Maandans

(Voor De Standaard van maandag 26 augustus interviewde ik Vincent Vanasch, nationale hockeykeeper, beste ter wereld, en Manu Leroy, ex-nationale hockeydoelman en co-commentator op Sporza, over het EK-goud van onze hockeymannen en de bijdrage van onze keeper.)

De Red Lions zijn Europees kampioen hockey. Zaterdag ging Spanje in de finale met 5-0 onderuit, de eerste helft was een ware demonstratie. Orgelpunt van een bijzonder geslaagd toernooi. Net als op het WK eind vorig jaar werd Vincent Vanasch uitgeroepen tot beste keeper van het toernooi.

De eindzege van de Belgische hockeymannen was zonder meer verdiend. De Red Lions telden de beste keeper (Vincent Vanasch), de beste veldspeler (Victor Wegnez) en twee van de vier gedeelde topschutters (Tom Boon en Alexander Hendrickx) in hun rangen (uitgebreide analyse in ‘De Bankzitter’ op p. xx). Ze scoorden 22 goals en incasseerden er amper 2, in de halve finale tegen Duitsland, een waanzinnige wedstrijd waarin het bij de rust 0-2 stond. In het derde kwart kregen de Duitsers twee strafcorners op rij, maar toen kwam misschien wel hét moment van onze doelman. Hij had gezien dat een Duitser bij de eerste corner de bal niet met de stick maar met de hand had klaargelegd, wat niet mag.

‘Daar was ik heel blij mee, het was even belangrijk als mijn reddingen in die match’, zegt Vincent Vanasch. ‘Ik ben altijd heel gefocust. Bij de analyse van vroegere wedstrijdbeelden was het ons coaching team opgevallen dat de Duitsers weleens hun hand gebruikten om de bal stil te leggen bij een strafcorner. Ik zag het gebeuren.’

In plaats van een strafcorner tegen te krijgen, en een grote kans op 0-3, werd het kort daarop 1-2, waarna onze hockeymannen in het laatste kwart over de Duitsers heen walsten, 4-2. ‘We zijn mentaal heel sterk’, weet Vanasch. ‘Ook als we het minder goed doen, zoals in die eerste helft tegen Duitsland, kunnen we ons herpakken. De kracht van dit team is een combinatie van kwaliteit, mentaliteit, ervaring en een uitstekende connectie tussen de spelers.’

‘De Red Lions hebben een heel toernooi op hoog niveau gespeeld’, stelt Manu Leroy, afgelopen week co-commentator op Sporza. ‘Tegen Spanje en Engeland was het nog niet perfect, maar dan volgde een galawedstrijd tegen Wales en in de halve finales dé wedstrijd van het toernooi, tegen Duitsland. Een van de leukste hockeymatchen ooit. De Spanjaarden waren niet ontgoocheld na de finale, ze konden niet op tegen de Belgische machine, gaven ze ruiterlijk toe.’

Authentiek

‘Work hard in silence, let success make the noise’ valt als motto te lezen op de persoonlijke website van Vincent Vanasch. En ook nog: ‘Talent wins games, teamwork wins championships’. Het typeert de man achter de doelman. Gefocust, zelfbewust en toch bescheiden. En bovenal een teamplayer. ‘Ik ben blij met mijn prestaties, maar nog veel blijer voor het team’, vertelt hij. ‘We hebben bevestigd dat we een groot hockeyland zijn. Bevestigen is het moeilijkste wat er is in de sport.’

‘Voor de Spelen van 2012 in Londen lag ik nog in concurrentie met Vincent’, vertelt Manu Leroy, sinds begin dit jaar marketingdirecteur bij de voetbalbond, in het verleden hockeykeeper bij KHC Dragons uit Brasschaat én de nationale ploeg. ‘De keuze viel op hem. Toen was hij al heel goed, sindsdien is hij alleen nog beter geworden. Je moet weten dat het hem niet in de schoot is geworpen. Bij KHC Leuven werd hij zelfs een tijdje aan de kant geschoven. Maar Vincent is een keiharde werker, wil altijd beter worden. Geloof me, we hebben het laatste nog niet van hem gezien. Ook dit jaar zal hij normaal weer tot beste keeper van de wereld worden verkozen, dat zou de derde keer op rij zijn. Dat hij al 31 is, is voor een keeper niet eens een nadeel. Fysiek is hij top en hij is nu ook zeer ervaren. Vincent is een absolute winnaar, maar naast het veld is hij rustig, bedachtzaam, aimabel. Geen vedette. Mediatraining hoeft niet voor hem. Hij is wie hij is: authentiek.’

