Maandans

Er was een tijd dat sneeuw op televisie geheid voor
huiskamerdiscussies zorgde. Ik spreek over de jaren zestig en zeventig, toen
‘sneeuw’ stond voor: beeldstoringen. Iemand moest dan de antenne op het dak
gaan verdraaien, de discussie moest dan uitmonden in het aanduiden van een Chinese
vrijwilliger. Sinds een jaar of tien verwijst sneeuw dan weer naar de
ochtendbeelden op Canvas. Toeristische plaatjes die aangeven wat de temperatuur
is in de vakantieoorden. Redelijk nutteloos, aangezien je op dat moment gewoon
thuis voor je tv zit, maar soit.

Drie weken geleden kreeg sneeuw plots iets prettigs.
Toen werd de eerste aflevering van de Noors-Amerikaanse tv-serie Lilyhammer uitgezonden op Canvas (toch
al de zender met de meeste affiniteit met het witte poeder). En sindsdien zit
ik elke vrijdagavond om twintig voor negen trouw voor mijn tv, omdat ik geen
seconde wil missen van deze lekker knettergekke reeks.

Lilyhammer speelt
zich af in de zeer noordelijk gelegen Noorse stad Lillehammer, in 1994 nog het
decorum voor de Olympische Winterspelen. De ‘Lily’ uit de titel was de hond van
Frank ‘The Fixer’ Tagliano, een New Yorkse gangster die ruzie krijgt met de top
van de maffia en dan maar besluit om spijtoptant te worden. Hij probeert één
van de maffiakopstukken aan de galg te praten (wat niet lukt, want er blijken
te weinig bewijzen te zijn), overleeft een aanslag waarbij zijn hond wel naar
de dierenhemel wordt geknald en kiest in het kader van een
beschermingsprogramma voor getuigen Lillehammer uit als nieuwe verblijfplaats
(‘Didn’t you see the Olympics in ’94? It
was beautiful!‘).

Frank Tagliano wordt Giovanni Henriksen, zeg maar: Johnny.
Rond de cultuurverschillen die al van bij de eerste confrontatie met de lokale
bewoners opdoemen wordt het scenario vakkundig opgebouwd: tegenover het koele,
afstandelijke en nogal braaf volgens de regels levende Noorwegen staat de
fikser, de gangster die de dingen liever onder tafel regelt en daarbij chantage
en een portie geweld niet schuwt. Je kan de maffioso dan wel uit de maffia
halen, maar eens een maffioso, altijd een maffioso. En dus koopt Johnny zich
een sportbar, maakt hij een alleenstaande moeder zwanger, wurmt hij zich in een
grootschalig bouwproject en wordt hij stilaan een belangrijke ‘speler’ in de
voordien zo rustige en vredevolle stad. Everybody
loves Johnny… omdat ze niet anders kunnen.

Lilyhammer is de
tv-reeks die de broers Coen hadden kúnnen maken. De absurde humor, het scenario
waarbij je enerzijds voortdurend op het verkeerde been wordt gezet en anderzijds sommige plotwendingen van mijlenver ziet aankomen, de maffe personages
en het overweldigende witte decorum (dat sterk aan Fargo doet denken) – en dat alles in een vrij gezapig tempo – zijn vintage Coen, maar dan zonder Ethan en
Joel aan het commando.

De rol van Johnny wordt gespeeld door Steven Van Zandt,
jawel, de Little Steven uit Bruce Springsteens E Street Band, maar ook al
opmerkelijk bezig in een bijrol in The Sopranos
(als Silvio Dante, eigenaar van de Bada Bing, de stripclub waar veel van de
actie zich afspeelt). Van Zandt schreef ook mee aan de scenario’s van Lilyhammer. Als acteur kent hij eigenlijk slechts
één gelaatsuitdrukking (onderlip naar voor, mondhoeken naar beneden gekruld,
ogen half gesloten, hoofdschuddend), maar dan wel een hele fijne. Giovanni
Henriksen is een gangster ‘you love to
hate‘. Een vent waarvan je weet dat hij het verkeerde pad bewandelt, maar
die diep vanbinnen niet eens zo slecht is. Alleen heeft hij niet geleerd om
zich sociaal aanvaardbaar te gedragen.

