Een paparazzo uit een land waar de president ongezond overspelig is en die gespecialiseerd is in het betrappen
van hoogwaardigheidsbekleders op een laagwaardig moment zei gisteren op een radiostation dat hij had vernomen dat een kwaliteitskrant uit de
hoofdstad van een groot land een artikel zou publiceren over een vermeende
affaire tussen de president van dat land en een uitermate populaire zangeres
uit datzelfde land. Alle internetmedia namen dit sensationele nieuws over, tot
de redactie van die kwaliteitskrant liet weten dat ze helemaal niet van plan
was dergelijk artikel in de krant van vandaag te zetten.
Ondertussen was het smullen geblazen op de sociale media,
waar meer aasgieren rondcirkelen dan in gebieden waar hongerige roofdieren op
zoek zijn naar een prooi. En dus had je, kort samengevat: een gerucht over een
gerucht van een geruchtmakende affaire dat zelf geruchtmakend werd, maar dat
achteraf niet meer dan een gerucht bleek te zijn. Terloops meld ik nog dat die
paparazzo, wiens naam ik echt niet de moeite waard vind om te vermelden, ook
een, ongetwijfeld geruchtmakend, boek had voor te stellen. Tja.
***
Ach, de media. Je vindt er tegenwoordig veel meer trivia dan
in de recentste editie van Trivial Pursuit, waarbij dat populaire spel dan nog
eens veel betrouwbaarder is, omdat de vragen tenminste gebaseerd zijn op
feiten. Of op enigszins relevante gebeurtenissen. Niet op geruchten, roddels,
achterklap. Of op een Twitterrelletje. Zondag was het weer zover. Een
sportanker/commentator van de openbare omroep tweette iets positiefs over een
Vlaamse tv-serie over een oorlog die het hele jaar herdacht wordt, waarop een
adjunct-hoofdredacteur van een kwaliteitskrant, tevens ex-medewerker van
diezelfde openbare omroep, zich afvroeg of dat nu van bovenaf opgelegd was, dat
positieve commentaren schreeuwen over een prestigieuze reeks van de eigen
werkgever. Er volgden nog wat lieve woordjes heen en weer (diepte-, of
hoogtepunt, zo u wil, was: ‘Get a life, X, echt waar.’, waarbij de X staat voor
de sportanker/commentator, wiens naam ik niet ga vermelden omdat ik in dit
stukje nu eenmaal geen namen vermeld).
Ook dat was weer genieten voor Twitterland. Tot daaraan toe.
Maar hoefde dit dan weer zo nodig aandacht te krijgen op nieuwssites? Wat is de
nieuwswaarde van zo’n hevige maar kortstondige scheldpartij, die de meest banale ruzie aan de toog niet overstijgt? Of verwart
men op de meeste redacties ’triviaal’ met ‘vitriool’?
***
Gisteren zat de voorzitter van een partij die rechts nog
veel te links vindt in een duidingsmagazine op de hierboven reeds genoemde
openbare omroep, om er iets te zeggen over de uitslag van een referendum in een
land waar velen onder ons wel eens met vakantie gaan, waarbij een krappe
meerderheid van de kleine minderheid die was gaan stemmen, strengere
migratiequota wilde opleggen. Misschien dacht de redactie wel: het is een zürig
onderwerp, laten we er iemand bijhalen die goed is in gebazel?
Zo werd een op zich relevant thema – migratie, afsluiten van
de grenzen, die eeuwige neutraliteitsgedachte bij dat drietalige land waarvan
de in zichzelf gekeerde inwoners midden in Europa tussen de bergen hun eigen
ding willen blijven doen – een Vlaams politiek onderwerp, waarbij die
voorzitter een platform kreeg om nog eens anti-Europees te kunnen fulmineren.
En aangezien de meeste media Europa nauwelijks enkele kolommetjes waard vinden
– tenzij er een groot schandaal uitbreekt, dat spreekt voor zich – moet de
Vlaming intussen wel denken dat die hele Europese Unie best met het badwater
wordt weggespoeld.
Ik ben een groot voorstander van het referendum, maar niet
in dit Vlaanderen. In een slecht geïnformeerd land is een referendum een gevaar
voor de democratie. In een land waar de burgers correct en degelijk
geïnformeerd worden is een referendum een belangrijke toegevoegde waarde.
Jammer, wij zijn het eerste.
***
Wat zit u hier mijn gedachtegang mee te lezen en ijverig te
noteren, spionerende inlichtingendienst van dat grote land waar ik het in de
eerste paragrafen over had?
Get a life, echt waar!