Vanasch was een van de spelers die zaterdagavond mee stond te hossen tussen de supporters op het volksfeest achteraf. ‘Geweldig toch dat we bij elke match zoveel steun kregen. Dat maakte dit EK nog mooier dan het WK eind vorig jaar in India. Succes kunnen delen en samen een pintje drinken met de fans, mooier bestaat niet.’

Volgende doel: Tokio 2020

Goud op het WK, goud op het EK, de taart is al flink gevuld, maar er ontbreekt nog een kers: olympisch goud. In 2016 moesten de Red Lions nog tevreden zijn met zilver. Volgend jaar in Tokio moet het gebeuren. Manu Leroy: ‘Goud moet de ambitie zijn, maar op de Spelen weet je maar nooit. Als je een tegenvallende eerste ronde speelt en pas tweede eindigt in je poule, kan je in de kwartfinales uitgeschakeld worden door een ander topland in een finale avant la lettre. Maar in principe moet het kunnen. Onze internationals hebben de luxe dat ze vier keer per week samen kunnen trainen, één keer slechts doen ze dat op hun club. Dat voordeel van voortdurend samen zijn hebben andere landen niet.’

Ook Vincent Vanasch heeft een olympische droom en die kleurt goud. ‘We hebben ons nu rechtstreeks gekwalificeerd. Dat betekent dat we ons elf maanden kunnen voorbereiden. In Tokio moeten we ons beste niveau halen en zelfs dan nog zal het van details afhangen.’

(Deze bijdrage verscheen maandag 26 augustus onder de rubrieknaam ‘De bankzitter’ in De Standaard.)

Goud op het EK in eigen land. Rechtstreeks gekwalificeerd voor de Olympische Spelen van volgend jaar in Tokio. Beste keeper van het toernooi. Beste veldspeler. Gedeelde topschutters. Het was een fantastische week voor onze hockeymannen. Nu wacht alleen nog de ultieme uitdaging: olympisch goud.

Eind vorig jaar was het nog een itempje onder sportjournalisten: de Red Lions hadden net goud veroverd op het wereldkampioenschap hockey, maar de stemmen voor de nationale sporttrofeeën waren al uitgebracht. Halsoverkop besliste de organisatie om ‘Ploeg van het Jaar’ opnieuw open te stellen, waarna de hockeymannen alsnog werden verkozen. Jammer genoeg liepen Arthur Van Doren of Vincent Vanasch (als mogelijke ‘Sportman van het Jaar’) en Shane McLeod (‘Coach van het Jaar’) zo een verdiende bekroning mis.

Na hun eindzege op het Europees Kampioenschap in Antwerpen dit weekend weten sportjournalisten die breder denken dan een voetbalveld lang is op wie ze begin december moeten stemmen: het kan niet anders of de Red Lions worden opnieuw ‘Ploeg van het Jaar’, plus nog wat individuele trofeeën erbovenop. Jammer voor Pieter Devos, Jos Verlooy, Jérôme Guery en Gregory Wathelet, ons jumpingteam dat vrijdag goud won op het EK in Rotterdam, ook al een uitzonderlijke prestatie.

Vorst, Vrijheid, Recht

In tegenstelling tot onze voetbalelite is het patriottisme van de hockeyers niet gespeeld. Ze zingen uit volle borst de Brabançonne mee, woord voor woord. ‘O dierbaar België, o heilig land der vaad’ren’ klinkt unisono en in de twee landstalen. Deze mannen vinden het een eer om hun land te vertegenwoordigen. Niet dat de voetballers niet het allerhoogste nastreven in hun sport, maar het verschil in beleving is opmerkelijk: tijdens de wedstrijd bikkelen ze oprecht voor ’s lands eer en glorie, voor en na de match zijn voetballers euromiljonairs, eenmansvennootschappen die vooral het beste met zichzelf voor hebben. Het winnen van eremetaal vertaalt zich dan wel in nóg meer euro’s op die sowieso al uitpuilende bankrekening, dus gaan ze ervoor. Een karikatuur? Kijk en oordeel.

