MAN VAN
HET JAAR: Bart De Wever. Of je dat nu wou of niet, je
kon dit jaar alweer niet om de burgemeester van de grootste stad van het land,
de voorzitter van de grootste partij van het land en de schaduwpremier van
België en Vlaanderen heen, alle drie verzameld in een steeds dunner wordende man. Hij
was alomtegenwoordig, behalve op grote verkiezingsdebatten. Hij, en hij alleen,
zorgde ervoor dat de N-VA tussen 2003 en nu een ondenkbaar parcours aflegde:
van net boven de kiesdrempel tot één op de drie Vlaamse stemmen. Hij polariseert, provoceert,
treitert, neemt soms een loopje met de werkelijkheid, doet onbegrijpelijke
uitspraken (moslimextremisme vergelijken met de regimes van Hitler en Stalin,
bijvoorbeeld, en dat voor een historicus, of was hij op dat moment eerder
hystericus?), slaagt er ondanks zijn persoonlijke successen niet in
fundamenteel vrolijk te worden. Het stadium van ‘Veni vidi’ is hij al gepasseerd,
aan de ‘vici’ wordt hard gewerkt. (De Wever zou ook perfect bovenaan kunnen
staan in de categorieën Lul van het Jaar,
Irritantste Uitspraak en Mensen die je mateloos enerveren, maar
dat zal wel aan mij liggen.)

VROUW
VAN HET JAAR: Malala Yousafzai. De neiging bestaat
altijd om in deze categorie ‘de mijne’ in te vullen – en niet geheel ten
onrechte trouwens – maar de Pakistaanse kinderrechtenactiviste stak er bovenuit.
Amper zeventien en al een Nobelprijs voor de Vrede ontvangen. Ze blijft,
ondanks een moordaanslag twee jaar geleden en blijvende bedreigingen vanwege de
Taliban, ijveren voor het recht op onderwijs voor meisjes. Meisje wordt vrouw,
benieuwd welke rol er voor haar is weggelegd in de toekomst.

GEBEURTENIS
VAN HET JAAR: MH17. Ja, er waren ook de onmenselijke
en buitenproportionele represailles van het Israëlische leger in Gaza, waar de
Palestijnen opnieuw ondervonden dat ze er helemaal alleen voor staan: Israël is hun
natuurlijke vijand, de Arabieren weigeren nog langer hun natuurlijke bondgenoot
te zijn en Hamas zorgt er met haar natuurlijke drang tot uitzichtloze terroristische daden voor dat
gewone mannen, vrouwen en kinderen geslachtofferd worden. Er waren de misselijk
makende onthoofdingen door de zevende-eeuwse barbaren van IS. Er was dat WK
voetbal, dat zo goed begon en zo flauw eindigde. Maar het neerschieten van
Malaysia Airlines-vlucht MH17 boven Oekraïne tartte alle verbeelding. 298
doden, omdat een of andere dronken idioot op een rode knop had gedrukt om heldhaftig
de vermeende vijand neer te schieten. De beschaving was ook in 2014 soms heel
ver weg.

PERSOONLIJKE
HOOGTEPUNTEN. Vijfentwintig jaar samen met mijn
vrouw/lief/partner/soulmate. Zij
verdient een medaille voor moed en volharding. Op 1 april schudde ik het etiket
van ‘werkzoekende’ van mij af en werd ik zelfstandig journalist. Met vallen en
opstaan, stel ik negen maanden later vast. Ik mocht opnieuw de
verkiezingsprogramma’s op TV Oost presenteren. Zie je wel dat ik dat kan! En in
oktober ondertekende ik bij uitgeverij Houtekiet een contract om een boek te
schrijven over werkzoekende vijftigplussers, Als het werk stopt, waarvoor ik heel wat interessante verhalen van
lotgenoten mocht noteren. Ik mag een stem geven aan de stemlozen, een hele eer.

FILM:
Twelve years a slave. Vaststelling: ik heb weer te
weinig films gezien dit jaar.

BOEK: Oorlog
en terpentijn, Stefan Hertmans. Vaststelling: ik lees te weinig en met behoorlijk wat vertraging. Zo jammer.

CD:
Lost in the dream, The War on Drugs. Vaststelling: ik
luister te weinig op mijn gemak naar muziek. Spijtig.

CONCERT:
Eels, Rivierenhof Deurne. Magische setting,
geïnspireerde E, geweldige band, geïnteresseerd publiek. Anderhalf uur
kippenvel.

RADIO:
Nieuwe feiten. De relativerende ondertoon van Lieven
Vandenhaute en de altijd originele onderwerpen maken dat je dit programma van
de eerste tot de laatste minuut wil beluisteren. Al blijf ik erbij dat het
beter zat tussen zeven en acht ’s avonds, op het einde van een drukke
nieuwsdag, in plaats van er middenin.

TELEVISIE:
Alleen Elvis blijft bestaan. Een eenvoudig concept,
grotendeels gejat van VPRO’s Zomergasten,
boeiende en vaak verrassende gasten, een presentator die Empathie nog met een
hoofdletter schrijft. Jammer dat Wouter Vandenhaute zo weinig te vertellen had
– en dat hij dat weinige dan ook nog eens hakkelend bracht – anders zou dit de
perfecte reeks geweest zijn. Merci, Elvis, Gorky en Thomas.

WOORD
VAN HET JAAR: kamikazecoalitie. Niet dat domme en
eenmalige ‘flitsmarathon’ zal na 2014 blijven hangen, maar de oorspronkelijke
bijnaam van de ‘Zweedse’ coalitie die ons land leidt. Het intern gekrakeel
binnen Michel I maakt duidelijk dat dit inderdaad een kamikazeoefening is: do or die, waarbij op dit ogenblik de die dichterbij lijkt dan de do. Al kan dat laatste ook wishful thinking zijn.

JAAROVERZICHT
VAN HET JAAR: Jaaroverzicht VRT. Wint het ruim op
punten van De Film van het Jaar, vooral
omdat er veel serener werd omgegaan met het gevoelige beeldmateriaal. Op één
zagen we geen lijken of rondslingerende lichaamsdelen in de omgeving van de
wrakstukken van MH17 liggen, op VTM wel. Het verschil tussen sensationeel
nieuws brengen en het nieuws sensationeel brengen. En dan waren er nog die nietszeggende cliché-opmerkingen van de populairste politica van het land om mij de kast op te jagen.

OPDRACHT: volgend jaar origineler uit de hoek proberen te komen met mijn eigen
jaaroverzicht.

HOOP: op beterschap. De wereld is er niet goed aan toe, onze wereld evenmin. Werk aan de winkel, folks!

WENS: morgen op deze plek.