Blog Image

Maandans

It's a marvelous night for a moondance!

Meningen over actuele gebeurtenissen. Of oude teksten "revisited". Startend vanuit een persoonlijke nood om gehoord/gelezen te worden. Een beetje pretentieus, misschien, in de hoop zo een discussie aan te zwengelen. Of toch op zijn minst tot nadenken te stemmen. Leuk tijdverdrijf mag ook, natuurlijk. O ja, de naam "Maandans" is de letterlijke vertaling van "Moondance", een management-boekingkantoor voor jonge Belgische rockbands dat ik eind jaren tachtig had, maar vooral: een heerlijk swingend nummer van een toen nog piepjonge Van Morrison, één van mijn favoriete artiesten. Kom ook eens langs op Twitter: @FrankVanLaeken of op mijn website: www.frankvanlaeken.eu

Mokerslag onder de gordel

Sport Posted on di, juni 04, 2019 08:25:37

(Deze bijdrage verscheen maandag 3 juni in De Standaard.)

Delfine Persoon is haar wereldtitel bij de
lichtgewichten kwijt, maar zowat de hele internationale bokswereld is het
erover eens dat haar nederlaag op punten tegen de Ierse Katie Taylor onterecht
is. De reacties liegen er niet om. ‘Dit is een gitzwarte dag voor het boksen.’

Absolute bullshit. Diefstal bij klaarlichte
dag. Omgekocht. Een grap. Schande. Reacties die op Twitter binnenstroomden op
een triomfantelijke, door hoofdletters en uitroeptekens ondersteunde tweet
(‘SHE’S DONE IT!!!’) van Matchroom Boxing, een van de belangrijkste
bokspromotoren ter wereld en tevens het managementbureau van de Ierse Katie
Taylor, die zaterdagnacht in Madison Square Garden, New York, net voordien op
punten had gewonnen van onze landgenote Delfine Persoon. Twee van de drie
juryleden gaven Taylor licht voordeel (96-94), het derde hield het op een draw
(95-95), ook al had Persoon naarmate de kamp vorderde duidelijk overwicht en
stond Taylor in de slotronde te wankelen.

Nu is Twitter zelden een toonbeeld van
genuanceerde reacties, maar ook elders regende het veroordelingen van de
jurybeslissing. De BBC-televisie hield het nog voorzichtig bij een
‘controversiële overwinning’ voor Taylor, op de Britse radio viel daarentegen het
adjectief ‘schandalig’ te horen. Zelfs The Irish Times, krant uit het thuisland
van Taylor, gaf toe dat Persoon de betere was. Sportzender ESPN pakte uit met
een eigen scorekaart, die Persoon het voordeel gaf.

Maffioos

Voormalig bokser en boksmanager Freddy De
Kerpel aarzelt niet. ‘Ik ben er honderd procent zeker van: Delfine is de
winnaar. Vooraf was ik er al van overtuigd dat Delfine de betere van de twee
is, ik vind Katie Taylor overroepen. Ze had nog niemand met naam en faam
geklopt. Maar ze is wel een ster in Ierland en ze is ook populair in Amerika.
Voor Delfine is dit een regelrecht drama. Dit is geen spelletje petanque om de
hoek, hé.’

‘Maffioos’, luidt de gebalde reactie van Jef
Van Driessche, bokskenner en co-commentator voor Sporza. ‘Ik heb de
scorekaarten met elkaar vergeleken. Een van de juryleden gaf de eerste vijf
ronden aan Taylor: zelfs een blinde zou gezien hebben dat dit kant noch wal
raakte. Een ander gaf de negende ronde aan Taylor, ook dat hield geen steek. Slechts
in vijf ronden kwamen ze onderling overeen. Natuurlijk heeft dat met de grote
financiële belangen te maken. Voor die juryleden is boksen een soort Club Med:
vijf dagen in een vijfsterrenhotel en ze worden er nog eens goed voor betaald
ook. Ze riskeren liever niet om dat voordeel kwijt te spelen. Ik weet dat het
onrealistisch klinkt, maar eigenlijk zou een jurylid na elke ronde zijn score
moeten motiveren.’

Ook de Belgische referee Daniel van de Wiele —
al 38 jaar scheidsrechter in het boksen, goed voor een kleine 700 gevechten,
waaronder twee titelkampen bij de zwaargewichten — keek met groeiend ongeloof
toe. ‘Taylor heeft daar een groot geschenk gekregen’, zegt hij. ‘Ik heb de kamp
live gezien en daarna nog eens integraal opnieuw: het was nipt, maar Persoon
had moeten winnen. Dit is een gitzwarte dag voor het boksen, het Belgisch
boksen op kop. Ik raad Delfine trouwens aan om klacht neer te leggen bij haar
wereldbond, de WBC. De kans dat ze gelijk krijgt, is bijzonder klein, maar ze
kan het proberen. En misschien kan ze zo wel een herkansing afdwingen.’

