Ik ben triest.
Mijn favoriete voetbalploeg, het ooit zo vermaarde Beerschot AC, heeft
zaterdagavond verloren van Cercle Brugge en is daardoor zeker van degradatie
naar tweede klasse. Alhoewel al een tijdje niet meer het échte Beerschot, dat
van de leuze ‘Tene quod bene’ en het stamnummer 13, voelden eerst Germinal
Beerschot en daarna het nieuwe Beerschot AC toch aan als diezelfde paarswitte
club waar ik atlijd voor heb gesupporterd, ook al omdat de fans de hele tijd
gewoon ‘Beerschot’ bleven roepen. En dus is degradatie een hele slechte zaak.
Dat is afgaan, dat doen clubs en supporters niet graag. Voor spelers is dat
minder erg: die vinden morgen wel een nieuwe club, maken snel hun kastje in de
kleedkamer leeg en nemen vrolijk lachend afscheid van hun tijdelijke werkgever.
Huurlingen hebben zelden scrupules.

Ik ben ongerust.
Als Beerschot tegen maandagavond geen overnemer vindt, zal het niet naar het
Belgisch Arbitragehof van de Sport kunnen stappen om het niet-toekennen van een
licentie voor volgend seizoen aan te vechten, met als gevolg dat het volgend
seizoen niet in de twééde, maar in de dérde klasse zal moeten spelen. Het
vooruitzicht van een derby tegen Berchem Sport is nog minder aantrekkelijk dan
de idee dat er derby’s tegen die ploeg uit Deurne op de kalender zullen staan.
Met alle respect voor de sympathieke club op het Rooi, maar Beerschot-Antwerp
en Antwerp-Beerschot klinken nog altijd aanlokkelijker als affiche. Al had ik
toch nog liever geweldig interessante confrontaties gezien met KV Oostende, OH
Leuven en Bergen/Mons.

Ik ben ontgoocheld.
Beerschot ambieerde een seizoen zonder problemen, met een nieuwe, aanvallende
trainer, de Nederlander Adrie Koster, en wilde op zijn minst beter doen dan de
zorgeloze elfde plaats van het seizoen 2011/2012. Even leek dat ook te lukken.
Na vier zeges op rij stond Beerschot na negen speeldagen zowaar op een vijfde
plaats. Zoals dat in Antwerpen altijd gaat, wordt er dan overdreven in het
optimisme. Play-off 1 leek al een certitude en wie weet zelfs meer. Op het supportersforum
op internet werd er al ronkend gesproken over Champions League-voetbal tegen
Barcelona en Chelsea, en dat was hooguit voor de helft als grap bedoeld. Maar
na de interlandbreak van begin oktober ging het helemaal mis. Koster moest
vertrekken, assistent Wim De Corte werd eerst tussenpaus en dan definitief
trainer. De uitslagen bleven tegenvallen. De Corte werd teruggezet naar zijn
vorige functie, Jacky Mathijssen kwam (terug). Ondanks een bijna volledig elftal aan wintertransfers
keerde het tij niet. Integendeel, het bleef vloed en Beerschot verzoop. Het
orkest bleef verder spelen: uit de maat en een deuntje dat niemand wilde horen
(wie wil er trouwens het verschrikkelijke verkleinwoord ‘deuntje’ horen of
lezen?!).

Ik ben verontwaardigd.
In de nacht van donderdag of vrijdag overleed Jos Smolders. De doelman, die
twaalf jaar lang, van 1958 tot 1970, voor Beerschot had gespeeld, werd 72.
Normaal wordt zo’n clubicoon dan herdacht: bij een thuiswedstrijd is er een
minuut stilte voor aanvang, bij een uitwedstrijd dragen de spelers een rouwband.
Dat gebeurde nu niet. Blijkbaar had niemand eraan gedacht dat dit wel eens een
gepaste en logische geste zou zijn. Als bestuur en management bestaan uit
mensen die geen voeling en zelfs geen interesse hebben in de historiek van een
club, krijg je zulke afstandelijke attitude. In een cultuur van ‘Me, Myself and
I’ is er geen plaats voor sentiment. Dan moet je Jos Smolders niet herdenken.
Je hoeft hem zelfs niet te kennen. Wie zei u? Smolders? Nooit van gehoord! En
wil u me nu even excuseren, want ik heb een afspraak in de champagnebar.

