De vooroordelen kloppen, dames en heren. Hij is nors (toen hij na de soundcheck van het podium kwam, bromde hij eerst met zware Ierse tongval ‘Later’ naar de handtekeningenhongerige en op de vingers van twee handen te tellen fans, waarna hij met zichtbare tegenzin gauwgauw een paar krabbels plaatste op concerttickets, boeken en T-shirts). Hij treedt exact anderhalf uur op (stipt begonnen om 21 uur racete hij door finale bis ‘Gloria’ zodat hij klokslag 22u30 het podium kon verlaten, waarna de band nog enkele minuten mocht verder spelen). Hij wordt vlak voor het concert door een limousine afgeleverd en net nadat zijn persoonlijke laatste noten zijn uitgestorven weer opgepikt (hij riep nog één keer ‘Gloria’ en werd naar zijn hotel, om de hoek!, gebracht, terwijl de vijf bandleden het publiek nog wat vermaakten).
Er valt dus iets voor te zeggen om niet van Van The Man te houden. Er valt, wat mij betreft, niets voor te zeggen om niet van Van The Musician te houden. De man heeft meesterwerken op zijn erelijst staan, weinig platen die minder dan ‘goed’ zijn, op een occasionele uitschuiver na. Live kan hij zowel schitteren als tegen zijn zin een act afwerken.
Zaterdagavond op de romantische Piazza della Loggia in de mooie stad Brescia was het niet briljant, maar ook niet ondermaats. Mooi concert met een paar kippenvelmomenten en zeer veel muzikale klasse, maar iets te beschaafd naar mijn zin.
Ik hou meer van de contemplatieve, afwisselend ingetogen en weidse Van Morrison; zelf kiest hij de jongste jaren voor een jazzy aanpak. Keurig, met een groep die netjes binnen de lijntjes kleurt en zijn op z’n bijna zeventigste nog altijd fabelachtige stem mooi tot zijn recht laat komen, maar het mag wat meer gedurfd en bevlogen zijn.
Er is ook een verschil tussen concerten van Van Morrison in het VK en op het continent. Bij ’thuiswedstrijden’ gaat ‘The Belfast Cowboy’ er, wellicht terecht, van uit dat hij voor een publiek van kenners speelt. In de rest van Europa kiest hij voor een toegankelijker repertoire, met meer ‘hits’ (voor zover je in zijn geval van hits kan spreken).
Dus kregen we behoorlijk wat Them (‘Baby please don’t go’, ‘Here comes the night’, ‘Gloria’), makkelijk in het continentale gehoor klinkende songs (genre ‘Brown eyed girl’, ‘Precious time’ en ‘Bright side of the road’) en zijn al te zeer aan het origineel herinnerende versie van Ray Charles’ ‘Can’t stop loving you’).
‘Moondance’ kreeg een fris arrangement mee, ook ‘Real real gone’ klonk anders dan op plaat (en minstens even goed), maar echte magie was er tijdens ‘Carrying a torch’, ‘Sometimes we cry’, het minder bekende ‘Little village’, ‘Magic time’ en het wonderbaarlijke ‘In the garden’.
Dit was mijn elfde Van Morrison-concert en zeker niet het beste, maar op een wolkenloze zwoele avond in een kunsthistorisch belangrijk oord was dit toch een fijn tijdverdrijf. Wat zeg ik: mooi concert!
***
Celtic Swing
Close Enough For Jazz
By His Grace
Days Like This
Precious Time
Baby Please Don’t Go/Parchman Farm
Moondance
Brown Eyed Girl
Carrying A Torch
Bright Side Of The Road
Sometimes We Cry/Cry (Johnny Ray)
Early In The Mornin’/Rock Me (BB King Tribute)
Real Real Gone
Little Village
Magic Time
Here Comes The Night
Can’t Stop Loving You (Don Gibson, bekend van Ray Charles)
Whenever God Shines His Light
In The Garden
—
Help Me (Sonny Boy Williamson)
—
Gloria