Zo’n tweeduizend Antwerp-supporters stapten maandagavond van
de Groenplaats naar de Grote Markt om hun ongenoegen te uiten over de
West-Vlaamse stamnummersoap van vorige week. ‘Antwerps geld voor Antwerpse
ploegen’ was één van de slogans op deze ‘Mars van de Schande’ die inderhaast
werd omgedoopt tot ‘Mars van de Toekomst’, nadat burgemeester De Wever aan het
eind van die bewogen week had laten verstaan dat Antwerp de enige overblijvende
club met aanzien was in A.

‘Mars’ is trouwens een groot woord voor een voettocht van, naar boven
afgerond, driehonderd meter, maar het illustreert wel dat het de Antwerpse
voetbalsupporter diep zit dat hij nauwelijks gehoord werd in het geflirt
met Patrick Decuyper. Ook de Beerschot-supporters – die er heus nog altijd
zijn! – vinden dat; terwijl de fans van de grote stadsrivaal intussen
blindelings de weg weten naar het kabinet van de burgemeester, werden zij amper
uitgenodigd op ’t Schoon Verdiep. Dat steekt. Zij blazen woensdagavond
verzamelen, al staat een mars op het stadhuis niet op het programma.

Niet-voetballiefhebbers begrijpen die aanhankelijkheid met
stamnummer, clubkleuren en stadion niet. Voor hen zijn die hard-fans vreemde wezens, marginalen die beter eens een goed boek
zouden lezen in plaats van zich op te winden over tweeëntwintig man die achter
een bal aan lopen en eens ze hem hebben er een flinke trap op geven, u kent dat
cliché ongetwijfeld.

Wat voetballeken evenmin begrijpen is dat supporters hun
failliete voetbalbedrijf willen laten overleven door te fuseren met een andere
club, zoals die van Beerschot AC vandaag proberen met eersteprovincialer KFCO
Wilrijk. Maar beeld u even het volgende in. Twee veertigers, gelukkig getrouwd,
verliezen hun enig kind bij een ongeval. Groot drama, immens verdriet, ze
voelen zich te oud om zelf nog aan kinderen te beginnen. En dus adopteren ze
een kind. Het is niet hun eigen kind, maar ze zullen er alles aan doen om dat
kind te koesteren, goed op te voeden en hem/haar alle levenskansen te gunnen.
Daar kunnen we toch niets op tegen hebben, zolang het kind niet werd gestolen
bij de biologische ouders?

Wel, zo voelde een Beerschot-supporter zich op 9 mei 1999,
toen het ‘oude’ Beerschot (dat van stamnummer 13, zevenvoudig landskampioen)
definitief verdween. Zijn kind was dood, maar hij wilde het graag laten
voortleven in een ander kind, dat Germinal Beerschot heette en later Beerschot
AC werd. (In de beste families wordt er al eens geruzied…) En nu bieden ze
zich aan als adoptieouders van KFCO Wilrijk. Je kunt dat dom noemen, oneerlijk,
irrationeel, maar het is hoe supporters in elkaar zitten. En je moet daar
respect voor hebben, ook al hou je niet van voetbal. Zoals je als
Beerschot-supporter ook respect moet hebben voor de rood-witte fans die
gisteravond luidkeels hun ploeg ondersteunden en daardoor toch indruk maakten
met hun clubliefde en samenhorigheid.

Introducing… Saif
Rubie

Tussen alle heibel en onzekerheid door kondigde Royal
Antwerp Football Club afgelopen vrijdag met veel poeha een samenwerking aan met
Saif Rubie, een Engelse spelersmakelaar van Iraakse origine. Rubie gaat Antwerp,
samen met een ‘onafhankelijk consortium’ dat bestaat uit ‘échte
voetballiefhebbers die ten volle het potentieel van de club begrijpen’,
adviseren. Meteen al vielen dure woorden als ‘eerste klasse’, ‘grote toekomst’
en ’topclub’. Zo gaat dat nu eenmaal in Antwerpen, het lemma ‘Nuance’ staat er
niet in het plaatselijke woordenboek.