Ik ben teleurgesteld.
Als je een club wil uitbouwen heb je visie, centen, de juiste connecties en
geduld nodig, en je moet je omringen met de juiste mensen. Vorig seizoen was
dat het geval: het Beerschot-management van toen had veel weg van een Dream Team. Ik heb die term ook
letterlijk gebezigd. Wat amper anderhalf jaar later overblijft is een Nightmare Team. De visie is gericht op
de heel korte termijn, centen zijn er niet, connecties geven niet thuis en
impulsiviteit is in de plaats gekomen van geduld. Adrie Koster werd ontslagen
na een 17 op 51. In schooltermen: 33,3 procent. Een zware buis. Wim De Corte
werd afgelost na 1 op 18: 5,6%. Een zéér dikke buis. Verzachtende omstandigheid
voor De Corte: er zaten vier uitwedstrijden bij, o.m. op Zulte Waregem en
Standard, en een thuiswedstrijd tegen Club Brugge. Jacky Mathijssen haalde
tenslotte 8 op 33: 24,2%. Dikke buis. Maar op RC Genk na speelde Beerschot
onder Mathijssen enkel tegen ploegen die in het klassement tussen de elfde en de
zestiende plaats stonden, waarvan ook één overbodige thuismatch tegen een veredeld
B-elftal van Cercle Brugge op de laatste speeldag van de reguliere competitie.
Nogmaals werd in de praktijk bewezen dat een trainerswissel zo goed als zinloos
is, zeker als dat gebeurt uit regelrechte paniek. Zoals ook het ontslag van
spits Elimane Coulibaly na een akkefietje met aanvoerder Losada achteraf eerder
een opwelling lijkt, dan een weldoordachte, zakelijke beslissing. Beerschot AC is op papier een Naamloze Vennootschap, maar in de praktijk bleek het het afgelopen jaar een Vereniging Zonder Winstoogmerk.

Ik ben boos. Twee
jaar geleden leek mijn club een mooie toekomst tegemoet te gaan. Een
projectontwikkelaar uit het Leuvense had haar uit de grijsheid van het
fusiebestaan met Germinal getrokken en haar opnieuw kleur gegeven: donkerpaars,
zoals het hoort. En wit. Weg met dat dissonante geel en rood. De clubnaam werd gewijzigd, de oude leuze werd
vanonder het stof gehaald en er werd zelfs luidop gedroomd van het heroveren
van het originele stamnummer. The bear is
back! Een nieuw, eigen stadion? Een kwestie van tijd! Er ontstond – en nu
komt er een afschuwelijke marketingterm – een positieve vibe. Nauwelijks zesentwintig maanden later blijft er van dat
positieve gevoel niets, maar dan ook HELEMAAL NIETS over. De Me die destijds de oplossing leek aan te
reiken, werd een Myself die de ene vergissing
na de andere beging en eindigde in een I
die zelf het probleem is. Als je op twee jaar tijd evolueert van oplossing naar
probleem, dan zit je met een, euh, Groot Probleem.

Ik ben depri.
Maak u vooral niet ongerust over mij, maar het verdict komt toch harder
aan dan ik anticipeerde. Ik was in mijn jeugd een fervente supporter, nu ben ik
eerder een sympathisant-op-afstand. Maar mijn hart zal altijd voor Beerschot slaan
en mijn bloed kleurt donkerpaars, niet rood. Ik heb mijn club al twee keer eerder
uit eerste klasse zien verdwijnen. In 1981 na een vermeend omkoopschandaal; een
jaar later was er gelukkig al opnieuw eersteklassevoetbal te zien in het
Olympisch Stadion. In 1991 omwille van financiële perikelen. Direct naar derde
klasse toen, maar dat was maar voor een jaartje. Helaas lukte het daarna niet
om terug te keren naar de hoogste afdeling en was er het definitieve, door een
faillissement bezwaarde einde in de lente van 1999, waarna een fusie met
Germinal Ekeren soelaas moest brengen. (Voor de volledigheid en ook wel een beetje de petite histoire: in het seizoen 1907/1908
moest het antieke Beerschot ook al een jaartje in een lagere divisie acteren.)

Ik ben hoopvol.
Niet om die licentie alsnog te halen, dat lijkt me een ‘Mission Impossible’
(welke investeerder wil nu vele miljoenen euro’s in een club pompen die niet op
het hoogste niveau acteert?), maar wel dat deze club met zijn rijke
geschiedenis wordt gered volgens een KV Mechelen-achtig scenario. Een paar BA’s
die er hun schouders onder zetten, een
handvol slimme (nieuwe!) bestuurders, het Antwerpse zakenleven dat wordt aangesproken om
te investeren in een gerenoveerde club en de supporters die inspraak krijgen en
hún club mee mogen leiden. Bestuur, technische staf en spelers zijn allang geen
stabiele factoren meer in een voetbalclub; supporters zijn dat wel. Zij zijn loyaal.
Zij verdienen respect. Zij moeten nu maar de falende business mensen aan de
kant schuiven. Van een kat wordt gezegd dat ze negen levens heeft. Hoe zit dat
eigenlijk met een beer? Want Beerschot begint over vier maanden aan haar vijfde
leven. Kleine waarschuwing voor de tegenstanders en al diegenen die zich nu een
breuk lachen met de miserie van paarswit: tik in het zoekvenster van Google de
woorden ‘vel’, ‘beer’ en ‘verkopen’ in. Duidelijk?