Drie afleveringen zijn er inmiddels al gepasseerd op Canvas.
U weet dus wat u te doen staat vanaf nu. De afleveringen zijn ook opvraagbaar
in de tv-theek onder de noemer ‘Net Gemist’. En in Noorwegen zijn ze inmiddels gestart
met de opnamen van het tweede seizoen. Neen, sneeuw hoeft niet noodzakelijk synoniem
te zijn van winterellende.

***

Canvas heeft trouwens gezorgd voor een sterk fictie-aanbod
op vrijdagavond. Na Lilyhammer staat
het achtste en allerlaatste seizoen van Desperate
Housewives geprogrammeerd. Deze met talloze tv-prijzen, o.m. Emmy’s en
Golden Globes, bekroonde serie speelt zich af op Wisteria Lane, een typische suburban straat van een Amerikaans
stadje, en vertelt de avonturen van vier hartsvriendinnen. In seizoen acht
proberen die een moord die één van hun echtgenoten gepleegd heeft, te
verdoezelen. Dat loopt niet van een leien dakje.

Desperate Housewives
is voor tv wat een deurenkomedie in de theaterwereld is: een opeenstapeling van
tragikomische misverstanden, die door het gedrag van de hoofdpersonages alleen
maar groter en onbeheersbaarder worden. Maar de situaties blijven wel
herkenbaar en schurken vaak akelig dicht aan tegen wat je zelf in realiteit al
hebt meegemaakt.

***

En terwijl half Vlaanderen zich vergaapt en vertweet aan The Voice van Vlaanderen hebben
meerwaardezoekers dus een bijzonder aangenaam alternatief op Canvas. Mocht u
mij dringend nodig hebben: op vrijdag ben ik anderhalf uur lang incommunicado!

Als het over New York stad gaat ben ik bevooroordeeld. Geen
kwaad woord over the Big Apple, de
meest bruisende, fascinerende en energie opslorpende stad die ik ooit bezocht.
En als ik schrijf “New York”, zo moet ik eerlijk bekennen, heb ik het
in de eerste plaats over Manhattan. Over het waarom van mijn liefde voor NYC
hoop ik u morgen te onderhouden in een volgende blogpost.

Aanleiding voor dit korte stukje is de vijfdelige documentaire
tv-reeks New York Confidential, die
voor Arte werd gemaakt door vijf verschillende regisseurs. Aflevering 1 was gisteravond
te zien op Acht. Phillippe Saint-Gilles exploreerde daarin Downtown Manhattan.
Hij deed dat niet door nogmaals over de platgetreden paden te lopen en uitvoerig
de toeristische sightseeings te
tonen, maar door buurtbewoners aan het woord te laten over hùn New York.

Een Canadese fotograaf struint mee door de vervallen Lower
East Side, ooit de plek waar de eerste immigranten neerstreken. Een vrouw die
ijvert voor meer groen tussen de wolkenkrabbers verdedigt met veel vuur haar turf. Een
galerijhoudster wandelt over een tot een langwerpig park omgebouwde spoorlijn
hoog boven de grond. De eccentrieke styliste van Sex and the City vertelt waarom ze met haar boetiek verhuisde van Midtown naar
Downtown Manhattan. En er zijn er nog.

