‘Ieder met zijn hymne, ieder met zijn vlag, ieder in dit
landje heeft zijn eigen feestjesdag.’ Kent u dat nummer van Johan Verminnen?
Het schoot daarnet door mijn hoofd, net op het moment dat ik iets vervelends
over Twitter ging schrijven. Na acht maanden op dit fijne medium te hebben rondgekuierd,
slimme dingen te hebben geschreven (en nog veel meer domme of overbodige), af
en toe grappig uit de hoek te zijn gekomen (jammer genoeg ook dikwijls melig en
flauw), overvalt mij nu een zekere Twittermoeheid. Vreest niet, ik ga hier niet dramatisch mijn afscheid aankondigen
zoals anderen dat voor mij deden (of, vreest
juist wel, voor diegenen die mij om een duistere reden volgen ondanks het feit
dat ze het grondig oneens zijn met wat ik doorgaans schrijf).
Maar ik heb het wel een beetje gehad, met die ‘Ieder met
zijn vlag’. Ik gun u uw hymne, maar gun iemand anders dan ook de zijne. Toen ik
23 was en pas afgestudeerd wist ik ook perfect hoe de wereld in elkaar zat. Nu
niet meer. Dat heet wijsheid. En bescheidenheid.
Ik weet best wel dat het weer goed of slecht is, ik kan dat
namelijk zelf zien of voelen. Het oude systeem met de vinger in de lucht: het
werkt! Je weet meteen of het regent en van waar de wind komt. U hoeft mij dat
niet voortdurend te herhalen, dankuwel. En ik weet intussen ook wel dat het
Vlaams-nationalisme fantastisch is/totaal niet deugt (schrappen wat volgens uw
ideologische overtuiging niet past). En werklozen en stakers zijn natuurlijk
luieriken of is het net andersom, en zijn het helden, waarvoor standbeelden
moeten worden opgericht? Ik denk: geen van beide. De meesten denken blijkbaar:
één van beide.
Ik mis de nuance, sociale media (want, ja, ook Facebook is
in datzelfde bedje ziek). De wereld zit niet zwart/wit in elkaar. Er is héél
véél grijs in ons kleurrijke bestaan. Een aantal onder u heeft dan ook nog eens
last van een godcomplex (ja, toegegeven, ik ook, soms). In 140 ongenuanceerde
lettertekens wordt dat alleen maar versterkt. Als ik gelijk heb, heb jij – als
andersdenkende – ongetwijfeld ongelijk. Neen, dus, zo eenvoudig is het niet.
Kunnen we die verschillen niet koesteren in plaats van
altijd ons eigen Grote Gelijk te moeten benadrukken? Let’s agree to disagree, dat zou al een fijn begin zijn. Veel
fijner alleszins dan My way or the
highway.
