Het opiniestuk dat de 22 jaar jonge studente geschiedenis
Laura Nys afgelopen zaterdag onder de kop ‘Jong, dromerig en economisch
waardeloos’ pleegde in De Morgen
genoot heel wat aandacht op sociale media en allerlei fora. Nys, die overigens
als jonge opiniemaakster werd ‘geplugd’ door hoofdredacteur Yves Desmet, begon
met te stellen dat haar keuze voor geschiedenis, één van die zogeheten
‘nutteloze’ studierichtingen, verantwoord is. ‘Hoe kan de keuze voor een studie
die ik naar hartenlust beoefen nu een foute keuze zijn?’

In de volgende paragrafen hekelt Nys het neo-liberale beleid
in Antwerpen. Ze verwijst naar N-VA, burgemeester De Wever en schepen Homans,
en schrijft: ‘Sommige beleidsmaatregelen zouden zelfs regelrecht uit een Monty
Pythonsketch kunnen komen.’ Enkele lijnen verder wordt dat: ‘Van surrealisme
gesproken: de afgelopen jaren steeg de armoede in Antwerpen en toch schrapte de
stad 7 miljoen euro aan werkingsmiddelen voor organisaties die de armoede net
proberen te bestrijden.’

Ik vind het geweldig dat jonge mensen hun mening ventileren,
zeker als die ook nog eens keurig werd neergepend, zoals in het geval van Laura
Nys. Maar ze maakt in mijn ogen een zware redeneerfout, die ik maar zal
toeschrijven aan jeugdige naïviteit. Ze verwijt de N-VA een rechts,
neo-liberaal beleid te voeren en ik ben het met haar eens dat een resem
maatregelen Antwerpen echt niet zullen vooruit helpen. Mààr: ik doe dat vanuit
mijn persoonlijke politieke en ideologische overtuiging, niet vanuit het Grote
Gelijk, want dat bestaat nu eenmaal niet.

Als Nys het partijprogramma en de standpunten van de N-VA
zou bestuderen, zou ze merken dat het huidige beleid een afspiegeling is van
dat partijprogramma. Je kan dat programma niet interessant of onverantwoord
vinden – dat doe ik zelf ook voor een deel -, maar je kan de N-VA
natuurlijk niet verwijten dat ze haar programma probeert uit te voeren. Daar
dient de politiek uiteindelijk voor.

***

Het probleem in Antwerpen en in andere Vlaamse steden en
gemeenten waar N-VA mee aan de macht is, is namelijk niet de Nieuw-Vlaamse
Alliantie. Het zijn de kiezers en de andere partijen. De kiezers hebben N-VA haar
huidige machtspositie bezorgd. De kiezers geven in de peilingen aan dat de N-VA
boven de dertig procent uit zal komen volgend jaar. ‘Als de regering ontevreden
is over het volk, waarom kiest ze dan geen nieuw volk,’ zei Bertolt Brecht ooit
bij wijze van boutade. Parafraserend zou je dit in de Antwerpse situatie kunnen
vertalen naar: ‘Als een deel van het volk ontevreden is over een ander deel van
het volk, waarom kiest ze dan geen nieuw volk?’

Vele Antwerpenaren zouden veel liever een ‘nieuw volk’
kiezen, zonder al die vervelende mensen die stemmen op centrumrechtse tot extreem-rechtse
partijen, maar dat zou nogal ondemocratisch zijn, neen? En was net die
democratie ooit niet de voornaamste beweegreden om een cordon sanitaire op te trekken rond een racistische en op bepaalde
vlakken fascistoïde nationalistische partij? Je kan veel zeggen over de N-VA,
maar het is geen racistische of fascistoïde partij. Wel Vlaams-nationalistisch,
met als einddoel een onafhankelijk Vlaanderen, en neo-liberaal, maar dat is
haar volste recht. Het blijft nog altijd de kiezer die zijn voor- of afkeur
uitspreekt over programma’s en ideeën. Het komt er dus in een democratie op aan
om zoveel mogelijk kiezers te overtuigen.

Even belangrijk als de kiezer zijn de andere partijen en dan
in de eerste plaats de coalitiepartners van de N-VA. Om bij het voorbeeld
Antwerpen te blijven: CD&V en OpenVLD bieden nauwelijks weerstand tegen het
beleid-De Wever/Homans. Uiteraard is N-VA veruit de grootste partij in de coalitie, maar die
huidige dominantie is onnatuurlijk. Het betekent dat CD&V – vorig jaar rond
deze tijd nog campagne voerend op een progressieve Stadslijst, met havenschepen
Van Peel die in een internetfilmpje de deur letterlijk dichthield voor de
ambitieuze Bart De Wever en de zijnen – en de minuscule OpenVLD – vandaag de
kleinste fractie in de Antwerpse gemeenteraad – blij zijn dat ze er al mogen
bij zijn. En vervolgens houden ze braafjes hun mond, uit vrees om nog verder
gedecimeerd te worden in de toekomst. Wat, volgens mij, de beste garantie is om
over vijf jaar inderdaad gedecimeerd te worden… Want waarom zouden de kiezers
nog op CD&V en OpenVLD stemmen, als die gewoon braafjes uitvoeren wat de
N-VA beslist? Wie heeft gezichtsloze politici nodig? Wie zit er nu te wachten
op kleurloze meelopers?

N-VA-bashen zal de
andere partijen en strekkingen niet vooruit helpen. Vlamingen houden van
underdogs – ook al is de N-VA electoraal allesbehalve een underdog op dit
moment – en in een één-tegen-allensituatie zal de sympathie voor de ‘één’
alleen maar toenemen. Het enige alternatief is zelf een duidelijk
partijprogramma uitstippelen, andere maatschappelijke keuzes voorschotelen, de
standpunten laten verdedigen door mensen die het helder kunnen uitleggen en
hopen dat de kiezer op 25 mei 2014 zal volgen. Negativisme zal niet helpen in
de kiescampagne. Een eigen smoel mogelijk wel. Als het al niet te laat is.

***

Ik gun Laura Nys het slotwoord, want het einde van haar
opiniestuk vond ik mooi en betekenisvol. ‘Misschien ben ik jong, naïef en
dromerig. Maar laat me mijn dromen koesteren. Laat me vechten voor mijn dromen.
Laat me zelf ontdekken hoe die realiteit in elkaar zit. En laat me dan ontdekken
hoe ik, samen met andere jonge, naïeve dromers, iets aan die realiteit kan
veranderen. Want een maatschappij waarin enkel winsten vooropstaan, is niet de
mijne.’

Way to go, girl!
Maar laat die naïviteit en die vechtlust om je dromen achterna te jagen toch
niet te zeer de bovenhand nemen, want dan zou de grauwe realiteit wel eens flink kunnen
tegenvallen. En blijf ‘vechten’ voor je idealen.