Het resultaat zijn boeiende, originele en stuk voor stuk
verrassende verhalen, die telkens vanuit een andere invalshoek een zeer
specifiek licht werpen op deze betoverende stad. Downtown Manhattan blijkt,
iets meer dan elf jaar na de verwoestende aanslagen van 9/11, niet alleen
hersteld te zijn van die mokerslag, maar heeft er ook een nieuw elan uit geput.
New Yorkers krijg je niet klein, ze zijn te eigenwijs en te arrogant om zich te
laten doen door een stelletje terroristen. De WTC torens zijn dan wel uit de
skyline verdwenen, wat overblijft is niet min.
En wat op Ground Zero verrijst zal dat ook niet zijn.

Een goede toeristische documentaire herken je aan de impuls
die je vertoont om na afloop snel een online reis te boeken en alvast je
koffers klaar te zetten. Ondanks het feit dat New York Confidential niet de voorspelbare toeristische plaatjes
toont, had de eerste aflevering dat effect op mij.

Ik ga dus zeker blijven kijken. Vanavond staat al de tweede
aflevering op het menu: Judith Du Pasquier bezoekt daarin de wijk Queens.
Afspraak om 19u45 op Acht. Welcome in
the city that never sleeps!

We konden er niet omheen: kranten- en weekbladpagina’s
werden ermee gevuld, praatprogramma’s op radio en televisie vol gepraat, een
Wikipedia-pagina op voorhand klaargestoomd. We zouden het geweten hebben dat Tom Lenaerts en Tom Van Dyck een tragikomische reeks met de titel Met Man en Macht hebben uitgewerkt voor Vier. Zonder reclame-onderbrekingen! De pax
media ging de jongste dagen wel heel erg ver, want de Tommen mochten
aanschuiven bij Vriend & Concurrent. Ruim acht jaar na De Parelvissers was het uitkijken naar de jongste worp van
Lenaerts, een man die zijn tijd neemt om fictie te schrijven.

Hooggespannen verwachtingen, dus, en die werden bij de
eerste aflevering zeker niet helemaal ingelost. Ook de kijker was nog niet mee. De teller bleef staan op 708.240, uitgesteld kijken inbegrepen. Da’s prima voor Vier, maar
op één zou de eerste aflevering van een dusdanig gehypete serie tenminste het
dubbele gehaald hebben.

Het verhaal speelt zich af in de fictieve Vlaamse gemeente
Ransegem, waar burgemeester Gaston Van Opstal (gespeeld door Josse De Pauw) al
drie ambtstermijnen aan de macht is. Van Opstal is N-VA’er met een familiaal Volksunie-verleden. Zijn twee dochters zijn getrouwd met zijn twee
rechterhanden in het schepencollege. Van Opstal is goed bevriend met café-uitbater
Tony (Jan Decleir), die dan weer de vader is van de woordvoerder van de sp.a. Die partij
zit, samen met Groen, in de oppositie in Ransegem, dat wordt bestuurd door N-VA
en CD&V. (Waar OpenVLD zich bevindt in het politieke spectrum is vooralsnog
niet duidelijk geworden uit de eerste aflevering.)

Maar allemaal, coalitie én oppositie, trekken ze na een
heftige discussie in de gemeenteraad naar café Bij Rita, waar de reeds genoemde
Tony en zijn vrouw Rita achter de toog staan. Niet voor lang meer, want na
veertig jaar kondigen ze aan dat ze de zaak zullen sluiten. Geen nood echter,
want ex-wielrenner Ludo Jacobs zal samen met zijn Nederlandse echtgenote de polyvalente zaal
gaan uitbaten, een prestigeproject van het gemeentebestuur. Jacobs wordt ook de allereerste ereburger van Ransegem, een idee dat uit de
koker van de burgemeester zelf komt, die het zonder al te veel overleg
doordrukt in de gemeenteraad.