‘Er is een precedent’, stelt Van Driessche.
‘Twintig jaar geleden eindigde de kamp om de wereldtitel bij de zwaargewichten
tussen Evander Holyfield en Lennox Lewis, ook in Madison Square Garden, na
jurybeslissing gelijk, hoewel Lewis veruit de beste was. Daar is zodanig veel
controverse rond ontstaan, dat er een re-match is gekomen.’

1.000.000
dollar

Hoewel Katie Taylor niet de Amerikaanse
nationaliteit heeft, was het duidelijk dat het publiek achter haar stond. De Ierse
gemeenschap is in New York manifest aanwezig en haar management, het reeds
genoemde Matchroom Boxing, heeft een kantoor in New York. Thuisboksers, dat is
geweten in de bokswereld, zijn meestal in het voordeel. Bezoekende boksers
worden gepest, ook dat is gebruikelijk. Persoon vormde hierop geen
uitzondering. Ze moest bij aankomst van hotel veranderen, onderging een nodeloze
extra bloedcontrole, diende aan te tonen waarom ze een puffer mag gebruiken
voor haar inspanningsastma, hoewel dat niet op de verboden lijst staat van het
Werelddopingagentschap WADA.

Er stond dan ook best wel wat op het spel in
New York. Delfine Persoon (34), Sportvrouw van het Jaar 2015, zette haar
wereldtitel in de WBC op het spel. Ze had tot eergisteren slechts één nederlaag
geleden in 44 kampen. Katie Taylor (32), ex-voetbalster en Olympisch kampioene
in 2012, begon aan de kamp met alleen maar zeges op haar erelijst, dertien in
totaal. Zij verdedigde haar gordels in de WBA, WIBF en WIBA. Dat de titel in vier
(!) bonden op het spel stond, zegt meteen alles over de versnippering binnen de
internationale bokswereld, en de ongeloofwaardigheid die eraan vastkleeft.
‘Vier wereldtitels die op het spel staan in één kamp, dat is een contradictio
in terminis’, stelt Jef Van Driessche.

Al was iedereen het er vooraf over eens dat
Persoon en Taylor momenteel de besten van de wereld zijn. De kamp zelf was ook
hoogstaand. Alleen was er dus die uitslag. Je zag het al toen de ringomroeper
aankondigde dat één jurylid het op onbeslist hield. Het nee schudden van
Delfine Persoon zei genoeg: hier klopt iets niet. Na het bekendmaken van de
scores van de andere juryleden, gevolgd door de mededeling dat Katie Taylor nu
de ‘onbetwiste kampioene van de wereld’ was, kraakte Persoon. Ze schudde het
hoofd, dan volgden de tranen. De kamp waar ze zo naar had toegeleefd en die
haar had moeten bevestigen als wereldtopper, draaide uit op een onverdiend
verlies. De hardste van alle nederlagen. ‘Het lag heel dicht bij elkaar’, gaf
Taylor achteraf toe. ‘Maar ik denk dat ik toch genoeg gedaan heb om te winnen.’

‘Taylor kreeg een miljoen dollar voor deze
kamp, dat is ongezien in het vrouwenboksen’, weet Freddy De Kerpel. ‘En Delfine
ontving 200.000 dollar, voor haar doen een fantastische beurs. Stel dat ze had
gewonnen, dan had zij de volgende titelkamp voor minstens een half miljoen mogen
vechten, wie weet zelfs een miljoen. Dan zou ze wellicht de bestbetaalde atlete
van België zijn geworden. Nu zal ze voor haar volgende kamp misschien 10.000
euro kunnen vragen. Delfine is dus letterlijk bestolen.’

Rematch

‘Boksen is een vreemde sport’, geeft Freddy De
Kerpel toe. ‘Een thuisbokser zal veel makkelijker een ronde toegewezen krijgen,
een bezoekende bokser moet er veel meer voor doen. Als een voetbalmatch op 0-1
eindigt, weet je dat ze er geen 1-0 van zullen maken. In het boksen doen ze dat
wel.’

Jef Van Driessche bevestigt. ‘Kun je je
voorstellen dat een wielrenner die op de streep vijf meter achterstand heeft,
tot winnaar wordt uitgeroepen? Er zijn honderden voorbeelden van manipulatie. De
corruptie krijg je er nooit meer uit. In de jaren 50 waren er acht
wereldkampioenen in evenveel gewichtscategorieën. Vandaag zijn er honderden in
18 categorieën. Dat is absurd.’

