Far away where the soft wind blows / Far away
from it all / There is a place you go / Where teardrops falls. (‘Where
Teardrops Falls’, ‘Oh Mercy’)
Tot vorig
jaar had ik in de aanloop naar 23 mei altijd wel een stressmomentje.
Cadeau-angst. Wat kan ik voor hem kopen? Wat heeft hij nog niet, wat zou hij
willen, wat zou ik zelf willen dat hij zou willen? Elk jaar opnieuw, vanaf het
ogenblik dat ik voldoende zakgeld had om geschenken te kopen voor familie en
vrienden, ergens in de zorgeloze jaren zeventig van de vorige eeuw.
***
Soms liet
de inspiratie te wensen over, zoals toen ik hem het boekje Monster zonder waarde, over seriemoordenaar Freddy Horion, overhandigde, er niet bij stilstaand dat een tekst over een stuk crapuul
verkeerd begrepen zou kunnen worden door de ontvanger. De titel klonk ook nogal
dubbelzinnig. Nee, het was écht niet zo bedoeld!
Eén keer
was ik het zo beu, dat ik dacht: ik doe gewoon waar ik zin in heb en koop iets
dat ik zelf leuk vind. Het werd het meest gewaardeerde cadeau ooit: de LP Rum, Sodomy and the Lash van The Pogues.
Wie zèn da? Amai, da’s goe hé. Mijn
moeder de kast op, vanaf het moment dat de stem van Shane MacGowan door de
huiskamer wallebakte. Dronken Londense Ieren zorgden voor een warm
vader-zoonmomentje. Ik heb hem nooit durven uitleggen dat de oorspronkelijke
naam van de groep ‘Pogue Mahone’ was, een verbastering van de Ierse verwensing
‘Póg mo thóin’, wat zoveel betekent als ‘Lik m’n reet!’. Die Monster
zonder waarde lag nog iets te vers in het geheugen.
***
Voor het
eerst in veertig jaar hoef ik me geen zorgen te maken over een geschikt cadeau.
Dat bezorgt me een nog ongemakkelijker gevoel dan al die stressy aankoopstonden
bij elkaar opgeteld. Het idee dat je maar wát graag zou tobben over een boek,
een cd, een dvd of een fles van een goed jaar. Het ellendige gevoel dat 23 mei
een leeg vakje in het Grote Boek der Verjaardagen is geworden. Weten dat een hoogstaand hoofdstuk afgesloten werd met een ongenadig hard punt.
Buckets of rain / Buckets of tears / Got all
them buckets comin’ out of my ears. (‘Buckets of Rain’, ‘Blood on the Tracks’)
***
Hij zou
vandaag tachtig zijn geworden, mijn vader. Morgen is hij precies vier maanden
niet meer onder ons en ben ik acht jaar getrouwd. Data. Stipjes op de kalender,
die toevallig dicht bij elkaar staan dezer dagen. Morgen wordt Bob Dylan 75.
Mijn vader had niets met Dylan, ik des te meer. De man die de Nobelprijs voor
Literatuur jaren geleden al had moeten krijgen. Dylan, bedoel ik, niet mijn
vader. Ter zijner eer leg ik morgen nog zo’n meesterwerkje op of blader ik
rusteloos door Lyrics 1962-2001, op
zoek naar onverbeterlijke poëtische lijnen. Voor hem. Voor mijn vader, bedoel
ik, niet voor Dylan.
“There must be some way out of here”,
said the joker to the thief / “There’s too much confusion, I can’t get no
relief” (…) “No reason to get excited”, the thief kindly spoke
/ “There are many here among us who feel that life is a joke”. (‘All
Along the Watchtower’, ‘John Wesley Harding’)