Verlicht despotisme en nepotisme zijn dus de uitgangspunten.
Niets nieuws onder de zon, dat vind je in vele Vlaamse gemeenten met minder dan
tienduizend inwoners terug. De lokale politiek gedijt al vele decennia op die
manier en zal dat ongetwijfeld nog vele decennia blijven doen. ‘Ons kent ons’
is zowat de voornaamste basis om het te maken in een kleine biotoop, het is in
elk geval oneindig veel belangrijker dan politieke overtuiging. Discussiëren en
ruzie maken moet kunnen, maar aan het eind van de dag verbroedert iedereen aan
de toog van het estaminet in de schaduw van de kerktoren. Welkom in Vlaanderen,
‘land van de gewassen maandverbanden en vriendjespolitiek’ (dixit Jean Pierre
Van Rossem twintig jaar geleden).

Aan het eind van de eerste aflevering komt de burgemeester om bij
een auto-ongeval. Dronken in het slaap gevallen achter het stuur? Zes maanden
voor de verkiezingen slaat de paniek in. Zoveel opschudding is de gemeente niet gewoon. Wie moet hem gaan opvolgen? Welke
richting gaat Ransegem uit? Dat zullen we de komende zeven weken moeten ontdekken.

Met zoveel personages en zoveel intriges kozen Tom & Tom
ervoor om rustig de tijd te nemen om Met
Man en Macht te introduceren bij de kijker. Neem nu de openingsscène,
waarin Gaston en Tony tijdens een nachtelijke autorit elkaars kunstgebitten vergelijken. Zet daar twee
middelmatige acteurs en je krijgt een overbodige, ietwat vervelende sequentie. Zap,
en je bent weg. Met De Pauw en Decleir werd het meteen een hilarisch
topfragment. Het tempo bleef daarna zo gezapig, maar je voelde al wel de onderhuidse
spanningen en je kon al voorspellen dat wat er sluimerde de volgende
afleveringen zal losbarsten.

Toch waren er ook storende cliché-beelden.
Natuurlijk komen de verkozenen van Groen op de fiets aanrijden voor een
vergadering, laten ze zich intimideren door de arrogant een sigaar rokende
burgemeester en zijn schoonzoon, en debiteren ze wat wereldvreemde voorstellen.
Natuurlijk is de fractieleider van de sp.a een hyperdemocratische naïeveling.
Natuurlijk gedragen de machthebbers zich überarrogant. Dat had toch iets minder
zwart/wit gemogen.

Met Man en Macht
kan bogen op een topcast: naast Josse De Pauw en Jan Decleir zie je verder nog Tom Van
Dyck, Lucas Van den Eynde, Natali Broods, Els Laenen (een meisje met het
syndroom van Down die wat je noemt een ‘ontwapenende’ rol speelt), Peter Van
Den Begin, Koen De Graeve, Damiaan De Schrijver, Sven De Ridder, Viviane De
Muynck,… Het acteursgezelschap van Met
Man en Macht verhoudt zich tot pakweg Salamander
zoals Barcelona zich verhoudt tot Club Brugge. Ze worden allebei door hun supporters liefkozend
“FCB” genoemd, maar daar houdt de vergelijking dan ook op. Als je
Filip Peeters voor de honderdduizendste keer ‘Godverdomme’ hoort roepen, of An
Miller de zoveelste onbegrijpende blik ziet opzetten, of Jo De Meyere weeral dat
irritante toontje uit Heterdaad hoort
boven halen, dan weet je het wel: er is een immens verschil tussen de top in de
Champions League en de subtop in de Jupiler Pro League.

Maar toch: het spel van FC Barcelona was mooi om zien, maar
je miste doelpogingen en goals. Al was het slot dan weer behoorlijk fenomenaal. Van het zatte
gebral van de hele meute Bij Rita, over de naar huis zwalpende én rijdende
dronkaards en de verbijsterende reacties wanneer gemeld wordt dat de
burgemeester zich heeft doodgereden, tot het pakkende ‘Ik mis je zo’ dat de
gehandicapte kleindochter in de kletterende regen op het kerkhof zingt. Daar
zat de toon perfect. Elk gebaar was juist. Elk detail uitgekiend (tot en
met de wielertoeristen die plots opdoken op de plaats van het dodelijke ongeval).
En dat belooft voor de komende weken.

