(Deze bijdrage verscheen maandag 29 juli in De Standaard, als start van het nieuwe seizoen van ‘De bankzitter’.)

Le nouveau Anderlecht begon met een faux-pas aan het seizoen. 1-2 verlies tegen KV Oostende, dat had niemand zien aankomen, zelfs niet met dit jong en onervaren team. Het nieuwe paars-wit opende opwindend, maar viel na een tegentreffer helemaal stil. KRC Genk, Club Brugge en Standard wonnen wel.

De Anderlechtsupporters leken hun vakantie onderbroken te hebben, of hem anders te hebben ingedeeld, om erbij te kunnen zijn wanneer de prins van het Astridpark zijn Blijde Herintrede maakte. Tegenover vele lege zitjes in andere 1A-stadions zette het Lotto Park – het blijft wennen aan die afrekening met de Vanden Stock-dynastie – gevulde banken en veel positivisme.

Gedragen door dat enthousiasme begon Anderlecht opwindend aan de wedstrijd tegen Oostende. Speler-manager Vincent Kompany had al op het wedstrijdblad een statement gemaakt: buiten de Oostenrijker Peter Zulj en hijzelf stond geen enkele speler van ouder dan 23 in de basis. Tweede statement: relatieve nieuwkomer Zulj, pas in januari naar Brussel verhuisd, droeg de aanvoerdersband. Het werd al snel duidelijk wie de échte leider op het veld was.

Versterking nodig

‘We love you Sporting, we do’, joelde de menigte. Het aanvallend kwartet Doku-Verschaeren-Vlap-Amuzu zorgde voor technische hoogstandjes, infiltraties, dribbels en doelgevaar. Alles en iedereen bewoog. Michel Vlap scoorde met een mooie draaibal. En nog voor het kwartier rondde hij opnieuw fraai af. De vreugde was groot maar van korte duur: de VAR had, terecht, gezien dat Vlap bij de aanname buitenspel stond.

Het leek wel alsof het afkeuren van de goal van de bevrijding de thuisploeg meteen kortwiekte. Zeker toen Ronald Vargas gelijk maakte. De Venezolaan, ex-Anderlecht, juichte ingetogen. Dat hij in drie seizoenen Astridpark vaker het medisch kabinet dan het voetbalveld had gezien, maakte daarbij niet uit. De stelregel onder voetballers luidt: niet uitbundig juichen tegen je ex-club. Blijf waar je bent of hang de hypocriet niet uit, lijkt ons dan de keuze die je moet maken.

Na de rust was er niets meer te merken van het frivole paars-wit van het openingskwartier. Te traag, te voorspelbaar, te weinig ideeën, ook na de inbreng van Samir Nasri. Alles en iedereen stond stil. Sakala scoorde dan ook nog eens op de tegenaanval. 1-2, weireldploegsje won van club met wereldvoetballer. ‘Er is niets onverwachts gebeurd’, vergoelijkte Kompany achteraf, ‘ik heb de jongens hiervoor verwittigd.’

Anderlecht heeft versterking nodig. Als het van achteruit wil voetballen, mét inbreng van de doelman zoals bij Man. City, is Didillon een hopeloos geval. Slechte voeten. Zulj creëerde wel enkele openingen, maar wint geen duels en is te traag. Gerkens is geen spits. Een meevoetballende doelman, een controlerende middenvelder en een balvaste diepe spits moeten op het verlanglijstje staan. Omdat Kompany toch liefst volk aantrekt dat hij kent: Claudio Bravo, Yaya Touré (al ging die in mei met voetbalpensioen) en Edin Dzeko, bijvoorbeeld.

Jammer dat Marvelous Nakamba niet meer beschikbaar is. Hij tekent eerstdaags bij Aston Villa. De Zimbabwaanse middenvelder raakte bij Club Brugge op een zijspoor omdat de vorige trainer (Leko) de voorkeur gaf aan een speler (Rits) die bij dezelfde makelaar (Veljkovic) als hijzelf zat. Zo worden talenten die hier wíllen spelen naar de uitgang geduwd. De handen zijn nog lang niet schoon.

Soepele 4-3-3

Standard toonde op Cercle nochtans dezelfde januskop als vorig seizoen. Afwezig tijdens grote delen van de wedstrijd, terend op flitsen. De eerste helft was ronduit zwak, Emond miste tot overmaat van Luikse ramp ook nog een strafschop. Na de rust gaf Standard wel thuis, al bleef doelgevaar grotendeels uit. De doelpunten in de slotfase kwamen uit de lucht vallen. Invallers Carcela en Limbombe waren beslissend, met een assist en een goal. Michel Preud’homme heeft nog behoorlijk wat puzzelwerk. Net als Cercle: dat heeft dit jaar nog maar twee keer gewonnen.

Dan had Philippe Clement zijn huiswerk al beter gemaakt. Weg is de 3-1-4-1-1 van onder Leko, Clement houdt vast aan zijn bekende patronen in een soepele 4-3-3, waarbij de vleugelverdedigers bij balbezit heel hoog mee oprukken en Vormer en Vanaken de infiltrerende middenvelders zijn. Waasland-Beveren zette daar niet zoveel tegenover, maar kwam wel verrassend op voorsprong. De videoreferee speelde een opvallende rol bij de eerste twee doelpunten: hij kende de nieuwe handspelregel in elk geval al beter dan de jonge scheidsrechter Lothar D’hondt. Bal tegen arm of hand die niet tegen het lichaam hangt, is onverbiddelijk strafschop. Het aantal elfmeters zal aanzienlijk stijgen dit seizoen.

Maradona van de terrils

KRC Genk opende vrijdag met een moeizame thuiszege tegen KV Kortrijk. Dat de bezoekers op voorsprong kwamen dankzij een zondagsschot op vrijdagavond van Julien De Sart (doelman Vukovic sloeg ook nog eens vlotjes naast de bal), kan je nog catalogeren onder ‘pech onderweg’. Dat de Limburgers de hele eerste helft nauwelijks aan uitgespeelde kansen kwamen, was vervelender. Onder nieuwe trainer Felice Mazzu wordt gekozen voor een stevig blok in 4-3-3. Vleugelaanvallers Maehle en Uronen lijken op het eerste gezicht minder vrijheid te genieten dan onder Clement. Dat zorgt voor meer defensieve zekerheid, maar het overrompelende van vorig seizoen bleef daardoor in offensief opzicht achterwege. Kwestie van vaste patronen inoefenen?

In de tweede helft scoorden de jonge nieuwkomers van Genk: eerst de 18-jarige Zweed Benjamin Nygren, daarna zijn vervanger, de 20-jarige Roemeen Ianis Hagi. Toen die het veld betrad maakte mama Hagi in de tribune een kruisje en bleef papa Hagi stoïcijns toekijken. Minder dan twee minuten later kon de trotse vader al breeduit lachen. Zoonlief had de winning goal aangetekend. Gheorghe Hagi werd destijds de ‘Maradona van de Karpaten’ genoemd. Wie weet noemen ze Ianis binnenkort wel de ‘Maradona van de terrils’. De straffe linkervoet heeft hij in elk geval van papa geërfd, net als de neiging om te mekkeren op het veld.

AA Gent, tenslotte, gaf gisteren in de slotminuten nog twee punten weg in de lastige uitwedstrijd bij Charleroi. Het is intussen al twaalf jaar geleden, van het seizoen 2007/2008, dat de G5-teams nog eens alle vijf hun openingswedstrijd wonnen.