De vraag is: wat nu? In een korte reactie in
Sportweekend liet een geëmotioneerde Persoon weten dat ze bijzonder
teleurgesteld is. ‘Ik wist dat ik het had moeten afmaken voor de limiet en ik
heb het niet gedaan.’ Ze staat alleszins open voor een rematch. Onmiddellijk na
de kamp sloot Katie Taylor die mogelijkheid evenmin uit. Topreferee Daniel Van
de Wiele denkt niet dat het zover zal komen. ‘Taylor zal daar niet warm voor lopen,
ik denk dat ze liever een straatje om loopt.’

De Kerpel: ‘In het contract van Taylor stond
dat er in het geval van een nederlaag een rematch móest komen, in het contract
van Persoon stond die clausule niet. Katie Taylor heeft er geen enkel belang
bij om haar een herkansing te gunnen.’

‘Ik denk niet dat ze dat risico gaat nemen’,
beseft ook Delfine Persoon.



Zure kers op een heerlijke taart

Sport Posted on di, juni 04, 2019 08:22:01

(De laatste ‘Bankzitter’ van het seizoen, over het
Champions League-seizoen, verschenen in
De Standaard van
3 juni.)

De eindstrijd tussen Liverpool en Tottenham Hotspur
stond haaks op de kwaliteit van het voetbal dat er in de vorige rondes van de Champions
League te zien was. Liverpool was zaterdag een verdiende maar magere winnaar in
een finale die na een vroeg strafschopdoelpunt nooit op gang kwam.

Wat een sof! Het had de apotheose moeten
worden van een wonderbaarlijk verlopen Champions League-campagne, met halve en
hele voetbalmirakels, met hartverwarmend offensief voetbal, met hitchcockiaanse
wendingen. Maar het tegendeel was waar. Liverpool begon eigenlijk met een
voorsprong aan de wedstrijd en speelde daarna met de handrem op. Tottenham was
ontiegelijk zwak, een ideeënarm gezelschap.

Alleen in de slotfase waren de Spurs een paar
keer gevaarlijk, maar Liverpooldoelman Alisson Becker stond pal. Wat een contrast
met vorig jaar toen Beckers voorganger, de Duitser Loris Karius, Real Madrid
met twee gigantische blunders aan de zege hielp. Opnieuw keek Simon Mignolet
negentig minuten vanaf de bank toe, al zal hij nu wel toegeven dat hij daar op
zijn plek zit bij dit Liverpool. Alisson is een van de beste keepers van de
wereld.

Doelloos
voetbal

Binnen de minuut had de Sloveense
scheidsrechter Skomina de finale kapot gefloten. Dat lag niet aan hem, maar aan
de nieuwe handsregel. Bal tegen de hand of arm die loshangt van het lichaam is
strafschop. Moussa Sissoko was de ongelukkige met de zwaaiarm. Mo Salah trapte
niet zo best, maar Lloris lag al plat. Liverpool liet het initiatief aan
Tottenham, dat daar geen raad mee wist. Het aanvallende kwartet
Kane-Son-Alli-Eriksen was nergens. Opvallend was ook hoe mak de Spurs deze
wedstrijd afhaspelden, alsof ze er zelf nooit in geloofden. Er viel geen enkele
gele kaart. Je zou het een toonbeeld van sportiviteit kunnen noemen, maar net
zo goed van een gebrek aan grinta. Alderweireld en Vertonghen schoven de bal de
hele tijd naar elkaar toe, waarna een van beiden het dan maar probeerde met een
lange pas. Doelloos voetbal. Het deed terugdenken aan de onzalige, saaie
finales uit de jaren 70 en 80.

Op het eind mocht Divock Origi, net voor het
uur ingevallen voor de half fitte Firmino, de definitieve doodsteek geven met een
schuiver in de hoek. Origi was de laatste maanden een ‘supersub’ voor
Liverpool. Of dat op z’n 24ste een bevredigend statuut is, is nog maar de
vraag. Daarmee is Origi de tweede landgenoot die scoorde in een Champions
League-finale, na Yannick Carrasco voor Atlético drie jaar geleden. Die stond
toen wel in het verliezende kamp.

Juichen
voor Ajax

Na de zoals gebruikelijk voorspelbare
groepsfase — eind augustus bij de loting weet je al voor 90 procent zeker wie
zich zal kwalificeren — waren de rondes met rechtstreekse uitschakeling dit
seizoen een rollercoaster. In de achtste finales haalde Juventus een 2-0 op
tegen Atlético, Liverpool versloeg Bayern in München, Manchester United verloor
thuis tegen PSG en ging daarna winnen in Parijs, en Ajax vernederde Real in
Bernabéu. In de kwartfinales ging topfavoriet Manchester City eruit tegen
Tottenham na een spektakelmatch en twee cruciale ingrepen van de videoreferee,
terwijl Ajax het Juventus van Cristiano Ronaldo wegspeelde. De halve finales
verliepen al helemaal volgens een ongekend scenario. Tottenham scoorde in de
ultieme seconden van de toegevoegde tijd de beslissende treffer in Amsterdam,
Liverpool werkte de 3-0 uit de heenwedstrijd tegen Barcelona weg op Anfield:
4-0. Voetballiefhebbers verzoenden zich opnieuw met deze centencompetitie.