***

Op Canvas begon gisteravond het derde seizoen van Breaking Bad. Het verhaal van de aan
kanker lijdende scheikundeleraar die, om zijn dure behandeling te kunnen
betalen, zijn kennis van chemie aanwendt om methamfetamines van uitzonderlijk
hoog niveau te beginnen produceren en zo een belangrijke figuur in de drugswereld van
Albuquerque en omstreken te worden.

Een krant vergeleek de openingsscène – door het zand
kruipende mannen, op weg naar een soort schrijn – met het werk van Quentin Tarantino,
en terecht. Twee van de hoofdpersonages heten trouwens niet voor niets White en
Pinkman (vrij naar Mr. White en Mr. Pink uit Reservoir Dogs). Maar net zo goed ontdek je referenties naar de
films van Sergio Leone. Zwijgzame, enigmatische figuren, van wie je weet dat ze
heel wat op hun geweten hebben en dat ze voor niets terugdeinzen.

Breaking Bad
begon, in het eerste seizoen, als een redelijk rechtlijnig verhaal van een man
van middelbare leeftijd die, aangekomen op een tweesprong in zijn leven, het
verkeerde pad opgaat. Seizoen twee was al veel maffer, waarschijnlijk omdat de
makers van de serie zich gesterkt voelden door de positieve kijkcijfers.
Seizoen drie belooft nog veel meer krankzinnige toestanden. Mooi zo.

De maandagen zijn mooie televisie-avonden, met
achtereenvolgens Met Man en Macht op
Vier, Homeland op 2BE, Breaking Bad op Canvas en (de herhaling van) House: MD op vtm. ’t Is een beetje
puzzelen, want er zitten flink wat overlappingen in de uitzenduren, maar de digicorder is hierbij een gigantisch hulpmiddel. Tenminste, zolang uitgesteld tv-kijken niet wordt
doorgerekend aan de kijker…

Mensen uit mijn directe omgeving vertellen me geregeld dat
ik wat positievere commentaren zou moeten schrijven op deze plek. Welaan, hier
komt-ie: een op loftrommel begeleide blogpost over misschien wel de beste
tv-serie aller tijden, The West Wing (ik twijfel nog tussen deze en Twin Peaks).

Als je stilaan radeloos bent en last hebt van kerststress,
en de persoon voor wie je nog gauwgauw een cadeau moet vinden houdt van
tv-reeksen, aarzel dan niet: bestel als de wiedeweerga de volledige reeks van The West Wing, 7 seizoenen van 22
afleveringen die allemaal zo’n 40 minuten duren, op één van de bekende sites.
Tegenwoordig kan je die al voor zo’n 80 euro op de kop tikken in een verzorgde
box (die overigens al in 2006 werd uitgegeven). Ik heb het zelf gedaan vlak vóór de Amerikaanse presidentsverkiezingen – om in the mood te komen – en
sindsdien passeert er geen avond zonder minstens twee episodes te hebben
bekeken.

Daar zijn twee goede verklaringen voor. Eén: The West Wing is fantastische televisie.
Knappe scenario’s, briljante dialogen, uitmuntende acteurs, duizelingwekkend
camerawerk waarop Alfred Hitchcock jaloers zou geweest zijn. Op eenvoudig verzoek gooi ik er nog een paar extra adjectieven tegenaan.
Twéé: de reeks, die bij NBC liep van 1999 tot 2006, werd bij ons met enige
vertraging, op de onmogelijkste tijdstippen en niet begeleid door promotionele
tamtam uitgezonden door KanaalTWEE/2BE, zodat ik destijds de seizoenen zes en
zeven grotendeels gemist heb.

