Of hij dan
alle moslims preventief zou willen laten opsluiten, vroeg de interviewer aan
Wim Van Rooy, auteur van Waarover men
niet spreekt, een vuistdik boek over een onderwerp waarover zowat iederéén
praat, de islam. “Nee, daarvoor zijn we al te ver gevorderd in ons
humanisme,” antwoordde de gepensioneerde leraar. “Wij zijn
hyperhumanisten geworden, en dat zal ons de das omdoen. Wij zitten in een catch
22: iets doen kan niet, vanwege de mensenrechten: maar niets doen is op termijn
even dramatisch.”
Versta: als
het eventjes kan, kun je alle moslims toch maar best in de cel steken. Voor de
veiligheid van alle anderen.
***
Ik ken die
Wim Van Rooy een heel klein beetje. Aan het eind van de onzalige jaren tachtig
ontmoette ik hem weleens op een vergadering, al weet ik niet meer zo goed waar,
wanneer en waarom. Het moet bij een zoveelste poging om een links blad uit de
grond te stampen geweest zijn of zo (dat geheugen!), want die Van Rooy zat toen
nog in het Anti-Fascistisch Front, AFF, gaf vurig les in de hoop dat zijn
leerlingen kritische medeburgers zouden worden, geloofde in een revolutie of
drie, vier en had een viscerale afkeer van alles wat rechtser dan rechts was.
Trotskist,
denk ik dat hij was. Al kan het ook een van de andere kleine, linkse bewegingen
geweest zijn. Met links was het in die tijd zoals met de ruziënde fracties in Monty Python’s Life of Brian: niemand
wist op de duur nog of je te maken had met het People’s Front of Judea dan wel
met het Judean People’s Front, het Judean Popular People’s Front of de Campaign
for a Free Galilee. En dat vergaderde maar. En dat ruziede maar onderling. En
dat zag de droom van een revolutie maar steeds verder wegdrijven.
Die Wim Van
Rooy, wijlen een linkse rakker, is kortstondig woordvoerder geweest van Pegida
Vlaanderen en schrijft al jaren anti-islamtraktaten alsof hij plots een dwingende
levensmissie gevonden heeft. Hij stemt niet op Vlaams Belang, de partij waarvan
zijn zoon woordvoerder is, o nee, maar al wat hij zegt en schrijft zou tijdens
een gouden dageraad zo uit de mond van Filip Dewinter kunnen komen.
“U
ziet dat niet, maar de islam is het nieuwe nazisme”, waarschuwde Van Rooy de
interviewer nog en dus ook ons, lezers. Mein
Sharia, als het ware. Deze man is geen islamcriticus maar islamofoob, klonk
het uit vele monden tegelijk in de dagen na publicatie van het vraaggesprek in De Morgen. (In een opiniestuk een paar dagen en heel veel commotie later ‘nuanceert’ Van Rooy zijn stelling. Hij schrijft: “Aan hen die denken dat ik heb gezegd dat alle moslims moeten worden opgesloten zeg ik: jullie dwalen. Ik heb alleen willen aangeven dat ons ‘hyperhumanisme’ en de mensenrechten in het Westen (die in de islamwereld onbestaande zijn) ons verhinderen om adequate maatregelen te nemen tegen de totalitaire islam en de islamisering van onze samenleving.” Wat die ‘adequate maatregelen’ dan zijn en in wat die verschillen in de tussen de lijnen te lezen suggestie om moslims op te sluiten, is onduidelijk…)
***
Maar stel
nu…
***
Op de keper
beschouwd is wat Van Rooy zegt, eigenlijk niet zo gek, als we alle kwaad uit
onze samenleving willen bannen. We sluiten gewoon iedereen die een potentieel
gevaar voor de maatschappij vormt, op, liefst nog voor ze ons kwaad hebben kunnen
berokkenen. En geef nu toe, op u en mij na is dat zo ongeveer iederéén. Praktisch
probleem: onze gevangenissen puilen nu al uit. Vandaar een constructief
tegenvoorstel waarmee we meteen ook een politiek euvel oplossen: we gebruiken Brussel
als prison.
Achthonderdduizend
moslims kunnen we daar wel herbergen. Verkrachters, pedofielen, moordenaars,
dieven, witte- en andere boordcriminelen, kortom: alle grote en kleine schurken,
kunnen er ook nog terecht. Racisten, uiteraard. Extremisten, vanzelfsprekend.
Vakbondsleden? Oei, dat zijn er wat veel. Alleen betogers en stakers dan, die
zijn het toch gewend om op een veel te kleine ruimte rond te stappen. Ga direct
naar de gevangenis, u ontvangt geen startgeld!
Al wie nu
in Brussel woont en niet tot bovengenoemde categorieën behoort, mag de
vrijgekomen plekken in Vlaanderen en Wallonië innemen. Behalve leden van
regeringen en kabinetten, die moeten blijven. A ja, politiekers zijn zakkenvullers en cabinetards zijn nóg onbetrouwbaarder. Zo zijn we ook direct van al
die Europese ambtenaren en politici af, die mogen gewoon in hun peperdure
gebouwen en wijken blijven huizen.
Om te
vermijden dat al die duistere lieden ontsnappen, bouwen we een hoge muur op de
grens van Brussel, helemaal rondomrond. Niemand mag eruit, niemand kan er nog
in. Bijkomend voordeel: discussies hoe het nu verder moet na de splitsing van
het land, hoeven niet meer, want het probleem ‘Brussel’ is definitief opgelost.
Laten we ’t voor de zekerheid ook nog eens omdopen tot Hellhole, dan kunnen we
de toekomstige retoriek in het Witte Huis gewoon overnemen.
De
nationale luchthaven bevindt zich op Vlaams grondgebied, Zaventem, dat probleem
stelt zich dus niet. Nationaal voetbalstadion? Dat komt er in Grimbergen,
Vlaams Gewest. Het Atomium, Manneken Pis en de Grote Markt? Ach, beu gezien en
nostalgici vinden op Google nog wel wat afbeeldingen terug.
Ja, die Wim
Van Rooy is eigenlijk geniaal, moeten we toegeven. Sluit iedereen die niet
deugt op, maar bepaal zelf wel eerst wat deugdzaamheid is. En noem het voor
alle zekerheid Verlichting, dat klinkt goed.
***
“De
wereld is te complex geworden voor ironie. En ironie is te complex geworden
voor de wereld,” schreef Ann-Sofie Dekeyser vorig weekend in een
interessante bijdrage voor De Standaard
Weekblad. Ik vermoed dat Wim Van Rooy het niet ironisch bedoelde. Uw
dienaar, daarentegen.