Dat een club met een budgetje van godbetert 90
miljoen euro op een zucht van de finale geraakte, werd op gejuich onthaald.
Ajax speelde met veel respect voor de voetbalvoorvaderen: aanvallend, arrogant,
agressief. En het deed dat met een stel zelfopgeleide jonkies, aangevuld met
slimme aankopen en hongerige routiniers. Zelfs de finale kleurde een klein
beetje Amsterdams rood-wit, met drie op Sportpark De Toekomst gevormde spelers:
Toby Alderweireld, Jan Vertonghen en Christian Eriksen.

Terwijl de romantische voetballiefhebber zich
verkneukelde om zoveel onbezonnen voetbalpret, zullen zij die niet langer
stiekem dromen van een Europese topcompetitie zonder al die vervelende ploegjes
uit kleine en middelgrote voetballanden luidop gevloekt hebben. In het
topvoetbal woedt een hevige strijd tussen zij die een spannende en eerlijke
competitie voorstaan, en zij die een zo voorspelbaar eindresultaat wensen. Die
laatsten hebben de meeste invloed. Voor hen horen dreumesen als Ajax en ook
Tottenham (budget: 360 miljoen) er niet bij. Qua omzet prijkt Tottenham in de
rangschikking die zakelijk dienstverlener Deloitte ieder jaar opmaakt ocharme
op de tiende plek, Ajax staat niet eens in de top 30 van een lijst die wordt
aangevoerd door Real Madrid, Barcelona en Manchester United en die gezamenlijk
tien miljard euro omzet genereren. De komende weken zal de Nederlandse kampioen
worden leeggekocht door topclubs uit de grote vijf landen.

In de ‘Deloitte Football Money League’ staan
er zes Engelse teams bij de eerste tien. Dat de Europese finales door vier
Engelse teams betwist werden is minder verwonderlijk dan dat dat de voorbije
jaren niet gebeurde.

Voorspelbaarheid

Typisch voor wat er misloopt met het concept ‘Champions
League’ is dat geen van beide finalisten vorig seizoen kampioen van Engeland
was geworden. Ze waren slechts derde en vierde. In de vroegere formule van de
Europabeker voor Landskampioenen hadden Liverpool en Tottenham niet eens mogen
deelnemen. Sterker nog: bij de tien laatste winnaars van de Champions League
zaten welgeteld drie landskampioenen.

Voorspelbaarheid is de doodsteek van de sport
en toch volharden de grote competities en de internationale voetbalbonden in
die boosheid: de kampioenen van Engeland, Spanje, Duitsland, Italië en
Frankrijk verlengden, zoals voorspeld, hun titel. Bayern en Juventus voor de
zevende keer op een rij, PSG voor de zesde keer in zeven jaar, Man. City zit
aan een gemiddelde van een op twee in de laatste acht seizoenen, Barcelona aan
acht op elf.

Tenzij de regels van de Financial Fair Play
eindelijk worden toegepast en kunstmatige topclubs als Man. City en PSG tijdelijk
worden uitgesloten, zal de beker met de grote oren een van de komende jaren in
een vitrinekast in de Verenigde Arabische Emiraten of Qatar belanden, als
pronkstuk voor de plaatselijke mecenas. De UEFA lonkt steeds openlijker naar het
Verre Oosten, waar ook veel voetballiefhebbers-mét-geld wonen. De Europa
League-finale werd gespeeld in Bakoe, Azerbeidzjan, veel oostelijker kan je
niet gaan. Volgend jaar wordt dat Gdansk. Voor de Champions League-finale was
het Wanda Metropolitano in Madrid uitverkoren, genoemd naar een Chinese
projectontwikkelaar. Volgend jaar trekt het circus naar Istanboel, daarna
mogelijk naar Sint-Petersburg. De wereldbeker 2022 wordt in de voetbalwoestijn
Qatar georganiseerd. ‘Money
makes the football world go around’, zou Liza Minnelli zingen.

(‘De
Bankzitter’ is er even tussenuit. Rust, vakantie, batterijen opladen,
trainingskamp, oefenartikels schrijven: terug op maandag 29 juli bij de start
van het nieuwe voetbalseizoen. Benieuwd welke clubs dan in 1A zullen uitkomen.)