Een nieuwe week, een nieuwe peiling. Wat schrijf ik: twéé
nieuwe peilingen! Is het niet de stem des volks die zich heel eventjes mag
verheffen via ‘De Stem van Vlaanderen’ of ‘Doe de Stemtest’, dan is het wel één
of ander onderzoeksbureau dat een rondvraag naar het stemgedrag heeft gedaan.

Peilingen zijn momentopnamen, akkoord, de enige echte
peiling vindt op 25 mei plaats, ook akkoord, er zijn nog heel wat onbesliste
kiezers, nog altijd akkoord, elke verkiezing houdt zijn verrassing in zoals Wilfried Martens altijd placht te benadrukken, dat zou ook best kunnen, maar je kan er nu al donder op zeggen dat de
N-VA de grootste partij van Vlaanderen blijft en dat ze haar uitslag van vier
jaar geleden nog zal overtreffen. In Wallonië zal de PS vermoedelijk wat procenten verliezen,
maar wel de grootste blijven.

De polls van de week werden uitgevoerd in opdracht
van De Morgen, Le Soir en VTM, en van De
Standaard en VRT. N-VA is momenteel bijna dubbel zo groot als de
eerstvolgende Vlaamse partij, dat blijkt uit beide onderzoeken, al verschillen
de resultaten toch behoorlijk onderling. Zo is voor VTM & co Vlaams Belang
opnieuw aan het stijgen, terwijl voor VRT & co de conclusie luidt dat VB
begint te flirten met de kiesdrempel. Vreemd. Bij De Standaard/VRT wordt ook een onderscheid gemaakt tussen federale,
Vlaamse en Europese verkiezingen, waar ook serieuze verschillen op zitten.

De harde en dus voorlopig nog virtuele cijfers (op basis van
de federale lijsten):

– N-VA: 32,8% / 32,2%

– CD&V: 17,6% / 16,4%

– Open VLD: 13,5% / 15,1%

– sp.a: 13,5% / 14,3%

– Vlaams Belang: 10,3% / 6,8%

– Groen: 8,7% / 10,5%

– PVDA+: 3,4% / 2,3%

LDD is helemaal verschrompeld en speelt niet meer mee.

Als deze resultaten min of meer bevestigd worden in het
stemhokje dan zou een coalitie van N-VA en CD&V, zeg maar: het kartel van
weleer, in Vlaanderen bijna zo goed als zeker een nipte meerderheid opleveren. De
verleiding zal wel heel groot zijn om dit dan snel in de praktijk om te zetten.
Voor de N-VA, om als winnaar het initiatief te nemen in de enige regio die haar op termijn werkelijk interesseert. Voor de CD&V, om niet opnieuw het horrorscenario
van een oppositiekuur te moeten beleven.

Half juli vorig jaar liet N-VA’er Jan Jambon al verstaan dat
een Vlaamse regering zo snel mogelijk gevormd moet worden. Ik schreef toen: ‘Wat de N-VA vooral wil aantonen door de snelle
vorming van een Vlaamse en een lang uitblijvende vorming van een federale
regering, is dat het Belgische systeem niet meer werkt. En dan zou het alsnog
de onafhankelijkheid van Vlaanderen kunnen voorstellen als ultieme oplossing,
zoals trouwens voorzien in artikel 1 van de statuten van de partij, een
scenario waar men nu omheen dribbelt omdat zelfs de meeste N-VA-kiezers niet
voor separatisme te vinden zijn. Zelfs de term ‘confederalisme’ wordt nu even
in de koelkast gestopt om geen potentiële kiezers angst aan te jagen, kiezers
die zich vooral kunnen vinden in het rechts-liberale programma van de N-VA.’
Einde citaat van mezelf, meer dan acht maanden geleden.

Mocht
ik in het partijbureau van de N-VA zitten of er een adviserende rol in hebben,
quod non!, dan zou ik dat alleszins ook zo suggereren. Vorm onmiddellijk, liefst
binnen de week, een Vlaamse regering, geef CD&V iets meer dan het eigenlijk
verdient als kleinste coalitiepartner (desnoods zelfs het
minister-presidentschap) en ga dan met de twee voeten op de rem staan bij de
federale onderhandelingen, waar de tegenpolen N-VA en PS bijna incontournable zullen worden. Als de
onderhandelingen een tijdje aanslepen, pakweg: 200 dagen, kun je luidop ‘quod erat demonstrandum’
roepen, concluderen dat dit het bewijs is dat het land ‘België’ niet meer werkt
en alsnog artikel 1 opnieuw uit de koelkast halen. Ja, toch?

Het
is een pervers idee, ik weet het, maar de politiek is nooit wars van enige
perversiteit. Het alternatief is een anti-N-VA-coalitie. In Vlaanderen heb je
daar vier partijen voor nodig: de traditionele drie plus Groen. Federaal kan je
eventueel opnieuw met een Vlaamse minderheid gaan werken, al halen CD&V,
Open VLD en sp.a samen niet eens de 43 op 87 zetels die ze vandaag nog wel
hebben. Het zal eerder 35 of 36 worden. En als je Groen toevoegt op federaal niveau, zal ook Ecolo erbij moeten
zijn en krijg je een regering-Di Rupo II met acht partijen en een hele machtige
rechtse oppositie langs Vlaamse zijde. Dat is geen comfortabele gedachte. Vraag is of het een democratisch verantwoorde gedachte is.

De
N-VA verkeert nog altijd in een staat van genade en kan zich behoorlijk veel
permitteren. Zelfs inconsequentie. Eerst zeggen dat peilingen niet meetellen en
dat de kiezer het laatste woord heeft, en dan toch verregaande conclusies
trekken uit die peilingen. (‘Binnen de tien dagen kunnen we een Vlaamse
regering hebben’, zei Bart De Wever vrijdag nog voor de tv-camera’s.) Eerst
kritiek hebben op andere partijen die mannetjes naar voor schuiven voor
cruciale posten en het vervolgens zelf doen (opeisen van de minister-president
en van de ministerpost voor Onderwijs). Het passeert allemaal alsof er niets
aan de hand is, het glijdt van de Vlaams-nationalistische ruggen af. Bovendien:
als je consequent inconsequent bent, ben je op de duur terug consequent natuurlijk.

Behoudens
grote schandalen – weinig waarschijnlijk gezien het feit dat de nog jonge
partij N-VA voor heel wat kiezers blijft ogen als een begeerlijke maagd zonder al te veel ballast uit
het verleden (hooguit wat overgelopen Vlaams Blokkers die betrokken waren bij
het opstellen van het 70-puntenprogramma) – mogen we ons opmaken voor een
nieuwe triomftocht. Dit keer niet alleen in Antwerpen, maar in verschillende Vlaamse
steden.

Het
is de verdienste van die partij dat ze blijkbaar appelleert aan wat meer dan
drie op de tien Vlamingen willen, het is de schuld van de anderen dat die daar
veel te weinig tegenover gesteld hebben. Zelfs de sociale zekerheid, vanouds
een oranje en rood thema, is na de onfortuinlijke passage van Jan Vranken in Terzake in het gele vakje
terechtgekomen.

Als
de Vlaamse regering vliegensvlug tot stand komt, is het einde van België weer
een stukje dichterbij gekomen. De sleutel is in handen van de CD&V. Of beter gezegd: sleutels, meervoud, want zoals bekend heeft die partij meerdere kamertjes.