieker als uitsmijter van de reguliere set).

Tussendoor wat oude blueskrakers waar Booker
T. op een of andere manier aan meegewerkt had en ook wat verrassende covers:
hij bouwde de stadionhymne Purple Rain
om tot een pakkende nachtclubsong, zijn versie van Hey Joe deed je tenen zeker niet krullen van plaatsvervangende
schaamte en het sinds 1971 plat gecoverde A
Song For You van Leon Russell was zó mooi – eerst Booker T. solo, op
hammond, ingetogen zingend, op het eind met de volledige band – dat er zich
enig kippenvel op mijn beide armen manifesteerde. Lange mouwen zijn handig om
dat te verdoezelen. De kampvuurversies van Love
The One You’re With (Stephen Stills) en Knockin’
On Heaven’s Door (Bob Dylan) hoefden niet echt, al waren de aandoenlijke
verhaaltjes eromheen wel aardig. En in het bisnummer I’ve Been Loving You Too Long bewees Booker T. dat hij als zanger
niet eens in de buurt komt van de betreurde Otis Redding, wat zeg ik: niet eens
in een door paraderende para’s afgezette veiligheidszone van vijf blokken!

Maar toch: fijn concert, fijne zaal, fijne
avond, fijne vriend die mij dit cadeau deed, fijne aanloop naar alweer een
extra jaarring op mijn levensboom. I’m
fine, thanks.

***

Ik zit aan aflevering elf van seizoen zes. Het
komt nog goed tussen Rachel en Ross, vermoed ik. Die break is maar tijdelijk.