Zaterdagnamiddag, 15u30, aanhef van een sms-berichtje van de
VRT-nieuwsdienst: “Oud VRT-nieuwsanker Jan Becaus…”
***
In een eerste reflex dacht ik: oei, zo jong nog, niet eens
een jaar nadat ie met veel aplomb werd uitgewuifd op de openbare omroep. Want
je denkt dat zo’n bericht onvermijdelijk verder gaat als volgt:
“… is op 65-jarige leeftijd plots overleden in
Gent.”
Of anders:
“… gaat in op een aanbod om opnieuw Het Journaal te presenteren.”
“… zal vanaf september Het Nieuws presenteren op VTM.”
“… wordt de nieuwe directeur van het SMAK in
Gent.”
“… wordt de nieuwe woordvoerder van paus
Franciscus.”
“… komt aan het hoofd te staan van het Huis van koning Albert
II.”
Desnoods:
“… wordt Engels taaladviseur van Vlaams
minister-president Kris Peeters.”
“… gaat lesgeven aan de kinderen van Filip en
Mathilde.”
“… wordt stadionomroeper in de Ghelamco Arena.”
“… treedt in in de abdij van Averbode waar hij zich
zal toeleggen op duiveluitdrijvingen.”
“… biecht op dat het verdwenen paneel van De
Rechtvaardige Rechters al die jaren in zijn garage heeft gestaan.”
Alles, maar niet:
***
“… wordt door de N-VA gecoöpteerd als senator. Ook
Pol Van Den Driessche zal voortaan als senator zetelen namens de N-VA.”
Verrassend, jazeker. Twee royalty watchers worden senator voor een republikeinse partij. Of
moet ik schrijven: ex-republikeinse partij, zoals het officiële discours
tegenwoordig ook ex-separatistische partij luidt? Het is bekend dat de grootste
partijen van dit land nogal soepel omspringen met hun basisprincipes. Allemáál.
We kwamen te weten dat de gepensioneerde nieuwsanker al een
tijdje een “e-mailrelatie” had met N-VA-voorzitter De Wever. Een
relatietje, laten we zeggen. “Als Jan Becaus, niet als journalist”,
voegde De Wever er nog aan toe in Het
Journaal. Want die Becaus, die was natuurlijk de hele tijd “geur-,
kleur- en smaakloos” gebleven, zoals ie dat tijdens zijn actieve carrière
zelf gaarne omschreef. Tja. Heel recent stuurde de Immer Objectieve een brief
naar de informateur om zijn kandidatuur te stellen om iets te betekenen voor
diens partij. Habemus Senatorem!, moet
de voorzitter-burgemeester-informateur-alomtegenwoordige onmiddellijk gedacht hebben.
De Diepvrome Koningsgezinde zette zijn beweegredenen ook uiteen
in een open brief aan het volk, dat hem vorig jaar nog op handen droeg als
Doorluchtige Nieuwsbrenger (ik niet!) en waarvan de helft hem nu afviel als
Verderfelijke Verrader (ik niet, want ik was nooit een fan geweest van deze,
toegegeven, degelijke maar in mijn ogen verder doodgewone nieuwslezer, die wat
mij betreft alleen maar de veters mag strikken van Martine Tanghe, gesteld dat die al schoenen met veters zou dragen).
“Ik ben op politiek vlak vermoedelijk de minst
geprofileerde persoon in het koninkrijk”, vat de Godvrezende
Gepensioneerde dit merkwaardig stukje proza aan. In paragraaf twee wordt dat: “Maar vergis u niet. Ik
heb wel degelijk een politieke overtuiging. Negenentwintig jaar lang heb ik die
beroepshalve voor mezelf gehouden, en ik heb daar nooit een probleem van
gemaakt.” En dan komt de kat op de koord: “Ik ben nu ongebonden. Dat
betekent dat ik mij ook actief kan engageren voor de partij die al langer mijn
voorkeur wegdraagt.” Voorwaar, gene
kattenpis (wat nogal lastig zou zijn op die koord uit de vorige zin, maar
dit geheel terzijde).
Zijne Geur-, Kleur- en Smaakloosheid vond het desgevraagd
ook onkies om op een kieslijst te gaan staan op 25 mei, omdat een BV daar zijn
bekendheid zou kunnen uitspelen ten koste van een minder bekende maar meer
gemotiveerde partijgetrouwe. Hij vond het blijkbaar minder onkies om die partijgetrouwe vervolgens rechts voorbij te steken als het erop aan kwam zonder mandaat van de kiezer een
lucratief postje te bemachtigen. Begrijpe wie begrijpe k.., o ja, ’t is politiek zoals die dagelijks bedreven wordt in een Apenland (© Mark Eyskens).