Sta me toe toch enkele kanttekeningen te plaatsen. Nergens
werd vermeld hoe dat ‘onafhankelijk consortium’ heet en wie er deel van
uitmaakt. Nochtans mag je uit de door Antwerp zelf verspreide perstekst
afleiden dat dat illustere gezelschap, samen met Rubie, de boel in handen
neemt. Alleen het Franstalige alternatieve internetpersagentschap Tagtik
plaatste bedenkingen bij deze deal, onder de kop ‘L’Antwerp également sous la
coupe d’un agent de joueurs?’, en verwees daarbij naar andere recente
overeenkomsten zoals bij White Star Woluwe en Roeselare, waar makelaars voortaan het
clubbeleid uitstippelen. Dat klinkt als een zeer ongezonde situatie: makelaars
hebben andere belangen dan clubs en hun supporters. Ze willen hun eigen
spelers plaatsen en die dan voor veel geld verpatsen aan betere clubs. Stabiliteit is niet hun
voornaamste zorg. De bankrekening dient gespijsd. Als club plaats je zo ook een
rem op je eigen jeugdwerking, voor zover die er al is, want de doorbraak van
eigen jonge talenten wordt geblokkeerd omwille van ‘hogere’ belangen.

Saif Rubie is overigens geen kleine jongen. De 34-jarige entrepreneur, laat me eens een moderne
term gebruiken, presenteert zich op LinkedIn als ‘advisor to the board at Royal
Antwerp Football Club’, ‘Partner and Director of Operations at Supperclub
Dubai’ , ‘Producer at Geezas LLC’ en ‘Director at Future Gen Sports’. Supperclub
is een luxe-restaurant voor de beau monde
dat komende zomer zijn deuren zal openen in Dubai; het maakt deel uit van een
internationale keten van gelijknamige VIP-plekken. De film Geezas werd in 2011 gedraaid, met Rubie als ‘executive producer’,
en haalde dit jaar op het British Independent Film Festival prijzen voor Beste
Mannelijke Hoofdrol en Beste Vrouwelijke Bijrol. Co-regisseur Simon Kassianides
werd vorig jaar genomineerd als Ontdekking op het Hollywood Film Festival.

Future Gen Sports is een in Londen gevestigd PR- en
marketingbedrijf dat het persoonlijk management waarneemt van diverse figuren
uit de sport- en entertainment-business (50 Cent, Demba Ba, Kolo Touré, Joleon
Lescott) en dat grote evenementen organiseert. Rubie is er mede-oprichter van,
dat staat duidelijk op de website te lezen. Hij mag zich een intimus van de schatrijke
eigenaren van Manchester City noemen en was ook betrokken bij de organisatie van
de Grote Prijs Formule 1 van Bahrein.

The Marinater

Dit is dus geen kleine, onbeduidende praatjesmaker, zoals
Filip Antoine De Graeve, de fantast die enkele maanden geleden Antwerp wilde
overnemen, maar uiteindelijk niet met geld over de brug kwam en zelfs in de
gevangenis belandde wegens fraude (en eerder al wegens vrouwenhandel). Niet dat
Rubie een onbesproken reputatie heeft: in 2006 werd zijn makelaarslicentie een
maand ingetrokken omdat hij weigerde informatie te geven in een rechtszaak
tegen een voetbalmakelaar die een speler had verhandeld zonder toestemming van
diens club. Geen halsmisdrijf, laten we wel wezen.

Rubie is een veelzijdig man, want naast zijn activiteiten
als spelersmakelaar, toekomstig restauranteigenaar en filmproducent, is hij ook bokser.
Hij doet met name aan white collar boxing,
een Engelse variant op het traditionele boksen, die alleen wordt beoefend door
amateurs met een respectabele dagjob. Zijn bijnaam in de boksring is ‘The
Marinater’, een onvertaalbare term die zoveel betekent als ‘hij die zijn
tegenstanders onderdompelt in een marinade’. 1m78 voor 91 kilogram, toch voorzichtig
zijn als je ‘m tegenspreekt, denk ik dan.

Rubie communiceert vrij direct met de Antwerp-supporters,
via Twitter. Dat kunnen die appreciëren, na jaren van wanbeleid, verval en
gebrek aan informatie vanuit het bestuur. Maar op de Bosuil hebben ze de
voorbije kwarteeuw al heel wat charlatans zien komen en gaan, waakzaamheid
blijft geboden. (Alleen al die Supperclub lijkt wel heel sterk op het Superclub
van wijlen Maurits De Prins, één van de grootste zeepbellen uit onze
economische geschiedenis. De Prins was ooit nog sponsor én wilde plannenmaker bij Antwerp.)