Voor Vorst, voor Vrijheid en voor Recht. En voor het Team. Zo bedwongen de Red Lions afgelopen week hun tegenstanders. Spanje, 5-0. Engeland, 2-0. Wales, 6-0. Duitsland, na een ware thriller, 4-2. Opnieuw Spanje, 5-0. Meeste doelpunten van het toernooi: 22. Minste tegendoelpunten: 2. Geen enkele tegengoal op strafcorner, dat is straf. In vier van hun vijf wedstrijden meer balbezit en meer doelpogingen dan de tegenstander. Alleen de Duitsers schoten vaker op doel dan de Red Lions. En in de finale hadden de Spanjaarden meer balbezit, maar dat kwam vooral omdat de Belgen na de vier-nul bij de rust wat terugzakten. Opvallend: vijf doelpogingen en vijf strafcorners leverden in de finale vijf goals op. Bijzonder efficiënt. Werkpuntje is het afwerken van strafcorners: tegen Duitsland werd er maar een van de acht omgezet.

Hoffelijke omgang

Na het behalen van de wereldtitel schreven we al dat dit succes niet uit de lucht komt vallen (DS, 17 december 2018). De hockeybond koos wijs voor buitenlandse inbreng, topcoaches die hun kunnen al bewezen hadden. De huidige bondscoach, Nieuw-Zeelander Shane McLeod (50), werd vier jaar geleden aangesteld en zorgde er mee voor dat deze uitzonderlijk getalenteerde hockeygeneratie achtereenvolgens Olympisch zilver, EK-zilver, WK-goud en EK-goud behaalde.

Arthur Van Doren werd de voorbije twee jaar uitgeroepen tot beste veldspeler van de wereld, zijn voorganger was eveneens een Belg: John-John Dohmen. Vincent Vanasch was in 2017 en 2018 de beste keeper, een bekroning die hem ook dit jaar niet mag ontsnappen. Van Doren is nog altijd maar 24 en Vanasch kan als bijna 32-jarige nog wel even mee in doel. Op Vanasch (228 interlands!), Dohmen (31), Charlier (31) en aanvoerder Briels (32) na zijn het allemaal twintigers die ook de volgende jaren nog top zullen zijn. Victor Wegnez, zaterdag uitgeroepen tot beste speler op het EK, is amper 23.

Volgende uitdaging: Olympisch goud. In 2016 in Rio de Janeiro verloren de Red Lions de finale van een sterker Argentinië, maar drie jaar later is dit team alleen maar in positieve zin geëvolueerd. Individueel en collectief sterker, eendrachtiger, zelfverzekerder, dominanter. Nu nog de natie meekrijgen, want net als na de wereldtitel bleven toeterende auto’s in het avondlijke verkeer achterwege. Het gejuich bleef beperkt tot de volgepakte tijdelijke tribunes op de Wilrijkse Pleinen. Hockey zal nooit voetbal worden. Dat is maar goed ook: fair play is er geen loutere marketingterm, het inschakelen van de videoreferee gebeurt voorbeeldig (de eindbeslissing ligt bij de VAR, daar kunnen ze in het Belgisch voetbal nog iets van leren), de hoffelijke omgang op en naast het terrein – met tegenstanders én scheidsrechters – staat ver af van het doorgaans ruwe vertoon in een voetbalstadion. De enige parallel is dat spelers elkaar in het doelgebied in de fout proberen te doen gaan: in het hockey gebeurt dat door op de voeten te mikken, in het voetbal worden tegenwoordig de armen geviseerd. Beetje pesterige regels, toch?

Olympisch dromen

Hockeygoud bij de mannen moet het doel zijn volgend jaar op de Olympische Spelen in Tokio, van 24 juli tot en met 9 augustus. Voor de vrouwen lijkt een medaille nog wat hoog gegrepen, al was er dat bemoedigende gelijkspel tegen het ongenaakbare Nederland. Het jumpingteam mag nu ook ambitieus zijn, na het EK-goud. En wat mogen we verwachten van de basketvrouwen (Belgian Cats) na hun knappe vierde plaats op het recentste WK?

Individuele medaillehoop rust op de stevige schouders van judoka Matthias Casse (22), twee maanden geleden Europees kampioen geworden in de categorie tot 81 kg. In het wielrennen wordt uiteraard gekeken in de richting van supertalent Remco Evenepoel, hij moet op de weg de opvolger van Greg Van Avermaet worden en kan ook in de olympische tijdrit uitblinken. En dan is er nog Nafi Thiam. Een week geleden verbeterde ze in Birmingham tot twee keer toe het Belgisch record verspringen: ze sprong met 6m86 negentien centimeter verder dan haar eigen vorige record. Als ze wil kan ze in Tokio ook aan het verspringen deelnemen, al blijft haar hoofddoel het verlengen van de olympische titel in de zevenkamp.

Het olympisch dromen mag een aanvang nemen.