Een senator verdient 5.500 euro netto per maand, las ik
vandaag in de krant. Voor dat fijne bedrag moet hij/zij maximaal acht keer per jaar
naar Brussel komen voor een vergadering en dient hij/zij intussen diep na te denken
over federale zaken als daar zijn het koningshuis en de zevende
staatshervorming. Jacobse en Van Es wisten het al: geen (katten)gezeik,
iedereen rijk!
***
De Deuw Jeuns
zakte spontaan een paar punten. In Voeren werden bittere tranen geweend omdat
hun burgemeester, Huub Broers, de arm werd omgewrongen om zijn kandidatuur in
te trekken ten voordele van de Verrassende Tweevingerman. In de sociale media
werd gelachen, uitgelachen, weggelachen en ook wel gejuicht.
Die stoute VRT bleek dan toch niet zo’n rode burcht te zijn
als de tegenstanders al een jaar of vijftig uitbraken. Ha, de regimepers, een mythe.
Alhoewel, als er nog meer VRT-journalisten diezelfde weg inslaan, blijven er binnenkort
wellicht alleen nog maar linkse progressievelingen over aan de Reyerslaan. Si tous les flamingants s’en vont, il n’y a
que les gauchistes qui restent, of iets van die strekking.
***
Niets mis mee een journalist die in de politiek gaat.
Niets mis mee een journalist die een persoonlijke mening heeft, het zou
maar al te gek worden als dat niet meer zou mogen. Niets mis mee een
Onaantastbaar Monument dat op rijpere leeftijd kleur bekent en nog een zakcent
gaat bij verdienen in een cenakel waarvan hij zelf schrijft dat het beter ware
geweest “indien de eerste kamer bij de zesde staatshervorming was
afgeschaft”. Opportunisme is van alle tijden, ammehoela.
Of ik een mening heb over die andere schavuit, die met de
losse handjes, Pol VDD? Even denken: ja, toch wel. We leven in een rechtsstaat.
Tot nader order is Van Den Driessche nooit veroordeeld wegens seksuele
intimidatie of erger. Hij heeft spitsroeden gelopen, zag daardoor mogelijk de burgemeesterssjerp
van Brugge aan zijn brede neus voorbijgaan, verontschuldigde zich publiekelijk
voor “gedrag dat ongewild als ongepast overkwam”. Je zou kunnen
zeggen: dat moet volstaan.
Ware het niet dat zijn toenmalige werkgever, de Vlaamse
Uitgeversmaatschappij (vandaag: Het Mediahuis), nooit heeft ingegrepen toen verscheidene medewerksters
kwamen klagen over de wapperende handjes van hun hoofdredacteur. En dat een
juridische klacht niet meer aan de orde is omdat de feiten intussen verjaard
zijn. Misschien was de Humo-titel van
twee jaar geleden, ‘DSK in Vlaanderen’, overdreven, maar allicht niet helemaal
onterecht.
En dan kan je je afvragen of een partij die zich altijd volkomen terecht heeft afgezet tegen schandalen en schandaaltjes bij de anderen, zich nu niet
heiliger dan de paus zou moeten gedragen. Wat zeg ik: heiliger dan Becaus! Door
Becaus te coöpteren, negeert N-VA de stem van de kiezer, die wél op Broers en
anderen kon stemmen (en dat ook en masse heeft
gedaan) en niet op de Politieke Maagd uit de wijk Muide in Gent. Door Van Den
Driessche te coöpteren, steekt N-VA geen twee vingers op, maar een dikke
middelvinger naar heel Vlaanderen. We doen waar we zin in hebben, klinkt de
onderliggende gedachte.
Moraal van het verhaal: de N-VA, die zich zo graag afzet
tegen de ’trado’s’, hun door de achterban gretig overgenomen scheldnaam voor de
traditionele partijen CD&V, Open VLD en sp.a, doet nu net hetzelfde als die
anderen. Postjes uitdelen aan de vriendjes, geen rekening houden met
democratische geplogenheden, BV’s benoemen in plaats van hardwerkende, trouwe backbenchers.
Dames en heren – aanzwellend tromgeroffel – de N-VA is een
traditionele partij geworden!
***
Sire, de N-VA wil niet liever dan salonfähig zijn. Hou dat
in uw Koninklijke Achterhoofd als de informateur dinsdag verslag komt
uitbrengen.
