Ik mocht afgelopen vrijdag en vandaag voor een
journalistieke opdracht naar de Zoo van Antwerpen. ‘Mocht’, inderdaad, want na
de interviews kreeg ik de fijne kans om op mijn eentje deze plek te verkennen die
ooit, vele jaren terug, vertrouwd terrein was. Alsof je een jongetje van negen
helemaal alleen achterlaat in een winkel vol snoepgoed, zo voelde het aan.
Het was heel lang geleden dat ik de dierentuin
nog had bezocht. Het moet ergens jaren zeventig geweest zijn, toen een aantal
van die dieren nog spraken. Eind vorige eeuw ‘mocht’ ik ook nog eens een
rondleiding achter de schermen meemaken, dat wel, maar daar herinner ik me
alleen nog de ondraaglijke stank in sommige dierenverblijven van en mijn
ingebouwde angst voor reptielen waardoor ik op het eind in elkaar kromp toen
één van de verzorgers me heel even een compleet ongevaarlijk slang wilde laten
vasthouden.
Buiten enkele horden schoolkinderen was het
verdomd rustig zo rond het middaguur. De chimpansees lagen op hun rug of op hun
zij, één exemplaar zat met gekruiste armen naar de argeloze bezoeker te staren.
Beetje arrogant vond ik hem, mijn verre broer. Ook de gorilla’s hielden een
siësta. Eentje trommelde er even op de stoere borst, maar dat was meer voor de
show dan gemeend, vermoed ik.
Drie leeuwinnen sliepen op respectabele afstand
van de koning der dieren, die af en toe lui omhoog keek waar dat gesnater van
prille mensenkinderen vandaan kwam. Zijn hele lijf straalde ‘Laat me met rust,
ongedierte!’ uit. De kinderen snaterden vrolijk verder, want eindelijk zagen ze
die wezens die ze tot nog toe alleen maar kenden uit prentenboeken in
het echt.
Nergens merkte je dat er iets stond te
gebeuren vijftig kilometer verderop, waar Geert Bourgeois, ook een beetje een
koning in een biotoop waar wel eens op de borst geklopt wordt, in de coulissen
klaarstond met zijn Septemberverklaring, een plechtige tekst die nu eenmaal zo
heet omdat het die maand van het jaar is. Meer moet je er niet achter zoeken, geen herfstige gedachten over het vallen van de bladeren en zo.
De begroting is in evenwicht, hoera.
Het is hard tegen hard gegaan in de laatste uren en het is ook Hart tegen Hard
gegaan bij een aantal socio-culturele verenigingen die zich bedreigd voelen
door de besparingsdrang van de nieuwe regeringsploeg van geel, oranje en blauw.
Besparingsdrang staat niet in het woordenboek van de jaguar, die op zijn rug
lag te soezen. Paringsdrang evenmin, want het snelle dier zat alleen in een
kooi (en dus niet als een leeuw).
De nijlpaarden gingen kopje onder, maar dat
had verder niets te maken met een metafoor of een toekomstperspectief voor de
Vlaamse Gemeenschap, net zomin als dat de struisvogels de kop in het zand
staken om enige symboliek te benadrukken. Het was me allemaal wat te tam en op
dat punt valt dan weer wél een vergelijking te trekken met onze regionale en
federale politiek.
Ik mis bezieling, toekomstvisie,
dienstbaarheid aan de volledige bevolking (en niet alleen aan de vermogende happy few), tegenstrijdige debatten die
met open vizier worden gevoerd, en dat doe ik al vele jaren. Gouverner, ce n’est surtout pas prévoir
dezer dagen bij ons: het lijkt wel een stel rekenwonders dat zich te pletter amuseert
op het vijfjaarlijkse congres van boekhouders en die als enige taak voor
zichzelf zien weggelegd om de rekening te doen kloppen. Dat is een deel van hun
job, akkoord, maar het mag gerust iets meer zijn. Véél meer zijn. Politiek moet
de mensen aan het dromen zetten, hen hoop bieden waar dat kan en hen
waarschuwen voor moeilijke tijden waar dat moet. De politiek moet ervoor zorgen
dat werkelijk [iedereen inbegrepen] is, niet alleen als holle slogan. Politiek
moet ons aan het denken zetten, in beweging brengen, verantwoorde keuzes laten
maken. Als een sluitende begroting nog het enige doel is geworden, ook al omdat
het kortzichtige Europa dit genadeloos oplegt, dan liggen de enige verschillen
nog in kleine ideologische accenten die anders zijn bij een centrumrechtse dan
bij een centrumlinkse regering. En dan? Twee van de drie Vlaamse regeringspartijen zaten al in de vorige regering en de derde was in de eerste plaats niet welkom in de nieuwe bewindsploeg, waar zit dan het Grote Verschil? Wat willen deze dames en heren bereiken
tegen pakweg 2030, dat zou ik wel eens willen weten. Met kretologie als ‘de
kracht van verandering’, ‘goesting in de toekomst’ en ‘úw sociale welvaart’ ben
ik heel weinig.
Het was ondanks de siësta en de algemene
tamheid prettig om nog eens in de Zoo rond te lopen. Hopelijk houden onze
politici er ooit mee op om er een zootje van te maken.
