‘Multiculturele ontmoeting’, zo had ik het in
mijn elektronische agenda genoteerd. Vier namen noteren nam te veel plaats in
en ik vond niet zo direct een alternatief voor die nogal beladen term.
‘Multicultureel’ is een lelijke vlag voor een mooie lading die helaas steeds
meer mensen weigeren te zien.
Woensdagnamiddag heb ik op amper tweeënhalf
uur tijd meer geleerd over de islam en de moslims dan in de pakweg duizend
artikels, columns en opiniestukken die ik het voorbije jaar heb zien passeren
en die meestal vertrokken vanuit blank perspectief. ‘Ons’ perspectief. De ‘wij
tegen zij’ wordt in de retoriek in stand gehouden, zelfs door mensen die
gestudeerd hebben of die voor deskundig en vol worden aanzien in deze materie.
Wat belet ons eigenlijk om die ‘wij versus
zij’ te overstijgen en het gewoon over ‘ons’ te hebben? Die lichtjes andere
huidskleur, die andere geloofsovertuiging, die verschillende culturele bagage,
ach, dat hoeft toch geen belemmering te zijn voor toenadering en gemeende
interesse? Ik zou zelfs zeggen: het maakt de andere net nog veel interessanter
voor mij, op voorwaarde dat de interesse in twee richtingen werkt. Het zijn tenslotte landgenoten.
Vaststelling: er is een groeiende
emancipatorische beweging aan de gang bij jonge moslims, die erop gericht is
integratie te koppelen aan eigenwaarde, die de fundamenten van onze westerse
samenleving aanvaardt maar niet bereid is haar eigenheid op te offeren, die de
hand reikt naar al wie zijn wortels toevallig op deze plek op de aardbol heeft.
Is dat geen fijne gedachte? Kunnen we niet
even afstappen van die veralgemeningen dat dé islam en dé moslim een bedreiging
vormen voor ons en samen met hen die minderheid die wél een gevaar voor onze
seculiere, democratische maatschappij betekent, helpen afstoppen? Als onze
leidinggevende politici nu eens zouden beginnen met het vermijden van
platitudes en het in één zak stoppen en daardoor culpabiliseren en stigmatiseren van volledige bevolkingsgroepen?
Enfin, u beslist er zelf maar over, maar ik
heb honger gekregen naar meer gesprekken en naar het nog beter leren kennen van
‘de andere’. Een dialoog opzetten lijkt me een belangrijke eerste stap naar
écht samen-leven. Ik doe mee, u ook?
