Staat u mij toe dat ik dit stukje aanvang met
het parafraseren van de beroemdste uitspraak van wijlen Leo Tindemans: “De
euthanasiewet is geen vodje papier”. Neen, het feestje van Frank Van den
Bleeken gaat zondag niet door. Ja, dit is een cynische opmerking. Van
den Bleeken is een seksueel delinquent en moordenaar die zichzelf ongeneeslijk
heeft verklaard en die bij gebrek aan gespecialiseerde opvang zijn heil zoekt in de
euthanasiewet: ondraaglijk psychisch lijden luidt zijn motief.
De zaak beroert de gemoederen van rechts naar
links en van onder naar boven. Het verzoek van de gedetineerde om uit zijn
uitzichtloze situatie te mogen ontsnappen dateert al van meer dan vier jaar
geleden en werd meerdere malen ondersteund door een team van psychiaters. Een betere
begeleiding, die we in dit tricolore tranendal blijkbaar niet kunnen voorzien,
zou enkel mogelijk zijn in Nederland, maar dat wou eerst niet, kon daarna niet,
of welk excuus daar de voorbije maanden ook aan verbonden werd. Maar nu het
zover is (of beter: ging zijn) schoot Justitie (alleen maar met een hoofdletter
geschreven omdat het om het ministerie gaat, niet omdat er zulke hoogstaande
beslissingen worden genomen) wakker en is er opeens toch een oplossing in
zicht. Vreemd. Is het omdat ons land internationaal weer een slechte beurt dreigde te maken? Was het de Engelstalige Wikipediapagina over Van den Bleeken
die de bevoegde instanties overstag deed gaan? Of toch de inertie van het
systeem? Justitie is in dit land jaren geleden ontspoord. Het is niet de enige analogie met de NMBS die opgaat: vertragingen alom, afgeschafte treinen zijn in die
wereld steeds maar uitgestelde dringende veranderingen, iedereen praat maar niemand doet iets om de
toestand te verbeteren.
Ik ben een groot voorstander van de
euthanasiewet, die door de Leuvense rector Rik Torfs vandaag nog werd
omschreven als ‘liberaal’. Tja, Torfs schuift met elk nieuw standpunt iets
verder naar rechts op, weldra valt ie nog van de aarde af. Zijn ooit zo
bevlogen wisecracks zijn nu alleen
maar cracks: ze kraken in al hun voegen.
Ook kerkvorst Léonard bemoeide zich in de discussie. Ach ja, de laatste
stuiptrekkingen voor de immanente gerechtigheid hem van zijn Mechelse troon
stoot.
Euthanasie is een waardig alternatief om een
mensonwaardig bestaan te kunnen ontvluchten. Gisteren ondertekende ik nog een
petitie om euthanasie bij dementerenden bespreekbaar te maken. Ik bedoel maar:
ja, ik ben voor. Ja, ik geloof erin, maar dan ver van elke religieuze
connotatie. Ja, ik vind dat een mens het recht heeft om over zijn eigen leven te
beschikken. Maar in het geval van Van den Bleeken twijfel ik: mag een falend
systeem en trage besluitvorming een excuus zijn om de stap naar actieve
levensbeëindiging te zetten, ook al wordt dit ondersteund door een stel
deskundigen en lijkt het puur wettelijk wel mogelijk? Ik twijfel er niet aan dat Van den Bleeken psychisch lijdt – vandaag allicht nog een pak meer dan
toen hij gisterochtend opstond met de bevrijdende gedachte dat het over vijf
dagen allemaal voorbij zou zijn -en dat dit in zijn ogen ondraaglijk en zonder vooruitzicht op beterschap is.
Die euthanasiewet is écht geen vodje papier,
hoor.
***
Twijfelen deed ik gisteravond ook, toen ik
naar de geluksaflevering van Het voordeel
van de twijfel zat te kijken. Niet omdat geluksgoeroe Leo Bormans weer kwam
opdraven: voor één keer werd de commerçant van het maakbare geluk niet
opgevoerd, gelukkig maar. Wel in de uitzending: wijlen Luc De Vos. Ik weet niet of dat wel
kies is. Mocht ik eindverantwoordelijke van dat programma zijn, dan zou ik de
passages wellicht geschrapt hebben, ook al was er blijkbaar toestemming van de
familie om de fragmenten te gebruiken en was de maker van Het voordeel… een goede vriend van de Gorki-zanger. Zelf werd ik
er in elk geval niet gelukkiger van.
***
Omdat ik naar Canvas zat te kijken, heb ik Hallo Televisie op één gemist. Al kon ik
het wel enigszins volgen via een tsunami sarcastische opmerkingen op Twitter en
het scherpe opiniestuk van Joost Vandecasteele vandaag in De Morgen. Televisie over mensen die naar televisie kijken. Wat is
de volgende stap? ‘Hallo Radio’, een tv-programma over radioluisteraars die
naar de radiozenders op tv kijken om hun favoriete radioprogramma’s te
beluisteren? Je mag meta slechts met mate toelaten, vind ik, net zoals anagrammen.
***
Maandagavond, nieuwjaarsreceptie Voka. De
verzamelde Vlaamse ondernemers houden een feestje. Iemand roept: ‘België is het
Bokrijk van de verworven rechten geworden’. Die uitspraak wordt de titel op enkele nieuwssites. In vakbondskringen roepen niet op
de receptie uitgenodigde vertegenwoordigers iets over ‘sociale afbraak’ en
‘neoliberalisme’. Als dat maar goed komt, met die nieuwe start van het sociale
overleg. ‘We hebben een diep compromis nodig’, zei de wijze professor Frank
Vandenbroucke een tijdje geleden, wars van taboes, dada’s en preken voor eigen
parochie.
Onder dit gesternte zal dat sociale overleg
onder het vriespunt starten, met allerlei vertragingsmaneuvers, onderling wantrouwen
en nul komma nul bereidheid om de eigen stellingen te verlaten. Sociaal
hohohoverleg.
***
Ach, er loopt helemaal niets mis in de beste
aller wereld als de hoofdpunten van het nieuws draaien rond een Antwerpse
jongeling die met zijn lief met vakantie wil vertrekken maar dat niet mag van
de flikken waarop zijn boze vader de oorlog verklaart aan de helft van de
wereld, een verlegen acteur die de populaire pispaal wordt van een portie
zondagavondvertier en de dood van een giraf in de Antwerpse Zoo. Toch?
