En dan heeft die kwieke, haast schalkse, zelfs
ietwat uitdagende tred, meer schrijden dan stappen, plaats geruimd voor
voorzichtig schuifelen. Van houvast tot houvast, op zoek naar een evenwicht,
hoe wankel ook. Even niet goed opgelet of de harde realiteit niet onder ogen
durven zien, ik weet het niet zo goed, maar ik had het niet zien aankomen.
Misschien wou ik het gewoon niet zien, zit ik nog volop in de ontkenningsfase. Maar
het beeld heeft zich nu wel op mijn netvlies gebrand. Zoals het me ook opviel
dat het deugnietachtige sarcasme langzaam is overgegaan in berustend cynisme.
Het leven is een optelsom van gebeurtenissen,
ervaringen en emoties, tot het bijna ongemerkt overgaat in een aftelrijmpje. Van
optellen naar aftellen, het gebeurt in een vingerknip, een oogwenk. Even met de
ogen knipperen en het is er. En het rijmt niet echt, net als het leven zelf,
dat genadeloos voorbijvliegt. Waar is die teletijdmachine van professor Barabas
wanneer je hem nodig hebt?
