De vorige wereldkampioen. Naar huis.
De vorige twee wereldkampioenen. Naar huis.
De vorige drie wereldkampioenen. Naar huis
(Duitsland, Spanje) of niet mogen deelnemen (Italië).
De voetballers die het jongste decennium
hebben gedomineerd en de Gouden Ballen onder hun tweetjes verdeelden. Naar
huis.
De twee landen die het wereldvoetbal al een
decennium domineren. Naar huis.
De winnaars van de recentste continentale
kampioenschappen. Naar huis (Portugal, Australië) of niet mogen deelnemen
(Chili, Kameroen, Verenigde Staten).
Zeven spelers uit de Top 10 volgens het panel
van het spelletje soccermanager.com. Naar huis. (Alleen Luis Suárez en Luka
Modric zijn er nog bij na de achtste finales, Neymar kan dat deze namiddag eveneens
verwezenlijken.)
Vijf Afrikaanse deelnemers. Naar huis. (Voor
het eerst sinds 1982 is er geen enkel Afrikaans land dat de tweede ronde heeft
bereikt, vanaf 1986 lukte dat elke keer.)
De Russische fans na de strafschoppenreeks
tegen Spanje. En we gaan nog niet naar huis, bijlange niet, bijlange niet.
***
Messi die in de nek van doelpuntenmaker Rojo
springt, het had het beeld van het WK kunnen opleveren, maar we zijn het al
vergeten. Wat bijblijft uit die wedstrijd tussen Argentinië en Nigeria: de
dubbele middelvinger van Diego Maradona, vier jaar lang (1986-1990) de beste
speler van de wereld, sindsdien een zielenpoot, maar wel tegen betaling prominent
aanwezig in de eretribune. Won zogezegd op z’n eentje de wereldbeker van 1986,
Hand van God inbegrepen. Toen al aan de coke, maar er nog niet onder bedolven.
Begenadigd voetballer, zeer zeker, maar hij had veel te danken aan het stille
labeur van de rest van het elftal. Iedereen is de centrale verdedigers Brown,
Cuciuffo en Ruggeri vergeten. Onder meer dankzij hen, de centrale buffer Sergio
Batista en de vleugelbacks Giusti en Olarticoechea, kon Maradona zich uitleven
op dat WK. Onder meer door de schuld van de middelmatige stampers Mercado,
Otamendi, Rojo, Tagliafico en de hoogbejaarde Mascherano kon Messi dat niet.
Een team is meer dan een individu, al kan een individu wel het verschil maken.
Maradona was niet alleen in 1986, Messi (helaas) ook niet.
Ik wil deze Maradona liever niet meer zien op
mijn grootbeeld. Zeer slecht voorbeeld voor de jeugd, een mooie herinnering die
wordt weggeveegd voor wie die Mundial in Mexico intens heeft gevolgd,
stervoetballer die karikatuur is geworden. Niet mooi. I won’t cry for you Argentina.
The truth is, I never loved you (deze wereldbeker).
***
De Video Assistant Referee is een zegen voor
het voetbal. Veel minder foute beslissingen, en ook: veel minder overtredingen die
passeren. De statistieken bewijzen het. En toch: als én Gerard Piqué én Sergio Ramos
gelijktijdig tegen de grond worden gesmakt, de scheidsrechter daar geen graten
inziet en de VAR het ook niet heeft gezien, kun je je vragen stellen. Rusland
in de rol van Zuid-Korea in 2002, dankzij flaters van de scheidsrechters naar
de halve finales? Het zou zomaar kunnen, het zou zomaar niet mogen. De Russen
speelden tegen Spanje catenaccio van de zuiverste (versta: ergste) soort.
Daartegenover een variant van tikitaka die erop gericht was om de bal nóóit in
het strafschopgebied te krijgen. Spanje terecht uitgeschakeld, Rusland
onterecht door. Zo is voetbal, veel te vaak. Zaterdag dacht je: wow, eindelijk,
wedstrijden met rechtstreekse uitschakeling, beide teams gaan er vol voor.
Zondag was dat weer afgezwakt tot: bwah…
***
Ik dank de Rode Duivels dat ze vanavond tegen
Japan spelen, dan kan ik morgenavond voluit van Elvis Costello genieten. Accidents will happen, maar het zou zeer
jammer geweest zijn te moeten kiezen (for
the record: ik zou voor Costello gekozen hebben, want: I Want You en zo). In het Openluchttheater Rivierenhof in Deurne
hebben ze daar voor vanavond het volgende op gevonden: eerst België-Japan op
groot scherm, daarna Costello. Op het eerste gezicht: goed bekeken van de
organisatoren, maar wat doe je met de concertgangers die niet of nauwelijks in
voetbal geïnteresseerd zijn? En hoe zit dat met burengerucht na halfelf in de
weinig tolerante stad A? Kan Costello zo wel een volwaardig concert spelen?
Mocht België toch dinsdag hebben moeten spelen, had ik toch graag Costello
zoals gepland om kwart voor negen zien beginnen, om al vroeg in de set (ja, ik
heb gespiekt in zijn recente setlists) het ultieme voetballied (I Don’t Want To Go To) Chelsea mee te brullen.
Pump it up, Rode Duivels!
***
De immer spitante Gary Lineker tweette
gisteren na de uitschakeling van Spanje dat Adnan Januzaj de grote favoriet is
voor BBC Sports Personality of the Year.
Een steekje, want uiteraard kan alleen een Brit(se) die jaarlijkse trofee
winnen. Wat de presentator bedoelde: goed dat Januzaj gescoord had tegen
Engeland, zodat de Engelsen, als tweede in de groep, in een op papier zwakkere
tabelhelft zijn terechtgekomen. En er dan morgen gewoon uit liggen tegen
Colombia? Als dit WK al één ding geleerd heeft, is het dat iedere wedstrijd op
zich staat, en dat geldt zeker vanaf de achtste finales. Zouden de Spanjaarden vandaag
blij zijn omdat ze in de zwakkere tabelhelft waren beland?
Al dat gespeculeer over spelen om te winnen,
of liever niet, vóór Engeland-België, vond ik ergerlijk. Dat een
bondsvoorzitter, een coach of spelers nadenken over de gevolgen van een
resultaat, kan ik nog enigszins begrijpen, al is moedwillig niet willen winnen
een aanfluiting van de essentie van het spelletje voetbal. Dat voetbaljournalisten
dat cynische spelletje meespeelden en het idee om bewust niet te winnen niet
alleen verdedigden maar zelfs aanmoedigden, is een regelrechte schande. Het
druist in tegen een fundamenteel maar helaas vaak vergeten onderdeel van hun
job: bekommerd zijn om ethiek en fair play, die twee voor de sport essentiële
begrippen die ze met hand, tand en klavier zouden moeten verdedigen. Dit
openlijke pleidooi tot een vorm van matchfixing is alsof economiejournalisten
het ontduiken van belastingen of het witwassen van zwart geld zouden
aanmoedigen, of politieke journalisten aan politici zouden suggereren om een
leugentje om bestwil te vertellen aan de bevolking. (Ik ben niet naïef,
misschien gebeurt dat zelfs, maar wie dát doet verdient het predicaat
‘journalist’ niet. Bewaar ons van Mitspielers!)
Dat Maradona zijn middelvingers zou opsteken
naar sommige Vlaamse voetbaljournalisten, zou ik nog begrijpen.
