Het zijn harde tijden voor wie in Vlaanderen
christen-democratisch, liberaal, sociaal-democratisch, groen, communistisch of extreem-rechts denkt. Peiling na peiling wordt duidelijk dat
de N-VA, behoudens grote kemels van haar kopstukken of de ultieme vaststelling
dat de foutenmarge bij de polls geen vier maar twintig procent bedraagt,
volgend jaar zal triomferen tijdens de ‘moeder aller verkiezingen’. En reken
dan maar dat dat zowel in Vlaanderen als federaal en voor Europa zal gebeuren.
Dat is even slikken, maar het is nu eenmaal eigen aan een
democratie dat de kiezer het laatste woord krijgt en dat je in het geval van
stemplicht, zoals bij ons, rekening moet houden met een aantal foert-stemmen
die flink meetellen als de optelsom wordt gemaakt. Maar net omdat de N-VA
ontegensprekelijk een democratische partij is, die niet direct van plan lijkt
om de democratische grondbeginselen met voeten te treden (wat helemaal
anders was tijdens de gloriejaren van dat ander nationalistisch blok), zijn
de reacties tegen die partij dikwijls onredelijk, soms zelfs onzindelijk, vaak
ook behoorlijk dom. Frustratie doet iets met een mens, helaas zelden iets
positiefs.
***
Zo stuurde ene @jcoboa, een uitgeweken Brusselaar die,
afgaande op zijn Twitterbio’tje, ergens aan de grens met de provincie Limburg is
gaan wonen, gisteravond tijdens Terzake
een tweet met de tekst: ‘De nva zal de oudjes wel vergassen. Ze hebben kennis
van die techniek.’ Ach ja, een smakeloze opmerking van iemand die zich stoer
acht in al zijn laffe anonimiteit, maar die met zestig volgers nauwelijks
impact zou hebben gehad, ware het niet dat zijn perverse zinnetjes werden
geretweet door Rudi Kennes, stafmedewerker van de ABVV, bekend vakbondsgezicht
ten tijde van de sluiting van Opel-Antwerpen, gemeenteraadslid voor de sp.a in Willebroek.
Retweeten betekent dat je het ofwel helemaal eens bent met
een stelling, ofwel dat je vindt dat een interessante mening ruimer verspreid
moet worden. Zo geschiedde. Plots was een kreet van niks een Twitterrelletje
geworden. Kennes trok zijn tweet snel weer in, maar die was intussen een eigen
leven gaan leiden. Dat hij zich nu, een half etmaal later, uitgebreid
verontschuldigt en zegt dat hij zulke uitspraken nooit zelf zou doen, doet niet
eens meer ter zake. De N-VA heeft weer wat stemmen gewonnen. Als je mij zou
zeggen dat Kennes stiekem op de payroll
van de N-VA staat, ik zou het nog geloven ook!
Even onbegrijpelijk was de recente reactie van links en de culturele
wereld tegen de besparingsplannen van de N-VA in de stad Antwerpen. Versta me
niet verkeerd: zoals ik de ideale samenleving voor mezelf heb uitgetekend, vind ik dat de verkeerde keuzes worden gemaakt, maar het zijn
wel de keuzes waar de N-VA voor staat en die perfect passen in het
rechts-liberale, Vlaams-nationalistische discours van die partij. Je mag een
partij bekritiseren om haar programma, maar je mag ze niet verwijten dat ze,
eens aan de macht, dat programma probeert uit te voeren. Dat zou al te gek
zijn.
Neen, het probleem in Antwerpen is niet de N-VA – die
tenslotte dank zij de kiezer de grootste partij is geworden in de Scheldestad
-, maar de twee andere coalitiepartners, CD&V en OpenVLD, die geen enkel
weerwerk bieden in dit sociale- en culturele afbraakverhaal. De OpenVLD, de
kleinste partij in de Antwerpse gemeenteraad, hoopt in de coalitie toch nog
iets te kunnen verwezenlijken (in de oppositie zouden de liberalen verzuipen en
niet aan bod komen). De CD&V is, zoals bekend, een machtspartij. Dat je dan
op iets meer dan een half jaar tijd evolueert van progressieve Stadslijst naar
conservatief beleid, zal Marc Van Peel & co filet d’anvers wezen. Het moedige midden? Vergeet het!
***
De N-VA kan alleen met zinvolle argumenten bestreden worden
en, vooral, met een goed onderbouwd partijprogramma. Jarenlang hebben de
traditionele partijen nagelaten om duidelijke keuzes te maken. In hun ijver om
zo weinig mogelijk kiezers tegen de borst te stuiten, hebben ze een deel van
hun bestaand clientèle weggejaagd naar partijen met een duidelijker profiel en
kozen ze zelf voor het uitzichtloze status quo.
Het succes van de N-VA heeft hen nu
eindelijk wakker geschud. De sp.a wordt weer wat socialistischer, de OpenVLD
kleurt opnieuw wat donkerder blauw. Ook Groen, Vlaams Belang en PVDA meten zich
een stoerder profiel aan. De CD&V, daarentegen, wil vooral ‘moedig’ in het
midden van het bed blijven liggen, voortdurend naar links en rechts glurend, om
te zien wie ze best kan opvrijen. Ook dat past bij het traditionele beeld van
die partij: de macht is voor de CD&V een doel op zich, niet wat je
uiteindelijk met die macht allemaal kunt realiseren.
Die recente koerswijziging bij de meeste partijen, met het
oog op het zichzelf aanmeten van een herkenbare smoel, valt toe te juichen. Vraag is echter
of het niet hopeloos te laat is. De voorsprong van de N-VA is gigantisch. In
Tour-termen gesproken: de N-VA is al ter hoogte van de onder de aankomstboog vastgelopen
bus, terwijl de anderen nog in de chicane op drie kilometer van de streep
zitten. En om die beeldspraak nog even aan te houden: in het gewring met de
ellebogen om toch maar enigszins in de buurt van de N-VA te blijven, zijn
massale valpartijen niet uitgesloten.
