De op één na beste burgemeester ter wereld
heeft een proefballonnetje opgelaten. Nog voor dat het Gentse luchtruim had
verlaten, was het al afgeknald. Wat de heer Termont dan wil? Een links kartel,
dat het bij de volgende verkiezingen (over meer dan vier jaar, een eeuwigheid
in de politiek) moet opnemen tegen de huidige (centrum)rechtse coalitie. (Ja,
ik blijf ‘(centrum)’ pesterig tussen haakjes zetten. Daarom!)

Ontwaakt,
verworpenen der aarde! Ontwaakt, verdoemde in hongers sfeer!

Zo, ik kan ‘Citeren uit De Internationale‘ ook van mijn to do-lijst van 2015 schrappen. De
‘internationale’ is echter iets totaal anders dan de ‘nationale’ en al zeker
dan de ‘lokale’. Het eclatante succes van paars-groen in Gent is opvallend,
maar het blijft een hoogst uitzonderlijke situatie in een door een rechtse
grondstroom overspoeld Vlaanderen. Dat goede en door de lokale burgers luid
toegejuichte Gentse bestuur is heel fijn voor de Gentenaren, maar je kan het
daarom nog niet transponeren naar heel Vlaanderen, al was het maar omdat de
nationale leidingen van sp.a en Groen nog een flink eind uit elkaar liggen,
PVDA+ allesbehalve salonfähig is en Open VLD-Brussel ideologisch en economisch
veel donkerblauwer is dan Open VLD-Gent.

Sterft,
gij oude vormen en gedachten!

Oude vormen en gedachten zijn hardnekkige
verschijnselen in ons politieke landschap. Het verklaart de teloorgang van het
linkse gedachtengoed in dit landsgedeelte. Met name de sp.a heeft in
vijfentwintig jaar mee-regeren afstand genomen van de goede ‘oude vormen en gedachten’
en zich vastgeklonken aan het principe van macht-om-de-macht, dat je gerust mag
klasseren onder de slechte ‘oude vormen en gedachten’. Het griste her en der
vreemde standpunten mee, in alle opzichten van dat adjectief ‘vreemd’,
overigens. Een paar punten van het Vlaams Blok-zeventig-puntenplan,
bijvoorbeeld. Of wat liberale accenten. Hier en daar een vleugje groen, maar
liefst niet te consequent. Er werden wat tijdelijke verbanden gesloten, waar
uiteindelijk niemand gelukkig om was.

Die spreidstand viel niet vol te houden.
Kiezers liepen massaal weg van de kopie en zochten het origineel op. Oudere
biefstukkensocialisten trokken naar het Blok, weggejaagde christelijke
socialisten keerden terug naar CD&V of gingen naar Groen, ecologisten
voelden zich toch meer thuis bij de groenen, extreem-linkse jongens en meisjes
lieten zich enthousiasmeren door PVDA+. In plaats van een duidelijk profiel te
creëren, vertrekkend van een helder verhaal, ging de sp.a steeds minder
duidelijkheid scheppen. Voor elk wat wils werkt echter niet in de politiek, of
hoogstens tijdelijk. Een partij is geen jukebox. (A12? Vandaag zijn we weer wat socialer!)

De staat
verdrukt, de wet is logen. De rijkaard leeft zelfzuchtig voort, tot ’t merg
wordt d’arme uitgezogen, en zijn recht is een ijdel woord.

U moet bij die laatste zinssnede ook aan
LuxLeaks en SwissLeaks denken, in combinatie met index- en andere
bokkensprongen? Tja, dit is nu eenmaal de regering die dé Vlaming heeft
mogelijk gemaakt. Indien niet akkoord: eigen schuld, hele dikke bult. Indien
wel akkoord: euh, het zij zo.

‘Er is geen alternatief’, hoor je nog in de
verte nagalmen. Uiteraard is dat er wel (er zijn altijd alternatieven), maar
het wordt niet meer aangereikt door de sp.a. Onder Bruno Tobback is de
sociaal-democratische partij verworden tot een machtspartij-zonder-macht en op
de keper beschouwd zelfs nauwelijks nog een partij, want er zit geen lijn meer in.
Het complete Niets, dus. De Grote Leegte.

Nog voor er over verkiezingskartels voor de
verre toekomst wordt gesoebat, moet de sp.a zichzelf eerst heruitvinden. Nog
voor er op een volgend congres De
Internationale wordt aangeheven, moeten partijleden de tekst nog eens goed
nalezen en die tegen het licht van de huidige partijstandpunten houden. Nog
voor Groen, PVDA+ en, waarom niet, lichtblauwe Open VLD’ers en donkeroranje
CD&V’ers worden opgevrijd, moet de sp.a weer een smoel krijgen.

Daniel Termont zou ongetwijfeld de geschikte
man zijn om zijn partij wakker te schudden, ware het niet dat het zonde zou
zijn om zijn Gentse project op te geven. Die enclave mag niet opgeofferd
worden, dat weet de burgemeester ook wel. Maar nu al pleiten voor een kartel is
een voorbarig Sienjaal, als ik er
even die goedbedoelde maar in de praktijk machteloze poging om Vlaams links te
verenigen uit het verleden mag bij sleuren.

De
heerschers door duivelse listen, bedwelmen ons met bloedigen damp. Broeders,
strijdt niet meer voor andrer twisten. Breekt de rijen! Hier is uw kamp!

Op papier heeft die Internationale wel iets. Ook nu nog, 123 jaar na datum, in dit
reactionaire tijdsgewricht. Maar we zitten nog heel ver af van het triomfalisme
uit een ander donkerrood strijdlied, Bandiera
rossa.

Avanti o
popolo, alla riscossa. Bandiera rossa, bandiera rossa. Avanti o popolo, alla
riscossa. Bandiera rossa trionferà.

Ik denk niet dat de leidende politieke klasse,
Bart De Wever op kop, op dit ogenblik zit te bibberen met het nakende vooruitzicht
van rode vlaggen die het straatbeeld zullen kleuren, kordaat marcherend richting
machtscenakels. Het zal een lange mars worden en de gidsen zijn onervaren of
onbekwaam.

Een links kartel zou de kers op de taart
kunnen zijn, maar er is een fundamenteel probleem: er is geen taart.