The West Wing
ontsproot uit de geniale koker van Aaron Sorkin, ook de bedenker/schrijver van het recente The Newsroom. Het verhaal speelt zich
nagenoeg uitsluitend af binnen de muren van het Witte Huis, waar in de
westelijke vleugel de beslissingen worden genomen die Amerika én de rest van de
wereld beïnvloeden. Daar worden we zeven jaar lang getracteerd op de
belevenissen van de bevlogen, progressieve president Josiah “Jed”
Bartlet (gespeeld door Martin Sheen): van zijn eerste verkiezing tot aan het afscheid na zijn tweede ambtstermijn.

Naast de president ligt de focus op de stafchef, de
adjunct-stafchef, de assistente van de adjunct-stafchef, de directeur
communicatie, de adjunct-directeur communicatie, de woordvoerster en de
nationale veiligheidsverantwoordelijke, kortom: de vertrouwelingen van POTUS
(President Of The United States). In de loop van de seizoenen verdwijnen er
personages (acteurs die plots wat anders te doen hadden) en komen er nieuwe
bij. Maar allemaal hebben ze gemeen dat ze ontzettend intelligent, behoorlijk
autistisch en bij momenten redelijk knetter zijn. De scenario’s zijn
realistisch, maar humor is nooit veraf, soms wordt het zelfs ronduit hilarisch. En
zo beleven we varianten op 9/11, een oorlog tussen Israël en Palestina, voortdurende terreurdreiging, een racistische aanslag, enzovoort. In één van de afleveringen
heeft de president het met zijn stafchef over het “Flemish Block”,
een extremistische partij die in “the north of Belgium” actief is, om
maar iets te zeggen.

The West Wing
ontving in die zeven seizoenen 86 prijzen, verneem ik via Wikipedia: o.m. 26
Emmy Awards (de voornaamste bekroning in de tv-wereld), 2 Golden Globes en 6
Screen Actors Guild Awards. De negen Emmy Awards na het eerste seizoen zijn nog
altijd een record voor een tv-serie, een record dat The West Wing wel moet delen met het al even realistische en
beklijvende Hill Street Blues.

Het realisme van de serie werd op een bepaald moment zelfs
bijzonder schrijnend. Het personage Leo McGarry, de stafchef, krijgt aan het
eind van seizoen vijf een hartaanval. Halfweg seizoen zeven stierf John
Spencer, de acteur die McGarry speelde. Spencer zou morgen, 20 december, 66
geworden zijn. Hij stierf op 16 december 2005, vier dagen voor zijn 59ste
verjaardag. Fictie en realiteit waren plots wel heel erg verweven.

Eén waarschuwing nog: slechts vier van de zeven seizoenen
werden in het Nederlands ondertiteld. Er zijn voor alle seizoenen wel ondertitels
beschikbaar in het Engels. Die heb je ook nodig, omdat niet alle politieke
vakjargon uit de States bij ons gemeengoed is. Maar laat dit een kleine
kanttekening zijn voor een must see-ervaring.

Dus: breek open die spaarpot, denk niet langer na over
kerstcadeaus en bestel nu die box van The
West Wing. De ontvanger zal je eeuwig dankbaar zijn. En hij/zij zal je ook
een maand of twee, drie gerust laten.

De Sufgerukte Wallies. Daar moest ik laatst aan denken toen
ik op een zaterdagnacht, na Match of the
Day, nog wat in het wilde weg zapte en op kanaal 41 bleef hangen. Daar zit
LifeTV!. Overdag amateuristisch en potsierlijk geklungel in vergelijking waarmee
De Pak de Poen Show hyperprofessionele,
moderne televisie was. ’s Nachts pakt de zender van middernacht tot 6 uit met
een “interactief erotisch magazine”.

Een niet onaantrekkelijke jongedame (ach, ik geef toe: ze
zag er best goed uit!) deed een tergend trage striptease, terwijl ze af en toe
slecht acteerde dat ze telefoontjes met geile kijkers afwerkte. Die divanscène
werd een keer of vier onderbroken door reclame voor allerlei ongure sites en
wulpse vrouwen. Callcats, zo heet het
programma (terloops: noem je zoiets ook een tv-programma?). Onderaan het scherm
las ik dingen als “live 24/7”, “fictieve profielen” en “geen
afspraken mogelijk”. En ook dat dit programma wordt gemaakt door het bedrijf Mobitainment uit Den Haag.

