‘Verras uw vriendin met een avondje Barcelona’. Dat is de
reclameslogan waarmee 2BE poogt om vanavond zoveel mogelijk kijkers te lokken
naar de Champions League-wedstrijd tussen FC Barcelona, zeg maar: Barça, en
Paris Saint-Germain, zeg maar: PSG. Ook vrouwen dus, die volgens de redenering van de zender normaal niet naar het voetbal kijken en hun vent veel liever zouden verplichten om
op Voor hetzelfde geld of zo af te stemmen. (Terloops: zou er iemand zo naïef zijn om bij het lezen van die
advertentie te denken dat 2BE een échte reis naar Barcelona aanbiedt?)
Ik vind dit een domme advertentie en wel hierom. Eén: het is
seksistisch, alsof vrouwen per definitie niet van voetbal kunnen houden. Twéé:
het is naïef, want je gaat iemand die niet van voetbal houdt, niet overhalen om
te kijken omdat er een pittige oneliner aan voorafgaat, waar enkele slimme
jongens van een overbetaald reclamebureau ongetwijfeld van denken dat ie geniaal is. Drie:
het is ontoereikend, omdat Barça niet de geschikte ploeg is om als
net-niet-voetballiefhebber overstag te gaan.
Ho, zult u roepen, maar de blaugrana spelen toch zowat het mooiste voetbal op aarde?
Inderdaad, maar net daarom is het niet geschikt om mensen die amper weten dat
er zoiets bestaat als een buitenspelregel – laat staan wat die inhoudt – te
overtuigen om voortaan mee op de bank te gaan zitten als het Champions
League-avond is. Nieuwe voetbalfans lok je met ouderwets kick ‘n’ rush, waarbij er veel actie is, ballen die heen en weer
vliegen, luchtduels, elleboogstoten, vele voorzetten, publiek dat wild te keer
gaat op de tribunes.
Vergelijk het met kunst. Als je iemand wil warm maken voor
moderne kunst, dan confronteer je hem of haar niet onmiddellijk met Jackson
Pollock, Mark Rothko of Joseph Beuys. Neen, je doorloopt eerst een parcours dat
je langs Monet, Picasso, Dalí en Magritte voert. Actie! Iemand die voor het
eerst naar atletiek kijkt, zal oneindig veel meer genieten van de 100 meter bij
de mannen, dan van de marathon, om over het hamerslingeren nog maar te zwijgen.
Wielrennen is pas leuk voor de gelegenheidskijker als er wordt gevallen en
gevloekt en lek gereden op een kilometer van de streep. Confronteer een
wielerleek met de krachttoeren van Fabian Cancellara en de reactie zal meer dan
waarschijnlijk zijn: ‘Hoe saai!’
***
Ik verras mijn vrouw niet met een avondje Barcelona. Ze mag
meekijken, daar niet van, maar ik kan net zo goed op mijn eentje genieten van
het beste clubvoetbal aller tijden. Ik aarzel niet om het einde van de vorige
zin te herhalen, inclusief uitroepteken dit keer: ‘Het beste clubvoetbal aller
tijden!’. Zoals iemand onlangs schreef: Barça is de wiskundige perfectie binnen
een groene rechthoek. Bestudeerde driehoekjes die op improvisatie lijken, maar
het gevolg zijn van oneindig vele uren trainen. Het is geen toeval dat de
dragende spelers van Barça jarenlang hebben rondgelopen in La Masía, het
opleidingscentrum van de Catalaanse grootmacht, die meer dan terecht de slogan
‘Més que un club’ koestert.
Barça speelt het soort voetbal waar ik altijd van heb
gehouden. Dominant, technisch sterk, positief, productief, een tikkeltje
arrogant ook. Vertrekkend vanuit de eigen sterkte. In deze duistere tijden
waarin ‘omschakelingsvoetbal’ de toverformule van cynische alchemisten als José
Mourinho, Rafa Benitez en, sinds een jaar of tien, Sir Alex Ferguson is
geworden – een moderne versie van Helenio Herrera’s catenaccio, waarbij je vertrekt vanuit een negatieve, defensieve
organisatie en vervolgens probeert te profiteren van de fouten van de
tegenstander -, is Barça een zeldzaam lichtpunt.
