(Deze bijdrage in de reeks ‘De Bankzitter’ verscheen
op maandag 17 september in De
Standaard.)
De kans dat een Belgische club de Champions League
wint, is nagenoeg onbestaande. Maar de beste van Europa zijn op het vlak van
community werking, dat lukte KAA Gent deze week wel. Helaas was de
media-aandacht minimaal (en regionaal). Hulde aan een belangrijk project.
Wanneer ik deze paragrafen via een reeds zwaar
geteisterd klavier in een Word-document giet, is de eerste helft van AA Gent-STVV
nog aan de gang. Verwacht dus geen wedstrijdverslag, dat staat de deadline mij
niet toe. Daarvoor moet ik u naar andere plekken in deze krant verwijzen. Het
belangrijkste moment speelde zich, wat mij betreft, tien minuten vóór de aftrap
af. Toen werd de KAA Gent Foundation, de community werking van de club, in het avondzonnetje
gezet. Daar was een goede reden voor: begin van de week ontving die Foundation
de ECA CSR Award 2018, de prijs voor de beste community werking in het Europese
profvoetbal, waarbij die ECA staat voor European Club Association en de CSR
voor Community & Social Responsibility.
Wereldvreemd
Wát?, zult u misschien reageren. Dat de Gouden
Roos naar de Eén-programma’s ‘Down the road’ en ‘Sorry voor alles’ ging, dat
wist u, want het stond op de voorpagina’s van bijna alle kranten. Dat de Ensor
voor Beste (Belgische) Film wordt gedeeld door ‘Le Fidèle’ en ‘Zagros’, is u
eveneens bekend. Het zat uitgebreid in de radio- en tv-journaals. Als
voetballiefhebber las u vele pagina’s voorbeschouwingen op het weekend en op
deze drukke week met Europees voetbal, waarin Club Brugge aan een nieuwe
Champions League-campagne begint met als voornaamste opzet beter te doen dan de
nul op achttien van twee jaar geleden.
Een Belgische club zal ook dit seizoen de
Champions League niet winnen. De kans dat u Euromillions wint, is haast groter
dan dat Club Brugge op zaterdag 1 juni een van de finalisten is in het Wanda Metropolitano-stadion
in Madrid. Toch heeft een Belgische club een soort Champions League gewonnen:
die van de community werking. Wie alleen geïnteresseerd is in een rollende bal,
stevige tackles, inventieve dribbels, gevaarlijke doelpogingen of gecontesteerde
tussenkomsten van de videoref, zal nu even wereldvreemd opkijken. U zei? ‘Community’:
bezig zijn met de lokale gemeenschap, de wijk, de buurt, de gemeente of de stad.
Klinkt minder sexy dan een winnende goal in de laatste minuut van een
zwaarbevochten topper. Die wereldvreemdheid ligt niet alleen aan u, overigens.
Belga verstuurde dinsdagochtend nog wel een, rijkelijk laat, persbericht, dat
kort werd opgepikt door sommige nieuwssites. Maar op de nationale sportpagina’s
bleef het in het beste geval bij tien lijnen, ergens in een hoekje; nog vaker
wachtte het Grote Niets. Als er al over geschreven werd, was het op de
regionale pagina’s. Zonde.
Verbinden
De KAA Gent Foundation werd bekroond voor haar
werk in de sociale woonwijk Nieuw Gent-Steenakker, op een steenworp van de
Ghelamco Arena. Er lopen projecten met een wijkhuis, een dansacademie,
meisjesvoetbal en wandelvoetbal voor senioren. Doel: vierhonderd mensen uit hun
sociaal isolement halen. Verbinden, om het met een modieus toverwoord te zeggen.
In een tijd dat velen de mond vol hebben van multiculturalisme, de noodzaak om
te integreren en de veelkleurige samenleving van morgen, kan buurtwerking het
verschil maken tussen voetbal ín en voetbal buíten de maatschappij. Het tweede
is helaas al te vaak de realiteit, voetbalbestuurders wanen zich onaantastbaar.
Om wijlen Steve Stevaert te parafraseren: het voetbal van de toekomst zal
sociaal zijn of het zal niet zijn.
Wat deze award voor de KAA Gent Foundation zo
speciaal maakt, is dat ze voor het winnen van de ECA Award moest opboksen tegen
gerenommeerde clubs met een veel rijkere traditie – de Foundation bestaat pas
in januari tien jaar – en met veel meer middelen. In Engeland wordt al vele
decennia aan wijkwerking gedaan en móeten clubs een flinke hap uit de rijkelijk
stromende tv-gelden besteden aan community werking, met als resultaat dat Premier
League-clubs zeventig tot honderd personeelsleden in dienst hebben die
uitsluitend met dit aspect van het voetbal bezig zijn. Daartegenover staan dan
de acht vaste medewerkers van de Gentse Foundation, waarvoor AA Gent jaarlijks
een half miljoen euro uittrekt. Vergeleken met buitenlandse topclubs is dat een
habbekrats, naar Belgische normen is het een gigantische som. Ook op dat vlak
vertoeven we hooguit in de Europese middenmoot. En hoewel community werking ook
bij ons wordt opgelegd en clubs er subsidies voor ontvangen, is er amper een
handvol clubs dat het ernstig neemt. Ach, als voorzitter kun je er niet mee
uitpakken, in tegenstelling tot de transfer van de zoveelste
wereldspits-in-wording.
Ivan De Witte van AA Gent ziet het gelukkig
iets ruimer, zijn Foundation werd in eigen land in de jongste vijf jaar al drie
keer uitgeroepen tot beste community werking en was ook al eerder genomineerd
voor een ECA Award. Op de erelijst van dit jaar prijkt AA Gent mooi naast Real
Madrid, Arsenal, Chelsea en Red Bull Salzburg. Voorgangers op het vlak van
Community & Social Responsibility waren Aberdeen, PSV Eindhoven, Arsenal,
Real Madrid en, in 2013, KRC Genk, nog zo’n Belgische club die verder denkt dan
de groene grasmat.
Niemand
gaat verloren
In de 52ste minuut van elke thuiswedstrijd
zingen de supporters van de Buffalo’s ‘Mia’ van Gorki. Het is hun eresaluut aan
Luc De Vos, gestorven op z’n 52ste. Misschien kan de tekst nu een beetje
geactualiseerd worden. ‘AA Gent heeft het licht gezien / Ze zeggen, niemand
gaat verloren’. Més que un club is de slagzin van FC Barcelona. Meer dan een
club. Bij Gent mogen ze dat nu ook als ondertitel gebruiken.
Af en toe moet je als vertegenwoordiger van de
media door het slijk kruipen. Bijvoorbeeld als je te weinig aandacht besteed
aan minder mediagenieke maar daarom niet minder belangrijke aspecten in de
sport, zoals de community werking in het voetbal. In hun domein is dat een
Gouden Roos waard. Sorry voor alles, KAA Gent Foundation!