Het Vlaamse LifeTV! verhuurt dus ’s nachts zes uur lang haar
uitzendkanaal aan een stel snelle Hollandse jongens die actief zijn in de
seksindustrie. Dat deed me dan weer denken aan die schatrijke, in Brussel
wonende Duitser die fortuin had gemaakt met allerlei porno-websites en die deze
week werd opgepakt wegens belastingsfraude. A
man’s got to make a living. Me
Tarzan, YouPorn.

Ergens in de Nederlandse hoofdstad zit er dus iemand fictieve
profielen te bedenken van zeer inschikkelijke dames van allerlei maten,
gewichten, leeftijden en seksuele voorkeuren. Voor elk wat wils, zeg maar. ‘De
beste seksverhalen onder 1 nummertje’. ‘De heetste avontuurtjes van lekkere
vrouwen’. ‘Alle smaakjes op 1 nummer’. Bellen en sms’en kost 3 euro, mààr: elke
sms die je ontvangt is gratis. Nou, wat een service! Maar je bent wel, euh,
snel klaar met de uitzending, want na 40 minuten start alles opnieuw en wel dus
tot 6 uur ’s ochtends. Een lus, noemt men dat, een beetje zoals Het Journaal of Terzake, maar dan met minder om het lijf. (Voor wie zich nu
ongerust maakt: ik ben niet opgebleven, hoor, de digicorder doet wonderen in
zo’n geval, met vooruitspoelsnelheid 64 ben je er zo door en ik had bovendien een
journalistiek excuus voor mijn ongeruste echtgenote.)

Vorig jaar was er heel wat te doen over de belspelletjes en
de manier waarop argeloze kijkers werden misleid en bedot. Het tv-programma Basta kwam daarmee naar buiten. Er ging
streng tegen opgetreden worden, klonk het toen onmiddellijk. Maar blijkbaar is er nog een flinke
grijze zone, waarin loslopend wild uit Den Haag poen schept, met dank aan een
Vlaamse tv-zender die noch de middelen, noch het talent heeft om 24/24
televisie te maken. (Wie wel, trouwens?) Ik heb niet de proef op de som genomen (mijn
mate van ziekelijkheid en voyeurisme valt nog behoorlijk mee, toch bedankt voor
uw oprechte bezorgdheid), maar ik durf er donder op zeggen dat als je belt naar
zo’n sekslijn, je niet direct bediend wordt, excusez le mot. De Sufgerukte Wallies zijn op LifeTV! dus ook
leeggeplunderde Wallies, want daar draait zo’n beetje businessmodel uiteraard
op. Is er ergens in dit land iemand die dit soort praktijken in het oog houdt
en er tegen optreedt? Bespaar me het antwoord, ik ken het al.

O ja, ik ben u nog een verklaring schuldig. De Sufgerukte
Wallies was een Nederlandse vijfkoppige band die tussen 1987 en 2000
“galeislavenrock” maakte, ik verzin het niet. Galeislavenrock is een prettig gestoorde
mengeling van chanson, punk, smartlap, rock, country, blues en hoempa. Eind
jaren tachtig, toen ik een uitermate succesvol manager en booking agent was (not!), speelden De Sufgerukte Wallies in
het voorprogramma van Red Scarf, één van de groepen die ik vergeefs probeerde
uit de Vlaamse klei te trekken. Ik herinner me niets van dat concert, behalve
die originele groepsnaam van de support act. Die me een kwarteeuw later opnieuw voor de geest
doemt bij het bekijken van striptease op tv. Freud zou er ongetwijfeld een
verklaring voor gehad hebben.