Exact een week na de fantoomdiscussie over de
“loketjanet” – het aangekondigde verbod op het dragen van regenboog
T-shirts voor wie zich gebonden voelt aan de “obediëntie” van
homoseksualiteit – is er een nieuwe lokettenkwestie in Antwerpen. Dit keer gaat
het om de verhoging van het inschrijvingsgeld voor “vreemdelingen”.
Dat wordt opgetrokken van 17 naar 250
euro, met als verklaring dat dit bedrag de werkelijke kosten voor de stad moet dekken.
Hoewel minder hevig dan vorige week, woedt ook nu een
stevige debat over deze beslissing van Liesbeth Homans, Vlaams
volksvertegenwoordigster, Antwerps schepen van Sociale Zaken en voorzitster van
het OCMW, rechterhand van N-VA-voorzitter/burgemeester Bart De Wever. Groen en
PVDA+ zijn fel tegen de maatregel gekant, sp.a beraadt zich nog over een antwoord,
Vlaams Belang vindt het niet streng genoeg en pleit voor een immigratiestop. Tot zover de voorspelbare reacties.
Groot-Vlaamse
Alliantie
Ik ben geen politoloog en heb niet de pretentie om een groot
politiek doorzicht te claimen, maar er tekent zich volgens mij een duidelijk
patroon af. Abrupt afschaffen van de stadsslogan zonder alternatief, het verbod
op zichtbare uitingen van overtuiging of geaardheid in openbare diensten nog
strikter interpreteren dan in het verleden, het moeilijker toegankelijk maken van ’t stad voor inwijkelingen, … Telkens
weer is het BDW versus links en de culturele elite. Mijn aanvoelen is hoe
langer hoe meer dat dit bewust gebeurt en dat Antwerpen door de N-VA gebruikt
wordt als politiek laboratorium voor wat er straks in Vlaanderen moet gebeuren.
N-VA mikt volgens mij op het ontstaan, al dan niet spontaan,
van een G-VA: een Groot-Vlaamse Alliantie. De tijd is er rijp voor:
conservatief is geen scheldwoord meer, een hardere aanpak van criminaliteit wordt
op de meeste banken toegejuicht, de roep van werkgevers om in Vlaanderen een ondernemersvriendelijk klimaat te creëren wordt au sérieux genomen, de wapperende Vlaamse vlag wordt niet meer als
een versleten symbool gezien, een onafhankelijk Vlaanderen voorop stellen
klinkt niet langer als vloeken in de kerk.
Al wat BDW moet doen is a) bij de verkiezingen van 25 mei
2014 de peilingen waarmaken of zelfs nog beter doen dan verwacht, en b) een
discours aanhouden dat gebaseerd blijft op een werkgeversvriendelijke economie
en het culpabiliseren van de Walen. Dat zal het schisma tussen links en rechts
nog vergroten in dit land, in een tijd dat rechts de wind in de zeilen heeft.
Tel uit je winst!
Vlaams Belang + LDD +
wat christen-democraten en liberalen
De G-VA moet dan gaan bestaan uit de N-VA, dat spreekt voor
zich, maar ook uit Vlaams Belang, LDD en delen van CD&V en OpenVLD.
Vlaams Belang zal in 2014 zeker nog apart opkomen, maar als
de neergang wordt bevestigd – en zeker wanneer het verlies aan stemmen opnieuw
winst oplevert voor die andere naar onafhankelijkheid strevende Vlaamse partij
– kan Gerolf Annemans de volgende stap zetten: ophouden als aparte partij en
opgaan in de N-VA. De aanzet daartoe gaf hij al in het ideologische interview
dat hij onlangs weggaf aan De Standaard. Vlaams Belang wil een respectabele
Vlaamse partij worden, die het zeventigpuntenplan heeft afgezworen en komaf wil
maken met het bokshandschoen-verleden, waardoor ze zichzelf de facto overbodig
maakt, want er is al zo’n respectabele Vlaamse partij, die het bovendien
bijzonder goed doet. Filip Dewinter en Annemans zelf kunnen zich nog één keer
laten verkiezen, samen met enkele andere oudgedienden van het Blok, en mogen
dan bij wijze van afscheid nog vijf jaar uitbollen in het federale en het
Vlaamse parlement, waarna ze met politiek brugpensioen kunnen gaan.
Of LDD aparte lijsten zal indienen over vijftien maanden is
nog maar de vraag. De slabakkende ruziebarak van Jean-Marie Dedecker stelt
electoraal echt nauwelijks nog wat voor. Het zou een mooie exit voor JMD zijn
om zich bij BDW te voegen. Eén lelijke vlek uit het verleden moet dan wel
worden opgeboend: de vorige poging van BDW om JMD in, toen nog, het kartel
CD&V/N-VA op te nemen, werd afgeblokt door de christen-democraten en zorgde
ook voor een persoonlijke frictie tussen de twee mannen, omwille van een
gebroken woord. Puur op partijprogramma bekeken passen N-VA en LDD, op een paar
details na, echter prima bij elkaar.
Bij de CD&V lopen ook nog wat mensen rond die het kartel
altijd genegen zijn geweest en die het brutaal stopzetten van die samenwerking
blijven betreuren. Als ze de peilingen bekijken en zien dat de vroegere
kartelpartner momenteel dubbel zo groot is geworden als de eigen club, dan is
het wel bijzonder aanlokkelijk om de overstap te wagen. Zeker als je het
politieke hart rechts draagt en de aanhankelijkheid van de eigen partij met de
christelijke vakbond een doorn in het oog vindt.
Tenslotte zijn er ongetwijfeld donkerblauwe liberalen die de
anti-nationalistische uitspraken en geschriften van de oude krokodillen van de
OpenVLD (Verhofstadt, De Gucht, Dewael) beu zijn. Komt daarbij dat die partij
er zelden of nooit in is geslaagd om de belastingen te verlagen, toch nog altijd
één van de voornaamste uitgangspunten. Liberale werkgevers voelen zich
tegenwoordig eerder thuis bij BDW en N-VA, dan bij Rutten & co. Wie weet
geldt dat weldra ook voor een aantal liberale politici.
Politieke labo aan de Schelde
Nogmaals: het is maar een theorietje van een dilettant, noem
me gerust een vanger in het koren zo u wil, maar het is niet eens zo gek, vind
ik zelf. Het verzamelen van de politieke krachten langs de rechterzijde, zal
het verdeelde links en het krimpende centrum nog meer teisteren.
Het zou me dan ook niet verbazen, mocht BDW in het politieke
labo aan de Schelde de komende weken en maanden nog meer harde, controversiële
maatregelen nemen. Het zal zijn respect bij extreem-rechts verder opbouwen en
zijn standvastigheid zal door centrum-rechts gekoesterd worden. Van CD&V en
OpenVLD moet hij weinig vrezen in het stadsbestuur: die zijn al blij dat ze mogen
meespelen.