De alertheid van de fans is des te meer noodzakelijk omdat
het belang van Antwerp ondergeschikt is aan de ambitie van Rubie en zijn consortium om de waarde van
individuele spelers te verhogen. Dat kan een win-winsituatie zijn (denk aan de
jonge talenten die Manchester United jarenlang tijdelijk bij Antwerp stalde),
maar het kan ook op een sisser uitdraaien. En de eigen jeugd zal intussen gedegouteerd uitzwermen naar andere clubs in de provincie.

Hasselbaink trainer? Een
gok!

Vanochtend tweette Saif Rubie dat morgen,
woensdag, de nieuwe trainer van Antwerp officieel zal worden voorgesteld. Dat
moet de Nederlander Jerrel, zeg maar: Jimmy Floyd, Hasselbaink worden, zo gaf CEO
Gunther Hofmans zondagmiddag al toe in De Zevende Dag,
duidelijk verveeld omdat het grote geheim was uitgelekt.

Hasselbaink bouwde een mooie carrière uit als voetballer. Spits bij onder meer Leeds United, Atletico
Madrid, Chelsea en Middlesbrough, 23-voudig Nederlands international. Dat hij
niet vaker voor Oranje uitkwam, had vooral met de moordende concurrentie van Bergkamp,
Kluivert, Van Nistelrooy en Makaay te maken.

Vooral bij Chelsea blonk hij uit als vlotscorende centrumspits.
In de seizoenen 2000/2001 en 2001/2002 maakte hij telkens 23 doelpunten in de Premier
League. De seizoenen daarop was het een pak minder en toen José Mourinho
manager werd op Stamford Bridge, mocht de dan 32-jarige Hasselbaink beschikken.

Zo productief hij was als speler, zo onbeschreven is zijn
blad als trainer. Hasselbaink was kortstondig actief bij het bescheiden Woking (bij ons zou
dat een tweedeprovincialer zijn), bij de jeugd van Chelsea en, vanaf juli 2011, bij
Nottingham Forest. Hij verliet die club begin dit jaar na het ontslag van
manager Sean O’Driscoll.

Als Hasselbaink morgen inderdaad wordt voorgesteld als
nieuwe trainer van Antwerp is dat zijn eerste job als hoofdtrainer. Er is
namelijk een huizenhoog verschil tussen het begrip ’trainer’ in Engeland en in
België. Bij ons is de ’trainer’ iemand die de oefensessies leidt, de ploeg
opstelt en de tactiek bepaalt. In het beste geval heeft hij ook nog iets te
zeggen in het transferbeleid. In Engeland is een trainer wat wij een assistent-
of hulptrainer zouden noemen. Iemand die instructies uitvoert van de ‘manager’,
die de hoofdverantwoordelijke voor het sportieve beleid is en veel meer
zeggingskracht heeft dan de trainer bij ons.

In een zeldzaam openhartig interview met The Guardian gaf Jimmy Floyd Hasselbaink
in november 2005 toe dat hij aanvankelijk op weg leek voor een leven als
crimineel. Opgegroeid in een onevenwichtig gezin, met een bad guy als vader, verzeilde hij al snel in jeugdbendes. Een
verblijf in een gesloten instelling bleek heilzaam. Het voetbal bood hem vervolgens
een uitweg. Maar dan kwamen er andere verleidingen. Samen met zijn
Chelsea-maatje Eidur Gudjohnsen (!) werd hij een vaste klant in de Londense
casino’s, waar hij – volgens het geruchtencircuit – meer dan een miljoen pond
verloor. Het bedrag was overdreven, vertelde hij aan de journalist van The Guardian. ‘Ik verloor veel. Maar
daar lig je niet wakker van.’

Typisch Antwerps zou zijn dat de club morgen een persbericht zal
verspreiden waarin Hasselbaink een Grote Naam wordt genoemd. Dat was hij inderdaad als
voetballer. Maar als trainer heeft hij nog alles te bewijzen. Nuance!, om het met
dat in Antwerpen verboden woord te zeggen. Of, om het in de terminologie van de
vorige paragraaf uit te drukken: een gok!