En laat me meteen nog maar een knuppel in het hoenderhok
smijten: Lionel Messi is voor mij zonder enige twijfel de beste voetballer aller tijden.
(Waarop de fans van Pelé en Diego Maradona naar goede gewoonte uit hun krammen
schieten…) Neen, de 1m60 kleine ‘vlo’ heeft nog geen wereldbeker gewonnen (en
al zeker geen drie, zoals Pelé), maar hij heeft andere prestaties geleverd die
uniek zijn. Zullen we het inderdaad even over erelijsten hebben?
Pelé: zes titels met Santos in Brazilië, twee eindzeges in
de Copa Libertadores (de Zuid-Amerikaanse tegenhanger van de Champions League),
twee keer de Intercontinentale beker (het huidige WK voor clubs), drie
wereldtitels met Brazilië (al speelde hij in 1962 niet de finale omwille van
een blessure), vele malen topschutter in de Braziliaanse competitie, in 1999
door het Internationaal Olympisch Comité uitgeroepen tot atleet van de twintigste eeuw.
Maradona: twee titels met Napoli in Italië, één titel met
Boca Juniors in Argentinië, één Coppa Italia met Napoli, één Copa del Rey met
Barcelona, één UEFA Cup, één wereldbeker en één finale met Argentinië, één keer
topschutter in de Serie A, één Gouden Bal als beste voetballer van het jaar en
twee bekroningen van France Football (die trofeeën werden in de jaren tachtig
nog apart uitgereikt).
Messi: vijf titels met Barcelona in Spanje (en een zesde op
komst), twee keer Copa del Rey, twee keer Champions League (hij speelde als
19-jarige ook mee in de campagne 2005/2006, maar was niet geselecteerd voor de
finale, maar ja, zelfs Xavi en Iniesta zaten toen op de bank…), twee keer het
WK voor clubs, één Olympische titel met Argentinië, twee keer topschutter in de
Primera División, vier opeenvolgende Gouden Ballen als beste voetballer ter
wereld. En hij is nog altijd maar 25.
Bovendien is Lionel Messi een aardige jongen, zonder
kapsones, al heeft ie nu wel een tattoo met de naam van zijn zoontje Thiago en
twee babyhandjes op zijn linkerkuit en een afbeelding van zijn vriendin op zijn
linkerschouderblad staan. Maar je hoort over hem geen wilde discotheekverhalen,
geruchten over ongeremd drugsgebruik of berichten over het in beschonken
toestand in elkaar rammen van een toevallige voorbijganger die naar zijn zin
iets te veel in de weg liep. Messi: kleine man, grote voetballer, bescheiden
mens.
***
Als de logica gerespecteerd wordt, zullen FC Barcelona en
Bayern München vanavond de reeds voor de halve finales gekwalificeerde teams
Real Madrid en Borussia Dortmund vergezellen in de trommel voor de loting. En
dan is het maar hopen dat we geen Spaanse en Duitse duels krijgen.
Ik hoop op Barça-Borussia en Real-Bayern. Niet om de reden
die u misschien denkt: ik wil geen Clásico op Wembley op 25 mei. Mijn
droomfinale is die tussen de twee sterkste teams van Europa van dit ogenblik,
twee clubs die traditie hebben, pracht en praal uitstralen, en dominant voetbal
spelen: Barcelona en Bayern. En dat de beste dan moge winnen!
Ik zou het toch mooi vinden die twee grote rivaliteiten in de halve finales te zien: Dortmund-Bayern en Real-Barcelona – kan alleen maar vuurwerk opleveren. Het is volgens mij tevens de meest waarschijnlijke weg naar wat ook mijn droomfinale is: Bayern – Barça.