‘Ik heb gewoon gezegd dat ik met die clausule
vrijheid wou, want Wilmots is iemand
die graag vrij wil zijn.’ Dat zegt Marc Wilmots over Marc Wilmots in Sport/Voetbal Magazine. Praten over
jezelf in de derde persoon enkelvoud, daar moet een psychologische uitleg voor
bestaan die volgens mij nooit flatteus kan zijn voor de persoon in kwestie.
Althans, dat denk ik, Frank Van Laeken. (Waar ik als liefhebber van pietluttige
details extra hartelijk om moest lachen, is dat de naam ‘Wilmots’ in vetjes
staat, omdat S/VM elke naam die voor het eerst in een artikel wordt vermeld
systematisch vetjes zet.)
***
Zou Thé Lau ooit over zichzelf hebben gepraat in de derde persoon enkelvoud? Ik
vermoed van niet. Daarvoor was de zanger-schrijver te nuchter, te weinig
gehecht aan uiterlijke pracht, praal en statussymbolen, onvoldoende
zelfingenomen. Zijn verhaal van een aangekondigde en toch nog even uitgestelde
dood werd dinsdagavond abrupt beëindigd, op zijn verzoek. De dodelijke
keelkanker had hem het laatste restje waardigheid ontnomen. Het is goed dat we
dan in een beschaafde wereld voor euthanasie kunnen kiezen. (Of niet, daarom
heet het ook ‘keuze’.)
Op radio en televisie en in de sociale media
struikelden bekende en vooral minder bekende Vlamingen en Nederlanders over elkaar
heen om hun medeleven te betuigen, om te treuren om de dood van een geliefde
volkszanger, om verdriet collectief te delen en – helaas ook – om te
benadrukken dat die Thé zo niet hun beste, dan toch een hele héle goede vriend van
hen was geweest.
Ik was geen echte fan van The Scene, maar ik
kon hun bijdrage tot de Nederpop wel appreciëren. Ik heb Thé Lau niet
persoonlijk gekend, maar ik hoorde en las hem bij momenten graag. Voor zover ik
hem vanop een afstand kon beoordelen: een rauwe, hese en tedere man. Een zanger die heerlijk net niet kon
zingen, waardoor hij dan weer een interessante zanger werd. Een stem die meer
van schuurpapier dan van honing was. Uitermate geschikt voor Rauw, hees, teder, Blauw, Rigoreus en Iedereen is van de wereld. Met een
geoefende, vloeiende stem zouden die nummers veel minder tot hun recht zijn
gekomen.
Zijn doodsstrijd – gepronostikeerd op zes
maanden, in realiteit vijftien – werd een flinke brok voor de media, omdat hij
dit per se zelf wilde delen. Je kan dat ijdel noemen, een kreet om aandacht,
maar ik vond het – en nu zoek ik een gepast adjectief – mooi. Sereen. Waardig. En
ook nog eens maatschappelijk relevant om de aandacht op de verschrikkelijke
ziekte K te trekken. Rust zacht, Thé.
***
Als niemand meer luistert / als niemand iets
zegt / dan heerst doodse stilte / dan kraken karakters / dan zegt men geen
woord / dan sluit zich de poort / dan zijn we weg (uit Nighthawks, cd: Tempel der
liefde, Thé Lau)
***
Vijfenhalf jaar na de dood van zijn zoon heeft
vader Jacob vandaag eindelijk een beetje gerechtigheid gekregen, met de
voorwaardelijke veroordelingen van de ‘bottinekes’ en de verantwoordelijken van
een psychiatrisch opvangcentrum die zijn zoon destijds weigerden op te nemen. (‘Het
zien duurt een seconde, de gedachte blijft voor altijd’)
Onze staatssecretaris voor Asiel, Migratie en
het Blocken van Geïnteresseerde Medeburgers wil de verdragen van Schengen
veranderen, zodat het vrije verkeer van personen binnen Europa moeilijker
verloopt. Hij wil ook zo weinig mogelijk bootvluchtelingen opvangen en
Syriëstrijders voor eeuwig uit ons land verbannen. (‘Iedereen is van de wereld
en de wereld is van iedereen’)
Meisjes van dertien en veertien moeten de
nacht doorbrengen in een politiecel, omdat er geen opvangmogelijkheden zijn in
de bestaande gesloten centra en omdat ze anders blijven ten prooi vallen van
een loverboy die hen in de prostitutie gedwongen heeft. (‘En ik word dover /
want ik hoor de woorden vallen / maar niemand wordt geraakt / en ik zoek naar
het woord dat alles open maakt’).
Een rechter in Den Haag beveelt de Nederlandse
overheid om tegen 2020 de uitstoot van broeikasgassen met een kwart te
verminderen tegenover het peil van 1990. Onze overheid blijft voorlopig
Oost-Indisch doof. (‘En de klok zegt tik, tik / op de witgestucte muur / voor
wie wacht komt alles steeds te laat’)
Een van onze belangrijkste warenhuisketens fuseert
met – zeg gerust: wordt overgenomen door – een grote Nederlandse keten.
Ahold-up, als het ware. De aandelen van Albert Heijn stijgen, die van Delhaize
dalen. (‘In de lange lange nacht, rij met mij / ik zal alles voor je doen / en
ik zal alles voor je zijn’)
***
Hier is het eind, het eind van het feest /
kom, we gaan naar beneden / de bloemen zijn dood, de flessen zijn leeg / het
was mooi, maar nu is het verleden / jij was zo mooi, jij was prachtig / maar
jij, jij hebt je strijd nu gestreden (uit Feest,
cd: Avenue de la Scene, The Scene)
***
Iedereen is van de wereld, maar die draait
hopeloos door.
